Κόουτς, τι παίζουμε;

Είναι ένα θέμα ασφαλώς, ότι όποιος κάθισε να δει το ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, σιχτίρισε με την ποιότητα του θεάματος και με το ποδόσφαιρο που είδε, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο. Δεν χρειάζεται και δεν μπορεί να συμβαίνει κιόλας, όλα τα ματς και δη τα ντέρμπι, να είναι ωραία στο μάτι ή ψυχαγωγικά για τον θεατή. Μπορώ λοιπόν εύκολα να το ξεπεράσω αυτό.

Όπως μπορώ ακόμη πιο εύκολα να ξεπεράσω και την όποια «κατηγορία» προς Μπόλονι και Χιμένεθ, σύμφωνα με την οποία «είναι προπονητές που ενδιαφέρονται μόνο για την άμυνα…». Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους προπονητές που παίζουν άμυνα, ούτε με αυτούς που στηρίζουν την επιτυχία τους σε αυτό. Λυπάμαι, αλλά στο αθηναϊκό ντέρμπι μεταξύ των δύο, όπως και σε πολλά ακόμη παιχνίδια τους τώρα τελευταία, δεν βλέπω δύο ομάδες που παίζουν καλή άμυνα, βλέπω δύο ομάδες που δεν παίζουν τίποτα… Κι’ ας τα πάρουμε ένα ένα.

Ας ξεκινήσω λοιπόν με τον Παναθηναϊκό του Μπόλονι. Πραγματικά ήθελα πολύ να τον ρωτήσω, ποιο είναι το σχέδιο του για τον Παναθηναϊκό γενικά και ειδικά ποιο ήταν το σχέδιο του για το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Διότι ακούω και διαβάζω την αόριστη κατηγορία ότι ο Ρουμάνος παίζει μόνο άμυνα και κρατάει την ομάδα πίσω. Ξαναγράφω λοιπόν ότι δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν το σχέδιο αυτό είχε και δεύτερο σκέλος. Δηλαδή προέβλεπε ότι ο Παναθηναϊκός θα δώσει την μπάλα στην ΑΕΚ, όπως και έκανε, θα την περιμένει στο μισό γήπεδο, θα κλείσει τους χώρους, θα πιέσει τον Μάνταλο για να αποσυντονίσει το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού της ΑΕΚ και θα παίξει στους χώρους για να βρει γκολ. Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ή όχι, αλλά αυτό θα ήταν ένα σχέδιο. Ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ δεν είχε κανένα σχέδιο, εκτός από το να κάνει το σταυρό του για να κάνει κάποιο λάθος η άμυνα της ΑΕΚ για να βάλει ο ίδιος γκολ. Και μάλιστα ούτε καν λάθος που θα το προκαλούσε ο Παναθηναϊκός με τη στάση του στο τερέν, με την πίεσή του ψηλά. Ο μόνος τρόπος να σκοράρει ο Παναθηναϊκός ήταν ένα αβίαστο λάθος των αντιπάλων. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι σχέδιο… Ο Παναθηναϊκός και οι παίκτες του δεν ξέρουν τι να κάνουν στο τερέν, γιατί δεν ξέρουν ποιο είναι το σχέδιο.

Ο Παναθηναϊκός για 90 λεπτά περίμενε την ΑΕΚ και μόνο την περίμενε. Με το ματς στο 0-0, με το ματς στο 1-0, με το ματς στο 1-1, ο Παναθηναϊκός απλώς περίμενε πίσω από την μπάλα στην άμυνα του. Κανένα σχέδιο για να βγει στους χώρους, κανένα σχέδιο για το πώς θα μεταφέρει τη μπάλα προς την αντίπαλη εστία, κανένα σχέδιο για το πώς οι παίκτες θα πάνε σε γρήγορη μετάβαση, κανένα σχέδιο για το πώς θα κρατήσει την μπάλα για να απορροφήσει πίεση, κανένας τρόπος δημιουργίας και απειλής, εκτός από δύο στημένα, τα οποία δεν θα είχαν προσφέρει και τίποτα στον Παναθηναϊκό αν η άμυνα της ΑΕΚ δεν συμπεριφερόταν σαν… παιδική χαρά. Αυτό το ποδόσφαιρο, χωρίς σχέδιο και οργάνωση και με τους ποιοτικότερους παίκτες του Παναθηναϊκού στον πάγκο ή την κερκίδα, διότι δεν υπηρετούν το πλάνο, μόνο τρέχουμε και μαρκάρουμε, τίποτα άλλο, αποκλείεται στο τέλος της ημέρας να πάει κάπου μακριά τον Παναθηναϊκό. Οι στόχοι είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου και η Ευρώπη. Αμφιβάλλω ζωηρά ότι μπορεί να τους πετύχει έτσι. Ακόμη και η στάση στο αποτέλεσμα, αν υποθέσουμε ότι ο Παναθηναϊκός νοιάζεται μόνο για το αποτέλεσμα, ήταν μία λάθος στάση. Μόνο καλό αποτέλεσμα δεν είναι για τον Παναθηναϊκό αυτή η ισοπαλία με την ΑΕΚ και όμως την αποδέχτηκαν μια χαρά.

Στην ΑΕΚ έχουμε εξίσου εντυπωσιακά φαινόμενα κατάργησης της ποδοσφαιρικής λογικής. Ειλικρινά το μυστήριο Νταντσένκο είναι από τα μεγαλύτερα των τελευταίων μηνών. Η ΑΕΚ «λύσσαξε» να βρει ένα δεξιό ακραίο οπισθοφύλακα. Οι προδιαγραφές της αναζήτησης ανέφεραν ότι πρέπει να είναι καλός κυρίως στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η ΑΕΚ προκειμένου να βρει τον κατάλληλο και κάποιον που έπαιζε στο πρώτο μισό της σεζόν και άρα θα είχε ρυθμό και δεν θα χρειαζόταν χρόνο για να έρθει στα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης, διότι επιθυμία της ήταν να τον βάλει απευθείας στην ενδεκάδα. Καθυστέρησε πολύ να αποφασίσει και ο παίκτης που πήρε ήρθε στα τέλη του Γενάρη, με αποτέλεσμα να μην τον έχει στα 7-8 ματς που έδωσε μέσα στον μήνα. Επιπλέον, ο Ουκρανός αποκτήθηκε με την έγκριση του Μανόλο Χιμένεθ, δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν ρωτήθηκε ο Ισπανός για τον Ντατσένκο. Και όμως δεν παίζει ποτέ και όπως καταλαβαίνω από τα ρεπορτάζ, δεν παίζει ποτέ γιατί δεν είναι αυτό που θέλει ο προπονητής για τη θέση, αφού προτιμά έναν σταθερό αμυντικά παίκτη. Η ποδοσφαιρική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και η λογική ακόμη ψηλότερα.

Και όλο αυτό προκαλεί ένα μοναδικό ντόμινο καταστροφής του παιχνιδιού της ΑΕΚ. Ο Σβάρνας παίζει δεξί μπακ, χωρίς να είναι και χωρίς (καμία δική του ευθύνη ασφαλώς) ούτε να μπορεί να προσποιηθεί καν τον ρόλο. Στο κέντρο της άμυνας παίζει ένα δίδυμο, αναποτελεσματικό και αταίριαστο και ο Λιβάι Γκαρσία δεν έχει το παραμικρό στήριγμα στα νώτα του για να παίξει. Είναι συγκλονιστική ανοησία και κατάργηση κάθε ίχνους ποδοσφαιρικής και προπονητικής λογικής, να έχεις έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Γκαρσία και να τον βάζεις να παίξει με πλάτη, διότι δεν επιτρέπεις στον ακραίο οπισθοφύλακά σου να ανέβει και να του δώσει επιλογές. Η ανικανότητα να φτιάξεις μία ομάδα, η οποία να μπορεί να κάνει τα βασικά, δεν μπορεί να θεραπεύεται με την εντολή στα ακραία μπακ, «δεν θα περάσετε τη σέντρα για να νιώθω ασφάλεια στην άμυνα…». Αυτό είναι ποδόσφαιρο, κυριολεκτικά του προηγούμενου αιώνα.

Ο Χιμένεθ λοιπόν προσπαθεί να στηριχτεί στην ποιότητα κάποιων παικτών του και στη φόρμα τους και μάλιστα δεν βρίσκει τρόπους παιχνιδιού και ανάπτυξης για να τους βοηθάει. Πέρα από την αδιανόητη ποδοσφαιρική ταλαιπωρία που υφίσταται ο Γκαρσία λόγω του προπονητή, καμία διευκόλυνση δεν προσφέρεται από την ομάδα και τον προπονητή, ούτε στον Σιμάνσκι, στην ύπαρξη, τη φόρμα και την παρουσία του οποίου, οφείλει σχεδόν αποκλειστικά η ΑΕΚ, ότι δεν έχασε από Παναθηναϊκό και Αστέρα Τρίπολης και πήρε δύο ισοπαλίες.

Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που κάνει ο Χιμένεθ δεν είναι να φτιάχνει μία ομάδα με όραμα να την οδηγήσει κάπου ή να παίξει κάτι συγκεκριμένο στο τέλος της διαδρομής. Ο Μανόλο προσπαθεί να πάρει τα αποτελέσματα με όποιον τρόπο και όποια πρόσωπα, ώστε να την βγάλει δεύτερη και να κερδίσει μία ανανέωση συμβολαίου από τον Δημήτρη Μελισσανίδη το ερχόμενο καλοκαίρι. Ακόμη και αυτός να είναι ο στόχος του, θα πρέπει να αναζητήσει ποδοσφαιρικό μονοπάτι, το οποίο θα διαβεί προκειμένου να φτάσει στον στόχο. Και αυτό θα πρέπει να κάνει σύσσωμη η ΑΕΚ. Δεν ξέρω πόσο αντιληπτό έχει γίνει σε κάθε μία από τις ομάδες ξεχωριστά, αλλά τουλάχιστον μία από αυτές (Αρης, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός), δεν θα βρει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Και στα μάτια μου η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είναι αυτές που το έχουν συνειδητοποιήσει λιγότερο από όλους, ίσως γιατί λανθασμένα, το θεωρούν δεδομένο…