Ιβάν Γιοβάνοβιτς, a man of reponsibility

Tα μαλλιά του, κάτασπρα, σαν του Λουκιανού Κηλαδηόνη. Κομψός, ελάχιστα χαμογελαστός. Τα ελληνικά του άψογα. Γραμματική, χρόνοι, όλα. Από το 1989 στην Ελλάδα, εξοικειώθηκε. Προφανώς και διάβασε πολύ. Αλλιώς, δεν σου βγαίνει fluently η φράση «η διοίκηση κινεί τα νήματα». Λίγες λέξεις αγγλικά: «gap» (μιλώντας για την απόσταση της διαδρομής των νέων από την Κ19 στην πρώτη ομάδα και το μεταβατικό στάδιο του 'Παναθηναϊκού Β΄'), «challenge» (μιλώντας για την πρόκληση της βελτίωσης παικτών που δεν έτρεξαν καλή σεζόν πέρυσι), «old school» (όταν... εξομολογήθηκε ότι θα έχουν πρόβλημα μαζί του οι παίκτες που θα ασχολούνται περισσότερο με τις «photos» και το Ιnstagram), «safe».

Αυστηρός. Χωρίς πολλά γέλια, χωρίς αστεία και αστεϊσμούς. Δεν επιζήτησε την οικειότητα με τους δημοσιογρόφους, δεν επιστράτευσε γνωμικά, παροιμίες και εξυπνακισμούς, απέφυγε τις υπερβολές. Μίλησε ως κανονικός άνθρωπος, ως κανονικός προπονητής. Ευγενικός, πάνω απ΄ όλα ευγενικός ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς! Και «σεβαστικός» που έλεγαν και οι παππούδες μας. «Σεβαστικός» προς τη διοίκηση, τους φιλάθλους, τους δημοσιογράφους, τον ποδοσφαιριστή, τους προκατόχους του («δεν είναι σωστό και δίκαιο, είναι αντιεπαγγελματικό να μιλώ για τη δουλειά συναδέλφων»). Δεν χρειάστηκε στη σημερινή πρώτη του συνέντευξη Τύπου ως προπονητής του Παναθηναϊκού, στην τεράστια, πεντακάθαρη και λαμπερή αίθουσα του Caravel να «γλείψει» κάποιον για να δείξει τον σεβασμό του. Ούτε τα media, ούτε τη διοίκηση, ούτε το κλαμπ. Κανέναν. Αυτός είναι. Ετσι έχει μεγαλώσει.

Ποδοσφαιρικά έχει μεγαλώσει με τον Panathinaikos. Kρέμασε τα παπούτσια του το 1999, δεν τον έχει ζήσει ως «κομπάρσο» τον Παναθηναϊκό ο Γιοβάνοβιτς. Από το 1989, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα για τον Ηρακλή, οι Πράσινοι ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πρωταγωνιστές. Πρωταθλητές, διεκδικητές του τίτλου, κυπελλούχοι, με τρεις τρομερές ευρωπαϊκές πορείες σ’ αυτή τη δεκαετία. Αλλά και εν συνεχεία, ως προπονητής, δεν έχει βιώσει από κοντά την περίοδο μετά την πολυμετοχικότητα. Εφυγε από την Ελλάδα το 2008 για τον ΑΠΟΕΛ, έχει τον Παναθηναϊκό πολύ – πολύ «μεγάλο» στο μυαλό του! Δεν έχει ζήσει χρέη, αποκλεισμούς από την Ευρώπη, τιμωρίες, «κυνηγητό» από πιστωτές. Κι αυτό παίζει το ρόλο του ως προς το σεβασμό που τρέφει για το κλαμπ. Ο ίδιος είναι… πιο επιτυχημένος από τον Παναθηναϊκό ως προπονητής την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν αισθάνεται πιο «ψηλά» από την ομάδα. Το αντίθετο: του δημιουργεί πολύ ισχυρό αίσθημα ευθύνης αυτή η συνεργασία.

«Ευθύνη»: την είπε 30 φορές αυτή τη λέξη! Στην αρχή, στη μέση, στο τέλος. Κυρίως στο τέλος, με την πιο βαριά ατάκα του: «Οταν σε μια ομάδα η ευθύνη μετατίθεται στον ιδιοκτήτη και τη διοίκηση, αυτό σημαίνει ότι η αξία της ομάδας είναι χαμηλή. Αν η ευθύνη πάει αλλού, η αξία της ομάδας είναι πολύ μικρή. Και εγώ αυτό δεν το θέλω!». Ατάκα – «μελωδία» στ' αυτιά κάθε Μαρινάκη και Σαββίδη, κάθε Μελισσανίδη και Αλαφούζου. Ατάκα που του «βγήκε» προς το τέλος της συνέντευξης Τύπου όταν πια είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση διότι δεν είχε δυσκολευτεί πολύ με τις απαντήσεις. Αληθινή, όχι «λαϊκίστικη». Αυτό πιστεύει, αυτό είπε. Οπως και για το μονοετούς διάρκειας συμβόλαιο: «Ετσι έκανα και στις προηγούμενες ομάδες μου τον πρώτο χρόνο. Αν κάτι δεν πάει καλά από τις δύο πλευρές, δεν θέλω να είναι εμπόδιο τα συμβόλαια»: σπάνιο Mister Ivan, σπάνιο!

Τις έκανε βέβαια και τις «ντρίμπλες» του. Σχεδόν είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι, έχει μάθει πια: «Στόχος είναι να μείνουν ευχαριστημένοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Αν είναι ευχαριστημένοι, θα έχουμε πετύχει. Τους στόχους τους ορίζει η ιστορία της ομάδας».

Ειλικρινής όμως. Σε γενικές γραμμές ειλικρινής: «Δεν θα ήμουν σοβαρός αν έλεγα ότι πάμε για πρωτάθλημα». «Εγώ θα έχω τον τελευταίο λόγο για κάθε παίκτη του ρόστερ». «Ο προπονητής εξαρτάται μόνο από τα αποτελέσματα». «Τα θέματα των παικτών μένουν μέσα στο γραφείο μας». «Θα είμαι σκληρός και δίκαιος, θα κάνω τα πάντα για τους παίκτες που το λέει η καρδιά τους». «Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα να στηρίζεται μόνο στην Ακαδημία».

Αν με ρωτούσαν «τι εντύπωση σου έκανε σήμερα ο Γιοβάνοβιτς» θα απαντούσα μ' αυτό που είχε γραφτεί στην πρόσληψή του: «Ενας άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά». Και θα συμπλήρωνα: «Ενας άνθρωπος που σου μεταδίδει την εμπιστοσύνη ότι ξέρει και θα κάνει σωστά τη δουλειά, παρότι δεν τον γνωρίζουμε και δεν έχουμε συναναστραφεί μαζί του». Ενας προπονητής που δεν θα κάνει δημόσιες σχέσεις, δεν θα επιδιώξει την εύνοια των δημοσιογράφων, δεν θα πουλήσει οπαδιλίκι, ούτε θα υποδυθεί τον «παναθηναϊκάρχη», ένας προπονητής που θα σεβαστεί το κλαμπ, τους οπαδούς, τη δουλειά του.

Ενας σοβαρός άνθρωπος, a man of responsibility. Tα υπόλοιπα στο γήπεδο...