Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Μίλαν

Μέρα που είναι, θα κάνουμε μια προσπάθεια να μπλέξουμε την μπάλα με το γιορτινό πνεύμα και θα χρησιμοποιήσουμε τους Ροσονέρι που την προηγούμενη δεκαετία, με τον Καρλέτο στον πάγκο, είχαν σημαντικές επιτυχίες με το σύστημα 4-3-2-1 ή αλλιώς Χριστουγγενιάτικο δέντρο. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πάντα ήθελε να βλέπει πολύ επιθετική ομάδα και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αγόραζε συνέχεια πανάκριβους φορ στον Αντσελότι, για να τον κάνει να μην παίζει αμυντικά. Ο Καβαλιέρε συχνά έδινε χαρτάκι στον allenatore για το πως θα παίξει, όμως όλα είναι μια ιδέα. «Απλά έλεγα στον Κακά να παίξει πιο μπροστά στα δέκα πρώτα λεπτά, μετά όλα ήταν καλά». Μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες όλων των εποχών η Μίλαν της προηγούμενης δεκατίας, γιόρτασε μεταξύ άλλων διεθνών τίτλων την κατάκτηση του Scudetto του 2004 και το Champions League του 2007 με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στόχος της διάταξης ήταν η ομάδα να περαμένει συγμπαγής σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού και να είναι δύσκολο στον αντίπαλο να τη διασπάσει. Μπροστά από την άμυνα υπήρχαν τρεις μέσοι. Ενας από αυτούς είχε δουλειά να ορίζει το tempo, σαν deep-lying-playmaker, ο δεύτερος καθαρά αμυντικά καθήκοντα καθώς έπρεπε να κόβει τις επιθέσεις των αντιπάλων, οπότε η δουλειά του απαιτούσε μεγάλη αντοχή και να είναι σκληρός tackler. Ο τρίτος ήταν επίσης πολύ σημαντικός, καθώς μπορούσε να πάρει ακόμα και man-to-man ή έβγαινε στις πτέρυγες για να καλύψει το μπακ που δεχόταν overlap.

Οι τρεις μπροστά ουσιαστικά δεν είχαν κάποιο καθήκον στην αμυντική φάση του παιχνιδιού και γι’ αυτό πολλές φορές ήταν φωτιά στις αντεπιθέσεις. Ενα κλικ πιο μπροστά ήταν οι δύο επιθετικοί μέσοι, με χαρακτηριστικά την ταχύτητα, τον έλεγχο της μπάλας και τα τελειώματα. Κάτι το οποίο βέβαια επιβαλλόταν να είναι -μεταξύ άλλων- προσόν και του μοναδικού φορ.

Εχοντας κατακτήσει το Champions League το 2003 με σύστημα 4-3-1-2, η Μίλαν απέκτησε τον Κακά από την Σάο Πάουλο και αφού ο Πίπο Ιντζάγκι ήταν τραυματίας στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν, όλα πήραν τον δρόμο τους. Με Μαλντίνι, Καφού στα άκρα, Νέστα-Σταμ κέντρο άμυνας και τον Γκατούζο να ‘τρώει’ κάθε αντίπαλο, ο Αντσελότι συχνά είχε στο γήπεδο 4 παίκτες που θα μπορούσαν να παίξουν ως δεκάρια σε άλλες ομάδες. Πίρλο και Ζέεντορφ ολοκλήρωναν τους τρεις του κέντρου και πίσω από τον Αντρέι Σεβτσένκο ήταν ο Κακά με τον Ρουί Κόστα. Η Μίλαν κατέκτησε το 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας της και μοναδικό της εποχής Αντσελότι το 2004 με 11 βαθμούς διαφορά από τη 2η, Ρόμα.

Δύο ιστορικές ανατροπές στέρησαν από την Μίλαν να πάρει ακόμα περισσότερους τίτλους κατά τη διάρκεια αυτής της χρυσής εποχής της. Το 2004 μετά το 4-1 κόντρα στην Λα Κορούνια έχασε 4-0 στο Riazor και το 2005 στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 3-0 στο ημίχρονο έγινε 3-3 και απώλεια στα πέναλτι από την Λίβερπουλ. Με τα αστέρια παγκόσμιας κλάσης να μεγαλώνουν και να μην μπορούν να κάνουν πλέον τα ίδια χιλιόμετρα και τον Σεβτσένκο να έχει πωληθεί στην Τσέλσι, ο Αντσελότι είχε ένα τελευταίο κόλπο δύο χρόνια πριν αποχωρήσει από το San Siro.

Δίπλα στους Γκατούζο-Πίρλο τοποθετήθηκε ένας ακόμα παίκτης με χαρακτηριστικά κόφτη, ο Μάσιμο Αμπροζίνι, και ο Ζέεντορφ πήγε πιο μπροστά για να γίνει παρτενέρ του Κακά πίσω από τον Πίπο Ιντζάγκι. Χωρίς να έχει πλέον Μαλντίνι-Καφού στα άκρα, η Μίλαν έκανε τη δουλειά με τους Μάρεκ Γιανκουλόφσκι (αριστερά) και Μάσιμο Οντο (δεξιά) και φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Αθήνας πήρε την εκδίκηση που χρωστούσε στην Λίβερπουλ κατακτώντας το 70 Champions League στην ιστορία της.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εκείνη η εκπληκτική φουρνιά παικτών έδινε στον Αντσελότι τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο σύστημα, το οποίο στερεί από τις ομάδες να εκμεταλλευτούν όλο το πλάτος του γηπέδου. Ο Πάολο Μαλντίνι κρέμασε τα παπούτσια του, σκυλί σαν τον Τζενάρο Γκατούζο δεν βρέθηκε και ο Ρικάρντο Κακά πωλήθηκε στην Ρεάλ Μαδρίτης. Το Χριστουγγενιάτικο δέντρο δεν βγήκε ουσιαστικά ποτέ ξανά από την αποθήκη…

Follow me: George_Kontogeorgis