ΠΑΟΚ: Το άξιζε, το πήρε και πάει πρώτος στο ατόφιο «mind game» της Κυριακής με την ΑΕΚ

Στο ποδόσφαιρο ανταμείβεται αυτός που κυνηγάει μέχρι το τέλος ακόμα και σκοτωμένες φάσεις. Απόδειξη; Η οξυδέρκεια του Γιάννη Κωνσταντέλια, που αν και θα μπορούσε να περιμένει να κατέβει η… αεροπορία για την εκτέλεση του κόρνερ, αποφάσισε να παίξει γρήγορα την μπάλα στη φάση απ’ όπου προήλθε το γκολ της λύτρωσης του Στέφαν Σβαμπ.

Για τον ΠΑΟΚ ήταν η φάση που αποτυπώνει όλο το παιχνίδι. Μπορεί ο «Δικέφαλος» να έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι, να είχε σε μεγάλο βαθμό την κατοχή της μπάλας, τις ευκαιρίες, να μην απειλήθηκε ούτε στο ελάχιστο, όμως ο Ατρόμητος ήταν σωστά και σφιχτά στημένος, με κοντινές αποστάσεις στις γραμμές του, με τους περισσότερους παίκτες πίσω από την μπάλα στο μισό του γηπέδου. Εκεί που άρχισαν να πιστεύουν πως «σήμερα δεν τρώμε γκολ με τίποτα», ήρθε το γκολ της λύτρωσης και της απονομής (ποδοσφαιρικής) δικαιοσύνης.

Η ομάδα του Λουτσέσκου μας έχει (από)δείξει ότι μπορεί να παίξει αλέγρο ποδόσφαιρο. Αλέγρο σημαίνει ταχύτητα, τεχνική, πτέρυγες, συνδυασμοί, εμπνεύσεις. Διασκεδαστικότητα. Αλέγρο σημαίνει, επίσης, κενά. Ανισορροπία. Ατέλειες. Ωριμότητας και τακτικής συγκρότησης, κυρίως. Είναι στοιχεία που ο «Δικέφαλος» κλήθηκε χτες στο Περιστέρι να τα βγάλει, απέναντι σε χαμηλότερο, μεν, βαθμό δυσκολίας. Υψηλότερη, δε, πίεση απαιτήσεων.

Η απαίτηση για τη νίκη, απέναντι στη «γραμμή Μαζινό», που έστησε ο Ατρόμητος, έλαβε χαρακτήρα περίπου ηθικής υποχρέωσης. Ο ορισμός. Το μίνιμουμ. Κι ας έπρεπε να φτάσει στο φινάλε για να λυτρωθεί. Η φυσιολογική εξέλιξη δεν ήταν το 1-0, ούτε το 2-0 με τη νέα μαγεία από τον Κωνσταντέλια. Θα ήταν τα πολλά με τίποτα.

Αν η μπάλα έπεφτε στα δίχτυα και δεν σταματούσε στο δοκάρι (από το σουτ του εορτάζοντα Μπράντον Τόμας) το κοντέρ θα έγραφε πολλά. Μιλάμε για το απόλυτο μονότερμα. Με 1-17 τελικές, με δύο δοκάρια, ένα γκολ (του Οζντόεφ) που ακυρώθηκε για κάποια εκατοστά από τον VAR, με μόλις 5 επεμβάσεις των ποδοσφαιριστών του Λουτσέσκου απέναντι στις 51 των παικτών του Ιλιτς.

Ομολογώ, πως το φοβήθηκα. Θυμήθηκα το ματς στο Ηράκλειο, εκεί όπου πάλι έψαχνε γκολ νίκης και στο τέλος το’ φαγε κιόλας. Δεν ήθελε και πολύ να γίνει η ζημιά. Ήρθε, όμως, αυτός ο πανέξυπνος Κωνσταντέλιας να παίξει γρήγορα μια στατική μπάλα, ένα κόρνερ, η τσαπατσουλιά μαζί με επιμονή του Σαμάτα, ώστε η καλοστημένη άμυνα του Ατρομήτου, όπου κυριαρχούσε η μορφή του απροσπέλαστου Ασεβέδο, να πιαστεί στον ύπνο για μια φορά. Αρκούσε…

Ο ΠΑΟΚ, νίκησε, όχι με τον τρόπο του. Βάζοντας, δηλαδή, τέσσερα και πέντε γκολ,. Ο τρόπος του λειτούργησε σαν καταλύτης των εξελίξεων, τον δικαίωσε με την επιμονή του ως το τέλος. Ο τρόπος δε που οι παίκτες του πανηγύρισαν το γκολ του Σβαμπ, όλοι μια αγκαλιά στο σημαιάκι του κόρνερ, οι τεντωμένες φλέβες του Αυστριακού αρχηγού, δείχνουν πολλά. Σε παιχνίδια σαν και αυτά όλα κρίνονται από λεπτομέρειες. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο, αλλά οι «ασπρόμαυροι» οφείλουν να δουν μπροστά. Εχουν στο χέρι την πρώτη θέση και πρέπει να μείνουν σοβαροί ως το φινάλε.

Το ντέρμπι με την ΑΕΚ είναι για πολλούς λόγους, όχι μόνο βαθμολογικούς, το ντέρμπι των αποδείξεων για τους παίκτες και τον ίδιο τον Λουτσέσκου. Φαντάζει αρκετά πιο εύκολο να προσδιορίσει κάποιος τι θα 'χουν μες στον νου μπαίνοντας στο τερέν της Τούμπας οι παίκτες του ΠΑΟΚ. Πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Το εξής ένα. Την ψύχωση. Για το πρωτάθλημα.

Το ντέρμπι την Κυριακή στην άδεια Τούμπα, θα είναι από το 1' έως το 90' ατόφιο mind game. Οχι με την (περίπου μεταφορική) έννοια που δίνουν στον όρο οι Αγγλοι, αλλά με την κυριολεκτική έννοια, είναι κρίμα που θα παιχθεί μπροστά σε άδειες καρέκλες. Δεν κρίνει το πρωτάθλημα. Ούτε θα κάνει απόλυτο φαβορί τον ΠΑΟΚ, αν νικήσει την ΑΕΚ, στο πρώτο από τα τέσσερα σερί ντέρμπι (πρωτάθλημα-κύπελλο) που θα παίξει μέσα σε δύο εβδομάδες με όλο το πρώην ΠΟΚ απέναντί του.

Απλώς, το ντέρμπι Δικεφάλων θα μας «δείξει» πολλά για τη συνέχεια…