Άρης: Εξοφλημένα χρέη και αμαρτίες που πληρώνονται

Η αναντιστοιχία συναισθημάτων είναι εκκωφαντική. Η εξόφληση του συνόλου των χρεών της ΚΑΕ Άρης τήρησε στο ακέραιο μια συμφωνία κυρίων αποδεσμεύοντας ολοκληρωτικά μια αθλητική ανώνυμη εταιρία από το δέσμιο καθεστώς του παρελθόντος. Συνδυάστηκε δε με τη διόρθωση των αγωνιστικών λαθών που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι σε επίπεδο αποφάσεων και επιλογών και το αποτέλεσμα της όλης διαχείρισης αποτυπώνεται στις κερκίδες, εκεί που σε κάθε παιχνίδι ψάχνεις να βρεις μια άδεια θέση στις κερκίδες. Το αποτέλεσμα της (φετινής) αγωνιστικής προσπάθειας θα φανεί την ερχόμενη άνοιξη. Μπορεί να είναι αντάξιο των προσδοκιών, μπορεί και όχι. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις προθέσεις και την ύπαρξη ενός σχεδίου με διοικητικό, οικονομικό και αγωνιστικό υπόβαθρο.

Ακριβώς το αντίθετο διαπιστώνεται στην ποδοσφαιρική ομάδα. Η διαχρονική έλλειψη σχεδίου αναδεικνύεται κάθε βδομάδα σε μια κατάσταση η οποία δείχνει πλέον μη αναστρέψιμη ή τουλάχιστον αυτό διαπιστώνεται μέσα από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Από τη διοίκηση, τον Μανόλο Χιμένεθ και τους ποδοσφαιριστές. Ναι, όσους είναι διαθέσιμοι γιατί οι τραυματισμοί πράγματι στοιχειοθετούν το σταθερό επιχείρημα υπεράσπισης, αναφέρονται εξάλλου έπειτα από κάθε αγώνα και φυσικά είναι αδύνατο να αφαιρεθούν από την κουβέντα. Κάθε προπονητής δυσκολεύεται να λειτουργήσει όταν έχει σταθερά 3-4 απόντες κι ακόμη δύο-τρεις οι οποίοι αναπνέουν υπό τον φόβο της υποτροπής. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν γίνεται να συνεχίζουν να αποτελούν τη μόνιμη δικαιολογία για την κακοτεχνία αυτής της ομάδας. Το είπε με ειλικρίνεια και ο Γιάννης Γιαννιώτας. Ίσως να διαπίστωσε και ο έμπειρος επιθετικός ότι σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται σαν… κάλυψη απόκρυψη που λένε και στον στρατό.

Γιατί σε διάστημα δύο ολόκληρων μηνών δεν υπάρχει κανένα σημάδι βελτίωσης, απλά καταγράφηκαν κάποιες εκλάμψεις σαν αυτή στο «Καραϊσκάκη». Και η δε στατιστική, όσο κρύα κι αν είναι, έχει γράψει τέσσερις ισοπαλίες και τρεις ήττες για τη Stoiximan Superleague. Ακόμα πιο προβληματική είναι όμως η εικόνα.

Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον Άρη και με το πραγματικό επίπεδο ποιότητας – όπως αυτό αποτυπώνεται στο χορτάρι και όχι στο… Transfermarkt – μοιάζει αδύνατο να εμφανιστεί ανταγωνιστικός σε συγκεκριμένα παιχνίδια. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δικαιολογείται να προκαλεί, όχι (απλά) θυμό, αλλά θλίψη με την εικόνα του. Αν τα όσα είπε ο Γιάννης Γιαννιώτας μετά την ήττα από την ΑΕΚ αντιπροσωπεύουν το σύνολο των παικτών, ίσως, αλλάξει κάτι. Προς το παρόν, αυτή η ομάδα δεν κάνει ούτε τα αυτονόητα.

Για παράδειγμα, είναι τουλάχιστον περιττό να περάσει κανείς από ακτινογραφία το παιχνίδι με την ΑΕΚ. Τι να γράψεις όταν είναι ενοχλητικά φανερή η αδυναμία ανταπόκρισης σε στοιχειώδη πράγματα. Ο Σωκράτης Διούδης έκανε 29 επαφές με την μπάλα στο πρώτο ημίχρονο, περισσότερες ίσως και από αυτές του Ούρος Ράτσιτς ο οποίος απελπισμένα προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα στον άξονα έχοντας μεγάλη βοήθεια μόνο από τον Μιχάλη Παναγίδη.

Στο ίδιο – χρονικά – σημείο, ο Άρης δεν μπορούσε να ξεμυτήσει από την περιοχή του. Το διάστημα κρατήματος της μπάλας ήταν μικρότερο από τον χρόνο που χρειαζόταν ο σκηνοθέτης της συνδρομητικής τηλεόρασης για να «ρίξει» ένα replay. Γιατί πολύ απλά «πνίγηκε» μέσα από την πίεση του αντιπάλου καθώς οι Μορόν, Πέρεθ ήταν… πέρα βρέχει και ειδικά ο πρώτος.

Μια ομάδα η οποία δεν είχε την ψυχραιμία, την ταχύτητα, την κίνηση χωρίς την μπάλα κι εν πάση περιπτώσει τα ποδοσφαιρικά στοιχειώδη για να εκτελέσει μια απλή ενέργεια αντεπίθεσης καθώς ήταν διαρκώς σε κατάσταση πολιορκίας. Κι αυτά έγιναν στο πρώτο ημίχρονο όταν, υποτίθεται, βγήκε το πλάνο! Τι βγήκε δηλαδή (;), λόγω της αναποτελεσματικότητας του αντιπάλου ο οποίος πατούσε στην περιοχή όποτε ήθελε.

Τα χειρότερα ήρθαν στο δεύτερο ημίχρονο αν και τα πρώτα τέσσερα λεπτά καλλιέργησαν την (ψευδ)αίσθηση για κάτι διαφορετικό μέσα από την ευκαιρία του Κάρλες Πέρεθ. Η ΑΕΚ ανέβασε την πίεσή της διαβάζοντας το τεράστιο κενό στο αριστερό άκρο της άμυνας για το οποίο ο Μανόλο Χιμένεθ δεν εκδήλωσε την παραμικρή αντίδραση. Και το γκολ του Ζίνι δεν ήταν θέμα τύχης, αλλά τουλάχιστον νομοτελειακό.

Καιρό τώρα, η πορεία της χρονιάς μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Οι αμαρτίες θα πληρωθούν μέχρι τελευταίο cent. Μαζί και η έλλειψη σχεδίου. Τουλάχιστον όμως ας υπάρξει έστω η στοιχειώδη συναίσθηση της κατάστασης. Σα την κατανόηση της σημασίας του επόμενου αγώνα προς όφελος απεγκλωβισμού και από το ψυχολογικό πρόβλημα που διαπίστωσε και κατέθεσε ο Μανόλο Χιμένεθ. Μέχρι στιγμής ο Ισπανός αξιολογείται με χαμηλότατο βαθμό για το έργο που έχει παράξει, ίσως γιατί και ο ίδιος δείχνει με τις πράξεις του ότι επίσης δεν έχει συναίσθηση της όλης κατάστασης. Φάνηκε εξάλλου μέσα από τις υπερβολικές αντιδράσεις του (για τον ρόλο και την τωρινή θέση του) στη διάρκεια απονομής της τιμητικής πλακέτας από την ΠΑΕ ΑΕΚ…

Υγ: Περαστικά στον Μιγκέλ Αλφαρέλα ο οποίος διεκδικεί τον τίτλο του πιο άτυχου ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο στην παρθενική προπόνησή του με την ομάδα και αντίστοιχος στο μετατάρσιο χθες.