Έζησε 21 χρόνια με σχεδόν τίποτα για να βγει στη σύνταξη στα 45: Γιατί κατέρρευσε το σχέδιό του
- Ο Ιάπωνας το είπε και το 'κανε: «Ο άνθρωπος που θα παραιτηθεί οριστικά»
- Η χαρά του κράτησε λίγο: Η πτώση του γεν και οι «παγίδες» του κινήματος FIRE
Μόλις στα 25 του χρόνια, ένας νεαρός Ιάπωνας ξεκίνησε να εργάζεται σε μία εταιρεία με σταθερότητα, αλλά σε αμείωτο ρυθμό. Αφού εξασφάλισε ετήσιο εισόδημα 29.000 ευρώ, έθεσε ένα μοναδικό στόχο. Να αποταμιεύσει 100 εκατ. γεν (περίπου 580.000 ευρώ) και να πάρει σύνταξη πριν τα 45 του.
Έτσι, για 21 χρόνια ζούσε με τα απολύτως απαραίτητα. Νοίκιαζε ένα μικρό κοιτώνα εταιρείας με 175 ευρώ το μήνα, χωρίς θέρμανση ή κλιματισμό και το φαγητό του περιοριζόταν σε ρύζι, λαχανικά και τουρσί δαμάσκηνο: «Ήμουν σαν σε φυλακή», είχε πει βλέποντας ταινίες για κρατούμενους αφού έβρισκε σε αυτές ανησυχητικές ομοιότητες με τη δική του ζωή.
Ο Ιάπωνας το είπε και το 'κανε: «Ο άνθρωπος που θα παραιτηθεί οριστικά»
Οι συνθήκες της εταιρείας περιλάμβαναν αρκετά εξαντλητική εργασία με υπερωρίες ως τα μεσάνυχτα, λίγο ύπνο και ελάχιστο προσωπικό χρόνο. Βέβαια, ο 25χρονος παρέμενε πιστός στο πλάνο του: «Ο άνθρωπος που θα παραιτηθεί οριστικά», αποκαλούσε τον εαυτό του στα social media.
Και... τα κατάφερε. Τον Ιανουάριο του 2025, ανακοίνωσε πως έχει μαζέψει 135 εκατ. γεν (περίπου 785.000 ευρώ) και μπορεί πια να βγει στη... σύνταξη.
Η χαρά του κράτησε λίγο: Η πτώση του γεν και οι «παγίδες» του κινήματος FIRE
Βέβαια, δεν συνέχισαν τα πράγματα όπως τα περίμενε. Μέσα σε λίγους μήνες, η ραγδαία πτώση του γεν «εξαφάνισε» μεγάλος μέρος των κόπων του: «Αν το γεν συνεχίσει να πέφτει, ποτέ δεν θα φτάσω την οικονομική ελευθερία. Όλα ήταν μάταια», έγραψε απογοητευμένος.
Η κατάρρευση του νομίσματος έφερε στο φως τις «παγίδες» του κινήματος FIRE (Financial Independence, Retire Early), ενός τρόπου ζωής που υπόσχεται ελευθερία μέσα από ακραία αποταμίευση. Το παράδειγμά του έθεσε ξανά το ερώτημα: «Αξίζει να θυσιάσεις δύο δεκαετίες για μια αβέβαιη "ελευθερία";».
Αφότου, λοιπόν, βγήκε στην «πρόωρη σύνταξη», ο Ιάπωνας δεν μεγαλοπιάστηκε, αγόρασε καθημερινά και βοηθητικά πράγματα, όπως ένα φούρνο μικροκυμάτων. Όμως η απώλεια της αξίας των αποταμιεύσεων τον βύθισε σε σύγχυση: «Πίστευα ότι είχα ξεφύγει από το σύστημα, αλλά το σύστημα με βρήκε ξανά», παραδέχτηκε.
Σήμερα, στα 45 του χρόνια, ζει πιο άνετα αλλά χωρίς την απόλυτη σιγουριά. Η πτώση του γεν, ο πληθωρισμός και οι μεταβολές της αγοράς τον ανάγκασαν να επανεξετάσει τα πάντα: «Δεν θέλω να ξαναδουλέψω, αλλά ούτε να ζήσω όπως παλιά. Νιώθω παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους», έγραψε στο blog του.
