Ο Άρης πάτησε στο πρώτο σκαλοπάτι και πάει για το δεύτερο

Επιστρέφοντας στο σπίτι, μπροστά στην εικόνα του στρωμένου τραπεζιού, υπάρχουν φορές που το περιεχόμενο του πιάτου δεν είναι αυτό που είχες κατά νου. Φανταζόσουν κάτι διαφορετικό από την «τυπικούρα» της καθημερινότητας. Καθώς, νηστικός δεν γίνεται να μείνεις, παίρνεις αυτό που μπορείς ή μάλλον, αυτό που έχεις μπροστά στα μάτια σου. Έτσι έγινε και χθες στο «Κλ. Βικελίδης». Το περιεχόμενο δεν συνιστούσε δα κάποια περίτεχνη πετυχημένη συνταγή, είχε όμως ουσία. Αυτό το 2-0 επί του Βόλου που γέμισε με οξυγόνο έναν αθλητικό οργανισμό μέσα στο καθεστώς απόλυτης ασφυξίας και αρνητικής ενέργειας.

Δεν είπε ψέματα ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Αυτή έχει μπολιάσει σε κάθε κύτταρο οποιουδήποτε μέλους αυτού του οργανισμού. Είναι η συνέπεια του ευρωπαϊκού αποκλεισμού, ενός κακοφτιαγμένου φαγητού που δεν χωνεύεται με τίποτε. Χθες βέβαια, αυτοί που βρέθηκαν στις κερκίδες του θρυλικού Χαριλάου φρόντισαν – έστω για 90-100 λεπτά – να διαγράψουν από τη μνήμη τους κάθε λογής αρνητική ανάμνηση. Ζούσαν για το τώρα. Ούτε για το χθες, πολύ περισσότερο για το αύριο για το οποίο ούτε ο καθ’ ύλην αρμόδιος έβαλε τη σφραγίδα του. «Ατομικά, έχουμε καλούς παίκτες αλλά αυτό δεν εγγυάται ότι θα γίνουμε καλή ομάδα», είπε.

Από τις αλήθειες που δεν αρέσουν, εντούτοις, δεν αμφισβητούνται. Μπορώ να σας αραδιάσω ένα σωρό ομάδες που δεν έγιναν ποτέ κι ας είχαν παικταράδες. Πολλά πράγματα παίζουν ρόλο. Από το αν θα ταιριάξουν τα χνώτα των πρωταγωνιστών, τις συγκυρίες, έως και τη σειρά των νικών. Μεγάλη υπόθεση το τελευταίο. Νικάς, πιστεύεις στο πλάνο. Δε νικάς, μοιραία αναπτύσσονται αμφιβολίες.

Με αυτές θα πορευτεί ο Άρης και χθες το παραδέχθηκε ο προπονητής του. Αν όλοι μαζί βρουν τον τρόπο και τη γόμα που χρειάζεται για να τις σβήσουν, έχεις καλώς. Χθες έκαναν μια αρχή. Στον Άρη πάντα υπάρχει το αντεπιχείρημα. «Νικήσαμε αλλά δεν παίξαμε», ήταν το κυρίαρχο. Λίγο πιο δίπλα… «για να νικήσουμε έπρεπε να βάλουν δύο γκολ τα στόπερ». Πράγματι, δεν συμβαίνει συχνά και στον Άρη είχε να γίνει τρία χρόνια. Με το χέρι στην καρδιά όμως, τι από τα συνήθη συμβαίνουν στον Άρη;

Ο τραυματισμός του Κάρλες Πέρεθ την προπαραμονή του αγώνα με την Αράζ διέλυσε κάθε (αρνητικό) προγνωστικό. Τι άλλο μπορεί να συμβεί; Μένει να ανακαλυφθεί ηφαίστειο στα έγκατα της Θεσσαλονίκης. Ναι, η εμφάνιση του Άρη δεν ήταν δα για να πετάξεις τη σκούφια σου αλλά… ποιος παίζει καλά αυτή την εποχή; Ο Ολυμπιακός αγκομάχησε να νικήσει τον Αστέρα Τρίπολης. Η ΑΕΚ πήρε δύο γκολ από τον έναν στόπερ της στα προκριματικά του Conference League. Ο ΠΑΟΚ σε κάθε αγώνα έχει κορυφαίο τον τερματοφύλακά του. Ο Παναθηναϊκός δείχνει να είναι σε καλύτερη φάση αλλά ο Ντραγκόφσκι έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην πρόκριση επί της Σαχτάρ Ντόνετσκ, έχοντας φυσικά εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Το ερώτημα δεν είναι «τί περιμένουμε;» αλλά… «τί μπορούμε να περιμένουμε;».

Τα παραπάνω δεν αποτελούν δεσμίδα δικαιολογιών. Ίσα-ίσα που οι σοβαρές ενστάσεις, παράλληλα των παραλείψεων, έχουν γραφτεί στη συγκεκριμένη γωνιά αλλά το αίτημα της παροχής χρόνου δεν είναι ακραίο. Κινείται στο πλαίσιο της ποδοσφαιρικής λογικής, ειδικά για μια ομάδα η οποία φτιάχτηκε από μηδενική βάση. Στις επόμενες 50-60 ημέρες θα φανεί αν θα πετύχει η συνταγή μέσα από τη συνέπεια. Σε απόδοση και αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, η απόδοση θα φέρει το αποτέλεσμα.

Προφανώς ο χθεσινός Άρης δεν πειστικός. 1.1xgoals έγραψε η στατιστική, στοιχείο το οποίο φανερώνει την έλλειψη ποιότητας των φάσεων παράλληλα της μη ολοκλήρωσης συνεργασιών αλλά και της τσαπατσουλιάς που επίσης διαπιστώθηκε. Σαν την πάσα που δεν έδωσε ο Πέρεθ στον Γένσεν στις αρχές του δεύτερου μέρους. Ή κάποιες άλλες που επιχειρήθηκαν υπό πίεση σκέψης και δίχως σωστή ανάγνωση της τοποθέτησης της αντίπαλης άμυνας. Ναι, χρειάστηκαν και οι δύο μεγάλες επεμβάσεις του Λόβρο Μάικιτς στις δύο στιγμές (εντός δευτερολέπτων) του Βόλου. Πολλά χρειάζονται για ένα αποτέλεσμα και κυρίως, όλοι. Και ο Φρίντεκ χρειάστηκε.

Χθες ο Άρης είδε την υπολειτουργία αρκετών από τα βασικά γρανάζια του. Ο Λορέν Μορόν έδωσε μεν την ασίστ κυνηγώντας μια φάση που ο Μαρτίνες θεώρησε ότι είχε τελειώσει, αλλά οι απαιτήσεις από τον Ισπανό είναι συντριπτικά μεγαλύτερες. Ακόμη κι όταν δεν σκοράρει, πρέπει να είναι επιδραστικός. Ο Μόντσου δεν έκανε καλό παιχνίδι αφήνοντας ολομόναχο τον Ούρος Ράτσιτς στον άξονα ενώ ο Χαμζά Μεντίλ παραμένει με χαλασμένο μυαλό καθώς μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτούν οι διαδοχικές λανθασμένες αποφάσεις του.

Υπάρχει όμως και ο Φρέντρικ Γένσεν του πρώτου ημιχρόνου ο οποίος σε ρόλο – κατά συνθήκη – 10αρι, τα πήγε περίφημα. Και τα τρεξίματα έδωσε, ομοίως και τις πιέσεις στην μπάλα. Καθαρό 8αρι είναι ο Φινλανδός ο οποίος κινήθηκε και μεταξύ των γραμμών αλλά οι πάσες ήταν σε λάθος timing. Υπάρχει ο Άλβαρο Τεχέρο του οποίου οι διαγώνιες κινήσεις ήταν εξαιρετικές. Οι δύο στόπερ έκαναν καλή δουλειά και ιδιαίτερα ο Φαμπιάνο. Ο Γκαμπριέλ Μισεουί αποδέσμευση όλη την ενέργειά του κι έκανε την ομάδα του πιο ξεκάθαρη στην επιθετική έκφρασή της.

Το ζητούμενο για τον Άρη ήταν να πατήσει στο πρώτο σκαλοπάτι. Σε μια εβδομάδα, απέναντι στον Παναιτωλικό, θα επιδιώξει να βάλει το πόδι του στο αμέσως επόμενο, προσδοκώντας παράλληλα στην ομαδική βελτίωση. Αυτή είναι αναγκαία. Το πρόγραμμα είναι βολικό προς την κατεύθυνση απεγκλωβισμού από την κρίση αλλά η πορεία που έχει κατά νου ο Άρης δεν μπορεί να βασιστεί στις λεγόμενες «επαγγελματικές» νίκες.