Ο χώρος του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, καθώς μόλις τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να αναπτυχθεί. Βήμα βήμα, ενώ σταδιακά υπάρχουν κοπέλες που παίζουν σε υψηλό επίπεδο στο εξωτερικό.

Παράλληλα η Εθνική μας ομάδα σημειώνει τις πρώτες της επιτυχίες και με την πάροδο του χρόνου τα κορίτσια κερδίζουν τη θέση που τους αξίζει. Την ίδια στιγμή όμως οι νόμοι που επικρατούν ουσιαστικά κρατούν το χώρο «δέσμιο» με αγκυλώσεις του παρελθόντος, που δεν επιτρέπουν σε πολλές αθλήτριες να κυνηγήσουν το όνειρό τους και όπου βγει.

Το Gazzetta με τη βοήθεια της Αννας Παπαδάκη θα σας ταξιδέψει σε έναν… άγνωστο για τους περισσότερους κόσμο που πάντως φαίνεται να είναι… πολύ αληθινός. Ως εισαγωγικό σημείωμα θα πούμε ότι η 21χρονη επιθετικός καταβάλει για περίπου 2 χρόνια συνδρομή στην ομάδα που αγωνίζεται, τον Φοίνικα Καλλιθέας, αγοράζει η ίδια τον αθλητικό της εξοπλισμό αλλά με βάσει τα ισχύοντα δεν μπορεί να πάει να παίξει αλλού.

Δηλαδή και έβαζε χρήματα από την τσέπη της αλλά και δεν είναι σε θέση να αγωνιστεί όπου εκείνη επιθυμεί! Ο νόμος έτσι ορίζει, αλλά είναι και σωστός; Ως αιτία αυτού βρίσκεται μια ανάσα από το να πει «τέλος».

Η νεαρή θα μοιραστεί μαζί μας ένα τεράστιο πρόβλημα που βιώνουν όλα τα κορίτσια που βρίσκονται σε ανάλογη με εκείνη θέση, το ότι η ισχύουσα νομοθεσία τα καθιστά «σιδεροδέσμια», αυτή είναι η σωστή λέξη, των ομάδων παρότι όχι μόνο δεν είναι επαγγελματίες αλλά την ίδια στιγμή ενισχύουν με συνδρομή ορισμένα σωματεία.

-Αννα μπορείς να μας εξηγήσεις τι ακριβώς συμβαίνει;

«Πήγα πριν από περίπου 2 χρόνια στον Φοίνικα Καλλιθέας και έκτοτε παίζω εκεί. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και ήθελα να δοκιμάσω στο χώρο. Από την πρώτη στιγμή πλήρωνα συνδρομή, ενώ και μόνη μου, όπως και τα άλλα κορίτσια, αγοράζαμε τις φόρμες και τον εξοπλισμό μας. Πλέον όμως θέλω να φύγω, για δικούς μου λόγους. Ομως από τη διοίκηση και πιο συγκεκριμένα ο πρόεδρος κ. Βασίλης Σπηλιωτόπουλος όχι μόνο δεν μου δίνει το δελτίο μου, αλλά μου λέει πως αν τελικά πάω σε κάποια άλλη ομάδα να το κάνω για μία συγκεκριμένη, δεν έχει σημασία να πω το όνομά της, που του προσφέρει αυτά που ζητά».

-Για να καταλάβει και ο κόσμος. Δηλαδή εκεί που παίζεις ουσιαστικά πλήρωνες, αγόραζες τον εξοπλισμό σου και τώρα σου ζητούν ανταλλάγματα για να φύγεις; Ακούγεται οξύμωρο. Δεν σε πλήρωναν, εσύ πλήρωνες.

«Το ξέρω, αλλά έτσι είναι. Αυτά ισχύουν. Τη μία μου έλεγαν πως δεν είχαν πρόβλημα να μου δώσουν το δελτίο μου και την επομένη πως πρέπει να ικανοποιηθούν οικονομικά. Από την πλευρά μου ήμουν σωστή στις υποχρεώσεις μου απέναντί τους, αλλά θέλω να αποχωρήσω. Δηλαδή με αντιμετωπίζουν, εμένα και όλα τα κορίτσια που βρίσκονται σε ανάλογη θέση, ως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές; Δεν αντιλέγω πως με βοήθησαν να εξελιχθώ. Φυσικά και το αναγνωρίζω, όμως όλα έχουν ένα όριο.

Να πληρωνόμασταν όπως είπες να το καταλάβω. Εστω να μην πληρώναμε εμείς από την τσέπη μας, να το καταλάβαινα επίσης. Αλλά τώρα και ματώνουμε οικονομικά και δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Εσείς πώς το βλέπετε αυτό; Είναι σωστό; Για αυτό αποφάσισα να μιλήσω. Μήπως και αλλάξει η κατάσταση. Να σου πω και κάτι εδώ που πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Οι παίκτες του ανδρικού τμήματος αν και επίσης ερασιτέχνες, δεν πληρώνουν συνδρομή».

«Εν έτει 2022 υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ανδρικών και γυναικείων αθλημάτων»

-Δηλαδή, τι εννοείς;

«Οτι δεν καταβάλουν μηνιαία συνδρομή. Και εκείνοι είναι ερασιτέχνες και εμείς είμαστε. Οταν μάλιστα ρωτήσαμε γιατί συμβαίνει αυτό, πήραμε μία αόριστη απάντηση πως ‘έτσι είναι το γυναικείο ποδόσφαιρο’. Σε αυτό το στυλ. Ε, με πειράζει ως άνθρωπο αυτό. Οχι μόνο σαν γυναίκα. Εν έτει 2022 υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ανδρικών και γυναικείων αθλημάτων. Αυτό ουσιαστικά συμβαίνει. Αλλα ισχύουν για τους άνδρες και άλλα για τις γυναίκες. Ε, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό».

-Μαζί σου δεν μίλησε κάποιος άλλος από την ομάδα;

«Οχι δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί μου κάποιος άλλος. Ο πρόεδρος μου έλεγε πως αν συμφωνεί ο προπονητής μπορώ να φύγω και εκείνος το ανάποδο. Με έστελναν μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Κάπου άρχισα να κουράζομαι ψυχολογικά με όλο αυτό και σκέφτομαι να σταματήσω. Είναι πολύ ψυχοφθόρο. Γιατί να συνεχίζω το ποδόσφαιρο; Ποιος ο λόγος;»

-Σοβαρά σκέφτεσαι να σταματήσεις; Είσαι μόλις 21 ετών.

«Γιατί να συνεχίσω; Πείτε μου εσείς έναν λόγο. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και θέλω να παίζω αλλά να το κάνω κάπου που να νιώθω καλά. Ετσι όπως είναι η κατάσταση, δεν νομίζω πως θα συνεχίσω. Δεν έχει νόημα».

Η ιστορία της Αννας είναι μία από τις εκατοντάδες που υπάρχουν στο χώρο του ελληνικού γυναικείου ποδοσφαίρου, όπου φαίνεται πως πρέπει να αλλάξουν πολλά. Τα περισσότερα κορίτσια αντιμετωπίζονται ως ερασιτέχνες στα «δικαιώματα» και επαγγελματίες στις «υποχρεώσεις», κάτι που μόνο ηθικά σωστό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.