Σε μια χώρα που αγαπάει την παράδοση, σε μια κοινωνία που κατά βάση θεωρείται συντηρητική στο πέρασμα των χρόνων, το να φλερτάρεις εξαρχής με το ξένο, με τον διεθνισμό, μάλλον δεν είναι και το πιο συνετό ή το πιο σύνηθες. Η FC Internazionale, όμως, δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ούτε σήμερα μια συνηθισμένη ομάδα. Δεν θα ποντάρει στους τίτλους της, αν και είναι πολλοί, για να σε κερδίσει. Δεν θα διαφημίσει κάποιον από τους πολλούς παικταράδες που φόρεσαν τη φανέλα της, για να σε φέρει πιο κοντά της. Αντιθέτως, αυτό θα το πετύχει με το να είναι απλά ο εαυτός της. Ο ασταθής, τρελός, αυτοκαταστροφικός, ιδιοφυής, επιτυχημένος ή αποτυχημένος εαυτός της.

Λένε πως κάθε ομάδα, από ένα σημείο κι έπειτα, παίρνει τον χαρακτήρα του προπονητή της. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει συνολικά με το κλαμπ και τον ιδιοκτήτη της. Η Γιουβέντους, για παράδειγμα, είναι φανερό ότι είναι η ομάδα των Ανιέλι. Μια σοβαρή, ψυχρή επιχείρηση, όπου ο στόχος είναι το αποτέλεσμα. Η νίκη. Η επιβεβαίωση ότι είναι το αφεντικό της Ιταλίας. Η Μίλαν, από την άλλη, δεδομένα πήρε τον χαρακτήρα του Μπερλουσκόνι. Ομάδα που δεν ενδιαφερόταν πάντα για το «είναι» αλλά και για το «φαίνεσθαι», ομάδα που ήθελε την κορυφή της Ευρώπης για να αποτελέσει το σύμβολο του πολιτικού Καβαλιέρε που ξέρει να νικάει στην Ευρώπη. Από κάποιον, προφανώς, θα επηρεάστηκε και η Ιντερ αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά από ποιον. Αν και η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό, είναι προφανής: Μοράτι.

Αρχικά ο Αντζελο και στη συνέχεια ο Μάσιμο, με κάποιες δεκαετίες απόσταση, έφεραν την Beneamata στην κορυφή της Ιταλίας και της Ευρώπης. Μαζί, έφεραν και τον αριστοκρατικό αέρα του κλαμπ. Η Ιντερ ήταν πάντα η πιο soft από τους μεγάλους του βορρά, αυτή που θα σου έδινε την εντύπωση ότι έχει την μικρότερη ψύχωση με τους τίτλους, ακόμη κι αν δεν είναι έτσι. Αυτή που θα δεχόταν την αποτυχία και θα επανερχόταν την επόμενη σεζόν με ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό για την επιτυχία. Οι Μοράτι, για παράδειγμα, αυτό το έδειχναν πάντα με τις μεταγραφές τους και ειδικά ο Μάσιμο. Ο Γιουβεντίνος που γράφει αυτό το κείμενο, μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό του σαν... Ζαμοράνο κάποτε. Πάντα όταν ερχόταν η ώρα για μπάλα, οι δύο ομάδες βαφτίζονταν Γιουβέντους και Μίλαν, με τον καθένα να επιλέγει ποιος παίκτης θα είναι. Το καλοκαίρι του '96, για πρώτη φορά, η μία από τις δύο ομάδες βαφτίστηκε Ιντερ και είχε τον χαβαλέ του. Οχι επειδή χάσαμε...

Ηταν το καλοκαίρι που ο Μοράτι πήρε στο Μιλάνο τον Ιβάν τον τρομερό από την Ρεάλ, τον Κανού, τον Τζορκαέφ. Θα συνέχιζε το επόμενο καλοκαίρι με τον Ρονάλντο, θα ακολουθούσε ένα χρόνο μετά ο Βιέρι και γενικά η Ιντερ, από ένα σημείο κι έπειτα, ήταν δεδομένο ότι κάθε καλοκαίρι θα προκαλούσε παράνοια στους οπαδούς της με τις μεταγραφές της. «Αν αισθάνομαι σαν τον Αγιο Βασίλη με όσα ξοδεύω για την Ιντερ; Οχι, γιατί αυτός σίγουρα θα ξόδευε λιγότερα», είπε κάποτε ο Presidente, ο οποίος πάντα λειτουργούσε με την καρδιά του και όχι με το μυαλό του, όταν αφορούσε το ποδόσφαιρο. Ισως επειδή έτσι λειτουργούσε πάντα και η ομάδα του. «Η Ιντερ είναι μια ομάδα θηλυκή, άρα παθιασμένη και ευάλωτη, ακριβώς στον αντίποδα με τον πραγματισμό της Γιουβέντους», είχε γράψει πριν δεκαετίες ο Τζάνι Μπρέρα, ο δημοσιογράφος-θρύλος της Ιταλίας, θέλοντας να εξηγήσει τους Νερατζούρι και γενικά τις αντιθέσεις τους με τους Μπιανκονέρι, τις μάχες των οποίων ο ίδιος είχε ονομάσει Derby d' Italia.

Παθιασμένη και ευάλωτη... Δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός τους, για να δεχθείς ότι είναι δύο χαρακτηρισμοί που ταιριάζουν, που μπορούν να περιγράψουν τους Νερατζούρι. «Στην Ιντερ δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Ή θα είσαι στο φεγγάρι ή μέσα στο πηγάδι», έχει πει ο Τζιοβάνι Τραπατόνι, ο οποίος παρουσίασε στα τέλη της δεκαετίας του '80 μία από τις καλύτερες Ιντερ όλων των εποχών. Το scudetto dei record, όπως έμεινε στην ιστορία αυτό του 1989, είναι ένα από τα πιο όμορφα πρωταθλήματα που κατέκτησε η Beneamata, έχοντας τον Ματέους και τον Μπρέμε στην 11άδα, αποκτώντας στη συνέχεια τον Κλίνσμαν, έχοντας τον Μπέργκομι στην άμυνα, τον Τζένγκα στο τέρμα, τον Μπέρτι στα χαφ, τον Σερένα μπροστά. Μια ομάδα που θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα, αλλά δεν το έκανε. Κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά της Ιντερ άλλωστε...

«Το να επιλέγεις την Ιντερ για ομάδα σου, είναι σαν να μπαίνεις σε ένα λαβύρινθο. Ενας υπέροχος Νερατζούρο λαβύρινθος, γεμάτος εκπλήξεις σε κάθε στροφή. Στο κέντρο υπάρχει ο στόχος, το βραβείο, η χαρά που μας περιμένει. Το πρόβλημα είναι ένα: Πώς θα φτάσουμε εκεί;», αναρωτήθηκε κάποτε ο δημοσιογράφος/αρθρογράφος και φανατικός Ιντερίστα Beppe Severgnini, ο οποίος ως τύπος αρέσκεται στον αυτοσαρκασμό, ο οποίος επίσης είναι ένα από τα γνωρίσματα της Ιντερ. Κι έχει αποδειχθεί αρκετές φορές... Με το σκούτερ στις εξέδρες του Meazza, με τα ειρωνικά πανό κατά διοικήσεων ή παικτών, με τους έξαλλους πανηγυρισμούς σε ματς που δεν έχουν ουσιαστικά κανένα νόημα αφού έχουν όλα κριθεί/χαθεί. Σύμφωνα με τον Τζανλούκα Ρόσι, οι Νερατζούρι ξεχωρίζουν και για κάτι άλλο, για τον ρόλο που τους έχει δοθεί, ή έχουν πάρει μόνοι τους, από την ιστορία: «Εμείς οι Ιντερίστι είμαστε πάντα αυτοί που είναι κόντρα. Οι επαναστάτες του πολέμου των Αστρων κόντρα στην Αυτοκρατορία, οι Ινδιάνοι κόντρα στους cowboys, οι Τρώες κόντρα στους Ελληνες. Γενικά, με μία λέξη, εμείς είμαστε οι καλοί».

Κάποιος που δεν είναι Ιντερίστα μπορεί να καταθέσει ένσταση πάνω σε αυτό, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Καλοί ή κακοί, αριστεροί ή δεξιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, Ιταλοί ή ξένοι, άσπροι ή μαύροι, όλοι έχουν ή θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μια ομάδα που απευθύνεται σε όλους. «Τα χρώματα μας είναι το μπλε του ουρανού και το μαύρο της νύχτας, γιατί ιδρυθήκαμε την βραδιά της 9ης Μαρτίου 1908. Και ονομαστήκαμε FC Internazionale επειδή είμαστε αδέρφια με όλο τον κόσμο», έχει πει ο Τζιασίντο Φακέτι για την μοναδική ιταλική ομάδα που έχει κάνει treble και δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στη Serie B. Μια ομάδα που μπορούν να την περιγράψουν καλύτερα από όλους ενδεχομένως, οι δύο άνθρωποι που σφράγισαν την σύγχρονη (και ίσως όχι μόνο) ιστορία της.

«Η Ιντερ είναι πάντα μόνη, υπό την έννοια πως είναι μοναχική, αποκομμένη από όλα τα άλλα. Είναι μόνη υπό την έννοια της μοναδικής, είναι μόνη στον τρόπο που σκέφτεται, που ενεργεί και που συμπεριφέρεται απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω: Η Ιντερ είναι διαφορετική από όλες τις άλλες ομάδες. Στο δικό μας DNA υπάρχει μια μικρή δόση, ή ίσως και μεγαλύτερη, καθαρής τρέλας. Η Ιντερ είναι ιδιοφυδία και αδράνεια, η Ιντερ είναι πόνος, η Ιντερ είναι έκσταση. Από την Ιντερ μπορείς να περιμένεις τα πάντα αλλά και τίποτα. Απίθανες νίκες και τρομερές ήττες, τα ματς της ζωής της αλλά και αδιανόητα βήματα στο κενό... Ετσι είναι, ιστορικά», είναι τα λόγια του Χαβιέρ Ζανέτι ενώ ο Μάσιμο Μοράτι ήταν πιο λιτός, πιο ποιητικός και πιο κατανοητός: «Η γοητεία της Ιντερ είναι η απόλαυση του πόνου...».

Buon compleanno Nerazzurri!