Το βάρος του Μαρτίνς σε Καρέρα - Φερέιρα και τα εμπόδια του Μπόλονι

• Η επίδραση του Champions League και του Ολυμπιακού
• Μπόλονι, ο πρωταγωνιστής στο μεταβατικό στάδιο
• Τα δύο βασικά προβλήματα στην εκκίνηση του Ρουμάνου

Είναι ολοφάνερο πλέον πως ο Πέδρο Μαρτίνς άθελά του "επιβαρύνει" τους προπονητές των ανταγωνιστικών προς τον Ολυμπιακό ομάδες. Οποιοι κι αν είναι αυτοί. Τώρα είναι ο Καρέρα και ο Φερέιρα. Μακάρι να τους κάνει καλό, να τους επηρεάσει θετικά και να τους… «τραβήξει» μαζί του. Ομως μοιάζει δύσκολο. Όχι επειδή ο καθένας έχει το δικό του στυλ, αλλά διότι συνήθως τα αφεντικά των ελληνικών ομάδων δεν έχουν υπομονή με τους προπονητές όταν οι προσδοκίες είναι υψηλές και τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά.

Η επίδραση του Champions League και του Ολυμπιακού

Ειδικά, λοιπόν, τα ματς του Champions League, τα οποία παρακολουθεί ευρεία γκάμα φιλάθλων, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του μέσου Ελληνα οπαδού για τον Ολυμπιακό. Κι όσο βλέπει την ένταση, το τέμπο, τη νοικοκυροσύνη, την τακτική συνέπεια και την ποδοσφαιρική ταυτότητα των Ερυθρόλευκων σε τέτοιου βεληνεκούς ματς και κάνει τη σύγκριση με τη δική του ομάδα, αντιλαμβάνεται περισσότερο τη διαφορά. Ως συνέπεια αυτής της εικόνας, κάθε «ευρωπαϊκή» ήττα ή αποτυχία του Καρέρα και του Φερέιρα μεγεθύνεται… λόγω Ολυμπιακού. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπως επί πολλές δεκαετίες ήταν το ζευγάρι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού: η επιτυχία του ενός «πιέζει» περισσότερο τον ανταγωνιστή του.

Ο Φερέιρα παρότι βρίσκεται για δεύτερη σεζόν στον πάγκο του ΠΑΟΚ θα «τρέξει» τη σεζόν με το επιχείρημα της «ριζικής ανακατασκευής» του ρόστερ και των δεκάδων «φύγε συ- έλα συ» στην ομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ειδικά για τον Καρέρα όμως, ο οποίος έχει πολύ περισσότερες επιλογές στο οπλοστασιό του (ο Μαρτίνς έχασε Τσιμίκα – Ομάρ – Γκιγιέρμε, παίζει με δυο 35χρονους ακραίους μπακ, εναντίον της Μαρσέιγ δεν είχε και τον Καμαρά), ειδικά για τον Ιταλό που εφέτος ήταν στον πάγκο της ΑΕΚ από το στήσιμο της ομάδας στην αρχή της σεζόν, το βάρος θα είναι μεγαλύτερο. Ισως είναι «άδικο» κατά κάποιο τρόπο για τους προπονητές των «Δικέφαλων», αλλά είναι η πραγματικότητα: όσο καλύτερα θα αποδίδει ο Ολυμπιακός σε αναμετρήσεις επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, τόσο περισσότερο θα επιβαρύνεται η ατμόσφαιρα και θα αυξάνεται ο πήχης των προσδοκιών/απαιτήσεων για εκείνους.

Αυτή η «αλληλεπίδραση» είναι μια παράμετρος που καλούνται να συνυπολογίσουν στη θητεία τους, ένας ίσως απρόβλεπτος παράγοντας, τον οποίο ωστόσο έχουμε δει πολλάκις και σε ξένα πρωταθλήματα μικρού ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες παντού και ο τρόπος με τον οποίο είχε «αντιδράσει» η Μπάγερν μετά την τριετία κατά της οποίας τη διάρκεια ο Γιούργκεν Κλοπ άλλαξε τον τρόπο σκέψης στο γερμανικό ποδόσφαιρο με το «heavy metal football» της Ντόρτμουντ, είναι ίσως ένας οδηγός…

Μπόλονι, ο πρωταγωνιστής στο μεταβατικό στάδιο

Ο Λάζλο Μπόλονι, αντιθέτως, δεν έχει τέτοιου είδους προβληματισμούς. Ο πήχης για τον Παναθηναϊκό αυτής της περιόδου στην ιστορία του συλλόγου είναι πολύ χαμηλότερος. Όπως ήταν της Μίλαν εδώ και δέκα χρόνια, όπως είναι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Αρσεναλ πλέον: δύο ομάδων οι οποίες για περίπου 15-20 χρόνια παρουσίαζαν το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα στην Αγγλία και κατάφεραν με τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και τον Αρσέν Βενγκέρ να διαφοροποιήσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι Αγγλοι το ποδόσφαιρο και να καταστήσουν σταδιακά την Premier League το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στον κόσμο. Ο Παναθηναϊκός πλέον συγκρίνεται με τον Αρη, τον ΟΦΗ, τον Αστέρα, τον Ατρόμητο. Εχει τους ίδιους στόχους μ’ αυτές τις ομάδες: μια θέση στην Ευρώπη και όσο το δυνατόν καλύτερη πορεία στο Κύπελλο. Και παρά την αύξηση του μπάτζετ, επιβεβαιώνεται εξ’ αρχής ότι η βασική δυσκολία της τρέχουσας σεζόν θα εντοπιζόταν στο περίφημο μεταβατικό στάδιο.

Όταν μια ομάδα αλλάζει ταυτόχρονα και προπονητή (Δώνης) και τεχνικό διευθυντή (Νταμπίζας – Ρόκα) και πλειάδα παικτών, ο βαθμός δυσκολίας πολλαπλασιάζεται. Το ιδανικό είναι οι αλλαγές να γίνονται σταδιακά, όμως ο Παναθηναϊκός τις έκανε όλες μαζεμένες εφέτος και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μετά τις πρώτες αγωνιστικές θα είναι μεγάλη επιτυχία αν με τον Μπόλονι στον πάγκο κατορθώσει να τερματίσει στην τέταρτη θέση. Το ίδιο έκανε και ο Αρης βέβαια (αλλαγή προπονητή – τεχνικού διευθυντή και μεγάλης μερίδας παικτών), αλλά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα εναντίον ασθενέστερων αντιπάλων βοήθησαν την ομάδα να σταθεί στα πόδια της, να κερδίσει χρόνο και να βρει εσωτερικά αντισώματα που έλειψαν από τον Παναθηναϊκό.

Ο Βόλος στο σημερινό ματς είναι το υψηλότερο από τα τέσσερα εμπόδια που βρίσκει ο 67χρονος κόουτς στο ξεκίνημά του. Μια ομάδα που χάρη στους δέκα βαθμούς της αποτίναξε πολύ πολύ γρήγορα το άγχος της βαθμοθηρίας για την αποφυγή του υποβιβασμού, που σκοράρει εύκολα εκτός έδρας (εξ ου και τα δύο «διπλά» σε Περιστέρι και Λαμία), ένα σύνολο με έμπειρους παίκτες που «έκοψε» δύο βαθμούς από τον ΠΑΟΚ, μια ομάδα στην οποία εσχάτως προστέθηκε και ο Ουάρντα, ο οποίος εκτός από την ωραία τρέλα του κουβαλάει και πολλή μπάλα μέσα του και απέδειξε πέρυσι στην ΑΕΛ ότι τουλάχιστον σε ομάδες αυτού του επιπέδου μπορεί να κάνει τη διαφορά. Συγκριτικά με τη Λαμία (εκτός έδρας), τον Απόλλωνα και τον Ατρόμητο (αμφότερα τα παιχνίδια στο ΟΑΚΑ), ο Βόλος είναι ο ισχυρότερος αντίπαλος για τον Παναθηναϊκό σ’ αυτή την τετράδα αγώνων από την οποία καλείται να συγκεντρώσει τουλάχιστον δέκα βαθμούς αν θέλει να κλείσει γρήγορα τη διαφορά με τα ανώτερα στρώματα της βαθμολογίας.

Τα δύο βασικά προβλήματα στην εκκίνηση του Ρουμάνου

Ο πανέξυπνος Ρουμάνος δεν έμπλεξε τους παίκτες με πολυπλοκότητες στις πρώτες μέρες του στο Κορωπί. Ούτε θα πάει να κάνει… επανασταστατικές αλλαγές στην ενδεκάδα, παρότι η αναμενόμενη επανενεργοποίηση του παροπλισμένου Μολό τάραξε τα νερά και συζητήθηκε στο προπονητικό κέντρο. Τάραξε τα νέρα τόσο όσο έπρεπε για να περάσει το μήνυμα του «όλοι αξιολογείστε από την αρχή». Θα ήθελε να ξεκινά με βασική αφετηρία και πυλώνα νίκης το «μηδέν» παθητικό, όμως το πρόγραμμα αγώνων μέχρι την αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν τον βολεύει: ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παίζει με έξι παίκτες πίσω από τη μεσαία γραμμή για το… 1-0 με αντιπάλους το Βόλο, τη Λαμία και τον Απόλλωνα.

Συνεπώς, μάλλον πιο ωφέλιμο είναι να περάσει στους παίκτες το μήνυμα του «πάμε να νικήσουμε με τη δημιουργία μας και τα γκολ μας». Ο Παναθηναϊκός εναντίον του ελλιπούς ΟΦΗ έχτισε και έχασε επτά ευκαιρίες: σημαντική βελτίωση συγκριτικά με τις δύο εναντίον της ΑΕΛ και τις τρεις εναντίον του Αρη. Η συνύπαρξη Καρλίτος και Μακέντα «απαιτεί» μέσους και ακραίους με πολλά τρεξίματα, το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη, μα σήμερα στο ΟΑΚΑ αυτό που μετρά για τους Πράσινους είναι μόνο το τρίποντο. Μπας και οι παίκτες αρχίσουν να πιστεύουν περισσότερο στους εαυτούς τους και στον καινούριο προπονητή τους…

Υ.Γ. Όταν αμφισβητείται σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ με VAR και διαιτητή τον Ορσάτο ακόμα κι αυτό το πασιφανές οφσάιντ του Μασούρα εναντίον της Μαρσέιγ, σωτηρία δεν υπάρχει. Όταν δεν αναφέρεται καν στην πλειονότητα των match reports το καταφανέστατο πέναλτι του Μιχαηλίδη στον Μποταέκ (1-1, στο 75’) επίσης δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν ευθύνονται για όλα οι «κακοί και φανατικοί» οπαδοί. Φταίμε πολλές φορές και εμείς και οι σύλλογοι...