«Superman». Το παρατσούκλι που κέρδισε με το... σπαθί του στον ΠΑΟΚ για τον τρόπο που ζούσε το κάθε παιχνίδι με τον Δικέφαλο. Μία γεμάτη πενταετία με τρία κύπελλα Ελλάδας αλλά και ένα ιστορικό αήττητο πρωτάθλημα, είναι αυτά που έκαναν τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων τερματοφυλάκων την τελευταία 10ετία.

Ο 33χρονος πορτιέρε, έχοντας μείνει ελεύθερος από τον ΠΑΟΚ στις αρχές του περασμένου καλοκαίριου, αποφάσισε να παραμείνει στην Ελλάδα και να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Στην όμαδα όπου υπήρξε για δύο χρόνια στην Κ20, από το 2003 μέχρι το 2005, πριν πάει σε Ηλιούπολη, Λεβαδειακό, ΠΑΕΕΚ, Πανθρακικό, ΠΑΣ Γιάννινα και τέλος, τον Δικέφαλο.

Δεν είναι μυστικό πως η εκτόξευση του υψηλόσωμου ποδοσφαιριστή (1,97 μ.) έγινε στην ομάδα της Θεσσαλονίκης καθώς εκεί γνώρισε και συνεργάστηκε με τον Γιώργο Σκιαθίτη, τον προπονητή τερματοφυλάκων που μπήκε στην καθημερινότητα του Πασχαλάκη και τον εκτόξευσε στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα.

Ο ίδιος βρίσκεται από το 2021 στο ΑΠΟΕΛ ωστόσο η φιλία του με τον 33χρονο κίπερ παραμένει δυνατή και τίποτα από όσα πέρασαν στην κοινή τους πορεία στον ΠΑΟΚ δεν έχει ξεχαστεί. Αντιθέτως, είναι πιο έντονα από ποτέ και αυτό φαίνεται μέσα από την συνέντευξη που παραχώρησε στο Gazzetta για το νέο απόκτημα των «ερυθρολεύκων».

Η πρώτη τους συνάντηση, η εξέλιξη μέσα από την καθημερινή δουλειά, το ιδιαίτερο πάθος και όρεξη για το ποδόσφαιρο αλλά και το πρωτάθλημα που πανηγύρισαν αγκαλιά ως μία προσωπική δικαίωση για τη δουλειά τους.

Αρχικά πες μου λίγα λόγια για τον Πασχαλάκη. Τι θυμάσαι πιο έντονα από την κοινή σας παρουσία;

«Τρία χρόνια μαζί, όμορφες αναμνήσεις με ανεπανάληπτες στιγμές αλλά και δύσκολες καταστάσεις. Δεν υπήρχε μέρα που να μην τη ζούμε έντονα, είτε ήταν προπόνηση, είτε παιχνίδι. Με τον Αλέξανδρο δεν γίνεται και αλλιώς. Ήρθε στον ΠΑΟΚ σχεδόν δύο μήνες αφού ανέλαβα καθήκοντα στην πρώτη ομάδα και χτίσαμε μια σχέση παίχτη-προπονητή που βήμα-βήμα θεωρώ τον βοήθησε να εξελιχθεί και να υπηρετήσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία του ΠΑΟΚ στην κατάκτηση τίτλων στα πέντε χρόνια που αγωνίστηκε»

Όταν πρωτοήρθε στον ΠΑΟΚ σε τι επίπεδο βρισκόταν; Τι έπρεπε να διορθώσει και ποιο ήταν το δυνατό του σημείο;

«Αν και δεν είχε αγωνιστεί ως τότε σε μεγάλο σύλλογο είχε την τύχη να δουλέψει με αξιόλογους προπονητες τερματοφυλακων. Εκτός της σημαντικής υποδομής σε αρκετά τεχνικά χαρακτηριστικά στη θέση του ηταν και ένας υπεραθλητής με σωματική διάπλαση που θα μπορούσε να διαπρέψει σε πολλά σπορ και δούλευε πολύ ατομικα στη βελτίωση των φυσικών του ικανοτήτων. Αυτό που θέσαμε προτεραιότητα να βελτιώσουμε από την πρώτη στιγμή ήταν οι τοποθετήσεις του τόσο για την βέλτιστη υπεράσπιση της εστίας όσο και για την υποστήριξη της ομάδας στο επιθετικό παιχνίδι, με την μπάλα στα πόδια δηλαδή»

Πώς ήταν η καθημερινότητα μαζί του; Εντός και εκτός γηπέδου.

«Όπως ανυπομονούσε να έρθει στο γήπεδο για προπόνηση, έτσι και εγώ τον περίμενα και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά δουλεύαμε κάθε μέρα με αφοσίωση και κόπο προκειμένου να φύγουμε στο τέλος με το αίσθημα της ικανοποίησης πως είχαμε μια ενδιαφέρουσα προπόνηση που μας έκανε όλους λίγο καλύτερους. Γιατί για να εξελίσεις τους αθλητές σου πρέπει να αξιολογείς καθημερινα τη δουλειά σου και να γίνεσαι μαζί τους καλύτερος και εσυ ως προπονητής . Εντός - εκτός γηπέδου ήταν στο 100%, απολάμβανε την κάθε στιγμή, είτε ήταν η προπόνηση, είτε το χαβαλέ στα αποδυτήρια, είτε η επικοινωνία με τον κόσμο και ιδιαίτερα με τα παιδιά που τον είχαν σαν ήρωα τους»

Τι ήταν αυτό που βελτίωσε περισσότερο στον ΠΑΟΚ και τι όχι τόσο;

«Πιστεύω βελτιώθηκε τόσο τεχνικότακτικα όσο και πνευματικά. Και δεν μιλώ μόνο για τα τρία χρόνια που ειμασταν μαζί αλλά και στη συνεχεια με τους επομενους συναδέλφους μου. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε την αγωνιστική του αφετηρία, πριν βρεθεί στα 28 του σε ένα τόσο μεγάλο σύλλογο όπως ο ΠΑΟΚ. Γνωρίζαμε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του, άλλωστε είχε έρθει στον ΠΑΟΚ με συμβόλαιο διαρκείας ενός έτους και για μια σεζον που θα απουσίαζε ο Γλυκός κουβαλώντας ένα μεγάλο τραυματισμό στο γόνατο από την προηγούμενη χρονιά. Κέρδισε με την αξία του τη θέση του βασικού τερματοφυλακα και έγινε ο πιο επιτυχημένος στην ιστορία του συλλόγου. Έχοντας λοιπόν την τελευταία πενταετία προπονητική παρέμβαση και καθοδήγηση σε ομάδα υψηλού επιπέδου και γνωρίζοντας τις φυσικές και πνευματικές του ικανότητες θεωρώ πως έχει ακόμα σημαντικά περιθώρια βελτίωσης»

Πώς αντιμετώπιζε στιγμές που η ομάδα δεν πήγαινε καλά ή ο κόσμος τον αποδοκίμαζε;

«Ο Αλεξανδρος δεν κρύφτηκε ποτέ στις δύσκολες στιγμές, ήταν πάντα παρών και μπροστά, αναγνώριζε την δίκαιη κριτική και την αποδεχόταν, αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε στη δουλειά του καθημερινά γιατί πάντα προσπαθούσε να γίνει καλύτερος. Κανένας μας δεν είναι τέλειος και ο Αλεξ είχε και αντιδράσεις που θα μπορούσε να αποφύγει αλλά ήταν πάντα ο εαυτός του και για αυτό ήταν έτοιμος να υποστεί και τις συνέπειες. Αυτές οι σπάνιες αντοχές τον βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό να σηκώνει πάντα κεφάλι και να γίνεται πιο δυνατός»

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή σου μαζί του;

«Οι νίκες στους δύο τελικούς με την ΑΕΚ που τον σήκωσα στους ώμους, η νίκη στο Καραϊσκάκη με 0-1 που πήδηξε πάνω μου στο τέλος, σε ένα ματς που τελικά βαθμολογικά ήταν το σημαντικότερο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος σίγουρα θα μου μείνουν χαραγμένες. Αλλά δεν ξερω αν θα ζούσαμε όλα αυτά αν δεν ειχαμε μια συζήτηση πριν ένα ματς κυπέλλου με τον Λεβαδειακό στο οποίο περίμενε να αγωνιστεί και τελικά έμεινε εκτός αποστολης. Ήταν η πρώτη του χρόνια και υπολόγιζε πως θα έπαιρνε την ευκαιρία του στα παιχνιδια κυπέλλου. Όταν τελικά έμεινε εκτός αποστολης, και έχοντας ένα χρόνο συμβόλαιο μόνο, ίσως άρχισε να σκέφτεται τον επομενο σταθμό του. Εκείνη τη μέρα νομίζω ήρθαμε πιο κοντά κάτι που με βοήθησε να τον καταλάβω καλύτερα σαν άνθρωπο και χτίσαμε μια σχέση και επικοινωνία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του»

Τι του είχες πει και του άλλαξες γνώμη;

«Δεν χρειάστηκε να του αλλάξω γνώμη, ήταν λογικό να απογοητευτεί αλλά ήταν στιγμιαίο γιατί κατάλαβε πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο, είχε κάνει τόσα χρόνια υπομονή για να βρεθεί σε ένα μεγάλο σύλλογο και δεν θα τον σταματούσε τίποτα. Αλλά είχε μέσα του φλόγα για καταξίωση και λίγο αργότερα ο κύριος Λουτσέσκου του έδωσε την δυνατότητα να παίξει, άρπαξε την ευκαιρία πετυχαίνοντας μάλιστα ρεκόρ απαραβίαστης εστίας για σχεδόν 11 συνεχόμενα παιχνίδια και 970 αγωνιστικά λεπτά»

Πώς ήταν η σχέση του με τους προπονητές;

«Όποτε ένας προπονητής του έδειχνε πραγματικά πως τον πιστεύει, έδινε το κάτι παραπάνω και για αυτον. Για να συμβεί αυτό πρέπει και ο προπονητής μέσα στα όρια που αυτός κάθε φορά ορίζει να ξέρει πως έχει και έναν άνθρωπο με έντονη προσωπικότητα που η κατάλληλη διαχείριση του μπορεί να του δώσει έναν πολύ σημαντικό συνεργάτη και πολεμιστή στο γήπεδο»

Ποιο είναι το δυνατό του σημείο;

«Το θάρρος του. Ένας υπεραθλητής, ύψους 1,97, με γάντια νούμερο 12 που τα κάνει παραγγελία γιατί βγαίνουν μέχρι 11 νούμερο. Όταν ένας τερματοφύλακας με τέτοιες δυνατότητες διακρίνεται για το θάρρος του το μονο που χρειάζεται είναι να μπορεί να τιθασεύει την ορμή του. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών και από τη θέση του τερματοφύλακα σπάνια τα λάθη μπορούν να διορθωθούν από συμπαίκτες του»

Μια ιδιαίτερη ιστορία που θυμάσαι μαζί του; Που δεν την ξέρει ο κόσμος;

«Δεν θα μιλήσω για κάτι αθλητικό, έχει να κάνει με παιδιά και πιο συγκεκριμένα με την κόρη μου την Αλεξανδρα. Την 3η χρόνια μαζί και όταν είχε χάσει τη θέση βασικού τον είχα καλέσει Σπιτι μου για δείπνο. Το ότι δεν αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο δεν μπορούσε να αλλάξει τη σχέση που είχαμε χτίσει και ήθελα να νοιωθει ότι συνεχίζω να είμαι ένας δικός του άνθρωπος. Τότε η κόρη μου ήταν 2 χρόνων και ήταν ντροπαλή με τους ξένους αποφεύγοντας να εμφανιστεί και να μιλήσει μαζί τους. Εκείνη την μέρα όχι απλά έκατσε δίπλα του αλλά του έδωσε και ένα φιλί, πράγμα που το βλέπαμε πρώτη φορα με τη σύζυγο μου. Έχει καρδιά μικρού παιδιού και ίσως για αυτό τα παιδιά τον αγαπάνε τόσο»

Με ποιον παίκτη είχε δεθεί περισσότερο και γιατί;

«Ε, νομίζω το ξέρει όλος ο κόσμος αυτό. Ο Βιεϊρίνια ήταν σαν μεγάλος του αδελφός, βοήθησε τα μέγιστα να μεγαλώσει αγωνιστικά και πνευματικά αλλά σίγουρα δεν έδινε μόνο σε αυτήν τη σχέση , έπαιρνε και από τον Αλεξ θετική ενεργεία και δύναμη πως υπάρχει κάποιος κάτω από τα δοκάρια να βοηθήσει όταν θα έρθουν τα δύσκολα»

Πώς ζήσατε το νταμπλ;

«Όπως όλη τη χρονιά, με ένταση στο 100%, στις προπονήσεις, στα παιχνίδια, στα πανηγύρια. Προφανώς εγώ και ο Αλεξ μέχρι το τελευταίο λεπτό στη φιέστα πρωταθλήματος με τον Λεβαδειακό δεν θέλαμε να δεχτούμε γκολ, τελείωσε το ματς, ντύθηκε Superman, που δεν το ήξερε κανεις, στη συνεχεια ένα πάρτυ που τελείωσε την άλλη μέρα το πρωί και έμεινε σε παύση μέχρι να ξαναξεκινησει με την επιστροφή από Αθήνα και την κατάκτηση και του κυπέλλου. Μαγικές στιγμές»

Πώς βγήκε το Superman;

«Δεν ξέρω αν έχει απαντήσει κάπου ο ίδιος αλλά αν δεν το έχει κάνει μόνο αυτός δικαιούται να πει.. Ο κύριος Μίχελ πάντως του είχε δώσει το παρατσούκλι Mr. Zero λόγω εμφανίσεων του τότε»

Για τον Ολυμπιακό πώς σου φαινεται η μετακίνησή του;

«Η αλήθεια είναι πως μετά τις πολύ καλές εμφανίσεις που είχε με τον ΠΑΟΚ και την πορεία μέχρι τους 8 του Conference League, είχε τη δυναμική να αγωνιστεί σε ομαδα από το top-5 των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Ξέρω πως υπήρξαν αρκετες ομαδες που ενδιαφέρθηκαν φέτος, όπως είχαν ενδιαφερθεί και στο παρελθόν με τη διαφορά πως τότε θα έφερνε και χρήματα στον ΠΑΟΚ. Μπορεί να μην τον ικανοποίησαν οι προτάσεις ή το αγωνιστικό status που του προσέφεραν. Προφανώς για τον Ολυμπιακό είναι μια top επιλογή, πέρνει έναν τερματοφυλακα που γνωρίζει πλέον να κάνει πρωταθλητισμό και να κερδίζει τίτλους και εύχομαι για τον Αλέξανδρο να έχει υγεια και να συνεχίσει να απολαμβάνει την κάθε μέρα στο γηπεδο, επιζητώντας τη βελτιωση και τη διάκριση»