Η περσινή έκδοση της Λίβερπουλ, ήταν καλύτερη...

Η περσινή έκδοση της Λίβερπουλ, ήταν καλύτερη...

Μιχάλης Τσόχος Μιχάλης Τσόχος
Η περσινή έκδοση της Λίβερπουλ, ήταν καλύτερη...

bet365

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τα επιτεύγματα του Κλοπ, ο οποίος μετέτρεψε την τελευταία διετία τη Λίβερπουλ σε μία μηχανή επικράτησης και ρίχνει μία κλεφτή ματιά στην επόμενη μέρα - σεζόν...

Το ντέρμπι με την Σίτι δεν μας έδειξε απολύτως τίποτα. Το 4-0 είναι πλασματικό ως ένα βαθμό αφού μέχρι το 2-0 η Λίβερπουλ, αν δεν ήταν καλύτερη από τη Σίτι, ήταν τουλάχιστον το ίδιο καλή με πιο καθαρές ευκαιρίες για γκολ.

Ετσι κι' αλλιώς όμως το κομμάτι της σεζόν μετά τη διακοπή για την πανδημία δεν πρέπει να το θεωρούμε μέρος της σεζόν της Λίβερπουλ, όχι γιατί επηρεάστηκε, αλλά γιατί δεν έχει κάποιο κίνητρο. Το πρωτάθλημα το είχε πάρει από πριν, απλώς περίμενε την μαθηματική επιβεβαίωση κι' από όλες τις άλλες διοργανώσεις είχε αποκλειστεί. Συνεπώς δεν το λογίζω και δεν το μετρώ στα συμπεράσματα μου, το διάστημα Ιουνίου – Ιουλίου για τη Λίβερπουλ και φυσικά δεν γράφω αυτό το κομμάτι με αφορμή αυτό το 4-0 από την Σίτι.

Κλόπαρος...

Η Λίβερπουλ που έφτιαξε με πολύ κόπο και όχι δα και τόσο πολύ χρήμα (για αυτό το επίπεδο) ο Κλοπ είναι μία... μηχανή επικράτησης και κυριαρχίας. Η Λίβερπουλ των δύο τελευταίων ετών κυριαρχεί πρώτα στο γήπεδο με το στυλ παιχνιδιού της και μετά στις βαθμολογίες, στους τελικούς, στα τρόπαια. Ετσι κατέκτησε πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια, έτσι κατέκτησε Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Κλοπ γνώριζε ότι για να βγάλει από το μυαλό όλου του club (διοίκησης, παικτών, οπαδών) το φάντασμα των 30 χρόνων χωρίς τίτλο, έπρεπε να χτίσει παντού μια αίσθηση κυριαρχίας και επικράτησης. Μια αίσθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε όποιον, όποτε και όπως θέλουμε. Μόνο με μία τέτοια νοοτροπία μέσα στις τέσσερις γραμμές η Λίβερπουλ θα ξόρκιζε φαντάσματα 30 ετών. Το έκανε κυρίως στην περσινή σεζόν. Τότε που δεν πήρε πρωτάθλημα, αλλά κατάλαβε ότι είναι μοιραίο να συμβεί και αυτό οσονούπω...

Ηταν τέτοια η κυριαρχία της Λίβερπουλ μέσα στο χόρτο που η απώλεια του πρωταθλήματος παρά την εκπληκτική συγκομιδή των 97 βαθμών, δεν τους έκανε να σκεφτούν, ότι αυτή ήταν η πιο μεγάλη χαμένη ευκαιρία και να τα βάλουν πάλι με θεούς και δαίμονες... Αντιθέτως τους δημιούργησε στο μυαλό την πεποίθηση, ότι αυτή η σεζόν ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι ο τίτλος έρχεται. Και ήρθε την αμέσως επόμενη χρονιά. Εμοιαζε απίθανο η Σίτι να κάνει τρίτη συνεχόμενη σεζόν 100 βαθμών και η Λίβερπουλ θα ήταν εκεί για να το αρπάξει. Βοήθησε στο να χτιστεί όλη αυτή η σιγουριά, η αυτοπεποίθηση, το γεγονός ότι λίγες ημέρες μετά την απώλεια του πρωταθλήματος, η Λίβερπουλ κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Εγιναν ξανά πρωταθλητές Ευρώπης, θα συνέβαινε το ίδιο και με το πρωτάθλημα Αγγλίας και το ήξεραν ότι ήταν θέμα χρόνου...

Ετσι... ξόρκισαν το φάντασμα...

Ο Κλοπ το μόνο που χρειάστηκε να κάνει φέτος ήταν να βγάλει το φάντασμα πάνω από την ομάδα. Αφού πρώτα ξόρκισε το... φάντασμα που έβλεπε ο ίδιος, ή τον έκαναν να βλέπει οι άλλοι, με τους συνεχόμενους χαμένους τελικούς, κερδίζοντας την Τότεναμ στη Μαδρίτη, έκανε το απόλυτο focus στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η φετινή χρονιά, το καταλάβαινες από την πρώτη κιόλας αγωνιστική δεν είναι ήταν μία χρονιά εξέλιξης.

Η Λίβερπουλ δεν άλλαξε τίποτα, δεν πρόσθεσε τίποτα, δεν έκανε καν μεταγραφές. Ο Κλοπ έβαλε κάτω 38 ματς πρωταθλήματος και όλο το staff δούλευε για αυτά. Η κάθε προσεχής αντίπαλος στο πρωτάθλημα, αντιμετωπίζονταν ως το απόλυτο θηρίο, από την Νόριτς μέχρι την Σίτι. Το κάθε ματς ήταν σχεδιασμένο στην εντέλεια. Για κάθε ματς ο Κλοπ προσπαθούσε να ψήσει τους παίκτες ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο, το πιο κρίσιμο, το πιο καθοριστικό, αυτό που υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να το χάσουν κι' αν το χάσουν, να απωλέσουν και τον τίτλο.

Η συγκέντρωση σε κάθε λεπτομέρεια, το εξονυχιστικό διάβασμα του κάθε αντιπάλου, απορρόφησε όλη την ενέργεια όλων όσοι δουλεύουν για το club. Κάποια βίντεο από την ζωή στα αποδυτήρια στο άμεσο μέλλον, είμαι βέβαιος ότι θα μας δείχνει τον Κλοπ να μιλά στους παίκτες για το ματς με την όποια Μπόρνμουθ και να την περιγράφει περίπου σαν Μπαρτσελόνα, που αν δώσεις χώρο στον Φρέιζερ μπορεί να σε σκοτώσει πιο εύκολα και από τον Μέσι...

Αυτό ήταν που χρειάζονταν φέτος, αυτό έκανε. Δεν βελτιώθηκε κανείς παίκτης στη σεζόν, δεν έγινε καλύτερος όχι ο Σαλάχ, ο Μανέ ή ο Φιρμίνο, αλλά ούτε ο Γκόμεζ, ο Κεϊτά, ή ο Οριγκί που είχαν περιθώρια βελτίωσης. Ολοι και όλα έμειναν στάσιμα γιατί στη ζωή της Λίβερπουλ φέτος δεν υπήρψε τίποτα άλλο, αλλά μόνο το ματς του Σαββάτου και ο επόμενος αντίπαλος στην Πρέμιερ Λιγκ.

Ο Κλοπ ήταν έτοιμος να κάνει 34 ή 35 ή 36 νίκες σε 38 ματς για να πάρει πρωτάθλημα και είχε εμφυσήσει τη νοοτροπία στους παίκτες του, ότι δεν έχουν δικαίωμα ούτε ενός λάθους μέσα στη σεζόν. Η Σίτι το κατάλαβε από την αρχή, αλλά δεν είχε κουράγια για τρίτη συνεχόμενη τέλεια σεζόν, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει νωρίς.

Κάπως έτσι γράφτηκε η φετινή ιστορία. Η Λίβερπουλ πήρε επιτέλους το πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια και ο Κλοπ μπορεί να επιστρέψει πλέον στην κανονικότητα της εξέλιξης της ομάδας. Μάλλον δεν μπορεί, οφείλει να το κάνει. Η φετινή Λίβερπουλ ήταν μία χειρότερη εκδοχή από την περσινή. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο που έπαιξε, όχι μόνο στην εξέλιξη των παικτών, αλλά ακόμη και στην αποτελεσματικότητα.

Και πέρυσι στους 97 βαθμούς έφτασε στο πρωτάθλημα, κάπου εκεί θα φτάσει και φέτος, η διαφορά είναι ότι φέτος δεν ακολούθησε η Σίτι, αλλά και η Λίβερπουλ σε όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις φέτος κατέρρευσε, ενώ πέρυσι κατέκτησε Τσάμπιονς Λιγκ, μαζί με τους 97 πόντους.

Η επόμενη ημέρα...

Χωρίς τον... βραχνά του τίτλου, ο Κλοπ γνωρίζει ότι η Λίβερπουλ τώρα που πήρε τα πάντα οφείλει να πάει στο επόμενο βήμα. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει απαραίτητα μία σεζόν με δύο ή τρεις ή τέσσερις τίτλους, αλλά σίγουρα σημαίνει εξέλιξη και ως ένα βαθμό ανανέωση. Η Λίβερπουλ έχει την καλύτερη ενδεκάδα στο Νησί σήμερα, αλλά ήρθε η ώρα να μεγαλώσει την ποιότητα στο βάθος της για να διεκδικήσει όλους τους τίτλους ταυτόχρονα, αλλά και για να δώσει κίνητρα στους ενδεκαδάτους να γίνουν καλύτεροι.

Ο Ρόμπερτον και ο Αρνολντ δεν έχουν υποψία ανταγωνισμού. Και χάλια να είναι έχουν φανέλα βασικού για το σπίτι. Πρέπει να αλλάξει αυτό, όπως πρέπει να αλλάξει και για τον Μανέ ή τον Σαλάχ. Θα έγραφα ότι φέτος είναι η χρονιά και για κάποια μεγάλη πώληση, αλλά η οικονομική κρίση της πανδημίας νομίζω το... απαγορεύει γιατί οι τιμές έχουν πέσει.

Η ώρα της ενίσχυσης όμως είναι εκεί. Η Λίβερπουλ χρειάζεται καλύτερους αναπληρωματικούς από τον Σακίρι και τον Οριγκι, παίκτες που θα έχεις την προσδοκία ότι κάποια στιγμή μπορούν να βγάλουν από την ενδεκάδα τον Φιρμίνο ή τον Σαλάχ και δεν είναι στο ρόστερ απλά για να κάνουν τα ρεπό τους.

Οπως είναι επίσης η ώρα τα πιτσιρίκια να πάρουν περισσότερο χρόνο, όχι όλα, αλλά δύο τρία από αυτά σίγουρα. Ο Ελιοτ, ο Μπρούστερ, ο Τζόουνς, οι όποιοι τέλος πάντων είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα...

Αλλωστε οι αριθμοί συμμετοχών των παικτών της Λίβερπουλ στο φετινό πρωτάθλημα φανερώνουν και αυτή την μη εξέλιξη που περιγράφω. Ο Αρνολντ έχει 32 στα 32 στο πρωτάθλημα, ο Φαν Ντάικ και ο Φιρμίνο το ίδιο, ο Φαινάλντουμ 31 στα 32, ο Ρόμπερτσον 30 στα 32, οι Μανέ, Σαλάχ, αλλά και ο Χέντερσον 28 στα 32. Αν δεν ήταν τραυματίας ο Αλισον στην αρχή της σεζόν θα είχε και αυτός 32 στα 32. Αν 9 στος 11 παίκτες είναι μονίμως βασικοί δεν υπάρχει συναγωνισμός, κι αν δεν υπάρχει συναγωνισμός δεν υπάρχει εξέλιξη.

Προσοχή δεν λέω ότι κακώς έγιναν όλα αυτά φέτος. Το αντίθετο. Καλώς καμωμένα ήταν, αλλά είπαμε φέτος ήταν η χρονιά, ξορκίζουμε το φάντασμα 30 χρόνων, τίποτα άλλο. Εγινε και η Λίβερπουλ πρέπει να πάει παρακάτω, να βρει νέα κίνητρα, νέες φόρμες, ανανέωση διάθεσης, ως ένα μικρό βαθμό προσώπων και φυσικά αύξηση του συναγωνισμού.

Οσο ο Κλοπ είναι εκεί, στην πραγματικότητα αν είσαι φίλος της δεν έχεις λόγο να ανησυχείς κι' αν είσαι... εχθρός έχεις λόγο να τρομάζεις.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Μιχάλης Τσόχος
Μιχάλης Τσόχος

Ο Μιχάλης Τσόχος γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε πιστεύοντας ότι θα γίνει ψυχολόγος. Τελικά η ψυχολογία… γλίτωσε, όχι όμως και η δημοσιογραφία με την οποία ασχολείται επαγγελματικά για 25 χρόνια. Ξεκίνησε από τις εφημερίδες, τις οποίες θεωρεί ακόμη και σήμερα το μοναδικό πραγματικό σχολείο της δημοσιογραφίας και το ραδιόφωνο, το οποίο παραμένει η μεγάλη αγάπη του. Εργάστηκε στο «ΦΩΣ», στο «Βήμα», ενώ υπήρξε αρχισυντάκτης του Sportime και διευθυντής της SportDay. Η πρώτη του δουλειά ήταν ο Bwin ΣΠΟΡ FM, ενώ στο διαδίκτυο παραμένει πιστός στο gazzetta για πάνω από μία δεκαετία. Πέραν όλων των άλλων, τον… αντέχει και η τηλεόραση για πάνω από 10 χρόνια (Cosmote TV) και ο ίδιος αντέχει την ίδια γυναίκα που παντρεύτηκε πριν από 20 χρόνια (ήρωας είμαι!!!). Όλα τα παραπάνω τα… αντέχουν υπομονετικά οι δύο κόρες του.