Εσύ ποια ΑΕΚ θέλεις;

Η βάση αυτής της συζήτησης είναι το γεγονός ότι η ΑΕΚ ολοκλήρωσε μια κακή σεζόν. Αν διαβάζεις συχνά τα σημειώματά μου σε αυτό το blog, ή αν κάνεις μια πρόχειρη αναζήτηση, θα διαπιστώσεις αν την έχω “χρεώσει” τη σεζόν σε αυτόν που λαμβάνει τις αποφάσεις. Ξεκινώ με αυτό, προκειμένου να συνεννοηθούμε με όποιον θέλει να κατανοήσει τον συλλογισμό που θα αναπτύξω παρακάτω.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν που έφυγε, σεζόν κατά την οποία το μπάτζετ της ΑΕΚ ήταν υψηλότερο συγκριτικά με την προηγούμενη, η γκρίνια στην κοινωνία των οπαδών της ΑΕΚ, όπως αυτή αποτυπωνόταν ψηφιακά, ήταν μεγαλύτερη από ποτέ στη διάρκεια της τελευταίας 6ετίας, δηλαδή από τότε που επέστρεψε στην Superleague. Το μήνυμα της γκρίνιας συμπυκνώνεται στην “βάλε λεφτά” φράση, η οποία έγινε καραμέλα στα χείλη αρκετών οπαδών της ΑΕΚ. Ειδικά αυτών που δεν έχουν την γνώση ή την διάθεση για να κάνουν μια ανάλυση της κατάστασης και να κατανοήσουν ότι για την αγωνιστική εικόνα της δεν “έφταιγε” τόσο το έλλειμα ποιότητας στο ρόστερ της, όσο το γεγονός ότι δεν είχε σχεδιαστεί καλά το προηγούμενο καλοκαίρι και ότι αναγκάστηκε να αλλάξει προπονητή και τεχνικό διευθυντή στα μισά της σεζόν.

Για την οικονομία της συζήτησης όμως, ας κάνουμε την υπόθεση ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη σεζόν στην περίπτωση που είχε προσθέσει στο ρόστερ της το περασμένο καλοκαίρι έναν ή δύο ακόμη παίκτες “του εκατομμυρίου”. Μπορεί κανείς να πείσει ότι με έναν - δύο τέτοιους παίκτες η ΑΕΚ θα είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα ώστε να αλλάξει προοπτική, με όρους οικονομικούς, χάρη στην διεκδίκηση της πρόκρισης στην φάση των ομίλων του Champions League; Με άλλα λόγια, ένας ή δύο “ακριβοί” ποδοσφαιριστές θα ήταν αρκετοί για να της αλλάξουν την ζωή της ΑΕΚ;

Ο χρόνος της έδωσε, της κοινωνίας των φίλων της ΑΕΚ, την ευκαιρία να αλλάξουν νοοτροπία. Είδαν την ομάδα τους να αποδομείται και να φτάνει μέχρι τον υποβιβασμό επειδή δεν είχε μεγαλομέτοχο με την διάθεση να χρηματοδοτεί την ακριβή ζωή που θα ήθελαν οι οπαδοί της να κάνει. Φαίνεται όμως ότι οι Έλληνες συνεχίζουμε να ξεχνάμε πολύ γρήγορα.

Σήμερα οι φίλοι της ΑΕΚ βλέπουν την ομάδα μπάσκετ να δοκιμάζεται πολύ, με όρους οικονομικούς, ενώ συγχρόνως έχει αποτύχει σε όλους τους υψηλούς στόχους που επιχείρησε να κυνηγήσει. Η ΑΕΚ έχασε το Super Cup, το final 8 του 2020, το Κύπελλο, το Πρωτάθλημα και το BCL, δηλαδή όλους τους υψηλούς αγωνιστικούς στόχους που είχε θέσει. Και επειδή ανοίχτηκε πολύ, και προφανώς άπλωσε τα πόδια της πιο μακριά από το πάπλωμα για να τους κυνηγήσει, σήμερα έχει φτάσει να κάνει 8 τα ban που έχει δεχθεί από την FIFA και φτάνει να διαβάζει την διάθεση των παικτών της να μην συνεχίζουν να παίζουν επειδή παραμένουν απλήρωτοι. Όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα στο μπάσκετ είναι μια καθαρή προβολή αυτού που συνέβαινε χθες και αυτού που θα μπορούσε να συμβεί αύριο στο ποδόσφαιρο αν ο μεγαλομέτοχος ξόδευε αλόγιστα για να ενισχύσει με παίκτες την ομάδα και να κυνηγήσει υψηλότερους στόχους.

Την ίδια ώρα που η ομάδα μπάσκετ δεν κατάφερε να βρει έδρα στα Λιόσια, χτυπημένη και από τα κακά του covid, ο Δημήτρης Μελισσανίδης ολοκληρώνει αυτή την εποχή δύο μεγάλα έργα: το γήπεδο, και την επέκταση - ανακαίνιση του προπονητικού κέντρου, το οποίο μεγαλώνει και ανήκει πλέον, εδώ και περίπου 3 χρόνια στην ΑΕΚ.

Πιθανόν για κάποιον σαν έμενα, που μελετά επαγγελματικά τον επαγγελματικό αθλητισμό, όλο αυτό που προσπαθώ να πω να μοιάζει αυτονόητο. Για ένα σημαντικό μέρος των ποδοσφαιρόφιλων στην Ελλάδα όμως δεν είναι. Και αυτή είναι μια εξήγηση για την επικρατούσα κατάσταση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο: η νοοτροπία της μάζας.

Αυτή την εποχή συμπληρώνονται 18 χρόνια από την τελευταία φορά που η ΑΕΚ είχε δικό της γήπεδο. Θα το γράψω και ολογράφως: δεκαοκτώ χρόνια. Εγώ, που ξεκίνησα να παρακολουθώ την ΑΕΚ επαγγελματικά πριν από 28 χρόνια, έχω δει την ΑΕΚ να προπονείται σε ό,τι εγκατάσταση μπορεί να φανταστεί ο νους: σε γυμναστήριο - γιαπί, που βρισκόταν κάτω από την θύρα των επισήμων στο “Ν.Γκούμας”, σε προκάτ προπονητήριο φτιαγμένο από ελενίτ στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, με κηπουρό που φύτευε ζαρζαβατικά στην άκρη του αγωνιστικού χώρου και ιδιοκτήτη που κυνήγαγε την ΑΕΚ και την απειλούσε με έξωση επειδή του χρωστούσε τα νοίκια.

Σήμερα η ΑΕΚ βλέπει την ολοκλήρωση της κατασκευής του νέου της γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, και επεκτείνει τις ιδιόκτητες προπονητικές εγκαταστάσεις της στα Σπάτα. Την ημέρα που θα κόβει την κορδέλα του γηπέδου της, θα είναι η μόνη ομάδα μαζί με τον Ολυμπιακό που θα έχει σύγχρονο γήπεδο και σύγχρονες προπονητικές εγκαταστάσεις.

Αν σήμερα ο Μάκης Αγγελόπουλος πει “φεύγω, επειδή δεν αντέχω άλλο να βάζω από την τσέπη μου”, έχετε δει κάποιον που έχει δημοσίως δηλώσει τη διάθεση να καλύψει από την τσέπη του το άνοιγμα της μπασκετικής ΑΕΚ και να αναλάβει και την κάλυψη της χρηματοδότησης προκειμένου να συνεχίσει η ΑΕΚ να κάνει πρωταθλητισμό; Αν πει “δεν την παλεύω άλλο” ο Αγγελόπουλος, τι θα κάνει η ΑΕΚ; Της εγγυάται κανείς ότι μπορεί να ζήσει στο μέγεθός της;

Αν σήμερα ο Δημήτρης Μελισσανίδης πει “κουράστηκα, τελειώνω το γήπεδο και φεύγω”, η ΑΕΚ μπορεί να ζήσει; Μπορεί. Επειδή ξοδεύει όσα βγάζει κι έτσι δεν έχει “τρύπα”, αλλά και επειδή χάρη στο νέο γήπεδο μπορεί να έχει ρεαλιστική προσδοκία για αύξηση των εσόδων. Τι άλλο πρέπει να δούμε στην Ελλάδα για να αλλάξουμε νοοτροπία ως ποδοσφαιρόφιλοι, μήπως και αλλάξουμε νοοτροπία και ως πολίτες;

Οκτώ χρόνια πίσω είχα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη να ακούω τον Ιβάν Σαββίδη να απευθύνεται στους δημοσιογράφους, κατά την παρουσίαση του Χουμπ Στέφενς, ενός πολύ ακριβού προπονητή για εκείνη την εποχή, να λέει: “θα έπρεπε να με κυνηγάτε για την νέα Τούμπα, για το προπονητικό κέντρο, για τις υποδομές που θα μείνουν και όχι για τις μεταγραφές”. Σήμερα λέω ότι αν ο Μελισσανίδης είχε δώσει μεγαλύτερη σημασία στην ανάπτυξη της ακαδημίας της ΑΕΚ και την είχε φέρει στο επίπεδο που βρίσκονται αυτές του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κοιτάζει πίσω με την απόλυτη πίστη ότι στη διάρκεια της τελευταίας 8ετίας έκανε για την ΑΕΚ περισσότερα από αυτά που θα μπορούσε να ονειρεύεται το 2013 ο μέσος οπαδός της. Διότι το γήπεδο, οι εγκαταστάσεις και η ακαδημία είναι οι μόνες εγγυήσεις μακροζωίας και καλής ζωής για μια ποδοσφαιρική εταιρεία που εκφράζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αγαπούν έναν σύλλογο και θέλουν να υπάρχει και να στέκεται ψηλά. Ο Μελισσανίδης την φτάνει την ΑΕΚ πολύ κοντά στη στιγμή που η ΑΕΚ δεν θα έχει ανάγκη από κανέναν Μελισσανίδη και κανέναν “λεφτά” για να ζει καλά. Δεν υπάρχει κάτι πιο θεμελιώδες που μπορεί να ζητεί κάποιος σήμερα από τον μεγαλομέτοχο ΠΑΕ μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας.

Με όλα τα παραπάνω δεν προσπαθώ να πω ότι ένας πρόεδρος αγοράζει το δικαίωμα να είναι υπεράνω κριτικής. Όμως η κριτική και η “γκρίνια” πρέπει να μπαίνουν σε ρεαλιστικό πλαίσιο. Οσοι έχουν εμπλακεί με οποιοδήποτε τρόπο στην υπόθεση της κατασκευής του νέου της γηπέδου λένε ότι “η ΑΕΚ δεν θα έφτιαχνε ποτέ γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια δίχως τον Μελισσανίδη”. Το προπονητικό κέντρο αποτελεί δωρεά του Μελισσανίδη προς την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ πήρε πρωτάθλημα και έπαιξε στο Champions League προ 3ετίας. Η ΑΕΚ έχει οικονομική υγεία. Και όλα αυτά μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με τις μεταγραφές που έγιναν ή δεν έγιναν, με τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή που προσελήφθησαν, δεν προσελήφθησαν ή απολύθηκαν;

Σήμερα, καθημερινά, ένα μεγάλο μέρος των φίλων της ΑΕΚ περιμένει, με το χέρι στην πρίζα, να μάθει τα ονοματεπώνυμα και το κόστος απόκτησης ποδοσφαιριστών που θα απαρτίζουν το νέο ρόστερ. Και ενδεχομένως κάποιοι να περιμένουν με στιλό και χαρτί στο χέρι για να κάνουν μαθηματικές πράξεις και να βγάλουν τον λογαριασμό, για να δουν αν “ξοδεύτηκε” ο “καβούριας”. Σε αυτούς κυρίως δείχνω αυτό που σήμερα συμβαίνει στην μπασκετική ομάδα του συλλόγου που αγαπούν. Με την ελπίδα αυτές οι 1270 λέξεις που προηγήθηκαν να τους άφησαν κάτι.