Η Λίβερπουλ είναι Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος μαζί...

Τι είναι λοιπόν, αυτή, η γενιά; Η γενιά είναι μια έννοια που προσδιορίζει το σύνολο ανθρώπων της ίδιας ηλικίας, σε σχέση με τους προγόνους και τους απογόνους. Στην Ευρώπη, η μέση ηλικία απόκτησης του πρώτου απογόνου κυμαίνεται γύρω στα 29,5 χρόνια. Καθώς λοιπόν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, εκείνο το υπέροχα συγκινητικό animation βιντεάκι έκανε τον γύρο του κόσμου, ο γιος που πήγαινε αρχικά με τον πατέρα του στο “Ανφιλντ”, χρειάστηκε να τον αποχαιρετήσει για πάντα και να περάσει το κασκόλ του στον δικό του γιο. Μέχρι επομένως, να ξαναδεί πρωτάθλημα, έπρεπε να συμβεί ακριβώς αυτό, να ολοκληρωθεί μία γενιά...

1990-2020.

Liverpool's 30-year wait for a league title is over. pic.twitter.com/9MXENLCCXC

— B/R Football (@brfootball) June 25, 2020

Εκεί βρίσκεται όμως και το πιο συγκλονιστικό διακύβευμα στη σύγχρονη διαδικασία ταυτοποίησης αυτού του club. Πως σε ένα τεράστιο διάστημα 30 ετών χωρίς πρωτάθλημα, το brand name, η εμπορική αξία δηλαδή, μαζί με την αγάπη, γνώρισαν την αντίστροφη πορεία. Δεν έχασαν, μα πολλαπλασιάστηκαν. Για να συμβεί αυτό, χρειάστηκε η επίκληση στο συναίσθημα, στους αδικοχαμένους οπαδούς, σε ήρωες που εμφανίστηκαν, πάλεψαν μα δεν τα κατάφεραν, στους στίχους ενός τραγουδιού. Πάνω απ' όλα όμως στην πίστη, το σιχτίρισμα, την επιμονή, την ελπίδα, η οποία κάθε φορά νικούσε την απογοήτευση.

Για κάθε φορά που έφτασε κοντά. Για το γλίστρημα του πιο αγαπημένου της παιδιού. Για το μισό εκατοστό που η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή. Για τη 2η θέση έπειτα από τόσα ρεκόρ. Για την καζούρα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Λίβερπουλ έμοιαζε όλα αυτά τα χρόνια με εκείνο το... τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν! Οι οπαδοί της όμως δεν θα αλλαξοπιστούσαν ακόμα και εάν τα χρόνια πολλαπλασιάζονταν και εάν οι γενιές προσπερνούσαν ξανά και ξανά χωρίς χαρά. Επειδή είχαν μέσα τους κάπου να πιαστούν. Ηταν η ψυχή αυτής της ομάδας, που έμαθε να ζει με πάθος, που έμαθε πως υπήρχε κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια, και κάτι να προσδοκά για το μέλλον με ελπίδα.

Ηταν λες και είχε δημιουργηθεί ένα κάρμα. Κάπου αλλού, κάποτε, για έναν διαφορετικό σκοπό. Καθώς το μακρινό 1945 η αυλαία στο “Μπρόντγουεϊ” της Νέας Υόρκης έπεφτε, το χειροκρότημα νικούσε την αρχική στεναχώρια. Στη δεύτερη πράξη του μιούζικαλ “Carousel”, εμφανιζόταν η ξαδέρφη της πρωταγωνίστριας. Η Νέτι Φλάουερ ήθελε να ανακουφίσει τη Τζούλι Τζόρνταν, η οποία μόλις είχε δει τον άντρα της να πεθαίνει. Το τραγούδι ακουγόταν γλυκά και μελωδικά, για να ακουστεί ακόμα μία φορά στην τελευταία σκηνή. Εκεί που ο χαμένος σύζυγος κατέβαινε από τον ουρανό για να συναντήσει και πάλι την αγαπημένη του. Μόνο για μία στιγμή, μία μέρα και τότε η κόρη του ζευγαριού, Λουίζ άρχιζε να σιγοτραγουδάει μαζί τους το “You'll Never Walk Alone”.

Tell the world…

We are Liverpool, champions of England. pic.twitter.com/altgWn1Wda

— Liverpool FC (Premier League Champions ) (@LFC) June 25, 2020

Είναι αυτό το νόημα. Η αναγέννηση, η πιθανότητα, ότι πάντα θα είναι εκεί: Οι οπαδοί για την ομάδα. Η ομάδα για εκείνους. Η Λίβερπουλ είναι για τους δικούς της το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου. Και με κάποιον μαγικό τρόπο φαίνεται να υπάρχει ένα πνεύμα που κατεβαίνει κάθε τόσο από τον ουρανό. Το βράδυ της Πέμπτης ήταν λες και ο Μπιλ Σάνκλι, ο Μπομπ Πέισλι, ο Τζο Φάγκαν βοήθησαν τον Στίβεν Τζέραρντ να σηκωθεί από εκείνο το γλίστρημα, έδωσαν ξανά την... μπαγκέτα στα χέρια του Κένι Νταλγκλίς, που την είχε χάσει από το 1990. Και όλοι μαζί στάθηκαν έξω από το Kop και έπιασαν τη γνωστή τους μελωδία. Από μέσα σιγοντάριζαν όσοι χάθηκαν, δεν πρόλαβαν σε αυτή τη γενιά...

At the end of a storm, There's a golden sky...

Στη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη, η επιγραφή στην είσοδο της κολάσεως γράφει: “Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε”. Για 30 χρόνια αυτή η επιγραφή έμοιαζε να πλανάται νοερά πάνω από το “Ανφιλντ”. Αλλά αυτό ουδέποτε υπήρξε θλιβερό για τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Πλέον είναι ξεκάθαρο, ακόμα και στους αντιπάλους τους, ότι όσοι επιλέγουν να την αγαπήσουν, είναι πανέτοιμοι, συνειδητοποιημένοι, ότι αυτό το club θα τους προσφέρει όλες τις αισθήσεις της “Θείας Κωμωδίας”. Θα τις βιώνουν μαζεμένες σε μία αλληγορική κίνηση, που θα τους μεταφέρει διαδοχικά σε Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισο. Μόνο που τώρα έφτασε η σειρά του Παραδείσου...

ΥΓ.: Ομολογώ ότι χαλιέμαι που το σήκωσε η Λίβερπουλ, αλλά ο πιο ιδιαίτερος οπαδός της που γνωρίζω, ένας τύπος με τα πιο ιδιαίτερα σχόλια στο gazzetta, μου ζήτησε κάτι συναισθηματικό και δεν γινόταν να του χαλάσω το χατήρι! Lfour Anfield ελπίζω να υπήρξα εύστοχος...

Follow me: @jorgekaraman