Για να τιμήσεις τον Άλκη, πρέπει να αποφασίσεις τι οπαδός θέλεις να είσαι

Κάθε φορά που βλέπω τους γονείς του Άλκη Καμπανού να μιλούν, με πιάνει ένα ρίγος. Δεν ξέρω αν στα μάτια τους βλέπω τους δικούς μου γονείς ή τον εαυτό μου ως γονέα. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Τους θαυμάζω για αυτή τη δύναμη, για τα λόγια τους, για τον τρόπο που από το σκοτάδι προσπαθούν να παράξουν φως. Και δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς κάποιος που τους βλέπει ή τους ακούει, θα πάει μετά στο γήπεδο για να σηκώσει ένα πανί για τις μάνες των απέναντι και για λευτεριά σε δολοφόνους ή θα φωνάξει συνθήματα για νεκρούς και περιστατικά στον δρόμο που κατέληξαν σε νεκρούς.

Μια μέρα σαν αυτήν, ας μην αναμασήσουμε τα αυτονόητα. Ας μην γράψουμε ξανά για τις ευθύνες της πολιτείας, των τοξικών παραγόντων, των δημοσιογράφων, των ανθρώπων που εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο και δηλητηριάζουν μυαλά. Όχι γιατί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν και είναι τεράστιες. Αλλά ο Άρης Καμπανός δεν μιλά σε αυτούς όταν αναφέρεται για «αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο», όταν γράφει στο «σπιτάκι» του γιου του «Άλκη είσαι η αχτίδα φωτός για ένα καλύτερο μέλλον», όταν μιλάει για «ένα φωτεινό γεγονός ώστε να σταματήσει η βία, να σταματήσει ο τρόπος που βλέπουμε το ποδόσφαιρο». Μιλά περισσότερο σε σένα.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να παθιάζεσαι για την ομάδα σου. Στο να τραγουδάς γι' αυτήν, να ζεις στο έπακρο τους αγώνες της, να συγκεντρώνεις χρήματα για να ταξιδέψεις μαζί της, να συγκινηθείς με την ιστορία της, να την υπερασπιστείς στο δημόσιο διάλογο, να φτιάξεις στιγμές που στη δική σου ζωή μένουν για πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό, όσο κι αν η οπαδική πλευρά του αθλητισμού χάνει όλο και περισσότερο τον ρομαντισμό της. Το πρόβλημα είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τη στιγμή που διασχίζεις εκείνη την αόρατη γραμμή. Μπορεί να ξεκινήσει από κάτι φαινομενικά άκακο, όπως τη ρίψη ενός μπουκαλιού με νερό. Μπορεί καν να μην ξεκινήσει από σένα: Να βρεθείς σε ένα καρτέρι που έχουν στήσει άλλοι κι έπειτα να σκεφτείς ότι δεν γίνεται να μην κάνεις τα ίδια. Μπορεί ακόμα να βρεθείς σε μια κατάσταση που ένα «μικρό» ξέσπασμα να σου φαίνεται ως ο μόνος τρόπος. Ακόμα και τότε, όμως, υπάρχει επιστροφή.

Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να κουνήσω το δάχτυλο και να κάνω τον δάσκαλο. Είπαμε όμως, σ' αυτό το κείμενο μιλάμε για σένα και όχι για τους υπόλοιπους.

Είναι παιδιά που χάνουν τον δρόμο τους από νωρίς και μπερδεύουν το γήπεδο με όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να υπάρχουν στα πέταλά του. Παιδιά που ζουν από το γήπεδο και όχι για το γήπεδο. Και παιδιά που τυφλώνονται από μίσος και όλη η ζωή τους πάει στράφι. Κάποια καταλαβαίνουν στην πρώτη στραβή κι αλλάζουν ρότα. Άλλα, κολλάνε ακόμα περισσότερο. Θυμάμαι αρκετούς συνομήλικούς μου να κόβουν, μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου. Η συνειδητοποίηση ήρθε, καταλαβαίνοντας ότι μπορεί να ήταν στη θέση του θύτη ή του θύματος. Θυμάμαι όμως κι άλλους να μπαίνουν στο τριπάκι ακόμα περισσότερο. Κι όταν γίνονται θύτες, όχι απλά δεν καταλαβαίνουν τι διέπραξαν, αλλά το θεωρούν κατόρθωμα. Σκεφτόμουν ότι αυτοί δεν γίνεται να αλλάξουν. Κι έπειτα θυμάμαι εκείνη την εκπομπή του Football Stories στην Κολομβία και τον τρόπο που οι σκληροί της πατρίδας του Εσκομπάρ έκοψαν τα πάντα, γιατί κατάλαβαν ότι είχαν φτάσει στον πάτο.

Έχω γνωρίσει, επίσης, παιδιά που έξω από τα γήπεδα δεν πάει το μυαλό σου ότι θα κάψουν το πρόσωπο κάποιου, για να του πάρουν το κασκόλ. Που κάνουν «τικ» στα κλισέ του καλού παιδιού. Κι όμως, υπάρχουν. Δεν χωράει στο δικό μου μυαλό το πώς μπορούν να ακούσουν τον πατέρα του Άλκη να μιλά και την επόμενη μέρα να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.

Για τον καθένα, η αόρατη γραμμή τοποθετείται διαφορετικά. Σε χρόνο και χώρο. Στο τέλος της ημέρας όμως, το αν θα αποφασίσεις να βγεις στη γύρα με μαχαίρια και γιαταγάνια και να ρωτάς τους περαστικούς τι ομάδα είναι, είναι μια απόφαση που βρίσκεται στα δικά σου χέρια. Όπως στα δικά σου χέρια είναι, να επιλέξεις τι είναι αυτό που σε φέρνει κοντά με μια ομάδα ανθρώπων. Να την υποστηρίξεις ή να κάνεις κάτι για να αλλάξει η κατάσταση. Δεν αρκεί ένα πανό που να γράφει ότι ο Άλκης ζει. Γιατί ο Άλκης δεν ζει. Και δεν θα γυρίσει ποτέ.

Μετανιώνω για τον τίτλο. Τελικά, πρέπει να αποφασίσεις τι άνθρωπος θέλεις να είσαι.