• «Δεν είχα σκοπό να χτυπήσω τον Γλυνό, ήταν η κούραση, η πίεση...»
• «Στον ΟΦΗ γίνεται κάτι καλό, αλλά υπομονή. Δείτε τι έπαθε η Σάλκε»
• «Πέρασα δύσκολα, έκλαιγα στο σπίτι, ήθελα να σταματήσω τη μπάλα»
• «Με εκνευρίζει λίγο που όλοι συγκρίνουν τον αδερφό μου με τον Τσιμίκα»
• «Δεν υπήρχε βεντετισμός στον Ολυμπιακό και ήταν έργο του Μίτσελ»
• «Το άγχος μπορεί να σε καταστρέψει, έρχεται πάνω σου η μπάλα και τη βλέπεις σαν βόμβα»
• «Άλλοι κάνουν τη μπάλα... κομπολόι, εγώ δεν ήμουν παικταράς αλλά δούλεψα»
• «Με βοήθησε ο συγχωρεμένος Πεντράθα, καλύτερος συμπαίκτης ο Μπρίτο»
• «Κάποιοι οπαδοί του Ηρακλή με έβριζαν συνεχόμενα και ο πατέρας μου δεν άντεξε»

Σε ηλικία 33 ετών, πια, έφτασε να κάνει περισσότερες από 300 συμμετοχές στη μεγάλη κατηγορία, να εκπροσωπήσει την Εθνική, να πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό, να πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό και να παίξει στο Champions League και στο Europa League.

Το Gazzetta ταξίδεψε στο Ηράκλειο και συνάντησε τον αρχηγό του ΟΦΗ, ομάδα με την οποία θέλει κάποια στιγμή να βάλει τέλος στην καριέρα του «σε ένα γεμάτο Γεντί Κουλέ». Οι στιγμές που έκλαιγε στο σπίτι και σκεφτόταν να σταματήσει το ποδόσφαιρο, ο πατέρας του που δεν άντεχε να του βρίζουν τον γιο και ο εκνευρισμός που του προκαλεί η σύγκριση του αδερφού του Δημήτρη με τον Κώστα Τσιμίκα.

Αυτή είναι η -ποδοσφαιρική- ιστορία του Κατερινιώτη αμυντικού.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ

«Δεν είχα σκοπό να χτυπήσω τον Γλυνό, ήταν η κούραση, η πίεση...»

Η σεζόν που ολοκληρώθηκε με τον ΟΦΗ ήταν από τις δυσκολότερες της καριέρας σου; Η παραμονή στην κατηγορία εξασφαλίστηκε στην προτελευταία αγωνιστική.
«Μία από τις πιο δύσκολες θα έλεγα. Ποδόσφαιρο είναι, συμβαίνουν αυτά. Δεν είναι όλες οι χρονιές ιδανικές και όπως τις περιμένουμε. Κοιτάζουμε τώρα μπροστά με θετική σκέψη και ξεκινάμε τη νέα χρονιά».

Γιατί πιστεύεις ότι έφτασε ο ΟΦΗ σε αυτό το σημείο;
«Δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ομάδα έμεινε ενωμένη, η διοίκηση και ο κόσμος το ίδιο και αυτό πρέπει να κρατήσουμε. Ότι ακόμα και στις δύσκολες στιγμές η ομάδα ήταν ενωμένη και με αυτό μπόρεσε να τα καταφέρει. Αν δεν ήμασταν ενωμένοι όλοι μαζί, η ομάδα δεν θα ήταν εύκολο να σωθεί. Περισσότερο κρατώ τα θετικά, παρά τα αρνητικά. Όλες οι χρονιές δεν είναι πάντα όπως τις ονειρεύεται κανείς. Σίγουρα δεν το περίμενε κανείς ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Στο τέλος βγήκαμε πιο δυνατοί και μάθαμε πράγματα. Από κάθε πρόβλημα μαθαίνεις. Πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική, ξέρουμε τα λάθη μας και θα τα διορθώσουμε».

Ένα δείγμα του πάθους που δείξατε όλοι σας μέχρι τέλους ήταν και το μαρκάρισμα που έκανες στον Γλυνό, στο εκτός έδρας παιχνίδι εναντίον της ΑΕΛ;
«Σίγουρα όλοι είχαν πάθος, ειδικά στα play out, ήταν δύσκολες καταστάσεις. Το μαρκάρισμα σαφέστατα και δεν το έκανα σκοπίμως. Δεν το έκανε επίτηδες. Ήταν και η πρώτη απευθείας κόκκινη κάρτα που δέχτηκα στην καριέρα μου. Δεύτερη φορά συνολικά που αποβλήθηκα στην καριέρα μου. Ήταν σκληρό μαρκάρισμα, δεν ήθελα να χτυπήσω το παιδί. Ήταν σε ένα σημείο που κρινόντουσαν πολλά. Ήταν η κούραση, η πίεση. Στα play out παίξαμε κομπλέ, δεν είχαμε τραυματισμούς και γι' αυτό η ομάδα ήταν καλύτερη στο μίνι πρωτάθλημα. Αν δεν κάνω λάθος ήμασταν σχεδόν όλοι υγιείς».

Τόσοι πολλοί τραυματισμοί την ίδια χρονιά, πώς το εξηγείς;
«Ήταν δύσκολη χρονιά για όλους λόγω του κορονοϊού. Επηρέασε και μεγάλες ομάδες. Σου φέρνω το παράδειγμα της Λίβερπουλ, για την οποία κανείς δεν περίμενε πως θα βγει οριακά στο Champions League. Δεν έγινε σωστή προετοιμασία γιατί δεν υπήρχε ο χρόνος και τα κατάλληλα εφόδια ώστε να βγούμε στο εξωτερικό, να κάνουμε τα φιλικά μας. Ήταν άλλες οι θερμοκρασίες. Όταν κάνεις προετοιμασία στην Κρήτη, είναι δύσκολο. Το σώμα δεν πρόλαβε να ξεκουραστεί και ήρθαν τραυματισμοί. Επίσης θέλω να πω ότι δεν ήταν πολλοί οι τραυματισμοί, ήταν όλοι την ίδια στιγμή και αυτό μας επηρέασε. Μας έτυχαν όλοι μαζί. Χρειάζεται και τύχη».

«Στον ΟΦΗ γίνεται κάτι καλό, αλλά υπομονή. Δείτε τι έπαθε η Σάλκε»

Στο παιχνίδι κατά το οποίο εξασφαλίσατε την παραμονή, στη Λαμία, ήσουν τιμωρημένος, αλλά ακολούθησες την αποστολή. Είναι ένα δείγμα ότι αγάπησες την ομάδα και ήθελες να τη στηρίξεις σε μια κρίσιμη στιγμή;
«Δέθηκα με αυτήν την ομάδα. Είμαι εδώ 2,5 χρόνια και έχω περάσει μεγάλες στιγμές. Μπορεί να παίζει κανείς δέκα χρόνια ποδόσφαιρο και τέτοιες στιγμές να μη ζήσει. Ένα παράδειγμα είναι το θρυλικό ματς με τον Πλατανιά, επίσης η συμμετοχή σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι μετά από 20 χρόνια. Με τιμά που φοράω το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο κόσμος βλέπω ότι με αγαπάει κι εγώ προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, έχει υγεία η ομάδα και γι' αυτό όλα τα παιδιά είναι χαρούμενοι. Έχουμε ελευθερία κινήσεων και υπάρχει υγεία και ηρεμία. Όλο αυτό σε αναγκάζει να δεθείς με την ομάδα».

Έχοντας παίξει σε υψηλό επίπεδο επί σειρά ετών, είναι για εσένα κάτι ιδιαίτερο ο ΟΦΗ με βάση όλο αυτό που περιγράφεις; Δηλαδή η στήριξη και η αγάπη του κόσμου, αλλά και η δυναμική που εκπέμπει;
«Είναι πολύ μεγάλη ομάδα. Ο κόσμος νιώθω ότι διψάει για ποδόσφαιρο γιατί τα τελευταία χρόνια η ομάδα δεν ήταν στα καλύτερά της. Λίγες ομάδες στην Ελλάδα έχουν κόσμο με τέτοιο πάθος. Αυτό μου αρέσει πολύ. Η Κρήτη είναι νησί που αγαπάει τον ΟΦΗ και τον στηρίζει και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ο ΟΦΗ είναι ορόσημο για εμένα και χαίρομαι γι' αυτό γιατί και την αγαπάω και νιώθω την αγάπη του κόσμου. Θα παίξω και τη νέα σεζόν, θα έχω κλείσει 3,5 χρόνια εδώ και θα είναι τα περισσότερα που έχω μείνει σε μία ομάδα. Στον Ατρόμητο, στον Αστέρα και στον Ηρακλή είχα μείνει τρία χρόνια».

Την κατάσταση στον ΟΦΗ αυτήν την εποχή, με αυτήν την διοίκηση, πώς τη βιώνεις; Εργάζονται στην ομάδα μια σειρά από παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που έχουν γράψει την ιστορία τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
«Δεν είναι μόνο ότι ξέρουν από ποδόσφαιρο, είναι η ίδια η ιστορία του ΟΦΗ. Είναι πολύ σημαντικό. Η ομάδα προσπαθεί να εδραιωθεί και να μείνει σε ένα καλό επίπεδο ξεκινώντας από την οργάνωση. Για πολλά χρόνια δεν υπήρχε οργάνωση, υπήρχαν προβλήματα. Η διοίκηση προσπαθεί όλα αυτά να τα βάλει σε τάξη. Στους απέξω μπορεί να φαίνεται πολύ εύκολο. Ότι δηλαδή μπήκε χρήμα, να τα φτιάξουμε όλα. Δεν είναι εύκολο να τα φτιάξεις όλα και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Χρειάζεται να πηγαίνουμε βήμα - βήμα. Γι΄αυτό χρειάζεται υπομονή και από τους παίκτες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φτιάχνονται τα γήπεδα. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι εδώ γίνεται κάτι καλό. Στην Ελλάδα έχουμε ένα κακό. Όλα θέλουμε τα κάνουμε γρήγορα. Σε έναν χρόνο δεν μπορείς να τα έχεις όλα λυμένα, τα οικονομικά, τα γήπεδα... Τη δεύτερη χρονιά θα θέλουν έξοδο στην Ευρώπη. Δεν είναι τόσο εύκολα. Οι ομάδες χτίζονται. Εγώ πάντα φέρνω ένα παράδειγμα: Για να χτίσεις μια πολυκατοικία και να φτάσεις στο ρετιρέ, πρέπει πρώτα να φτιάξεις το ισόγειο, τον πρώτο και τον δεύτερο και πάει λέγοντας. Δεν μπορείς να πας αμέσως στο ρετιρέ. Στην Ευρώπη η Σάλκε υποβιβάστηκε. Μιλάμε για ενα κλαμπ που δεν του λείπει απολύτως τίποτα. Γήπεδο, κόσμος, χρήματα, μπάτζετ, έχει φτάσει στον ημιτελικό του Champions League».

«Πέρασα δύσκολα, έκλαιγα στο σπίτι, ήθελα να σταματήσω τη μπάλα»

Μια και αναφέρθηκες στη Σάλκε, μια γερμανική ομάδα. Τι γεύση σου άφησε το πέρασμά σου από την Κολωνία;
«Αγωνιστικά δεν μου άρεσε καθόλου γιατί είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και έμεινα 6,5 μήνες εκτός. Δεν μπόρεσα να παίξω. Μετά από τόσο καιρό για να μπεις στον ρυθμό, και ειδικά στον γερμανικό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είχα πάει με όνειρα. Ξεκίνησα καλά την προετοιμασία, έπαιζα στα φιλικά, φαινόταν ότι το πράγμα θα πάει ομαλά. Ότι θα μου δίνονταν τέλος πάντων οι ευκαιρίες να δείξω αν μπορώ να σταθώ. Μπορεί να μην μπορούσα. Αυτό δεν το ξέρω. Πέρασα δύσκολους έξι μήνες, σε σημείο που να σκεφτώ να σταματήσω και τη μπάλα. Έτρεξα σε πολλούς γιατρούς».

Τι τραυματισμό είχες ακριβώς;
«Είχα οστικό οίδημα στον αστράγαλο. Έχει να κάνει και με το πώς θα το απορροφήσει ο εαυτός σου. Τότε δεν υπήρχαν τα μηχανήματα που υπάρχουν τώρα. Το αντιμετώπισα με θεραπείες, με ασκησιολόγιο, με ξεκούραση. Τώρα για παράδειγμα μου έχουν πει ότι ίσως δεν χρειαζόταν να βάλω μπότα για τρεις εβδομάδες. Τότε, το 2010, μπορεί αυτό να μην το γνώριζαν. Το έψαξα πολύ για να γίνω καλά, ταξίδεψα στο Βέλγιο... Πέρασα δύσκολα, έκλαιγα στο σπίτι, ήθελα να σταματήσω τη μπάλα. Δεν ήξερα τι θα κάνω. Όταν δεν έχεις παίξει ένα χρόνο, είναι δύσκολο να σε εμπιστευτούν ξανά. Ήθελα να μείνω εκεί, μου ταίριαζε το γερμανικό ποδόσφαιρο γιατί είναι physical, αθλητικό.
Αυτό με στεναχώρησε, αλλά κράτησα πολλά πράγματα και έμαθα πολλά πράγματα. Ο επαγγελματισμός που δείχνουν οι ποδοσφαιριστές, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, τον πιο μικρό, μου έκανε φοβερή εντύπωση. Είτε κάποιος έπαιζε είτε όχι, στην προπόνηση δούλευε σαν να έπαιζε βασικός. Αυτό μας λείπει στην Ελλάδα. Όταν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας δει ένας ποδοσφαιριστής ότι δεν θα ξεκινήσει στο αρχικό σχήμα, χαλαρώνει. Αυτό είναι το λάθος. Γι' αυτό ίσως δεν φτάνουμε στο επίπεδο άλλων πρωταθλημάτων. Επειδή ο Έλληνας με την πρώτη δυσκολία ξενερώνει.
Τα θέλουμε λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Αυτό θέλω να κρατήσω από τη Γερμανία. Σίγουρα και οι εγκαταστάσεις είναι σε άλλο επίπεδο. Χάρηκα που είχα αυτήν την εμπειρία. Μακάρι όλοι οι Έλληνες να μπορέσουν να ζήσουν την εμπειρία του εξωτερικού. Σε αλλάζει όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και ως άνθρωπο. Βλέπεις πώς λειτουργεί ένα άλλο Κράτος, οι συνήθειές του. Εμένα μου αρέσει να μελετάω κουλτούρες και να βλέπω άλλες χώρες».

Και ο Λημνιός που πήρε μεταγραφή στην Κολωνία, κι αυτός δεν πήρε τις ευκαιρίες που θα περίμενε.
«Όταν έκανε τη μεταγραφή του είπα: "Άντε, εσύ να παίξεις τουλάχιστον". Το ίδιο συνέβη όμως κι αυτόν. Υπάρχουν και ατυχίες, δεν είναι όλα εύκολα στο ποδόσφαιρο».

Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες παίκτες που ενώ παίρνουν μεταγραφή εκτός συνόρων, τελικά δεν παίρνουν ευκαιρίες...
«Το θέμα είναι να σου ταιριάζει και η ομάδα. Οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να παίξουν στο εξωτερικό, να ζήσουν την εμπειρία. Μαζί τους είμαι. Πρέπει όμως να κοιτάξουν αν τους ταιριάζει το πρωτάθλημα. Μπορεί για παράδειγμα ο Λημνιός να ταίριαζε περισσότερο στην Ιταλία. Μπορεί εκεί να έβγαζε μάτια. Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω στην Premier League. Είναι πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Το ιταλικό είναι πιο εύκολο κατά τη γνώμη μου. Ο Πέλκας ήξερε πού πήγαινε. Το πρωτάθλημα στην Τουρκία είναι πιο ανοιχτό, τον βολεύει γιατί έχει την ποιότητα. Αν πήγαινε σε ένα πρωτάθλημα όπου παίζουν πιο κλειστά, όπως στην Ιταλία, δεν νομίζω ότι θα είχε την ίδια επιτυχία. Έχει να κάνει και με το πόσο σε θέλει και σε πιστεύει και ο προπονητής».

«Με εκνευρίζει λίγο που όλοι συγκρίνουν τον αδερφό μου με τον Τσιμίκα»

Ο αδερφός σου θα μπορέσει να σταθεί και να παίξει στην Premier League;
«Ναι, θα μπορέσει. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά έχει τα προσόντα. Έχει και ψυχικά και σωματικά προσόντα ώστε να τα καταφέρει. Είμαι σίγουρος γι' αυτό και μακάρι να δικαιωθώ. Αν παίξει εκεί, αυτό σημαίνει πως μπορεί να αγωνιστεί παντού. Σε όλες τις χώρες».

Όταν έμαθες για την προοπτική της Νόριτς, τι σκέφτηκες; Τι του είπες, τι τον συμβούλεψες;
«Είχε κι άλλες προτάσεις να τον δώσει ο ΠΑΟΚ, αλλά για τους δικούς του λόγους δεν το έκανε. Εγώ αρχικά θα ήθελα να πάει στην Αταλάντα. Είναι μια ομάδα που του ταίριαζε πολύ. Τον ήθελαν πολύ και γι' αυτό ήθελα να πάει εκεί. Η Νόριτς ενδιαφερόταν και νωρίτερα. Δεν ήμουν αρνητικός. Η Championship είναι πολύ δυνατό πρωτάθλημα. Έστειλε στο Euro πιο πολλούς παίκτες από ό,τι η Ligue 1 στη Γαλλία. Ήξερα ότι θα πάει στη Νόριτς και θα παίξει, απλά φοβόμουν μήπως δεν εξασφαλίσει η ομάδα την άνοδο. Φαινόταν όμως ότι θα τα καταφέρει. Έπαιζε διαφορετικό ποδόσφαιρο από τις άλλες. Με τη μπάλα κάτω. Όταν με ρώτησε τί να κάνει, του απάντησα πως πρέπει να πάει. Πως ό,τι είχε να δώσει στον ΠΑΟΚ, το έδωσε.
Τον βοήθησε ο ΠΑΟΚ, κι αυτός την ομάδα. Ήταν καλό deal και για τους δύο. Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει. Ήταν 25 ετών. Πούλησε ένα μπακ με τόσα εκατομμύρια, έναν παίκτη που πήρε τζάμπα. Θεωρώ γενικά ότι όταν έρχονται προτάσεις σε ελληνικές ομάδες, ειδικά από τέτοιες ομάδες, πρέπει να τους δίνουν τους παίκτες. Δεν μπορείς να κρατήσεις έναν παίκτη με το ζόρι ή να ζητάς λίγα χρήματα παραπάνω. Καμία ομάδα δεν θα σωθεί με τις 500.000 ή το ένα εκατομμύριο παραπάνω. Ο ΠΑΟΚ βοήθησε τον Γιαννούλη, του είπε ότι εφόσον αυτή είναι η επιθυμία του θα γίνει σεβαστή. Τώρα θα ζήσει το όνειρο της Premier».

Πώς βλέπεις τον Κώστα Τσιμίκα; Μεταγραφή στη Λίβερπουλ για την οποία μίλησε όλη η Ελλάδα. Στην πρώτη του χρονιά όμως δεν πήρε ευκαιρίες.
«Εντάξει, στη Λίβερπουλ πήγε. Τεράστιο κλαμπ. Πήγε στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κι εγώ όταν το διάβασα, δεν το πίστευα. Και μπράβο του. Συγχαρητήρια στο παιδί. Είναι τεράστιο άλμα. Μεγάλη η διαφορά του Ολυμπιακού με τη Λίβερπουλ. Ήξερε ότι πρέπει να παλέψει. Το θέμα είναι πως βρίσκεται εκεί, παλεύει. Η ευκαιρία θα του δοθεί. Να είναι έτοιμος να την αρπάξει. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Μας τιμάει όλους ότι έχουμε έναν Έλληνα στη Λίβερπουλ. Και θέλω επί τη ευκαιρία να πω κάτι: Με εκνευρίζει λίγο που όλοι συγκρίνουν τον αδερφό μου με τον Τσιμίκα.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι καλύτερος. Ο καθένας έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μας κάνουν περήφανους, δεν έχουν καταλάβει τι προσπαθούν να κάνουν και τι έχουν πετύχει αυτά τα παιδιά. Ανοίγουν πόρτες στους άλλους Έλληνες. Εγώ θέλω πολύ να παίξει στη Λίβερπουλ ο Τσιμίκας. Ξέρεις γιατί; Γιατί θα πουν όλοι ότι οι Έλληνες μπορούν. Γιατί μπορούν οι Κροάτες και οι Σέρβοι και δεν μπορούν οι Έλληνες; Μακάρι ρε παιδιά να ήμουν κι εγώ στη Λίβερπουλ κι ας μην έπαιζα, αν θέλετε να το πάμε έτσι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτή η σύγκριση όλη την ώρα».

Θα ήθελες να είχες παίξει περισσότερο στο εξωτερικό ή θεωρείς ότι είσαι ικανοποιημένος και με όσα έχεις πετύχει;
«Μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος, γιατί μικρός δεν είχα το σούπερ ταλέντο. Είμαι ένας παίκτης που έφτασα όπου έφτασα λόγω δουλειάς. Ακόμα και τώρα σε αυτήν την ηλικία που είμαι δουλεύω σκληρά. Θα ήθελα να είχα παίξει περισσότερο στο εξωτερικό. Κι εδώ όμως έχω παίξει σε μεγάλες ομάδες. Έπαιξα στο Champions League, στο Europa League. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, ίσως να έκανα επιλογή για το εξωτερικό νωρίτερα».

Γιατί θεωρείς ότι δεν το κυνήγησες τότε;
«Όταν τελείωσε εκείνη η άσχημη σεζόν στην Κολωνία, λόγω του τραυματισμού, γύρισα δανεικός στον Ατρόμητο και έκανα πολύ καλή χρονιά. Η ομάδα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, όπου χάσαμε από τον Ολυμπιακό με γκολ του Φουστέρ στο 119'. Όταν γύρισα η Κολωνία είχε υποβιβαστεί. Όταν επιστρέψαμε περίπου δέκα παίκτες από δανεισμό, η ομάδα ήθελε να στηριχθεί σε νέους παίκτες. Δεν θα πήγαινε για άνοδο. Αυτόματα και οι δέκα είχαμε μείνει εκτός ομάδας. Δεν ήθελα να το ρισκάρω και να περιμένω τι θα βρω στο εξωτερικό. Εκεί ίσως να έπρεπε να ρισκάρω περισσότερο.
Ήθελα τελικά να γυρίσω στον Ατρόμητο γιατί ένιωθα καλά. Τότε η ομάδα είχε προπονητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Πέρασα καταπληκτικά. Ήταν και ο Ατρόμητος ομάδα ορόσημο για εμένα, γιατί με επέλεξε από μια χρονιά χωρίς να έχω παίξει. Με εμπιστεύτηκε, την ίδια ώρα που δεν εμπιστευόμουν εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Μου δόθηκε η ευκαιρία και θεωρώ ότι κι εγώ τους βοήθησα. Μάλιστα μέσω του Ατρόμητου έκανα μεταγραφή στον Ολυμπιακό».

«Δεν υπήρχε βεντετισμός στον Ολυμπιακό και ήταν έργο του Μίτσελ»

Πώς κρίνεις τη θητεία σου στον Ολυμπιακό; Τι έχεις να θυμάσαι από αυτό το πέρασμα; Έπαιξες μάλιστα στο Chaampions League κόντρα σε Γιουβέντους και Ατλέτικο. Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς;
«Κατ' αρχήν να σου πω ότι ήταν να πάω την επόμενη σεζόν. Δηλαδή το καλοκαίρι του 2016. Τα είχαμε βρει, γιατί ο Χολέμπας είτε θα είχε πουληθεί ή θα έμενε ελεύθερος. Πουλήθηκε τελικά στις 31 Αυγούστου 2015 στη Ρόμα κι εγώ το ίδιο μεσημέρι πήγα να υπογράψω στον Ολυμπιακό. Ήταν απίστευτες στιγμές. Δεν είχα πρόβλημα με τις προσωπικότητες που είχε η ομάδα, υπήρχε πολύ καλό κλίμα.
Έπαιζαν τότε ο Τσόρι, ο Αμπιντάλ. Μας βοηθούσαν πολύ. Δεν υπήρχε βεντετισμός κι αυτό ήταν και δουλειά προπονητή. Είχαμε τον Μίτσελ τότε. Αυτός το κρατούσε όλο αυτό. Με τον Μίτσελ έπαιζα αρκετά. Δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο έκανα 14 παιχνίδια. Η συνέχεια δεν ήταν όπως την ήθελα, με την άφιξη του νέου προπονητή, του Βίτορ Περέιρα».

Ήταν καλός προπονητής ο Μίτσελ; Ισχύει αυτό που λένε, ότι σπάνια θα αδικούσε κανέναν ποδοσφαιριστή;
«Το θέμα "καλός προπονητής" είναι πολύ σχετικό. Τι είναι καλός προπονητής; Αυτός που φέρνει καλά αποτελέσματα; Αυτός που οι ομάδες του παίζουν καλό ποδόσφαιρο; Μπερδεύομαι κι εγώ καμιά φορά όταν μιλούν για καλό προπονητή. Κι αν φέρει τρία διαδοχικά αρνητικά αποτελέσματα, τότε τι θα γίνει στην Ελλάδα; Θα φύγεις. Για εμένα ήταν καλός προπονητής γιατί πέτυχε πολλά πράγματα.

Όταν έχεις πετύχει αρκετά πράγματα και έρχεται μια κακή περίοδος 2-3 μηνών, στην Ελλάδα δεν έχουμε την υπομονή να στηρίξουμε τον προπονητή. Πιστεύω ότι αυτό του κόστισε. Εμένα ο Μίτσελ με έφερε στον Ολυμπιακό, αυτός με πίστεψε, με έβαλε να παίξω. Όταν έφυγε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά με εμένα».

Για τον Βίτορ Περέιρα θα ήθελες κάτι να πεις;
«Καλά να 'ναι ο άνθρωπος, δεν έχω θέμα. Μπορεί να μην του άρεσε το στυλ μου. Ιδιαίτερος προπονητής. Πολλά παιδιά που έκαναν καριέρα, δεν έπαιζαν μαζί του. Όπως ο Μπουχαλάκης, ο Αυλωνίτης, ο Διαμαντάκος. Σίγουρα ένας προπονητής πιστεύει κάποιους παίκτες, κάποιους όχι. Δεν τους κακολογούμε. Εμείς δουλεύαμε, ήμασταν επαγγελματίες μέχρι τέλους. Από εκεί και πέρα ήταν τρομερή εμπειρία και όνειρο να παίξω στο Champions League. Μπορεί να μην έμεινα για χρόνια, αλλά τον ευχαριστήθηκα αυτόν τον χρόνο στον Ολυμπιακό».

Με ποιους έκανες παρέα;
«Εκείνο το διάστημα είχε αρκετούς Έλληνες ο Ολυμπιακός. Με τον Μανιάτη, τον Σιόβα, τον Φορτούνη, τον Διαμαντάκο, τον Αυλωνίτη, τον Βούρο που τον έχω και στον ΟΦΗ. Και παίρναμε και χρόνο συμμετοχής. Η ομάδα πήγαινε καλά. Είχαμε και καλούς ξένους, όχι μόνο αγωνιστικά. Ήταν και καλά παιδιά».

Θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό από εκείνη τη θητεία στον Ολυμπιακό;
«Όταν είχα πρωτοπάει στον Ολυμπιακό, το πρώτο μου παιχνίδι ήταν στο Champions League. Στους δύο αγώνες πρωταθλήματος που ακολούθησαν δεν επαιξα. Έπαιξε ο Μαζουακού, πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Έρχεται η Γιουβέντους και ξαναπαίζω. Μου λέει ο Μίτσελ: "Μια χαρά ε; Στο Champions League παίζεις εσύ...".
Γέλασα τότε. Μου έχει μείνει αυτό. Αργότερα μου έδωσε τον χρόνο μου και στο πρωτάθλημα. Είχα καλή σχέση μαζί του. Από εκεί και πέρα ήταν φοβερό το συναίσθημα του να παίζουμε με αυτές τις ομάδες. Πήγαμε στο Τορίνο να παίξουμε με τη Γιουβέντους, φοβερό γήπεδο. Ή το καταπληκτικό ματς με την Ατλέτικο στο Καραϊσκάκης. Υπήρχε πολύ άγχος από την άλλη».

«Το άγχος μπορεί να σε καταστρέψει, έρχεται πάνω σου η μπάλα και τη βλέπεις σαν βόμβα»

Ένας παίκτης πώς βιώνει μέσα του τέτοια παιχνίδια; Με τι συναίσθημα τα περιμένει;
«Κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι αναίσθητοι. Είτε έχει κόσμο είτε δεν έχει, δεν νιώθουν πίεση. Δεν τους ενδιαφέρει. Εμένα κάποιες φορές με έπιανε άγχος, αλλά όχι την ώρα του παιχνιδιού. Την ώρα του φαγητού, όταν σκεφτόμουνα τον αγώνα. Το περισσότερο άγχος το είχα όταν έπρεπε να μπω αλλαγή, γιατί είναι δύσκολο να ακολουθήσεις τον ρυθμό. Λόγω εμπειρίας αργότερα μαθαίνεις και το διαχειρίζεσαι.
Αν από μικρός έχεις παίξει σε μια ομάδα με πίεση, είναι πιο εύκολo στη συνέχεια. To άγχος βέβαια μπορεί να καταστρέψει την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή. Με την πολλή πίεση μπορεί να μην έχεις καθαρό μυαλό, να τρέμουν τα πόδια σου. Να έρχεται η μπάλα πάνω σου και να τη βλέπεις σαν βόμβα».

Ένιωσες εσύ ποτέ σου συναίσθημα φόβου;
«Φόβο όχι, είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Άγχος πολλές φορές. Πρέπει να έχεις και άγχος, σε κρατά σε εγρήγορση. Το πολύ άγχος μπορεί να σε διαλύσει και σε κουράζει και πιο εύκολα. Εντάξει, επάγγελμα είναι το ποδόσφαιρο, αλλά το αγαπάμε κιόλας. Αν μπαίνω στο ματς και έχω 200 σφυγμούς πριν από το ματς, σημαίνει ότι δεν το ευχαριστιέμαι. Η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο το ευχαριστιέμαι κι εγώ πολύ περισσότερο από τα 28 μου χρόνια και μετά. Είμαι συνειδητοποιημένος, ξέρω τι ζητάω. Με τα λάθη μου πάλι και με το άγχος μου. Αλλά είμαι πιο άνετος, έχω περισσότερο εμπιστοσύνη στον εαυτό μου».

Σχεδόν σε όλη σου την πορεία αγωνιζόσουν ως αριστερός μπακ. Τώρα έχεις μετατοπιστεί στο κέντρο της άμυνας. Πώς συνέβη;
«Τυχαία έγινε στον ΟΦΗ. Πριν από δύο χρόνια είχαν τραυματιστεί κάποιοι κεντρικοί αμυντικοί και μου είπαν αν μπορώ να αγωνιστώ εγώ. Παλιά στον Ηρακλή είχα κάνει κάνει 1-2 παιχνίδια σε αυτή τη θέση.
Με τον ΟΦΗ λοιπόν αγωνίστηκα ως στόπερ σε έναν αγώνα κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης και έκανα καλή εμφάνιση. Ξανάπαιξα στο επόμενο και μου ζήτησαν να καθιερωθώ. Ότι μου πηγαίνει η θέση και ότι θα βοηθούσε την ομάδα γιατί θέλαμε να κάνουμε build up από πίσω. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε που ξεκίνησα επαγγελματικά».

Σε ποιους τομείς έχει αλλάξει;
«Πρώτα απ' όλα στην ταχύτητα. Είναι πολύ πιο γρήγοροι πλέον οι παίκτες. Εγώ βλέπω ότι το προσόν πλέον είναι η ταχύτητα και μετά όλα τα άλλα. Ότι οι χώροι πλέον έχουν κλείσει πάρα πολύ και πρέπει να σκέφτεσαι πιο γρήγορα. Όταν είχα τον Βενετίδη στον Αστέρα, ήταν βοηθός του Ελευθερόπουλου, με είχε αναλάβει, ασχολιόταν αρκετά μαζί μου, αφού κι αυτός έπαιζε στην ίδια θέση και υπήρξε ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ της χώρας. Μου έλεγε και ίδιος ότι όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό, οι αποστάσεις ήταν τεράστιες. Ότι είχε χρόνο να σκεφτεί την επόμενη κίνησή του».

«Άλλοι κάνουν τη μπάλα... κομπολόι, εγώ δεν ήμουν παικταράς αλλά δούλεψα»

Όλες αυτές οι αλλαγές στο ποδόσφαιρο, ακόμα και στο κομμάτι των κανονισμών, σου αρέσουν; Η εποχή του VAR ας πούμε.
«Πρέπει να προσαρμοστούμε. Κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν. Θυμάμαι κι εγώ που είχα βάλει ένα γκολ στον Παναθηναϊκό πρόπερσι, πανηγύρισα, τα έδωσα όλα και μετά το γκολ ακυρώθηκε μέσω VAR. Με κουράζει αυτό και δεν μου αρέσει».

Μου είπες νωρίτερα ότι δεν γεννήθηκες με μπόλικο ταλέντο και ότι όσα πέτυχες ήταν αποτέλεσμα δουλειάς. Τι θεωρείς ότι δούλεψες πολύ;
«Παγκοσμίως υπάρχει πολύ ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Εγώ προσωπικά σε μικρή ηλικία δεν έδειχνα ότι μπορούσα να φτάσω σε υψηλό επίπεδο. Άλλοι φαίνονταν ότι κάνουν την μπάλα... κομπολόι. Σε αυτές τις ηλικίες, κι ας έχεις ταλέντο, δεν πρέπει να μείνεις στάσιμος. Καμιά φορά σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά είναι πιο χαλαρά. Όταν περνούν τα χρόνια θα το βρουν μπροστά τους. Εγώ ποτέ δεν επαναπαύτηκα.
Ήξερα ότι δεν είμαι ο σούπερ παικταράς, αλλά γνώριζα ότι έπρεπε να δουλέψω για να φτάσω εκεί που θέλω και να διατηρηθώ. Ήμουν συνειδητοποιημένος στο τί ήθελα να κάνω και διψούσα για μπάλα. Δεν με ενδιέφερε τόσο τί θα μου φέρει το ποδόσφαιρο οικονομικά ή τί ζωή θα κάνω. Δεν το σκεφτόμουνα ποτέ. Σκεφτόμουν μόνο να παίξω στην Α' Εθνική, σε μεγάλη ομάδα. Αγαπούσα το ποδόσφαιρο. Τα νέα παιδιά μπορεί να σκέφτονται τη ζωή του ποδοσφαιριστή κι αυτό ίσως τους μπερδέψει. Κοιτάζουν τί θα τους προσφέρει το ποδόσφαιρο και για εμένα είναι λάθος. Πρέπει να αγαπάς το ποδόσφαιρο. Αν το αγαπάς και δουλέψεις, σίγουρα θα σου φέρει πράγματα».

Κι εσύ κι ο αδερφός σου αριστεροπόδαροι, παίζατε και στην ίδια θέση.
«Το αριστερό πόδι το πήραμε από τον παππού. Ο αδερφός μου δεν ξεκίνησε ως αριστερός μπακ, αλλά χαφ. Το ξέρουν όλοι. Τον έκανε μπακ ο Γιώργος Γεωργιάδης στη Βέροια. Ήταν παράξενο όταν ένα διάστημα παίζαμε αντίπαλοι ως αριστεροί μπακ, ειδικά όταν ήμασταν εγώ στον Αστέρα κι αυτός στον Ατρόμητο. Έχω τέσσερις συνεχόμενες ήττες απέναντί του. Συνολικά πρέπει να είμαστε τώρα 7-1. Χάνω. Τα μετρούσα, τώρα έχω χάσει το μέτρημα. Το έπαιρνα προσωπικά γιατί ήθελα να τον κερδίσω (γέλια). Πιο πολύ για να του κάνω καζούρα στο σπίτι, για να κάνουμε πλάκα με τον παππού μου και τον πατέρα μου, ο οποίος έπαιζε ερασιτεχνικά. Έπαιζε σέντερ φορ, ήταν και καλός. Δεν το αγαπούσε όσο θα έπρεπε, ήταν κι άλλες οι εποχές. Έπρεπε ταυτόχρονα να δουλεύει».

Ο τόπος σας πάντως παράγει ποδοσφαιριστές.
«Ο νομός Πιερίας ναι, πάρει πολλούς. Πριν από τρία χρόνια μιλούσα με έναν φίλο μου γι' αυτό το θέμα και λέγαμε ότι εκείνο το διάστημα έπαιζαν 16-17 παίκτες στην Α' Εθνική, σε υψηλό επίπεδο τέλος πάντων. Φαντάσου: Εγώ, ο αδερφός μου, o Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Τζιόλης, ο Μαλεζάς, ο Μυστακίδης, ο Τσιντώτας, ο Παντελιάδης, ο Ζησόπουλος, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Και ξεχνάω κάποιους...».

Μόνο το ποδόσφαιρο είχες στο μυαλό σου; Ήθελες να κάνεις άλλη δουλειά;
«Όχι, τίποτα άλλο. Μόνο αυτό ήθελα. Και τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει να βάλω άλλον στόχο, γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσω. Βλέπω την κατάστασή μου χρόνο με χρόνο. Κοιτάζω πώς θα είναι το σώμα μου. Αν προκύπτουν τραυματισμοί, κι εγώ δεν θα θέλω να συνεχίσω. Θα θέλω να παίζω κι αν είμαι συνέχεια τραυματίας, θα είναι και δύσκολο ψυχολογικά».

Πιστεύεις θα σε επηρεάσουν ψυχολογικά οι πρώτες στιγμές όταν πια έχεις σταματήσει το ποδόσφαιρο;
«Το σκέφτομαι, ναι. Τώρα λέω ότι δεν θα με επηρεάσει. Ίσως όταν έρθει η στιγμή να με επηρεάσει και μάλιστα πολύ. Έχω μάθει να κάνω αυτό το πράγμα τόσα χρόνια. Θα λείψουν τα αποδυτήρια, τα ταξίδια με την ομάδα, το στρες, η πίεση για τη νίκη, η προετοιμασία στο εξωτερικό».

Όλα αυτά που περιγράφεις δεν κουράζουν έναν ποδοσφαιριστή;
«Τον κουράζουν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ποδοσφαιριστής που τα βλέπει όλα τέλεια και δεν έχει κουραστεί ψυχολογικά κυρίως».

«Με βοήθησε ο συγχωρεμένος Πεντράθα, καλύτερος συμπαίκτης ο Μπρίτο»

Ποιος ήταν ο προπονητής που σε βοήθησε περισσότερο στην καριέρα σου;
«Θα έλεγα αρχικά τον Άνχελ Πεντράθα στον Ηρακλή, που συγχωρέθηκε. Είχα πάει στον Ηρακλή προερχόμενος απο τη Γ' Εθνική με τον Πιερικό και για έξι μήνες δεν έπαιζα. Ήμουν μόνο σε καμία αποστολή. Την πρώτη εβδομάδα με πήρε σε αποστολή και τη δεύτερη με χρησιμοποίησε βασικό. Το θυμάμαι σαν χθες, ήταν στο Παγκρήτιο σε αγώνα κόντρα στον Εργοτέλη, ως κεντρικός αμυντικός μάλιστα. Με βοήθησε πολύ και αν δεν ήταν αυτός να με χρησιμοποιήσει τότε, ίσως η καριέρα μου να μην ήταν σήμερα ίδια. Στη συνέχεια ήταν πολλοί οι προπονητές που με βοήθησαν.
Κάποιοι με βοήθησαν να κάνω το επόμενο βήμα. Σε γενικές γραμμές είχα καλές σχέσεις με τους προπονητές που είχα. Ήμουν άλλωστε και ένας ποδοσφαιριστής - στρατιώτης. Όλοι θέλουν το ταλέντο, αλλά θέλουν και τους παίκτες - εργάτες. Σ' εμένα το εκτίμησαν αυτό όλοι. Ο Δώνης, ο Παράσχος, ο Μίτσελ. Εδώ ο Παπαδόπουλος, που με πήρε μετά από έξι μήνες αποχής. Με εμπιστεύτηκε, και η διοίκηση το ίδιο. Κάθε προπονητής μου έδωσε κάτι. Όλοι είχαν σημασία σε αυτό που κατάφερα».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;
«Νο1 αγωνιστικά ήταν ο Εντουάρντο Μπρίτο. Έκανα τις δύο καλύτερες χρονιές μου όταν τον είχα μπροστά μου ως εξτρέμ. Βρισκόμασταν με κλειστά τα μάτια. Συνεργαζόμασταν άψογα. Βραζιλιάνος, πολύ καλός παίκτης. Μακάρι να τον είχα πάντα μπροστά μου όταν έπαιζα αριστερός μπακ. Με βοηθούσε και αμυντικά. Το θέμα είναι να ξέρει ο συμπαίκτης σου πού να σου δώσει τη μπάλα. Εμένα το δυνατό μου στοιχείο ήταν ο χώρος. Πάντα μου έδινε τη μπάλα στο χώρο, όχι στα πόδια. Ήξερε τι θέλω. Έχω παίξει βέβαια με μεγάλα ονόματα. Με τον Τσόρι, τον Αμπιντάλ, τον Ντίκα στον Ηρακλή και Έλληνες όπως ο Μανιάτης, ο Σιόβας, ο Πουρσανίδης, ο Κατσαμπής».

Έχεις σκεφτεί το μέλλον σου όταν σταματήσεις το ποδόσφαιρο;
«Μου αρέσει να κάνω σχέδια και πλάνα, αν και λένε ότι ο Θεός γελάει. Δεν μπορώ να μην κάνω πλάνα. Δεν έχω ένα μαγαζί που θα μπορώ να το έχω 20 χρόνια. Το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή τελειώνει. Είμαι προς το τέλος και πρέπει να σκεφτώ την επόμενη μέρα. Τι πραγματικά θέλω να κάνω, αν ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο ή όχι. Θέλω όμως να μείνω στον χώρο. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την προπονητική. Δεν μου αρέσει, δεν μου ταιριάζει. Δεν έχω υπομονή και ηρεμία. Θα ήθελα να γίνω μάνατζερ, να εκπροσωπώ παίκτες. Θα ήθελα να ξεκινήσω μαζί με τον μάνατζέρ μου, τον Βασίλη Παναγιωτάκη. Μου αρέσει να βλέπω παίκτες, παιχνίδια. Θα μου άρεσε να μάθω αυτή τη δουλειά. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που θα μου άρεσε να κάνω στο ποδόσφαιρο όταν σταματήσω».

Πώς σκέφτεσαι να κυλάει η επόμενη σεζόν στον ΟΦΗ;
«Τα σκέφτομαι πολύ θετικά γιατί έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. Να μην ξεκινάμε με αρνητισμό. Να κοιτάξουμε το παρόν για να έχουμε μέλλον. Θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί, σταθερά στις πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος. Δεν θέλω να πω ότι έχουμε στόχο την εξάδα και την Ευρώπη. Πρέπει να δούμε κάθε ματς διαφορετικά. Και πέρυσι τον Ιανουάριο ήμασταν δύο βαθμούς πίσω από την εξάδα. Να είμαστε έτοιμοι στην πρεμιέρα και ευελπιστώ ότι η ομάδα θα είναι ανταγωνιστική. Ότι θα πάει καλά. Θα είμαστε νέα ομάδα. Θα ήθελα να είναι δίπλα μας ο κόσμος. Το θέλουμε να είναι δίπλα μας.
Είναι πολύ άχαρο να παίζεις σε άδεια κερκίδα. Ειδικά τις πρώτες αγωνιστικές ήταν πολύ άχαρο. Δεν καταλάβαινα αν έπαιζα αγώνα ή όχι. Το δούλευα συνέχεια στο μυαλό μου πως "τώρα δίνω αγώνα". Τα βλέπω τα πράγματα με αισιοδοξία. Με τον κ. Νιόπλια ήμασταν μαζί παλιότερα και στην Εθνική Ελπίδων. Είναι έμπειρος, έχει διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τον προηγούμενο προπονητή (Σίμο). Καθένας έχει άλλωστε τη δική του φιλοσοφία. Ξέρει την ομάδα πολύ καλά, ξέρει τη διοίκηση, ξέρει τι θέλει, ξέρει τι θέλει από εμάς. Έχει καλή συνεργασία με τους παίκτες. Είναι σημαντικό να είσαι και φίλος με τους παίκτες. Αυτό το έχει».

«Κάποιοι οπαδοί του Ηρακλή με έβριζαν συνεχόμενα και ο πατέρας μου δεν άντεξε»

Θα σου άρεσε να ολοκληρώσεις την καριέρα σου στον ΟΦΗ;
«Θα μου άρεσε. Δεν μπορώ να σκεφτώ πότε θα γίνει, αλλά θα μου άρεσε. Θέλω να μείνω υγιής, να παίξω και να βοηθήσω και τα νέα παιδιά. Είναι πολύ σημαντικό εμείς οι πιο μεγάλοι να βοηθάμε τα νέα παιδιά. Χρειάζονται στήριξη. Θα ήθελα να σταματήσω και να δώσω εδώ, σε ένα γεμάτο Γεντί Κουλέ, το τελευταίο μου παιχνίδι. Να ήταν εδώ και οι δικοί μου. Κάποιοι σταμάτησαν την περίοδο του κορονοϊού και δεν ήταν ό,τι καλύτερο».

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Βασίλη Σπανούλη.
«Πραγματικά, να σταματάει έτσι ένας τέτοιος αθλητής; Από την άλλη ήταν επιλογή του, ήταν και άτυχος».

Οι γονείς σου πώς έχουν βιώσει όλα αυτά τα χρόνια το γεγονός ότι κι εσύ κι ο αδερφός σου παίζετε ποδόσφαιρο;
«Ο πατέρας μου δεν χάνει αγώνα. Βλέπει όλα τα ματς και τα δικά μου και του αδερφού μου».

Σου επισημαίνει καμιά φορά λάθη σου ή όχι;
«Τώρα δεν μου λέει κάτι. Παλαιότερα μπορεί να μου είχε πει "εκεί γιατί δεν την έδιωξες καλύτερα;". Κι εγώ του απαντώ: "Εντάξει κόουτς, ό,τι πεις" (γέλια). Έχει πολύ άγχος και για τους δυο μας όταν παίζουμε. Να τα πάμε καλά, να μην τραυματιστούμε. Ίσως να μην μπορεί να το διαχειριστεί γιατί το βλέπει απέξω. Μπορεί καμιά φορά να ακούσει κάτι στην κερκίδα και να μην του αρέσει, να νευριάσει, να στεναχωρηθεί».

Έχει τσακωθεί ποτέ με κανέναν σε κερκίδα γι' αυτόν τον λόγο;
«Ναι, ειδικά όταν ξεκινούσα στον Ηρακλή. Πάρα πολύ. Κάποιοι οπαδοί του Ηρακλή με έβριζαν συνεχόμενα. Ήταν κάτι νέο γι' αυτόν και δεν το άντεξε. Δεν υπάρχει λόγος όμως. Εγώ το έχω συνηθίσει. Τώρα ζει το όνειρό του με τον αδερφό μου. Θέλει να πάει στην Αγγλία να δει αγώνα του».

Εσύ πρόλαβες να δεις κάποιο παιχνίδι του στην Αγγλία;
«Δυστυχώς δεν πρόλαβα. Έχει βγει όμως το πρόγραμμα στην Premier και τα Χριστούγεννα που αυτοί παίζουν, εμείς καθόμαστε. Στην Αγγλία ήμουν Άρσεναλ και τώρα έχω κλείσει να δω το Νόριτς - Άρσεναλ (γέλια). Θα κάνουμε Χριστούγεννα εκεί οικογενειακώς. Τώρα σκέφτομαι πως ό,τι δεν έζησα εγώ στο εξωτερικό, θα το ζω τώρα με τον αδερφό μου και πίστεψέ με είναι το ίδιο για εμένα. Χαίρομαι γιατί και με εμπιστεύτηκε σε πολλά πράγματα. Ακόμα και τώρα. Σε κάποια βέβαια δεν μπορώ να τον συμβουλέψω γιατί είναι σε άλλο επίπεδο. Μικρός ήταν παιδί που άκουγε, ήθελε να μάθει. Δεν γύρισε ποτέ να μου πει: "Καλά εσύ όλα τα ξέρεις"».