Του φτάνει να είναι ο “μονόφθαλμος”;

Όταν μια από τις παραδοσιακά μεγάλες ομάδες, στην Ελλάδα (προφανώς όχι μόνο εδώ) όχι μόνο δεν πάει καλά, αλλά δείχνει να πελαγοδορομεί, ασφαλώς και τα φώτα πέφτουν επάνω της. Όταν αυτή η ομάδα είναι ο Ολυμπιακός, που έχει συνηθίσει άπαντες να έχει τον πρώτο ρόλο στη διεκδίκηση των εγχώριων τίτλων και στην παρουσία σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, τότε το πράγμα είναι ακόμα πιο “βαρύ” (και) επικοινωνιακά. Αυτό θα πρέπει να το ξέρουν πρώτοι απ όλους όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας. Γιατί είναι λογικό. Το να σκορπάς “μπράβο” και “ζήτω” στις καλές στιγμές και να πετάς τη μπάλα στην εξέδρα και κυρίως αυτή που είναι (πολύ) μακριά από τα επίσημα, όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, δεν έχει λογική.

Αν δεν μπορείς (και δεν πρέπει) να μπαίνεις στην τσέπη κανενός ιδιοκτήτη ομάδας για το πως διαχειρίζεται το “πάρε-δώσε”, μπορείς κάλλιστα να κρίνεις τις κινήσεις του συλλόγου με βάση τις προσδοκίες που έχουν δημιουργήσει οι εξαγγελίες. Είναι περίπου όπως και στην πολιτική η κατάσταση. Κρίνεσαι βασικά από το αν τηρείς το προεκλογικό σου πρόγραμμα. 'Η τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να γίνεται. Παραδόξως βέβαια σε αυτή τη χώρα είμαστε πιο αυστηροί με τις ομάδες μας παρά με τους πολιτικούς μας, αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό.

Πρωτάθλημα, νταμπλ, ευρωπαϊκός τίτλος. Αυτά έχουν ακουστεί από επίσημα χείλη τον Ολυμπιακό, σε δηλώσεις και όχι σε δείπνο στο σπίτι τους. Πιθανολογώ ότι τα δύο πρώτα αφορούν το άμεσο μέλλον και το τρίτο, το μακροπρόθεσμο μέσω συγκεκριμένου αγωνιστικού σχεδιασμού. Δεν λέω τίποτα περίεργο, ούτε κάτι που είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος. Τα αυτονόητα, γιατί δεν πρέπει να κουραζόμαστε.

Με βάση αυτά λοιπόν και πάλι για την οικονομία του χρόνου και του χώρου, το συμπέρασμα είναι ότι ότι είχαν στο μυαλό τους οι υπεύθυνοι του σχεδιασμού στον Ολυμπιακό, τον Ιούνιο έχει αποτύχει παταγωδώς. Η άποψη αυτή είναι 100% υποκειμενική και δεν εξαρτάται (στο μυαλό μου) με το τι θα γίνει στο τέλος της σεζόν. Αυτή (πάλι κατά τη γνώμη μου) δεν σώζεται με εγχώριους τίτλους, παρά μόνο με τη δημιουργία ενός κορμού, που θα παραμείνει και την επόμενη σεζόν στην ομάδα, θα είναι συμπαγής με συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα που θα της δώσει ο Κορμπεράν αν καταφέρει να βγάλει τη σεζόν. Πράγμα που δεν το λες και εύκολο.

Ανάθεμα κι αν μπορείς να καταλάβεις υπό αυτές τις συνθήκες αν είναι καλός ή μέτριος, επαρκής ή όχι (για τον Ολυμπιακό) ο Ισπανός. Οι ήττες, οι κακές εμφανίσεις, η “φυματική” εικόνα, φέρνουν γκρίνια και εκνευρισμό. Δεν είναι τυχαίο, ότι στον αγώνα με τον Ιωνικό και ενώ είχε ανακοινωθεί ήδη η μετραγραφή του Μαρσέλο, το Καραϊσκάκης ήταν...αραιοκατοικημένο. Μη μου πείτε ότι ο κόσμος απουσίαζε για weekend γιατί αλλίμονο αν δεν υπάρχουν 25.000 φίλοι του Ολυμπιακού για να πάνε το Σάββατο στο γήπεδο. Ήταν τόσοι αυτοί που τίμησαν τον ερχομό του Βραζιλιάνου στο ίδιο γήπεδο, δύο ημέρες αργότερα. Γιατί πολύ απλά είναι διατεθειμένοι να το κάνουν για κάτι που τους φτιάχνει. Η ομάδα στην παρούσα φάση τους ξενερώνει. Και είναι αλήθεια πως το θέαμα είναι απωθητικό, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα των ερυθρολεύκων. Προσέξτε! Μιλάμε για τα στάνταρ του Ολυμπιακού. Αν θέλετε να τα αλλάξουμε, τότε προφανώς θα μιλάμε για ομάδα με άλλες απαιτήσεις.

Δεν ξέρω αν η περίφημη διακοπή του ενός μήνα για το Μουντιάλ είναι και για τον Ολυμπιακό η πανάκεια, που αναμένουν αρκετές ομάδες για να γίνουν...ομάδες. Προφανώς ο Κορμπεράν προσπαθεί να φτάσει μέχρι εκεί με τις λιγότερες απώλειες ώστε να γνωριστεί καλύτερα με την ομάδα του και να πάρει περισσότερα από αυτή. Αλλά ο χρόνος μέχρι τότε είναι πολύς και οι απαιτήσεις μεγάλες. Και ακόμα περισσότερα τα ερωτηματικά.

Μονάδες χωρίς κίνητρο και όχι ομάδα

Ένα από αυτά είναι αντέχει τελικά (και πόση) συμμετοχή ο προπονητής στις αποφάσεις για τα δρομολόγια αφίξεων και αναχωρήσεων στην ομάδα. Όταν προσπαθούσε μέχρι το Σάββατο να φτιάξει κάτι με Ραντζέλοβιτς, Ζινγκεράνγκελ και Αγκιμπού και τώρα δεν έχει κανέναν από αυτούς, δεν ξέρω πως μπορεί να νιώθει. Οκ, θα μου πείτε αν δεν ήθελε ας μην έλεγε ναι για να πάρει τη δουλειά. Τα έχω πει και εγώ αυτά. Απλά το ερώτημα είναι πως μπορεί ως διοίκηση να κρίνεις τον προπονητή σου υπό αυτές τις συνθήκες. Εκτός αν όταν συζήτησες μαζί του, είπες: “Εχω αποφασίσει να τα κάνω όλα ίσιωμα και να χτίσω από την αρχή, οπότε μην αγχώνεσαι πως θα τα πάμε τώρα αλλά χτίσε μου για το μέλλον”. Ειλικρινά, αν έχει γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα (σε οποιαδήποτε ομάδα) θα πιστέψω ότι ζω σε άλλη χώρα ξαφνικά.

Ο Κορμπεράν έχει αυτή τη στιγμή στα χέρια του, παίκτες που τώρα τους μαθαίνει, που μπήκαν πριν λίγες μέρες στο αποδυτήρια, που (χαζοί δεν είναι) βλέπουν τι γίνεται με το “πάρε-δώσε” και μόνο ασφάλεια δεν μπορούν να νιώθουν. ύτε για τον εαυτό τους, ούτε για το πλάνο της ομάδας. Μονάδες που έχουν προετοιμαστεί ξεχωριστά, με άλλο στόχο για την επερχόμενη σεζόν, σε άλλη χώρα και άλλο σπίτι. Προσωπικότητες που δεν έχουν σε κάτι να πιστέψουν, όταν μπαίνουν στα αποδυτήρια και (ακόμα χειρότερο) στο χορτάρι και βλέπουν δίπλα τους κάθε μέρα άλλες φάτσες. Πως να έχεις τσαγανό, ενέργεια και απαιτήσεις μέσα στον αγώνα, όταν δεν δείχνει ο οργανισμός να τις έχει απο τον εαυτό του. Τεράστια κίνηση η μεταγραφή Μαρσέλο, αλλά και πάλι θα είναι ο (εξαιρετικός αλλά) ένας από τους έντεκα. Και το ποδόσφαιρο παραμένει ομαδικό άθλημα. Αυτό λοιπόν που δεν έχει στα χέρια του ο Κορμπεράν είναι ομάδα. Και για να λέμε την αλήθεια, υπό αυτές τις συνθήκες και η ήττα στα χασομέρια από τη Νάντ, είναι μέχρι και επιτυχία.

Αυτό όμως δεν είναι Ολυμπιακός αλλά -κακή εφαρμογή του- football manager. Τα γράφαμε όταν έφυγε ο Μαρτίνς αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα. Παρά μόνο ότι, όταν αυτοί που αποφασίζουν δεν βλέπουν έγκαιρα ούτε τα ευδιάκριτα, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό και όσον αφορά τις μελλλοντικές τους αποφάσεις. Άρα δεν δικαιολογείται αισιοδοξία.

Το να διεκδικήσει ή να κερδίσει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα, δεν είναι το δύσκολο. Ακόμα και όπως είναι τώρα, αν καταφέρει να μοντάρει κάπως την ομάδα ο Κορμπεράν. Δεν μας βγάζουν τα μάτια με την αποδοσή τους και οι υπόλοιποι διεκδικητές, οπότε έχουμε μπροστά μας μακρύ δρόμο και επίπονο, για όλους. Μέχρι στιγμής και για τα ματάκια μας. Ειδικά όμως για τον Ολυμπιακό το θέμα είναι μεγαλύτερο. Εδώ και χρόνια με την κυριαρχία του, είχε την ευκαιρία να μην είναι απλά ο μονόφθαλμος στους τυφλούς αλλά ο...αετομάτης. Το κατάφερε λίγες φορές με βάση αυτές που θα μπορούσε και αυτό το δείχνει και η σταδιακή ευρωπαϊκή του υποχώρηση, σεζόν με τη σεζόν. Επιλογές είναι αυτές βέβαια, αλλά είναι άδικο να αναμένεις αποθέωση και όταν οδεύεις προς τη μετριότητα.