Η πιο βαριά και ιστορική ψήφος για το πιο ιστορικό γήπεδο

Η αλήθεια είναι πως η συνέντευξη Τύπου του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού δεν ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική.

Προσωπικά έμαθα ότι...

• α) ότι το ποδοσφαιρικό γήπεδο θα είναι της τάξης των 38.000 θέσεων.
• β) ότι τα ετήσια έσοδα του Α.Ο θα ανέρχονται μίνιμουμ σε 2.75 εκατ. ευρώ ενώ σήμερα έχει έσοδα 1,6 εκατ. ευρώ.
• γ) ότι η κρίσιμη γενική συνέλευση (ψηφοφορία για τη "Διπλή Ανάπλαση") αναμένεται να γίνει στις 21 ή στις 28 Φεβρουαρίου.
• δ) ότι απαιτούνται τα 2/3 των ψήφων για να περάσει η εισήγηση του Α.Ο για την υλοποίηση της Διπλής Ανάπλασης
• ε) ότι θα έχουν δικαίωμα «επιστολικής ψήφου» όσοι δεν μπορούν να ψηφίσουν με φυσική παρουσία.
• στ) ότι θα έχουν δικαίωμα ψήφου και όσοι είναι εγγεγραμμένοι στον ΑΟ αλλά δεν έχουν πληρώσει τις συνδρομές των τελευταίων ετών, αν διεκπεραιώσουν τις υποχρεώσεις τους μέχρι την ημέρα της γενικής συνέλευσης και της ψηφοφορίας.

Τι άλλο ήταν ενδιαφέρον;

• Α) Πλάνο για το τι θα γίνει αν δεν ψηφιστεί η πρόταση δεν ακούσαμε. Προφανώς και δεν υπάρχει.
• Β) Δυο φορές ο εκπρόσωπος της νομικής ομάδας του ΑΟ η οποία επιφορτίστηκε με το θέμα της Διπλής Ανάπλασης είπε (σωστά) ότι το ιδιοκτησιακό της Λεωφόρου είναι «σύνθετο». Ότι ο Παναθηναϊκός θεωρεί πως είναι δική του, αλλά η Κυβέρνηση και ο Δήμος έχουν άλλη άποψη. Σε κάθε περίπτωση καμία από τις δυο πλευρές δεν «ρισκάρει» να πάει αυτό το θέμα στα δικαστήρια. Εδώ δεν το πήγε κοτζάμ οικογένεια Γιαννακόπουλου όπως είπε (με άλλα λόγια) και ο Τάκης Μαλακατές. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη μιλούσε διαρκώς για «μεταφορά των ίδιων δικαιωμάτων» από τη Λεωφόρο στον Βοτανικό. Των «όποιων» δικαιωμάτων.
• Γ) Λεπτομέρειες επί των οικονομικών για το θέμα του ποδοσφαιρικού γηπέδου δεν δόθηκαν. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να τοποθετηθεί και η ΠΑΕ στο θέμα. Δηλαδή ο ίδιος ο Γιάννης Αλαφούζος, όχι κάποιος άλλος.
• Δ) Ιδιαίτερα θετική εντύπωση έκανε ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκαν τόσο ο Μαλακατές, όσο και ο αντιπρόεδρος του Ερασιτέχνη, Δημήτρης Βρανόπουλος, ως προς τον σεβασμό με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπιστούν όλες οι απόψεις. Ως προς την ανάγκη να μην ανοίξει «εμφύλιος» (διότι τα «παναθηναϊκόμετρα» για το ποιος την έχει μεγαλύτερη την αγάπη για τη Λεωφόρο και την ομάδα έχουν βγει από τις θήκες πολύ καιρό…). Ως προς τις κινήσεις που έγιναν από την πλευρά του ΑΟ για να διασφαλιστούν μια σειρά συμφερόντων και τον τρόπο με τον οποίο κάθισαν οι εκπρόσωποί του στο ίδιο τραπέζι διαπραγμάτευσης με τον Δήμο και την Κυβέρνηση. Και κυρίως ως προς τα λόγια τους για όσους διαφωνούν για τους δικούς τους λόγους με το πλάνο της Διπλής Ανάπλασης.

Οσοι ψηφίσουν (τουλάχιστον 4.000 έχουν το δικαίωμα μέχρι σήμερα, προφανώς τελικά θα είναι περισσότεροι) καλούνται να ψηφίσουν με γνώμονα το συμφέρον του συλλόγου. Με μοναδικό κριτήριο αυτό! Όχι με γνώμονα το τι ψηφίζει ο καθένας τους στις βουλευτικές εκλογές. Ούτε με το αν γουστάρουν ή όχι τον Μητσοτάκη, τον Μπακογιάννη, τον Αλαφούζο, τον Μαλακατέ, τον Γιαννακόπουλο, τον Βαρδινογιάννη (ο οποίος ξεκίνησε όλο αυτό το σχέδιο, μην το ξεχνάμε αυτό). Και ασφαλώς όχι με γνώμονα την πάρτη τους.

Θα είναι βαριά αυτή η ψήφος. Πολύ βαριά! Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου κάποιες χιλιάδες οπαδοί ενός συλλόγου θα κληθούν να αποφασίσουν για κάτι τόσο σημαντικό! Για πρώτη και πιθανότατα (λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό…) και για τελευταία σε ελληνική ομάδα. Οταν έρθει η ώρα ο κάθε ψηφοφόρος θα πρέπει να το σκεφτεί απ’ όλες τις πλευρές. Να συγκεντρώσει τις πληροφορίες που θεωρεί με το δικό του μυαλό ότι είναι πιο χρήσιμες, να βγάλει τα συμπεράσματά του και να πάει να ρίξει μια ψήφο η οποία δεν «γυρίζει».

Η ψηφοφορία για τη Διπλή Ανάπλαση είναι ιστορική και άπαξ. Εδώ δεν έχει «α, λάθος έκανα, θα ψηφίσω άλλο κόμμα ή άλλο Δήμαρχο στις επόμενες εκλογές». Εδώ, ό,τι ψηφίζεις, έγραψες! Και μαζί μ’ εσένα, σε γράφει και η ιστορία. Τα «υπέρ» ως προς το μέλλον του Ερασιτέχνη για τη Διπλή Ανάπλαση είναι αναρίθμητα. Και αναμφισβήτητα συγκριτικά με την τωρινή του κατάσταση ή με την τραγική φάση του πριν από λίγα χρόνια. Αναρίθμητα σε όλα τα επίπεδα! Τα «υπέρ» και τα «κατά» για την ποδοσφαιρική ομάδα περιμένουμε να τα δούμε από τις συμβάσεις. Πάντως περισσότερα έσοδα από όσα θα έχει με εισιτήρια διαρκείας, σουίτες και "εμπορικά" για τον πέριξ του γηπέδου χώρο δεν θα βρει ούτε στη Λεωφόρο, ούτε στο ΟΑΚΑ, ούτε κάπου αλλού.

Τα «κατά» είναι προφανή. Οι πληγές που θα αφήσει η στιγμή που θα γκρεμιστεί (αν γκρεμιστεί) το πιο ιστορικό γήπεδο της Ελλάδας, εκεί όπου έχει γραφτεί ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Εθνική ομάδα) θα είναι ανεξίτηλες.

Όμως δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, η Λεωφόρος έχει χαρακτηριστεί «χώρος Πρασίνου». Ενας χώρος, δηλαδή, που επιδέχεται ελάχιστες βελτιώσεις ως προς τα τμήματα του «τσιγγάνου» αυτή τη στιγμή Ερασιτέχνη και ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στο οποίο μπορεί να γίνει μόνο «ανάπλαση». Το 2022 δεν είναι ούτε 1922, ούτε 1960, ούτε 1980, ούτε καν 2002, όταν οι παίκτες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ έκαναν δηλώσεις στην (κυριολεκτικά!) mixed zone (παίκτες, προπονητές, περαστικοί, οπαδοί, φωτογράφοι, εικονολήπτες, δημοσιογράφοι, περίεργοι, VIPs, κάθε καρυδιάς καρύδι) του πεζοδρομίου.

Η Λεωφόρος είναι η ίδια η ιστορία του Παναθηναϊκού και δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Κι όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ο «θανατός» της μπορεί να γεννήσει στιγμές που θα κάνουν τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο να γράψει ξανά ιστορία στο ποδόσφαιρο και σε όλα τα υπόλοιπα πλην μπάσκετ σπορ. Η συνέχεια της ζωής μιας Λεωφόρου σε «κωματώδη» κατάσταση είναι ανατριχιαστική για τις αναμνήσεις της και τις εικόνες που ακόμα και σήμερα προσφέρει στις νέες γενιές. Ταυτόχρονα όμως δεν προσφέρει τίποτα απολύτως στην ανάπτυξη και στην πρόοδο του κλαμπ.