Ο πρώτος δεινόσαυρος που ανακαλύφθηκε και έμελλε να αλλάξει την ιστορία

Η ανακάλυψη τεράστιων απολιθωμένων οστών στα τέλη της δεκαετίας του 1600 στο Οξφορντσάιρ της Αγγλίας σηματοδότησε την έναρξη ενός μνημειώδους κεφαλαίου στην παλαιοντολογική ιστορία. Αυτά τα μυστηριώδη απομεινάρια, που αποκαλύφθηκαν από λατομεία σχιστόλιθου, προβλημάτισαν τους ειδικούς σε μια εποχή που οι έννοιες της εξέλιξης και της εξαφάνισης δεν είχαν ακόμη κατανοηθεί.

Όπως σημειώνει το CNN, το μυστήριο άρχισε να ξετυλίγεται το 1824, όταν ο Γουίλιαμ Μπάκλαντ, ο πρώτος καθηγητής γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έκανε μια πρωτοποριακή ταυτοποίηση. Περιέγραψε και ονόμασε τον πρώτο γνωστό δεινόσαυρο βασιζόμενος σε θραύσματα που βρέθηκαν σε αυτά τα λατομεία, συμπεριλαμβανομένων μιας κάτω γνάθου, σπονδύλων και οστών των άκρων.

Σε μια επιστημονική εργασία που παρουσίασε στη νεοσύστατη Γεωλογική Εταιρεία του Λονδίνου στις 20 Φεβρουαρίου 1824, ο Buckland εισήγαγε τον όρο «Megalosaurus», που σημαίνει «μεγάλη σαύρα». Η ανάλυσή του, με βάση το σχήμα των δοντιών, τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το πλάσμα αυτό ήταν ένα σαρκοφάγο που ξεπερνούσε τα 12 μέτρα σε μήκος, με όγκο συγκρίσιμο με αυτόν ενός ελέφαντα. Ο Μπάκλαντ υπέθεσε ότι ο Μεγαλοσαύρος ήταν πιθανότατα αμφίβιος, κατοικώντας τόσο στην ξηρά όσο και στο νερό.

Ο Steve Brusatte, διακεκριμένος παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και συγγραφέας του βιβλίου «Η άνοδος και η πτώση των δεινοσαύρων: Μια νέα ιστορία του χαμένου τους κόσμου», σχολίασε το επίτευγμα του Μπάκλαντ. «Κατά κάποιο τρόπο, έκανε πολλά σωστά. Επρόκειτο για μια ομάδα εξαφανισμένων γιγάντιων ερπετοειδών πλασμάτων. Αυτή ήταν μια ριζοσπαστική ιδέα», παρατήρησε.

Η ανακάλυψη του Μεγαλοσαύρου όχι μόνο σηματοδότησε την πρώτη αναγνώριση των δεινοσαύρων, αλλά άνοιξε επίσης τον δρόμο για την άνθηση του τομέα της παλαιοντολογίας, αλλάζοντας για πάντα την κατανόησή μας για τους αρχαίους κατοίκους της Γης.