Το πρώτο σημαντικό τεστ για την ΑΕΚ του Βλάνταν Μιλόγεβιτς ανήκει πλέον στην ιστορία και έφερε αρνητικό πρόσημο για τον τεχνικό των «κιτρινόμαυρων» σχετικά με το αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο λόγω της εικόνας της ομάδας στην Τούμπα. Ο Σέρβος προπονητής δικαιολογημένα αξιολογήθηκε και πήρε κάτω απ' τη βάση σε όλα τα επίπεδα κρίνοντας πάντα από τα όσα (δεν) είδαμε στην αναμέτρηση της Θεσσαλονίκης που είχε νικητή τον ΠΑΟΚ...

Στην πραγματικότητα η Ένωση με εξαίρεση το πρώτο 20λεπτο δεν κατάφερε ποτέ να μπει ουσιαστικά στο ματς και να το διεκδικήσει, να επιχειρήσει να το κερδίσει, προσπάθησε απ' την αρχή και στη διάρκειά του να... κλέψει είτε τη νίκη είτε το αποτέλεσμα γενικά... Δεν τα κατάφερε διότι 9 στις 10 αυτό δεν θα συμβεί: κοινώς όταν παίζει για να μη χάσεις, ή για να το «κλέψεις», στο 90% των αγώνων το αποτέλεσμα θα είναι το αντίθετο απ' αυτό που θες.

Αυτό συνέβη και ισχύει για την ΑΕΚ και τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς που πλέον μπαίνει σε ισχυρή αμφισβήτηση (αν και είναι νωρίς και δεν θα 'πρεπε) και την ίδια ώρα υποχρεώνει το τμήμα του (σ.σ.: το ποδοσφαιρικό ντε) να βιώσει πίεση και πάει σε παιχνίδια τελικούς από δω και πέρα με ζητούμενο μόνο τη νίκη ως αποτέλεσμα. Αρχή στο Αγρίνιο με αντίπαλο τον πολύ καλό έως τώρα Παναιτωλικό του Γιάννη Αναστασίου.

Η ομάδα είναι στο -3 ήδη από την πρώτη θέση (χάρη και στις διαιτητικές αποφάσεις στο ματς της Κρήτης με τον ΟΦΗ) και δεν γίνεται να μεγαλώσει η απόσταση αυτή μετά το ματς με τον Παναιτωλικό. Βασικά απαγορεύεται διότι εκτός της ψαλίδας που θα ανοίξει και θα φέρει την ΑΕΚ σε κατάσταση δύσκολη, αφού θα ζει με το φόβο να χάσει τη σεζόν από τον Οκτώβριο (πάλι), υπάρχει η πιθανότητα ταυτόχρονα να απαξιωθεί σημαντικό κομμάτι του έμψυχου δυναμικού...

Πίεση, εσωστρέφεια και το Αγρίνιο...

Η ΑΕΚ μπαίνει σε διαδικασία πίεσης και εσωστρέφειας. Λογικό κυρίως γιατί η εικόνα της ήταν μέτρια και κατέληξε στην πορεία να γίνει κακή έως κάκιστη! Στο Αγρίνιο ήδη πάμε για ματς... τελικό, το διπλό συνιστά το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα για τον κόσμο της και προφανώς αυτό μπορεί να είναι καλό αφού θα διαπιστωθεί αν (και κατά πόσο) μπορούν να λειτουργήσουν όλοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα σε συνθήκες πίεσης, κάτι που θα προέκυπτε άλλωστε είτε έτσι είτε αλλιώς στην πορεία του πρωταθλήματος...

Για μια νέα ομάδα όπως δεδομένα είναι η ΑΕΚ τα παραπάνω (εσωστρέφεια, πίεση για το αποτέλεσμα και τα υπόλοιπα) αναμφισβήτητα δεν είναι θετικά και δεν βοηθάνε στην ανάγκη για να... αγοράζεις χρόνο προκειμένου να φτάσεις εκεί που πρέπει και (θα έπρεπε να) έχεις προγραμματίσει. Δεν υπάρχει όμως άλλη ευκαιρία... Με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να πορευτεί ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς και οι συνεργάτες του.

Προτού όμως εστιάσουμε στην αναμέτρηση της Κυριακής για την ΑΕΚ και στο ματς με τον Παναιτωλικό αξίζει να ψάξουμε να... δούμε, πάντα έχοντας τη δυνατότητα πλέον να κρίνουμε από το αποτέλεσμα και τη συνολική εικόνα, τι θα μπορούσε να κάνει (και δεν το έκανε αν και του το φώναζε το ματς) ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Να διαπιστώσουμε γιατί δεν τα κατάφερε στη διαχείριση του αγώνα και τι (απέδειξε πως) δεν κατάλαβε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα!

Δεν ήταν δα και λίγα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά. Νομίζω ότι στη χώρα που είμαστε όλοι προπονητές ο «Μίλο» έδωσε ρεσιτάλ με την αντίστροφη έννοια του όρου! Με αποτέλεσμα να δώσει και τεράστιο πάτημα για τέτοιου είδους αναλύσεις: τι θα μπορούσε να συμβεί κοινώς διαφορετικά αν είχε λειτουργήσει στον πάγκο με τον όρο που φέρνει δίπλα από το όνομά του, σαν προπονητής κοινώς!

Καμία πνευματική προετοιμασία, δεν άλλαξε τακτική!

Το πρώτο και βασικό το οποίο σημειώναμε πριν έρθει αυτό το παιχνίδι της Τούμπας μεταξύ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ είναι ότι συνιστούσε μια αναμέτρηση που αποτελούσε το πρώτο κρας τεστ για τον Μιλόγεβιτς. Όχι για να διαπιστώσουμε αν τα καταφέρνει να παρουσιάσει μια ομάδα με εκπληκτική τακτική ανταπόκριση και ανεπανάληπτους αυτοματισμούς. Στη τέταρτη μόλις αγωνιστική το να αξιώνεις κάτι τέτοιο είναι ποδοσφαιρικά μη αποδεκτό και πιο λαϊκά γελοίο!

Ωστόσο είναι άλλα τα δεδομένα σχετικά με την πνευματική – ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας. Η ΑΕΚ μέσω των ποδοσφαιριστών της έπρεπε να παρουσιαστεί με μεγαλύτερη λύσσα για το αποτέλεσμα. Να βγει περισσότερη ένταση, μεγαλύτερη επιθυμία, πάθος στη διάρκεια του αγώνα. Να υπάρχει... λύσσα για κάθε μπάλα, να διακρίνεις 11 ποδοσφαιριστές οι οποίοι παίζουν λες και δεν υπάρχει αύριο, ειδικά από τη στιγμή που απέναντί τους υπήρχε μια ομάδα όπου οι παίκτες της τα έβγαλαν όλα τα παραπάνω στο γήπεδο.

Από κει και μετά υπάρχει η τακτική προσέγγιση και η ανύπαρκτη ανάγνωση του ματς στη διάρκειά του. Με ένα απλά παραπάνω χαφ ο ΠΑΟΚ κατάφερε να εγκλωβίσει την ΑΕΚ, να την αιχμαλωτίσει και να της απαγορέψει να παίξει αυτό που ήθελε και έδειξε ότι θα επιχειρήσει να πράξει στο πρώτο 20 λεπτο. Δεν το κατάλαβε ποτέ ο Σέρβος προπονητής. Η πίεση που σωστά άρχισε στο πρώτο 15λεπτο στο πρώτο τρίτο του αντιπάλου και στα προβληματικά στόπερ του (ειδικά ο Μιχάι έκανε σημαντικά ανεκμετάλλευτα τελικά δωράκια), σταδιακά μεταφέρθηκε (αναίτια) στο δεύτερο τρίτο του γηπέδου όπου ο αντίπαλος είχε υπεροπλία!

Δεν επέλεξε σε κανένα σημείο να αλλάξει τακτική προσέγγιση και αυτό δείχνει μη ανάγνωση της ανάγκης αυτής στη διάρκεια του ματς. Θα μπορούσε να το γυρίσει σε 4-3-3 με πολλές εύκολες κινήσεις. Να βγάλει τον Γέβτιτς και να ξεκινήσει το δεύτερο 45λεπτο με τον Μοχαμάντι στο αριστερό άκρο της άμυνας και τον Χατζισαφί αριστερό εσωτερικό χαφ όπως έχει παίξει πολλές (μα πάρα πολλές) φορές στην καριέρα του. Είχε τη δυνατότητα επίσης να βάλει τον Σάκχοφ διατηρώντας στο βασικό σχήμα τον Σιμάνσκι και να παίξει 4-3-3 (εκτός ο Γέβτιτς πάντα που ήταν και εκτός ματς). Ακόμη και να φέρει εσωτερικό χαφ τον Τσούμπερ και να βάλει τον Τάνκοβιτς αντί του Γέβτιτς και να το γυρίσει σε 4-3-3... Δεν έκανε όμως τίποτα άλλο από το συνηθισμένο: μέσα Σάκχοφ και Ανσαριφάρντ!

Απ' την άλλη και για να μη ξεχνάμε την εξέλιξη του ματς: θα μπορούσε να 'χε κάνει το αυτονόητο ο Καρίμ, να σκοράρει μετά την εκπληκτική προσωπική ενέργεια του Τσούμπερ και να είχε αλλάξει την ιστορία του αγώνα της Τούμπας και τώρα να γράφαμε: μάγκας με τις αλλαγές του ο Μιλόγεβιτς. Όμως: this is football και με τα ΑΝ δεν γίνεται δουλειά...