Αρης: Το φάρμακό του πριν τον τελικό

• Η λογική επέστρεψε
• Πίσω μου σ’ έχω… Καμαρά
• Τώρα πρέπει να κάνει την άλλη μισή δουλειά

Ιστορικά και αγωνιστικά, είναι εντυπωσιακό αυτό που πέτυχε φέτος ο Άρης καθώς ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό φάρμακό του. Γιατί μετά την επώδυνη ήττα από τον ΠΑΣ Γιάννινα στο «Κλ. Βικελίδης», τον συνάντησε στην Τούμπα και μ’ εκείνο το σπουδαίο «διπλό» δεν αναθάρρησε απλά αλλά κρατήθηκε στα πόδια του σε μια περίοδο όπου το τρέμουλο οδήγησε σε απώλεια ισορροπίας. Γιατί σήμερα χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο τη νίκη (ξανά) μέσα στην Τούμπα για να πατήσει και πάλι στα πόδια του κι αυτό έκανε διαψεύδοντας όλους όσοι προέβλεψαν ότι το ευρωπαϊκό εισιτήριο θα… σκιζόταν στην Τούμπα. Τουτέστιν, τρεις νίκες σε τέσσερα φετινά παιχνίδια με μηδέν παθητικό και κυρίως με συντριπτικά καλύτερη αγωνιστική εικόνα σε σχέση με τον αντίπαλό του.

Δεν ξέρω αν θα «τελείωνε», σίγουρα όμως οι «κίτρινοι» θα έπρεπε να είχαν αποκτήσει προβάδισμα από το πρώτο ημίχρονο βάσει (πάντα) της εικόνας και όχι της στατιστικής η οποία έγραψε ότι στο διάστημα από το 15’ έως το 30’ η κατοχή είχε αντιστραφεί ολοκληρωτικά και είχε πάει στο 67%-33% υπέρ του γηπεδούχου. Γιατί οι δύο ομάδες είχαν ουδεμία ομοιότητα καθώς ο Άρης έτρεχε ψυχωμένος στο γήπεδο, μαχόμενος για κάθε μπάλα, ασκώντας pressing στον αντίπαλό του και ο δε ΠΑΟΚ θύμισε απελπισμένο οδηγό στην κατηφόρα που έβαλε «νεκρά» για να μην ξοδέψει τη βενζίνη που δεν έχει. Αυτή η εικόνα θα έπρεπε να είχε μετουσιωθεί αλλά σε δύο περιπτώσεις ο Ντάνιελ Μαντσίνι πήρε τη λάθος απόφαση καθώς εκεί που έπρεπε να εκτελέσει έψαξε την πάσα και το αντίθετο.

Η λογική επέστρεψε

Αυτή τη φορά το αγωνιστικό σχέδιο δεν εμπεριείχε πειράματα, ούτε αφορισμούς και μάλλον αναδείχθηκε εκκωφαντικά το λάθος των προηγούμενων αγώνων. Αυτή η ομάδα χτίστηκε για να παίζει το 4-2-3-1, γιατί έχει τους χαφ που μπορούν να το υποστηρίξουν. Και τις (πολλές) βραδιές που δεν χαρακτηριζόταν από το επίπεδο παραγωγής στην επίθεση, πάντα φανέρωνε τα στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητάς της όπως είναι τα τρεξίματα, το pressing, η τακτική συνέπεια και η αλληλοκάλυψη. Με αυτά τα στοιχεία, πέρυσι, ο Άρης πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν της τελευταίας 40ετίας. Με τα ίδια, πορεύτηκε στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς αδικώντας τον εαυτό του λόγω της αστοχίας του. Αυτή την ταυτότητα δεν την αλλάζεις και τους παίκτες που την «έγραψαν» δεν τους παραγκωνίζεις. Αυτό αποδείχθηκε στην Τούμπα. Κακώς ο Φακούντο Μπερτόγλιο δεν πήρε δευτερόλεπτο συμμετοχής στα προηγούμενα τρία παιχνίδια. Κακώς ο Εμάνουελ Σάκιτς δεν χρησιμοποιήθηκε για τις ειδικές αποστολές που συνηθίζει.

Στην Τούμπα, ο Χερμάν Μπούργος επέστρεψε στο μονοπάτι της λογικής, δεν κυριεύτηκε από την έντονη επιθυμία επίλυσης του προβλήματος στην επίθεση θυσιάζοντας έναν κεντρικό χαφ. Και του βγήκε γιατί δεν θα μπορούσε να μην του βγει.

Πίσω μου σ’ έχω… Καμαρά

Η ισχυρή προσωπικότητα και η κοντή μνήμη είναι εκ των απαραίτητων στοιχείων που οφείλει να έχει ένας παίκτης για να ξεπεράσει στιγμές σαν αυτή που θα «στοίχειωνε» τον Αμπουμπακάρ Καμαρά αν ο Άρης δεν έφευγε από την Τούμπα με τους τρεις βαθμούς. Εκείνη όπου άνοιξε το κοντρόλ περισσότερο απ’ όσο έπρεπε με συνέπεια να κλωτσήσει μια μοναδική ευκαιρία. Η στιγμή που, πιθανόν, θα άκουσε τα… σωθικά του απ’ όσους Αρειανούς που έβλεπαν το παιχνίδι στην τηλεόραση. Μόνο που στη ζωή, αλλά και στο ποδόσφαιρο, ποτέ δεν λες ποτέ γιατί δύο ενέργειές του ουσιαστικά έδειξαν και την κλάση του. Από το τελείωμα της φάσης του γκολ – έπειτα από την τρομερή πάσα του Ντάνιελ Μαντσίνι – κυρίως όμως στην απίστευτη κούρσα των 55-60 μέτρων που έκανε στο τέλος, αλλά ο Ίνγκασον δεν άφησε να μπει το γκολ του Πρωταθλήματος. Πριν από το τρομερό coast to coast ο Καμαρά είχε κάνει 10+ χιλιόμετρα με συνεχόμενα σπριντ.

Για τον Μαυριτανό – στη συγκεκριμένη γωνιά – έχουν γραφτεί πολλά. Δεν κατάφερε να λύσει το εκτελεστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η ομάδα εδώ και τουλάχιστον μια τριετία. Αλλά διάβολε, κάνει όλα τα άλλα στο γήπεδο. Από το διάβασμα των φάσεων, την ανάκτηση της κατοχής, το κράτημα της μπάλας, τα τρεξίματα ή τους χώρους που δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι απόντος αυτού, ο Άρης δεν σκόραρε σε έξι αγώνες. Κι αυτό δεν είναι συμπτωματικό.

Τώρα πρέπει να κάνει την άλλη μισή δουλειά

Θεωρητικά, ο Άρης θα παίξει για δύο αποτελέσματα απέναντι στην ΑΕΚ το προσεχές Σάββατο (14/5) διότι ακόμη και με ισοπαλία θα διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης λόγω πλεονεκτήματος σε περίπτωση ισοβαθμίας. Ωστόσο, δεν γίνεται να ποντάρεις πάνω σε παιχνίδι που δεν κέρδισες ποτέ (φέτος), απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα. Δύο ήττες και μια ισοπαλία έχει γράψει το… κοντέρ. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με τους αγώνες απέναντι στην ΑΕΚ. Η δουλειά λοιπόν θα πρέπει να τελειώσει το Σάββατο και σε παιχνίδι το οποίο ταιριάζει περισσότερο στον Άρη σε σχέση μ’ αυτό κόντρα στον ΠΑΣ. Γιατί ακόμη και η αλλαγή λογικής των Ηπειρωτών με την παρουσίαση λιγότερο αμυντικογενούς ομάδας, δεν σημαίνει ότι έπαθε και κρίση ταυτότητας. Το παιχνίδι μετάβασης που λατρεύει ο Άρης μπορεί να το εφαρμόσει καλύτερα απέναντι στην ΑΕΚ που στο κάτω-κάτω της γραφής, θα έχει την πίεση της νίκης.

Υγ: Σε κακή μέρα βρέθηκε ο Μπριχ. Φάνηκε από τα πρώτα δευτερόλεπτα με τις αγκωνιές που έχασε επιβεβαιώνοντας ότι ακόμα και οι καλύτεροι ή μάλλον οι κορυφαίοι, έχουν τις άσχημες μέρες τους. Έτσι ήταν η σημερινή για τον Γερμανό διαιτητή με αποκορύφωμα τη φάση της ανατροπής του Χουάν Ιτούρμπε, στην οποία η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στον υπεύθυνο του VAR ο οποίος δεν είδε ούτε τράβηγμα από τον ώμο αλλά κυρίως τον χτύπημα στο αριστερό πόδι. Μια φάση στο 68ο λεπτό, πολύ ξεκάθαρη καθώς έπρεπε να δοθεί η εσχάτη των ποινών, η οποία θα μπορούσε να είχε δώσει προβάδισμα με 0-2 στον Άρη κι εκεί ενδεχομένως θα τελείωναν όλα. Όπως ο VAR πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες και την αβλεψία του Ντάνιελ Σούντγκρεν ο οποίος πήγε άτσαλα πάνω στον Αντρίγια Ζίβκοβιτς, ασχέτως που δεν σήκωνε παράβαση πέναλτι.