Είμαι σπιτόγατος, γιατί να το κρύψω; Και, παρ' ότι δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα να κάνω και τις βολτούλες μου τώρα που φτιάχνει ο καιρός, δεν χάνω την ευκαιρία που μου δίνει το (απαραίτητο) «μένουμε σπίτι» για να απολαύσω ξανά μερικά από τα ματς που, ειλικρινά, δεν βαριέμαι ποτέ να βλέπω. Και μια και δύο και τρεις φορές. Ιδού ένα Top-5, χωρίς όμως αντίστροφη μέτρηση (για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις).

Λίβερπουλ – Αλαβές 5-4 (2001)

Το γκολ είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, μην γελιόμαστε. Και δεν διαφωνώ με όσους λένε ότι ένα 0-0 μπορεί να είναι καταπληκτικό, αλλά εγώ είμαι φαν των αγώνων με πολλά γκολ. Και ο τελικός του Κυπέλλου UEFA του 2001 είναι ένα τέτοιο φεστιβάλ, έστω και αν κρίθηκε από ένα αυτογκόλ του Ντελφίν Τζέλι, όταν υπήρχε ο (ευτυχώς βραχύβειος) κανονισμός του «χρυσού γκολ».

Ο συγκεκριμένος τελικός, μεταξύ μιας Λίβερπουλ που δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή και την συγκινητική πρωτάρα Αλαβές, είναι αξέχαστος για εμένα και για έναν ακόμα λόγο. Από αυτό το παιχνίδι διασώζεται μια φωτογραφία του καλού και τόσο πρόωρα χαμένου φίλου και συνάδελφου Χαράλαμπου Τσιριμονάκη, να κρατάει με χαρά ένα κασκόλ της Λίβερπουλ. Χαράλαμπε, (μας) λείπεις πολύ...

Ιταλία – Βραζιλία 3-2 (1982)

Παρ' ότι Ισπανός, το χαϊδευτικό μου από μικρός ήταν Σάντρο. Όπως Σάντρο Περτίνι, ο πρόεδρος της Ιταλίας που πανηγύριζε σαν μικρό παιδί στις εξέδρες την επιτυχία της Σκουάντρα Ατζούρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία.

Εκείνο το Μουντιάλ είχε τον απίστευτο ημιτελικό της Γαλλίας με την Γερμανία (3-3 και πρόκριση των Γερμανών στα πέναλτι), αλλά το ματς όπου παίχτηκε πιο σπουδαία μπάλα ήταν αυτός στο παλιό γήπεδο της Εσπανιόλ, το «Σαριά», λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου.

Έξι ετών τότε, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι και πάρα πολλά από το Μουντιάλ που διεξήχθη στην χώρα μου. Έκτοτε, όμως, έχω φροντίσει να καλύψω το χαμένο έδαφος. Και η ραψωδία του Πάολο Ρόσι κόντρα στην καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών που δεν πήρε παγκόσμιο τίτλο, έχει ξεχωριστή θέση στην DVDθήκη μου.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Μπάγερν Μονάχου 2-1 (1999)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι οι τελικοί, ανεξαρτήτως αθλήματος, με... φτιάχνουν απίστευτα! Έχουν άλλη «μυρωδιά», άλλη αύρα και αυτός του Champions League στο αγαπημένο μου «Καμπ Νόου» ήταν τέτοιος.

Εντάξει, παραδέχομαι ότι δεν είδαμε μπαλάρα και στα 90 λεπτά, αλλά το φινάλε σε αποζημιώνει για... εκατό παιχνίδια μαζεμένα! Η απίστευτη ανατροπή της Γιουνάιτεντ, ο Πιερλουίτζι Κολίνα να παρηγορεί τους παίκτες της Μπάγερν και τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, ως καλεσμένο της UEFA, να έχει προλάβει να πάρει ένα ιστορικό ποτήρι που έγραφε «Μπάγερν Πρωταθλήτρια Ευρώπης» (!), ξεχωριστές ιστορίες, μαζί με όσες έχουν διηγηθεί Έλληνες φίλοι που κόντεψαν να γίνουν καρδιακοί με τους Κόκκινους Διαβόλους του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Χαλάλι τους.

Λίβερπουλ - Μίλαν 3-3 (3-2 πέν.) (2005)

Τον τελικό του Champions League της Αθήνας το 2007 τον είδα από την τηλεόραση, αφού άλλοι συνάδελφοι είχαν (ορθά) προτεραιότητα για να πάνε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αυτόν που έδωσαν ίδιες ομάδες δύο χρόνια νωρίτερα στην Κωνσταντινούπολη επίσης τον παρακολούθησα ως τηλεθεατής αλλά, για καλή μου τύχη, δεν τον έγραφα για την εφημερίδα!

Ο Κώστας, ο καλός συνάδελφος που είχε αναλάβει αυτή την δουλειά για το «Goal News» (δυστυχώς, μια εφημερίδα που δεν υπάρχει πια), είχε ήδη «γράψει» το ματς από το ημίχρονο με διθυράμβους για την μεγάλη Μίλαν. Αμ δε! Η Λίβερπουλ έκανε μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι την μεγαλύτερη) ανατροπές στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης και κατακτούσε το τρόπαιο στα πέναλτι. Όποια ομάδα και αν υποστηρίζεις, αυτό το ματς αποτελεί... ονείρωξη! Ευχή μου, βεβαίως, να δούμε και φέτος τελικό στην Κωνσταντινούπολη. Και, μάλιστα, όσο το δυνατόν πιο σύντομα...

Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 5-0 (2010)

Υπάρχουν μονόπλευρες ματσάρες και αυτή, αναμφίβολα, ανήκει στην συγκεκριμένη κατηγορία. Και κρατάει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αλλά για... πικρό λόγο, γιατί βρέθηκα στην Βαρκελώνη για να την παρακολουθήσω από κοντά, αλλά εξαιτίας μιας σειράς ατυχιών, απλώς την... άκουσα!

Η κορυφαία Μπαρτσελόνα όλων των εποχών έπαιξε την Ρεάλ του Ζοσέ Μουρίνιο σαν την γάτα με το ποντίκι στο πρώτο «Clasico» του Πορτογάλου στον πάγκο της Βασίλισσας. Μια (ποδοσφαιρική) αιχμαλωσία από πλευράς τακτικής και αποτελεσματικότητας που είδα πολλές φορές έκτοτε, αφού πρώτα εκείνο το βράδυ άκουσα, μόλις ελάχιστα μέτρα μακριά, το πρώτο γκολ του Τσάβι. Αξέχαστη (από πολλές απόψεις) βραδιά...