Ο Μπράουν Ιντέγε δεν είχε το προνόμιο να μεγαλώσει σε μια πολιτισμένη περιοχή, αλλά σε μια γειτονιά στην οποία υπήρχε έντονη εγκληματικότητα. Δεν είχε επίσης το προνόμιο της παρουσίας της πατρικής προστασίας/ασφάλειας γιατί έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Η μητέρα του ήταν πραγματική ηρωίδα καθώς ο Μπράουν είναι ο μικρότερος από τα οκτώ παιδιά (σ. σ. τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια). Κάθε μητέρα ζει για να φαντάζεται και να ονειρεύεται το μέλλον του παιδιού του. Νιώθει την υποχρέωση να βάλει η ίδια τα θεμέλια. Πολλώ δεν μάλλον, όταν η περιοχή στην οποία κυκλοφορούν τα παιδιά της είναι πηγή εκτόξευσης της εγκληματικότητας.

Ο Ιντέγε μεγάλωσε σ’ ένα γκέτο στο Λάγος της Νιγηρίας. Είδε εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης, ένιωσε τους κινδύνους και συναναστρεφόταν με παιδιά τα οποία έκαναν τρελά πράγματα. Τόπος συνάντησης ήταν κι ένα χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου. Βλέποντας τον στραβό δρόμο που είχαν πάρει τα περισσότερα παιδιά, η μητέρα του ήταν αντίθετη σε κάθε ενδεχόμενο ενασχόλησης με αυτό με συνέπεια να βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση με τον Μπράουν. «Το έκανε γιατί μ’ αγαπούσε και ήθελε να με προστατέψει», παραδέχθηκε χρόνια μετά, αντιλαμβανόμενος πράγματα τα οποία σε ηλικία 14 ετών δεν μπορούσε να κατανοήσει. «Τα περισσότερα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο στη γειτονιά μου δεν ήταν τόσο καλά παιδιά. Κάπνιζαν τρελά πράγματα, έπαιρναν ναρκωτικά, τριγυρνούσαν στον δρόμο και θεωρούνταν τα κακά παιδιά της περιοχής. Γι’ αυτό μου είπε η μητέρα μου. ‘Δεν θα παίξεις ποδόσφαιρο, θα πας στο σχολείο για να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο στη ζωή σου».

Ο ίδιος αρνήθηκε να συμβιβαστεί με τις επιταγές της μητέρας του. Την οδήγησε στο σημείο να τον στείλει στην… εξορία (έτσι ένιωσε ο ίδιος), δηλαδή στο σπίτι της αδερφής της. Ο προφανής σκοπός ήταν η αποδέσμευσή του από τα παιδιά της γειτονιάς. Μάλιστα, του απαγόρευσε να παίξει μπάλα για δύο χρόνια. Υπό αυτές τις συνθήκες, αποφάσισε να την… κοπανήσει. «Μια μέρα έφυγα από το σπίτι μου. Εκείνη τη στιγμή η μητέρα μου ήταν μέσα και άκουσε τους γείτονες να ουρλιάζουν και να φωνάζουν το όνομά μου. Φώναζαν… ‘δες τι κάνει ο γιος σου’», θυμήθηκε ο ίδιος.

Η απόδραση από το σπίτι του ήταν ένας τρόπος διεκδίκησης του ονείρου του. Ο Μπράουν είχε φιλικές σχέσεις με τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και την ωριμότητα να αποφύγει την έντονη συναναστροφή μαζί τους. Στόχος του ήταν ένας. Να γίνει ποδοσφαιριστής. «Μια μέρα την φώναξε ένας γείτονας στο σαλόνι του σπιτιού του και της είπε να κάτσει και να δει τηλεόραση. Έτσι με είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Έπαιζα ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου το βρήκε πολύ παράξενο γιατί νόμιζε ότι ήμουν αλλού». Στην πραγματικότητα έγινε έξαλλη. Ενδεχομένως να ένιωσε εμπαιγμό. Για την ακρίβεια, ήταν ένα παιχνίδι παιδικού Πρωταθλήματος. Η ομάδα του Ιντέγε κέρδισε, ο ίδιος πήρε το μετάλλιο αλλά ήξερε ότι αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν αρκετό για να ατονήσει τον θυμό της μητέρας του.

«Ζήτησα από τον προπονητή μου, να έρθει μαζί μου στο σπίτι γιατί η μητέρα μου θα με… δάγκωνε. Έτσι ο προπονητής μου ήρθε στο σπίτι και ζήτησε συγνώμη από τη μητέρα μου. Της εξήγησε για τις προοπτικές μου. Έτσι έδωσε την ευλογία της, αφού της είπε ο προπονητής ότι ήμουν πολύ ταλαντούχος. ‘Αφού θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο, παίξει’, μου είπε».

Ξαφνικά, έκανε στροφή 180ο μοιρών. Η μητέρα του εξελίχθηκε σε σπουδαιότερο θαυμαστή και δεν έχασε παιχνίδι του. «Το παράπονό της ήταν όταν ήμουν σε ομάδες όπως η Ελβετία, η Γαλλία και η Ουκρανία όπου δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων όπως στην Premier League. Τώρα, όποτε με βλέπει… ουρλιάζει. Μια μέρα, ο αδερφός μου τράβηξε βίντεο και μου το έστειλε. Σ’ αυτό είδα τις αντιδράσεις της και κατάλαβα πόσο επικεντρωμένο ήταν το βλέμμα της σε μένα».

Χρόνια μετά κι έχοντας «αφομοιώσει» πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα της μητέρας του, καταλαβαίνει ότι οι φωνές και ο θυμός της ήταν απόλυτα δικαιολογημένες αντιδράσεις «Ήθελε να κάνει τα πάντα για να μείνουν τα ναρκωτικά μακριά από τη ζωή μου. Εκείνα τα παιδιά ήταν στην ίδια ομάδα με μένα. Παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι να σκοτεινιάσει. Ωστόσο, τις νύχτες γινόντουσαν πολλά τρελά πράγματα στη γειτονιά. Έτσι το έβλεπαν όλοι οι γονείς. Μην αφήνετε τα παιδιά σας έξω τις νύχτες γιατί είναι επικίνδυνα. Η μητέρα μου ήθελε να με πηγαίνει στο σχολείο αλλά εγώ ήθελα να δείχνω ότι ήμουν… κάποιος. Ήθελα όλοι να με δείχνουν με το δάχτυλό τους και να φωνάζουν… ‘Να ο Μπράουν Ιντέγε’».