Η κουλτούρα της διασκέδασης στα ελληνικά γήπεδα

Μετά το χτεσινό ματς του Παναθηναϊκού στον Βόλο ακόμα περισσότερο κι από τη νίκη χάρηκα, για την κατά πως φαίνεται ομαλή επιστροφή όλων στα σπίτια τους. Τουλάχιστον στα αθλητικά sites και στα social media δεν διάβασα το παραμικρό κι αυτή ελπίζω να είναι η πραγματικότητα. Ελπίζω επίσης, να μην υπήρχαν και παρατράγουδα μέσα στο γήπεδο, είναι μια επίσης σπουδαία νίκη, να συμμετέχουν σε μια εκδρομή τόσες χιλιάδες άνθρωποι, φανατικοί οπαδοί, οικογένειες φιλάθλων, μεμονωμένοι φίλοι του Τριφυλλιού στη συγκεκριμένη περίπτωση και να τελειώνουν όλα ομαλά. Είναι όμως πράγματι μια σπουδαία νίκη της κερκίδας, μια καλή αρχή ή μια σύμπτωση;

Επειδή δεν θέλω να καβαλήσω το κύμα του ενθουσιασμού και να τα γυρίσω τώρα, εκφράζω σταθερά την αντίθεσή μου σε αυτό που λέγεται «μετακινήσεις Ελλήνων οπαδών». Και επιχειρηματολογώ ευχαρίστως. Το ελληνικό ποδόσφαιρό έχει ήδη θρηνήσει νεκρούς. Έχει μάλιστα θρηνήσει τελευταία περισσότερους νεκρούς από τις μεμονωμένες περιπτώσεις περασμένων δεκαετιών. Έχει θρηνήσει νεκρούς σε οπαδικά ραντεβού, σε κερκίδα Γ’ Εθνικής κατηγορίας, σε κυνηγητό στους δρόμους, σε καταδρομική επίθεση σε γειτονιά. Η δίκη των φονιάδων του Άλκη δεν έχει ακόμα ξεκινήσει και το σημείο της δολοφονίας του στη Χαριλάου είναι ακόμα νωπό.

Δεν ανέφερα καν ακόμα το τι εκτρέφεται σε συγκεκριμένα γκέτο οργανωμένων φανατικών, πόσες ζωές κακοπερνούν με εξαρτήσεις και εγκληματικές δραστηριότητες εκεί και δεν ανέφερα καν τα δεκάδες περιστατικά ανήλικης βίας σε πλατείες, σχολεία και δρόμους, που ολοένα αυξάνονται στο αστυνομικό δελτίο. Θα αισθανόμουν τουλάχιστον υποκριτής, αν ένα θριαμβευτικό σκορ 1-5, αν μια ξέφρενη αήττητη πορεία και μια ομάδα που χαίρομαι να παρακολουθώ, με έκαναν να διατυπώνω φαντασιώσεις περί μιας νέας πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα της αγάπης για τη νίκη και μόνο, για την ουσιαστική έλλειψη αγάπης για τον αθλητισμό και για τις παθογένειες της αθλητικής κοινωνίας μας είναι απαράλλακτη. Και η επικινδυνότητα επίσης. Η Πολιτεία επανειλημμένα έχει αποδείξει, ότι δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να αναλάβει το πολιτικό κόστος να συγκρουστεί με τα αφεντικά του επαγγελματικού αθλητισμού. Τα αφεντικά έχουν αποδείξει ότι τους ενδιαφέρει μόνο η μεταξύ τους επικράτηση και η δημιουργία στρατών ακολούθων. Οι στρατευμένοι ακόλουθοι ενδιαφέρονται να επικρατήσει το όνομά τους και να αναδειχθεί ανώτερο της Ομάδας. Η Ομάδα, παίκτες και προπονητές, δεν έχουν τη βούληση να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να πουν «ως εδώ», όταν τα αντιαθλητικά κι εμετικά συμβαίνουν από τη δική τους κερκίδα.

Τα παραπάνω γεννούν θυμό, γεννούν εγκληματικό παραλογισμό, γεννούν εκδικητικότητα και σύγκρουση. Ξέρετε τι ωραία αυτή η σύγκρουση παίρνει τη θέση της πάνω πάνω στην ατζέντα της θεματολογίας; Ξέρετε πόσο βολικό είναι αυτό; Και πόσο ατιμώρητο επίσης, γιατί ως τώρα οι μόνοι που έχουν τιμωρηθεί, όταν έχουν τιμωρηθεί, είναι μεμονωμένα άτομα, ενώ η συλλογική και διαχρονική ευθύνη και συναυτουργία μετατρέπεται σε ατομική;

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα ελληνικά γήπεδα δεν είναι τόπος για παιδιά. Αν ήμουν γονιός και συνόδευα ένα αγοράκι ή κοριτσάκι 8-10–12 ετών, θα αισθανόμουν πολύ άσχημα, για ό,τι θα ήταν υποχρεωμένο να ακούσει, σε ένα «ματς που κύλησε υπέροχα», όπως το χτεσινό. Δεν νιώθω καμιά ασφάλεια, μπροστά στην εκπεφρασμένη διάθεση των οπαδών μεγάλων ομάδων να ταξιδέψουν όλοι παντού «χάριν ισονομίας». Δεν έχω και καμιά διάθεση, να χρειάζεται να ξαναγράψω άρθρο μετά από δολοφονία, αιματηρή συμπλοκή και οπαδικά οδοφράγματα. Αν τα παραπάνω είναι πιθανά ή αποκυήματα της φαντασίας μου, τα συμπεράσματα δικά σας.

Είμαι κάθετα υπέρ της παραμονής κάθε οργανωμένης κερκίδας στην έδρα της. Για να μειωθούν οι κίνδυνοι, για να προστατευτούν «πόλεις αμάχων». Το ότι δε συνέβη κάτι χτες, δεν εξασφαλίζει ότι δε θα συμβεί και αύριο. Οι οπαδικοί αρθρογράφοι (όχι οι ρεπόρτερ των ομάδων) μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν, για να αποθεώσουν τον «υπέροχο λαό». Τον γλύφουν γιατί από τις τάξεις των φανατικών προέρχονται και στο χαρτζηλίκι του Προέδρου προσβλέπουν. Τους συναντούμε όλο και συχνότερα στα Μέσα, με ευθύνη του εκδότη, που κι αυτός προσβλέπει σε εύκολα click.

Και τελικά ποιον νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε και τι παριστάνουμε ότι είμαστε; Μια πολιτισμένη κοινωνία με αθλητική κουλτούρα και κουλτούρα διασκέδασης στα γήπεδα; Εκεί που μια οικογένεια μπορεί να πάει και να επιστρέψει με ασφάλεια, αφού έχει παρακολουθήσει την ομάδα της χάσει – κερδίσει; Ε όσο κι αν μας κοροϊδεύουν η Πολιτεία, τα αφεντικά του επαγγελματικού αθλητισμού, στρατευμένα ΜΜΕ και όσο κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, δεν είμαστε! Για την ακρίβεια απέχουμε έτη φωτός ακόμα.