Στις 11 Δεκεμβρίου 2005 ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν στο Ολυμπιακό Στάδιο τον Ηρακλή για την 13η αγωνιστική της Α' Εθνικής. Οι «πράσινοι» του Αλμπέρτο Μαλεζάνι είχαν μόλις αποκλειστεί από το Champions League, με τελευταίο παιχνίδι την πεντάρα από τη Βέρντερ (5-1) στη Γερμανία, στις 7 Δεκεμβρίου.

Νωρίτερα, στις 9 Νοεμβρίου είχε επέλθει αποκλεισμός και από το Κύπελλο, μετά το 1-0 από τον Εργοτέλη. Ακόμα και στο πρωτάθλημα η πορεία δεν ήταν καλή μέχρι εκείνο το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου, με απολογισμό τρεις ήττες, δύο ισοπαλίες και επτά νίκες. Πριν ακόμα αρχίσει το παιχνίδι εναντίον του Γηραιού, η κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Συνθήματα όπως «ΠΑΟ θρησκεία, θύρα 13, π…α ΠΑΕ μας φέρνεις αηδία» και «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ», «παίκτες πουλημένοι, ο ΠΑΟ δεν πεθαίνει» ακούγονταν στο ΟΑΚΑ. Οι οπαδοί ήταν στα... κάγκελα και η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη όταν στο 86' ο Παντελής Καπετάνος ισοφάρισε σε 2-2 και η ομάδα του Σάββα Κωφίδη έφυγε με τον βαθμό από την Αθήνα.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι πήγε στη συνέντευξη Τύπου και ήταν έντονα φορτισμένος. Εκνευρισμένος από τις αποδοκιμασίες των οπαδών, από το αποτέλεσμα και από τη συμπεριφορά κάποιων δημοσιογράφων στην αίθουσα Τύπου, τον έβγαλαν εκτός εαυτού. Έκραξε τους δημοσιογράφους, υπερασπίστηκε τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και αδυνατούσε να καταλάβει γιατί δεν υπάρχει υπομονή στην ομάδα. Τα «cazzo» έδιναν και έπαιρναν, όπως και τα χτυπήματα στο τραπέζι με το χέρι.

Ένα πεντάλεπτο... οργής: «Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ένας τρελός για να πληρώνει για όλα; Δώδεκα χρόνια, 24 προπονητές. Γαμ@@ο, δεν πρέπει πάντα να πληρώνει ο προπονητής. Οι οπαδοί ας βοηθήσουν λίγο την ομάδα και όχι να μας αποδοκιμάζουν. Είναι νέοι παίκτες. Κάναμε μια ομάδα. Βοηθήστε. Αν έχουν τα άντερα, ας βοηθήσουν την ομάδα. Είμαι εκεί 24 ώρες τη μέρα. 24 ώρες τη μέρα. Oλες τις μέρες γαμ@@ο. Δεν είναι δυνατόν αυτό. Ντροπή σας γαμ@@ο.

Είμαι θυμωμένος όχι λόγω της ισοπαλίας, αλλά επειδή δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι αίσχος αυτό. Μα πού είμαστε ρε γαμ@@ο; Τι έγινε το ποδόσφαιρο γαμ@@ο; Ζούγκλα; Hρεμος είμαι. Κι εσείς γελάτε. Με τι γελάτε; Με το να γράφετε τι; Γελάτε γαμ@@ο. Γιατί γελάτε; Σεβαστείτε τον κόσμο. Σε σας πρέπει κανείς να λέει ψέματα και να είναι ρουφιάνος. Oπως και με τους οπαδούς. Εγώ δεν είμαι τέτοιος γαμ@@ο. Εντάξει; Εγώ τους βλέπω όλους κατά πρόσωπο. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Γιατί είμαι σοβαρός και έτσι θέλω να δουλέψω. Μιλάω εγώ τώρα. Τέλος τα ψέματα. Λόγια... Γιατί; Μετά από τέσσερις μόλις μήνες λόγια; Κάντε μου τη χάρη γαμ@@ο. Είναι η στιγμή να τελειώνουμε.

Ηρεμήστε γαμ@@ο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Όλοι αλαζόνες. Ξερόλες. Είρωνες, χασκογελάνε γαμ@@ο και λένε ότι έρχεται ο ηλίθιος. Εδώ δουλεύουμε σοβαρά γαμ@@ο. Ακόμη κι αν με σκοτώσουν, έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Κάποια στιγμή αφήστε τον κύριο Βαρδινογιάννη. Πείτε του ευχαριστώ, είναι άξιος άνθρωπος γαμ@@ο. Αν φύγει, θα δείτε τί θα συμβεί. Τι αποδοκιμάζουν; Τον Βαρδινογιάννη; Aντε στο δι@@@ο. Φτάνει».

Πέρασαν 16 χρόνια από εκείνο το βράδυ και στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο Gazzetta ο 67χρονος σήμερα Αλμπέρτο Μαλεζάνι αιτιολόγησε το ξέσπασμά του, για το οποίο μέχρι και σήμερα δεν μετανιώνει. Παρεμπιπτόντως, ο Ιταλός έμεινε στον πάγκο μέχρι το τέλος της σεζόν 2005-2006 και τερμάτισε στο -3 από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, ισοβαθμώντας με την ΑΕΚ στους 67 βαθμούς.