Το εθνικό...γουότερ πόλο μας

Δεν ξέρω εάν ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα πραγματοποιήσει την... απειλή του να μετατρέψει το εν πολλοίς άγνωστο, θεωρούμενο ως αριστοκρατικό και πάντως ευγενές σπορ της αντισφαιρίσεως σε εθνικό άθλημα, σίγουρα πάντως κατάφερε μέσα σε χρόνο dt να το εκλαϊκεύσει και για τα δεδομένα της αρτηριοσκληρωτικής και κολλημένης με την μπάλα (του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ) Ελλάδας τούτο αποτελεί ένα αληθινό ανδραγάθημα!

Με το συμπάθιο πάντως, αλλά εγώ επιμένω ότι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, αυτή την (μετά ή άνευ περιεχομένου και νοήματος) ταμπέλα του εθνικού αθλήματος δικαιούται να τη φέρει το γουότερ πόλο στο οποίο έλαχε κιόλας ο κλήρος να ανοίξει και να κλείσει τον κύκλο των μαζεμένων συγκινήσεων και των σκιρτημάτων που ζήσαμε και ρουφήξαμε ως το μεδούλι αυτό το μαγικό καλοκαίρι...

Από το ασημένιο μετάλλιο της Εθνικής Γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης μέχρι το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής Εφήβων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Σομπάτελι η υδατοσφαίριση δεν έδωσε απλά το στίγμα της, αλλά επιβεβαίωσε ότι είναι η crème de la crème του ελληνικού αθλητισμού.

Είχε προηγηθεί κιόλας ο θρίαμβος του Ολυμπιακού στο Final 8 της Ευρωλίγκας, στις 9 Ιουνίου στη Τζένοα, οπότε είναι φως φανάρι πως το καλοκαίρι του 2018 μοιάζει βγαλμένο όχι απλώς από τα παραμύθια, αλλά από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις και ονειρώξεις μας (sic)!

Έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο της Εθνικής Νέων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βελιγραδίου, τη σκυτάλη πήραν στα στιβαρά χέρια τους οι Έφηβοι, οι οποίοι βαδίζοντας στα χνάρια των Σπαρτιατών νεοσσών βροντοφώναξαν κι ελόγου τους το «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες»!

Πράγματι υπόσχονται να γίνουν πολύ καλύτεροι από τους προκατόχους τους και πάντως καρφίτσωσαν το έκτο γαλόνι στην πλουμιστή στολή του ελληνικού γουότερ πόλο, σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, σε μια περίοδο 21 ετών.

Αυτή τη φάμπρικα την άνοιξε το 1997 στην Πράγα η Εθνική Νέων Γυναικών και έκτοτε η Ιστορία (δεν επαναλαμβάνεται, αλλά) απλώς συνεχίζεται: το 2001 στην Κωνσταντινούπολη θριάμβευσαν οι Έφηβοι, το 2011 στη Σαγκάη οι Γυναίκες, το 2012 στο Περθ οι Νεάνιδες, το 2017 στο Βελιγράδι οι Νέοι και την Κυριακή στο Σομπάτελι σήμανε πάλι η ώρα των Εφήβων.

Διάβολε, έξι χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα είναι αυτά και –για να μείνω στο πνεύμα των ημερών-εάν τα βγάζαμε στο σφυρί, μαζί με όλα αυτά που μας προσπόρισε σε οκτώ διαφορετικά αθλήματα ο τελευταίος μήνας, θα έφταναν για να βγούμε μονομιάς και από το σκληρό Μνημόνιο και από τη (συνεπαγόμενη) αυστηρή εποπτεία!

Τα πολλά μετάλλια φέρνουν πολλά συχαρίκια, τα πολλά συχαρίκια φέρνουν πολλά λόγια και τα πολλά λόγια φέρνουν πολλές υποσχέσεις, που δεν πρέπει να γραφτούν στο χιόνι, ούτε να χαθούν σαν τους υδρατμούς από τα νερά της πισίνας, αλλά ούτε και να αποτελέσουν το νέο κεφάλαιο του παλιού... αφηγήματος!

Έτυχε κιόλας ο θρίαμβος της Εθνικής Εφήβων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα να συμπέσει με την έξοδο από το Μνημόνιο (το οποίο διαδέχεται η αυστηρή επιτήρηση), οπότε μένει να φανεί εάν οι υποσχέσεις που έδωσε χθες στους πρωταθλητές κόσμου ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Ιούλιος Συναδινός –με κορυφαία την αναγγελία δημιουργίας και λειτουργίας του «σπιτιού της υδατοσφαίρισης» στο Ελληνικό- θα λάβουν σάρκα και οστά ή θα αποτελέσουν το επόμενο κεφάλαιο του κυβερνητικού αφηγήματος!

Το τονίζω αυτό διότι σε πείσμα της κουβέντας του Γιώργου Παπανδρέου στο... αλύτρωτο διάγγελμα του Καστελόριζου στις 23 Απριλίου του 2010 το καράβι του ελληνικού γουότερ πόλο ουδέποτε έπλευσε σε αχαρτογράφητα ύδατα, χώρια που το 2005 ο πρόεδρος της ΚΟΕ Δημήτρης Διαθεσόπουλος στην κορύφωση της αυταρέσκειας του είχε πει ότι «βρήκα μια τράτα και την έκανα Queen Mary»!

Επίσης σε πείσμα του σημερινού λυτρωτικού (;) διαγγέλματος του Αλέξη Τσίπρα από την Ιθάκη (που «είναι μόνο η αρχή»), το εξ ορισμού πολυμήχανο ελληνικό γουότερ πόλο τηρεί αδιαλείπτως και απαρεγκλίτως την ατάκα του συχωρεμένου Νίκου Φώσκολου που είχε πει πως «κάθε φορά που τελειώνω μια Οδύσσεια θέλω μια Ιλιάδα από την αρχή»!

Ολα τα υπόλοιπα είναι να χαμε, να λέγαμε!

Υποκύπτω τώρα στον πειρασμό να αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από δυο μήνες κατά παραγγελίαν του Νίκου Παπαδογιάννη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Documento».

Το αναδημοσιεύω διότι είναι εξόχως επίκαιρο, αν και ούτως ή άλλως το γουότερ πόλο δεν ξεστρατίζει ποτέ από την επικαιρότητα...

Ιδού λοιπόν...

Kάποτε ήταν πολύ της μόδας στα lifestyle περιοδικά κείμενα του τύπου «τα 100 πράγματα που πρέπει να έχει κάνει ένας άντρας προτού πενηνταρίσει» και εξ αυτού ορμώμενος μπαίνω σε ένα ιδιότυπο τριπάκι...

Προτού παύσω να ταλαιπωρώ τη δόλια τη δημοσιογραφία, θα γούσταρα πολύ να δω το αγαπημένο μου γουότερ πόλο να αναγορεύεται σε εθνικό σπορ της Ψωροκώσταινας μας, που αλλού τρώει, αλλού πίνει κι αλλού η ρουφιάνα πάει και το δίνει (αυτό το παράσημο)!

Είμαι εξ απαλών ονύχων ψώνιο με το ευγενές άθλημα της υδατοσφαιρίσεως και μετά από σαράντα χρόνια στη δουλειά, εξακολουθώ να το διακονώ όσο μπορώ. Ήμουν ακόμη μαθητής της Γ’ Λυκείου, το 1980, όταν πρωτοπήγα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο και κάλυψα (για το «Φως των Σπορ») ένα ντέρμπι ανάμεσα στον Εθνικό και στη Γλυφάδα που μάλιστα έληξε ισόπαλο με 5-5. Εκείνο το απόγευμα οι Πειραιώτες που προετοιμάζονταν για το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ντουμπρόβνικ είχαν ένα σωρό δοκάρια και το έγραψα, αλλά κάποιος με διόρθωσε την άλλη μέρα...

«Νεαρέ, τα δοκάρια στο πόλο, δεν είναι τόσο κλασικές ευκαιρίες όσο στο ποδόσφαιρο»

Ελήφθη, όβερ!

Από τότε πέρασαν κιόλας 38 χρόνια και νιώθω πάντοτε το ίδιο σκίρτημα για το γουότερ πόλο, απλώς τώρα χάνεται κιόλας ο λογαριασμός από τις επιτυχίες που κατάγει σωρηδόν.

Λοιπόν για να εξηγηθούμε, ώστε να μην παρεξηγηθούμε, δεν τραβάω κανένα ζόρι για να του βάλουμε σώνει και καλά την ετικέτα του εθνικού σπορ, η οποία μπορεί κιόλας να είναι ψευδεπίγραφη. Η αγωνία μου έχει κυρίως να κάνει με το πώς η ελληνική υδατοσφαίριση θα ξεφύγει από τα στενά όρια ενός κλειστού (αλλά όχι ελιτίστικου) κλαμπ, θα αβγατίσει τη δημοτικότητα της και θα συνεγείρει περισσότερες συνειδήσεις.

Στον αντίποδα, υφίστανται οι ενστάσεις και οι λογικές εναντιώσεις, καθότι το άθλημα διέπεται από κάποιες ιδιάζουσες συνθήκες και ενδογενή προβλήματα που δεν του επιτρέπουν να είναι ...πρώτη μούρη στο Καβούρι.

Σε σχέση με άλλα αθλήματα για πολλά χρόνια -ελέω της έλλειψης κλειστών κολυμβητηρίων- θεωρούνταν εποχιακό (δηλαδή καλοκαιρινό) σπορ, ευδοκιμεί σε λιγότερες χώρες, έχει δύσκολους κανονισμούς, δεν είναι ελκυστικό από τηλεοπτικής απόψεως, απασχολεί ένα μικρό μέρος της κοινής γνώμης, δεν κατάφερε να αμυνθεί στην επίθεση που δέχθηκε από το μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν πλασάρει επαρκώς τους σταρ του, πάσχει σε προβολή στα ΜΜΕ και ειδικότερα στα καθ’ ημάς υπάρχει η αίσθηση ότι καπελώνεται από τις κυρίαρχες ομάδες (τον Εθνικό στο παρελθόν και εδώ και μια εικοσιπενταετία τον Ολυμπιακό) με αποτέλεσμα να διολισθαίνουν η ανταγωνιστικότητα και το ενδιαφέρον του εθνικού πρωταθλήματος.

Έχει όμως, ιστορία, παράδοση και ανθρώπους με όραμα που του είναι ταγμένοι ψυχή τε και σώματι. Έχει επίσης τόσες επιτυχίες που, διάβολε, δεν γίνεται να περνάνε στο ντούκου και να εξατμίζονται προτού καν βράσουν!

Και μια φρέσκια προσθήκη στο προηγούμενο κείμενο...

Από εκεί και πέρα το εάν, πότε και πώς το γουότερ πόλο θα φέρει την ετικέτα του εθνικού σπορ δεν έχει και τόση σημασία. Στο τέλος της (κάθε) ημέρας, περισσότερο από τις κάθε λογής ταμπέλες, μετρούν η συνέχεια, η συνέπεια και η υπόληψη του αθλήματος και η επιθυμία εκείνων που το υπηρετούν να το κρατούν ψηλά και να φυλάττουν τις Θερμοπύλες του.