Ο Δημήτρης Γιακουμάτος νυν πρόεδρος του Νηρέα Χαλανδρίου, αλλά και έφορος της Εθνικής ομάδας Πόλο, στη δεκαετία του '80 πραγματοποίησε καριέρα ως διαιτητής ποδοσφαίρου.

Ο πεπειραμένος παράγοντας έζησε το απόλυτο highlight ως επόπτης στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου UEFA ανάμεσα στη Νάπολι και την Στουτγκάρδη (1989).

Οι «παρτενοπέι» απέκλεισαν κατά σειρά τους ΠΑΟΚ, Λοκομοτίβ Λειψίας, Μπορντο, Γιουβέντους και Μπάγερν, ενώ μέχρι τότε είχαν ήδη κατακτήσει το πρώτο σκουντέτο της ιστορίας τους (1986/87).

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, βρισκόταν στο «peak» της καριέρας του κατευθύνοντας με μαεστρικό τρόπο τους συμπαίκτες του στον δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA.

Στον πρώτο τελικό που διεξήχθη στο «Σαν Πάολο», η UEFA είχε ορίσει την ελληνική τριπλέτα Γερμανάκος- Γιακουμάτος- Κουκουλάκης για να διευθύνει το ματς. Πρόκειται για έναν τελικό, o οποίος διεξήχθη υπό το βλέμμα 85.000 Ναπολιτάνων που είχαν δημιουργήσει κολασμένη ατμόσφαιρα.

Η ιταλική ομάδα επικράτησε 2-1 με τον γερμανικό Τύπο να ασκεί κριτική στον Μάκη Γερμανάκο για την φάση της ισοφάρισης της Νάπολι (68΄) με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Ντιέγκο Μαραντόνα θεωρώντας πως προτού ανατραπεί ο «Πίμπε Ντ' Όρο» χρησιμοποίησε το χέρι του. Κάτι που ασφαλώς δεν αποδείχθηκε ποτέ...

Σε εκείνο τον ιστορικό τελικό ο Δημήτρης Γιακουμάτος κατάφερε να αποσπάσει την φανέλα του Ντιέγκο Μαραντόνα, την οποία όπως αποκάλυψε στο gazzetta.gr έχει τοποθετήσει σε τραπεζική θυρίδα!

Ο παλαίμαχος Έλληνας ρέφερι, ο μοναδικός από την ελληνική τριπλέτα εκείνου του τελικού που βρίσκεται εν ζωή, εξήγησε πως ορίστηκε στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου UEFA ως επόπτης, αλλά και την φάση που σημάδεψε τον αγώνα....

«Υπήρχε μια αγωνία από την πλευρά μας σε εκείνο το ματς γιατί έπρεπε να τα πάμε καλά. Αποτελούσε ουσιαστικά πρόκριμα για το Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990. Όλοι πιστεύαμε πως από την στιγμή που μας επέλεξαν σε αυτό τον τελικό πως θα μπορούσαμε να πάμε και στο Μουντιάλ.

Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Αυτό όμως είχε να κάνει με τις σχέσεις και τις διασυνδέσεις της εκάστοτε ομοσπονδίας. Δυστυχώς ο Γερμανάκος ατύχησε και ήταν ένα πλήγμα για τον ίδιο. Από το 1973 όπου ο Μίχας είχε σφυρίξει στον τελικό του Κυπέλλων Κυπελλούχων μέχρι το 1989 δεν είχε οριστεί ξανά άλλος Έλληνας διαιτητής. Ήταν ένα πολύ καλό παιχνίδι στη Νάπολη. Όταν ολοκληρώθηκε το ματς οι Γερμανοί δεν έκαναν κάποια διαμαρτυρία, όμως τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες του ιταλικού Βορρά έθεσαν θέμα για το αν στο πέναλτι υπέρ της Νάπολι που κέρδισε ο Μαραντόνα υπήρχε χέρι στο ξεκίνημα της φάσης.

Ακολούθησε στη συνέχεια και ο γερμανικός Τύπος. Εγώ θεωρώ πως δεν φάνηκε από πουθενά κάτι τέτοιο. Πήγαμε τρεις αξιόλογοι και οικογενειάρχες άνθρωποι δίχως τίποτα το μεμπτό. Όταν ολοκληρώθηκε το ματς συζητούσαμε με τον Γερμανάκο για την φάση του πέναλτι. Μου έλεγε πως δεν είδε χέρι, ούτε εγώ είχα δει. Τι να πω, ίσως το έκανε 'επιστημονικά' και δεν το είδαμε.

Οι Γερμανοί ισχυρίζονται πως την κοντρόλαρε πονηρά με το χέρι του, ο Μαραντόνα. Εγώ βρισκόμουν από την δεξιά πλευρά όπως κατέβαινε η Νάπολι και η φάση έγινε από τα αριστερά. Με την υποψία και μόνο δεν θα μπορούσες να καταλογίσεις χέρι. Δεν φάνηκε από καμιά φωτογραφία άλλωστε. Η τεχνολογία εκείνη την εποχή δεν βοηθούσε σε τέτοιες φάσεις. Δεν είναι όπως τώρα με το VAR. Θυμάμαι κοιμηθήκαμε με αυτή την αγωνία εάν ήταν χέρι».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του προέδρου του Νηρέα Χαλανδρίου για την υποδοχή της Νάπολι στους Έλληνες διαιτητές, αλλά και τον τρόπο που ανταποκρίνονταν στα αιτήματα τους.

«Η μαφία έκανε στα πάντα κουμάντο. Η Νάπολι είχε έναν άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να ανήκε στη μαφία. Ήταν συνεχώς δίπλα μας στις πέντε μέρες που βρισκόμασταν εκεί. Από την ημέρα που πήγαμε, μέχρι την ημέρα που φύγαμε. Ότι ζητούσαμε ανταποκρινόταν. Είχαμε βέβαια μια πίεση, όχι με την έννοια 'παίξτε καλά', αλλά μας έλεγαν ποιοι παίκτες έχουν κίτρινες κάρτες. Έκαναν την δουλειά τους. Μας έβγαλαν για καφέ και φαγητό και μας έκαναν συζητήσεις για το ματς δίχως όμως να υπάρχει κάτι το μεμπτό. Ήταν βέβαιοι για την ομάδα τους, πως θα πάει καλά.

Βέβαια αυτοί ήθελαν κάτι παραπάνω από εμάς, το οποίο εμείς δεν θα το δίναμε έτσι και αλλιώς. Δεν χρειαζόντουσαν την βοήθεια μας γιατί όπως αποδείχθηκε πήραν εύκολα την ισοπαλία με 3-3 στη ρεβάνς. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν το Κύπελλο UEFA. Η ατμόσφαιρα ήταν 'καυτή'. Δεν είναι και λίγο να φωνάζουν 85.000 Ναπολιτάνοι στο γήπεδο. Θυμάμαι την στιγμή που βγήκα από την καταπακτή για να μπω στον αγωνιστικό χώρο έπεφταν τόσα βεγγαλικά που αναρωτήθηκα που βρίσκομαι. Η Νάπολι σαν ομάδα δεν υπήρχε και ξαφνικά έγινε δύναμη εκπροσωπώντας έναν ολόκληρο λαό, αλλά και μια μαφία που έπαιζε σημαντικότατο ρόλο. Αυτοί καθόριζαν τα οικονομικά. Είναι μια αξιέπαινη ομάδα που προέρχεται μέσα από το λαό».

Ο Δημήτρης Γιακουμάτος εξηγεί στο gazzetta.gr τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αποσπάσει την φανέλα που φορούσε ο Μαραντόνα στον τελικό...

«Μετά τη λήξη του παιχνιδιού και όταν πλησιάζαμε στα αποδυτήρια ο Κουκουλάκης μου λέει: 'Μήτσο θα σε στενοχωρήσω, αλλά πήρα την μπάλα του αγώνα'. Του λέω σοβαρά; Κοίτα τι θα πάρω εγώ. Όπως αποχωρούσαν οι παίκτες της Νάπολι μπροστά μου ήταν ο Μαραντόνα. Με το που τον βλέπω. Τον χτυπάω στην πλάτη και του δείχνω τη φανέλα.

Ο Μαραντόνα με χαμόγελο μου λέει 'φυσικά' την βγάζει και μου την δίνει. Ο Κουκουλάκης τρελάθηκε. Στο τέλος του αγώνα η Νάπολι έδωσε και στους τρεις μας από μια αναμνηστική φανέλα του Μαραντόνα. Η φανέλα ήταν πανομοιότυπη με του παιχνιδιού όμως δεν είχε μαύρα γράμματα μπροστά, αλλά άσπρα. Είναι η φανέλα που έδιναν ως δώρο σε όλους τους διαιτητές. Εγώ πήρα και την φορεμένη όπως προανέφερα».

Όπως σημειώνει ο έμπειρος παράγοντας η συλλεκτική φανέλα του κορυφαίου κατά πολλούς ποδοσφαιριστή όλων των εποχών έχει τοποθετηθεί σε τραπεζική θυρίδα!

«Την φανέλα του Μαραντόνα κάποια στιγμή την είχα δώσει στον γιο μου, ο οποίος ήταν πολίστας. Επίσης ο αδερφός μου ο βουλευτής (σ.σ.: Μάκης Γιακουμάτος) είχε παίξει σε ένα φιλικό με τον Καραμανλή στη Λεωφόρο φορώντας την φανέλα του Μαραντόνα και του έκαναν πλάκα ρωτώντας τον που τη βρήκε.

Τώρα έχω στην κατοχή μου και τις δύο φανέλες. Με τα μαύρα γράμματα είναι αυτή που αγωνίστηκε και με τα άσπρα αυτή που μας έδωσε η Νάπολι. Η αυθεντική φανέλα του Μαραντόνα πλέον βρίσκεται σε τραπεζική θυρίδα. Έχει ρωτήσει ο γιος μου για την αξία της, αλλά για την ώρα την έχω κρατήσει».

Ο Γιακουμάτος παρά την τεράστια επιτυχία του να αποτελέσει μέλος της ελληνικής τριπλέτας του τελικού βρέθηκε λίγους μήνες αργότερα εκτός πινάκων της ΕΠΟ!

«Το καλοκαίρι του '89 με κόψανε από διαιτητή για πολιτικούς λόγους. Με ενόχλησε και με πίκρανε πάρα πολύ αυτή η ιστορία. Να αξίζεις, να μπορείς και να μην σε αφήνουν για κομματικούς λόγους. Κάθε εμπόδιο όμως για καλό. Πρόλαβα και έπαιξα στην Α΄ Εθνική σε δύο χρόνια 50 παιχνίδια ως επόπτης.

Στη συνέχεια ασχολήθηκα με το σωματείο του Νηρέα και μολονότι δεν ανήκα στον κολυμβητικό χώρο έχω μια πετυχημένη πορεία. Από το 1994 μέχρι σήμερα είμαι έφορος της Εθνικής ομάδας. Όλοι ζηλεύουν αυτό που έζησα για αυτή τη μεγάλη επιτυχία μου στην Ευρώπη».

Ο Έλληνας ρέφερι, ο οποίος είχε παρακολουθήσει και τον Πελέ εν δράσει τονίζει πως ο «Πίμπε Ντ' Όρο» υπερτερεί στα σημεία έναντι του Βραζιλιάνου θρύλου του ποδοσφαίρου.

«Το πέρασμα του Μαραντόνα από τη Νάπολι άφησε ιστορία και έβαλε κάποια πράγματα στη θέση του. Ο Μαραντόνα στο τέλος της ζωής του έμεινε μόνος του. Η οικογένεια είναι βασικό κύτταρο. Ο Μαραντόνα έφυγε αβοήθητος. Ήμουν μεγάλος οπαδός του Πελέ. Τον είχα ζήσει 20 χρονών στο Μουντιάλ τoυ Μεξικού και φανταζόμουν πως δεν θα μπορούσε να επισκιαστεί από τον Μαραντόνα. Και όμως...

Ήταν άλλο φαινόμενο ο Πελέ και άλλο ο Μαραντόνα. Υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα τους, οι οποίες είναι υπέρ του Μαραντόνα παρότι δεν συμφωνούσα με τον τρόπο ζωής του. Είναι κάτι που δυστυχώς μένει και αυτό, δίχως να πιστεύω πως ο Πελέ ήταν άγιος. Η μεγάλη δόξα σε παρασύρει».