Old School Alert: Σχολικός αγιασμός τη δεκαετία του '90

• Εύκολο το μπλουζάκι
• Το πατούμενο
• Tζιν και Άγιος ο Θεός
• Τσάντες για όλα τα γούστα
• «Μια... ταλαιπώρια»
• «Αγιασμός χωρίς άγχος»

Ίσως το ξύπνημα ανήμερα του Αγιασμού να ήταν (είναι και θα είναι) το μοναδικό σε όλη τη σχολική σεζόν χωρίς νύστα και μίρλα. Με προσμονή από την προηγούμενη. Όχι βεβαίως-βεβαίως γιατί ανυπομονούσαμε να καθίσουμε ξανά στα θρανία, αλλά για την επανένωση με φίλους και συμμαθητές μετά από σχεδόν τρεις μήνες. Η προετοιμασία ποτέ δεν είχε να κάνει με τον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά με την εμφάνιση και την άνεση...

Δεν έχετε περιέργεια να μάθετε τι σκεφτόμασταν για την ένδυση, την υπόδηση και τα σχολικά -ο Θεός να τα κάνει- αξεσουάρ;

Ξεφυλλίζοντας το παλιό φωτογραφικό άλμπουμ του γυμνασίου, εκεί γύρω στις αρχές των '90s, ξαναβρεθήκαμε στο προαύλιο του σχολείου. Οι εικόνες ξυπνούν μνήμες από εποχές που η μόδα δεν ήταν απλώς μια εμφάνιση, αλλά τρόπος να «φωνάξεις» ποιος είσαι, τι είσαι, να ξεχωρίζεις ή και όχι κατ' επιλογή. Υπήρχαν κώδικες, σημάδια, που έλεγαν πολλά για σένα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις.

Εύκολο το μπλουζάκι

Το μπλουζάκι ήταν η πιο εύκολη επιλογή. Επιλογή της τελευταίας στιγμής. Ένα αθλητικό γνωστών brands, της αγαπημένης μας ομάδας ή ένα μαύρο μουσικής μπάντας. Πολύ σουρεάλ εικόνα από τη μία ο πάτερ με το θυμιατό και από την άλλη μια χούφτα μαντραχαλάδες με μπλούζες Maiden, Sepultura, Kreator, Cannibal Corpse, Obituary κλπ. Tα κορίτσια σε πιο light έκδοση και έρωτα με τον Bon Jovi...

Το πατούμενο

Στα πόδια, τα sneakers είχαν τον πρώτο λόγο. Μαύρα ή λευκά, δεν είχε σημασία. Αν οι γονείς είχαν χρήματα, φορούσες το «καινούργιο». Αν όχι βολευόσουν με το παλιό, ακόμα και το μεταχειρισμένο -δεύτερο... πόδι. Τα καστόρινα «κίτρινα» μποτάκια ήταν της μόδας, αλλά όταν ήθελες κάτι πιο «σκληρό», τα άρβυλα από το Μοναστηράκι ήταν must. Τα χτυπούσες σε τοίχους για να δείχνουν πιο «δουλεμένα» ή ακόμα άλλαζες χρωματισμό στα κορδόνια και με μια κίνηση μπορούσες να δηλώσεις ολόκληρη ιδεολογία. Τα «μάρτινς», τα γκέτα, οι «βέρμαχτ» - δίπατες, τρίπατες...

Tζιν και Άγιος ο Θεός

Τα τζιν, πάλι, είχαν τη δική τους ιεροτελεστία. Δεν υπήρχαν εμπορικά κέντρα, μόνο τα συνοικιακά μαγαζάκια, εκεί που ο πωλητής σε ήξερε με το μικρό σου. Πήγαινες με το χαρτζιλίκι στην τσέπη και έψαχνες το τζιν που είχες «σταμπάρει» στη βιτρίνα. Το δοκίμαζες πάντα φορώντας τα άρβυλα ή τα sneakers, για να δεις πώς θα δέσει το σύνολο. Κι ύστερα η γιαγιά, με τη ραπτομηχανή, φρόντιζε το κόντεμα. Όλα καλά μέχρι που καθόσουν και ανακάλυπτες ότι η άσπρη από τη λαϊκή προδίδει όλη την εικόνα και εσένα που δεν είχες υπολογίσει σωστά το κόντεμα.

Τσάντες για όλα τα γούστα

Οι τσάντες ήταν μια άλλη ιστορία. Ναι, οι Polo είχαν πέραση, αλλά πολλοί από εμάς επιλέγαμε της στρατιωτικές -πάλι από το Μοναστηράκι. Στο ύφασμα έγραφες ό,τι σου ερχόταν: όνομα, ομάδα, συγκρότημα. Κάποιες τις έριχνες και στη χλωρίνη για να αποκτήσουν εκείνο το κιτρινισμένο χρώμα της φθοράς. Και πάντα, μα πάντα, έπαιρναν τη μοιραία στάμπα από μελάνι -από στυλό που είχες πετάξει όπως-όπως. Σημάδι ότι ήρθε η ώρα για καινούρια.
Η κονκάρδα, το μπρελόκ με το σήμα της ομάδας, η αλυσίδα στο τζιν – όλα μικρές πινελιές που δημιουργούσαν την ταυτότητα του μαθητή. Ακόμα και το μαλλί, που μεγάλωνε αδέξια και γινόταν άλλοτε «λασπωτήρας» και άλλοτε καμάρι για τον τρόπο που μάκραινε.

Έτσι ήταν η μία όψη του νομίσματος στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μια εποχή που το ντύσιμο δεν ήταν απλώς ρούχα, αλλά στάση ζωής και ταυτότητα. Μια εποχή που τα μικρά πράγματα -ένα μπουφάν, ένα άρβυλο, μια τσάντα, μια κονκάρδα- έκρυβαν μέσα τους ολόκληρη κουλτούρα.

«Μια... ταλαιπώρια»

Οι μνήμες που έχει ο Π.Δ. από την πρώτη μέρα στο σχολείο «...πρέπει να έχουν σβηστεί. Μαύρη τσάντα Polo, ξενέρα που ξεκινούσαν πάλι τα βάσανα, που θα έπρεπε να ξυπνάω πάλι το πρωί για να ανέβω αυτήν την μαρτυρική ανηφόρα από την οδό Θράκης που είναι το πατρικό μου στην Πελοποννήσου μέχρι της Φυλακές Κορυδαλλού... Ταλαιπωρία όλα! Το να πηγαίνεις γενικά σχολείο στον Κορυδαλλό (στις φυλακές) ήταν εμπειρία από μόνο του. Γύρω από εκεί ήταν όλη μου η ζωή. Σχολείο και προπονήσεις με την Προοδευτική (είτε στο πρώην άσυλο είτε στο ΔΑΚ) και εκεί γυμνάσιο και λύκειο. Όλα εκεί! Περισσότερο ανυπομονούσα για τον αγιασμό στην ομάδα παρά στο σχολείο. Δεν υπήρχε καμία... αγωνία για το πώς θα είναι η χρονιά, ποιους καθηγητές θα έχουμε.

Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι πως στο λύκειο παρακαλούσα να έχω Κονταξή, τον άνθρωπο που μας έμαθε το «απελευθερωθείτε σεξουαλικά, βάλτε στο χέρι στο/στη διπλανό-ή σας» και φυσικά δεν έκοβε κανένα παιδί. Γλυκύτατος άνθρωπος. Φυσικά, άπαντες δεν θέλαμε την Δουλγέρη. Στο γυμνάσιο ήθελα πώς και πώς τη Σμυρνάκη τη γυναίκα που καθάριζε φασολάκια στο μάθημα και έβαζε... φύλακες στην πόρτα όταν είχε γίνει κάποια απόδραση. Και τη γυναίκα που μου έβαζε 8 (παρά τα 16άρια που της έγραφα αν και μέτριος προς κακός μαθητής) «για να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα», όπως έλεγε στη μάνα μου. Σουρεάλ φάσεις που λίγες λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν την παράνοια που επικρατούσε τη δεκαετία του '90 με τις αρχές των 00's».

«Αγιασμός χωρίς άγχος»

O Π.Π. εξακολουθεί να έχει μια νοσταλγία... Πόσο άλλαξαν οι καιροί, όλα τώρα γρήγορα, βιαστικά, πιεστικά σε σημείο εκνευρισμού. Στα '90s, ο αγιασμός δεν σήμαινε πως ξεκινούσε το σχολείο. Ήταν περισσότερο σαν να έκανες μια στάση για να δεις ποιοι γύρισαν, ποιοι ψήλωσαν, ποιοι άλλαξαν. Δεν παίρναμε βιβλία. Ποτέ. Ούτε τσάντες κουβαλούσαμε. Η τσάντα έκανε πρεμιέρα τη δεύτερη ή την τρίτη μέρα. Τότε που ήξερες ποιον έχεις δίπλα σου στο θρανίο, και είχες λίγο χρόνο να παρατηρήσεις ποιανού η καινούρια είχε πολλά φερμουάρ ή θήκες.

Στον αγιασμό πήγαινες ντυμένος καλά, με τον τρόπο που ήθελες να σε δουν. Καινούριο μπλουζάκι, ίσως κάποιο που διάλεξες μόνος σου. Και παπούτσια. Τα καινούρια παπούτσια ήταν όλη η υπόθεση. Ήταν η βιτρίνα. Αρχίσαμε το δημοτικό με λουστρίνια, Strike, Pony και κλείσαμε με Jordan και Dr. Marteens…
Οι δάσκαλοι ήταν χαλαροί. Κάποιοι ακόμα μαυρισμένοι. Οι γονείς περίμεναν λίγο πιο πίσω. Δεν θυμάμαι κανέναν να μας κάνει παρατήρηση. Ούτε φωνές, ούτε βιασύνη. Σαν να ήξεραν κι αυτοί ότι αυτή η εβδομάδα ήταν «προθέρμανση».

Δεν είχες άγχος. Ούτε για μαθήματα, ούτε για προγράμματα. Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν ποιος θα κάθεται πίσω σου ή αν ο κολλητός σου θα είναι στο ίδιο τμήμα. Και μετά; Λίγες κουβέντες από τον διευθυντή, λίγο αγιασμό από τον παπά και τέλος. Μπορεί και να πηγαίναμε για μπάλα μετά. Ήταν μια εποχή που το «πρώτο κουδούνι» δεν ήταν και τόσο δυνατό. Περισσότερο σου ψιθύριζε: «γύρνα σιγά - σιγά...». Και γύριζες. Όχι επειδή έπρεπε. Αλλά γιατί το σχολείο τότε ήταν και φίλοι, και γέλιο, και ένα προαύλιο που μύριζε ακόμα καλοκαίρι.

Η νοσταλγία δεν αφορά μόνο το στυλ. Αφορά έναν ολόκληρο κόσμο που έφυγε, και ξαναζωντανεύει κάθε φορά που ανοίγεις εκείνο το ξεχασμένο άλμπουμ.

ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ

• Η ακριβής ημερομηνία που θα επιστρέψει ο Χριστός στη Γη: Η βιβλική προφητεία για την Ημέρα της Κρίσης εξηγείται (vid)
• Dead Hand: Η «μηχανή της συντέλειας» της Σοβιετικής Ένωσης που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο μόνη της (vid)
• Προειδοποίηση για τα κουκλάκια Labubu: Ανάκληση λόγω σοβαρών κινδύνων ασφάλειας