Οι ήρωες και οι Villains στο παραμύθι του όμορφου παιχνιδιού
«Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο», έλεγε ο σπουδαίος Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Ένας μόνο από τους πραγματικά σπουδαίους που έσκυψαν με ευλάβια μπροστά στην πλανεύτρα μπάλα, αποδίδοντάς της τιμές, κι αναγνώρισαν την ιδιαίτερη δυναμική του λαοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο. Του ποδοσφαίρου. Που δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Μια συλλογική διεθνική εμπειρία. Μια θρησκεία χωρίς σύνορα, με εκατομμύρια πιστούς σε κάθε άκρη της γης. Ένας μικρόκοσμος μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, με δικούς του ήρωες και κακούς.Μεσα στο 2022 τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά γεγονότα ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, το Euro γυναικών της Αγγλίας, η σεζόν της Premier League με το τρελό φινάλε που επιφύλλαξε στις τελευταίες της στροφές. Σε αυτούς του 12 μήνες, υπήρξαν νικητές και ηττημένοι. «Γεννήθηκαν» νέοι ήρωες, κάποιοι ήδη υπάρχοντες επιβεβαίωσαν εκ νέου τη λαμπρότητά τους, κι άλλοι βίωσαν τη βίαιη αποκαθήλωση. Πήραν το μέρους του «κακού» στο «παραμύθι» του όμορφου παιχνιδιού.
Οι ήρωες του παιχνιδιού
Λιονέλ Μέσι: Παρά το γεγονός ότι έχει κατακτήσει επτά Χρυσές Μπάλες, σκόραρε 90+ γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος, παρέσυρε ομάδες σε τίτλους και λάμπει τακτικά σε διεθνές επίπεδο, υπήρχαν πάντα εκείνοι που επέμεναν ότι ο αρχηγός της Αργεντινής πρέπει να πιάσει στα χέρια του το υπέροχο, χρυσό τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου για να μπορέσει να σταθεί ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών, αλλιώς θα υπολείπεται, θα ωχριά, μπροστά σε όσους το είχαν ήδη κατακτήσει. Ο Λίο Μέσι ήταν ήρωας και πριν από τις 18 Δεκεμβρίου 2022. Για όλο τον λαό της Αργεντινής. Για τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα που τον ένιωθαν κομμάτι (και) της δικής τους πολιτισμικής ταυτότητας και των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων που δεν διέκριναν να λείπει κάποιο κομμάτι στο μεγαλοπρεπές ψηφιδωτό της καριέρας του. Όμως φέτος, περισσότερο από ποτέ, κρατώντας στον ουρανό της Ντόχα το Ζιλ Ριμέ, το παιδί από το Ροσάριο κατάφερε να κατοχυρώσει για πάνα τον προσδιορισμό του ήρωα του ποδοσφαιρικού παραμυθιού.
Τζέικ Ντάνιελς: Αποτίναξε τον φόβο για τη σεξουαλικότητά του αποφασισμένος να χαράξει ελεύθερος την καριέρα και τη ζωή του. Ο Τζέικ Ντάνιελς, τόλμησε αυτό που άλλοι συνάδελφοί του δίστασαν σε όλη την καριέρα τους, πριν καν καλά-καλά την εγκαινιάσει. Στα 17 του χρόνια ο φορ της Μπλάκπουλ αποκάλυψε πως είναι ομοφυλόφιλος, έχοντας λάβει προηγουμένως την απαραίτητη στήριξη και καθοδήγηση από το οικογενειακό του περιβάλλον, την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Η γενναιότητα που επέδειξε είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα χρειαστεί να γνωρίσουμε ποτέ. Αυτό το θάρρος είναι αρκετό για να κάνει τον καθένα ήρωα. Ο Ντάνιελς μπορεί να μην έχει να επιδείξει τίτλους και εντυπωσιακά στατιστικά, όμως με την στάση του, έδειξε ότι υπάρχει χώρο για ΟΛΟΥΣ στο ποδόσφαιρο.
Μπεθ Μιντ: Έμεινε εκτός αποστολής της Μεγάλης Βρετανίας για τους Ολυμπιακούς το 2021, κι όμως πέρασε το 2022 ως το καμάρι των Lionesses. Το «Χρυσό Παπούτσι», το βραβείο της πολυτιμότερης παίκτριας της διοργάνωσης και ο τίτλος της πρωταθλήτριας Ευρώπης στο Euro 2022 στο «Γουέμπλεϊ» δεν είναι κακός τρόπος για να ξεπεράσεις την απογοήτευση των 12 μηνών που προηγήθηκαν. Η Μιντ είναι εθνική ηρωίδα για τους Άγγλους. Αλλά φυσικά, είναι μόνο ένα από τα πολλά αστέρια της ομάδας φέτος που κατάφερε να φέρει στο «σπίτι» του ποδοσφαίρου ένα μεγάλο τρόπαιο μετά από 56 χρόνια. Μια θέση στους ήρωες έχουν όλες οι λέαινες που έφεραν ορατότητα στο ποδόσφαιρο γυναικών (σίγουρα η σκόρερ του τελικού Κλόε Κέλι, η αρχηγός Λία Γουίλιαμσον και η Αλέσια Ρούσο με το γκολ της διοργάνωσης).
Ουαλίντ Ρεγκραγκί: Aδιαμφισβήτητα έναν από τα πρόσωα του ποδοσφαίρου για το 2022 ακόμα κι αν έλαμψε στη «δύση» του χρόνου. Στο μαγικό «ταξίδι» του Μαρόκου ως τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, την πρώτη φορά που η Αφρική και ο αραβικός κόσμος τόλμησαν να ονειρευτούν. Και αυτή η τεράστια επιτυχία πιστώνεται εν πολλοίς σε αυτόν, τον «Γκουαρντιόλα του Μαρόκο» που έκανε το... θαύμα μέσα σε τρεις μήνες. Γιος μεταναστών που γεννήθηκε στην Γαλλία, ο Ρεγκραγκί ταυτιζόταν με τους ποδοσφαιριστές που μάζεψε από την Ευρώπη για να τους δώσει τη φανέλα της Εθνικής του Μαρόκου. Και οι παίκτες ταυτίζονταν με την ιστορία του. Αυτό που εν τέλει συνέθεσαν μαεστρικά και παρουσίασαν στα γήπεδα του Κατάρ, ήταν μια καλοδουλεμένη ομάδα, που δούλευε για έναν κοινό σκοπό. Να φέρει μια σπάνια στιγμή παναραβικής ενότητας και χαράς και τα κατάφερε.
Εχσάν Χατζισαφί: Η FIFA απαγόρευσε υπό την απειλή κίτρινης κάρτας τους αρχηγούς των εθνικών ομάδων να φορέσουν το περιβραχιόνιο στα χρώματα του ουράνιου τόξου που προοριζόταν να συμβολίσει την αντίθεση σε κάθε μορφής διάκριση. Όμως ο αρχηγός του Ιράν ρίσκαρε πολύ περισσότερα από τον «κιτρινισμό» του. Ηγήθηκε στο Κατάρ, μιας ομάδας που αρνήθηκε να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο, ενώ μίλησε ευθέως για τις μαζικές αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες στην πατρίδα του, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με βίαια και σφοδρή καταστολή. «Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τις συνθήκες - οι συνθήκες στη χώρα μου δεν είναι καλές και το γνωρίζουν και οι παίκτες», είπε. «Είμαστε εδώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε η φωνή τους ή ότι δεν πρέπει να τους σεβόμαστε. Και ελπίζω ότι οι συνθήκες θα αλλάξουν σύμφωνα με τις προσδοκίες του κόσμου». Οι Ιρανοί πολίτες αντιμετωπίζουν ως και τη θανατική ποινή σε περίπτωση διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης. Ο αμυντικός της ΑΕΚ ωστόσο, διακινδύνευσε τη δική του ασφάλεια για να δώσει φωνή στους καταπιεσμένους και να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητας παγκοσμίως στις διαδηλώσεις.
Οι κακοί του παραμυθιού
Τζιάνι Ινφαντίνο: Η συντριπτική πλειοψηφία των διοικούντων το ποδόσφαιρο έχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στη λίστα με τους κακούς της ιστορίας. Διαχρονικά. Έχουν όλοι λάβει αμφιλεγόμενες αποφάσεις προσδοκώντας το δικό τους προσωπικό συμφέρον και όχι την εξέλιξη του αθλήματος. Σε πολλές περιπτώσεις έχουν αρκεστεί σε ρόλο κομπάρσου, τουλάχιστον το 90λεπτο παραγωγής μαγείας. Ωστόσο ο Τζιάνι Ινφαντίνο έβαλε τον εαυτό του σε κάθε αφήγηση και φωτογραφική ευκαιρία του 2022. Και λίγοι πρόεδροι της FIFA έχουν κάνει μια... εναρκτήρια ομιλία όπως έκανε ο Ελβετός λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης του Κατάρ. Οι κάμερες γήπεδα στη Ντόχα, σταμάτησαν να τον αναζητούν στις κερκίδες λόγω των αποδοκιμασιών. Ο Ινφαντίνο όμως πήρε αυτό που ήθελε: να είναι το πρόσωπο του πιο αμφιλεγόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών. Υπήρχαν ήρωες στον αγωνιστικό χώρο - υπήρχε ένας σούπερ κακός εκτός αυτού.
Διευθύνων σύμβουλος του Μουντιάλ/ Νασέρ Αλ Κατέρ: «Ο θάνατος είναι ένα φυσικό μέρος της ζωής, είτε είναι στη δουλειά, είτε στον ύπνο σου. Βρισκόμαστε στη μέση ενός Μουντιάλ. Και έχουμε ένα επιτυχημένο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο θέλετε να μιλήσετε τώρα;» ήταν τα λόγια του όταν η ήδη μακρά λίστα ντροπής, η λίστα με τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάκρεια των έργων υποδομής για του Μουντιάλ μεγάλωσε, μετά τον θάνατο ενός ακόμη εργάτη. Στο πρόσωπο του Αλ Κατέρ συγκεντρώνονται όλοι όσοι από θέσεις εξουσίας σύνεβαλαν για να γίνει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο σε μια χώρα με τέτοιο ιστορικό καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πάνω στα άψυχα σώματα χιλιάδων εργατών. Δεδομένα και ες αεί κακοί στην ιστορία.
Κριστιάνο Ρονάλντο: Το 2022 είναι αναμφίβολα μια χρονιά που ο Πορτογάλος σούπερ σταρ θα θέλει να ξεχάσει. Να φύγει η σκιά πάνω από τη λαμπρή καριέρα του. Μια καριέρα εντυπωσιακή, γεμάτη ρεκόρ, που μόνος αποφάσισε να μουτζωρώσει λίγο πριν το τέλος. Ο «CR7» επέστρεψε στην ομάδα που πρώτη τον δόξασε, δεν κατάφερε όμως να λάμψει και ούτε έδειξε διάθεση να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από την απόλυτη δόξα και αναγνώριση που απολάμβανε ως τώρα. Το καλοκαίρι το όνομά του παρέλασε από τα γραφεία όλων των συλλόγων στην ελίτ και απορρίφθηκε. Έτσι παρέμεινε στο Μάντσεστερ. Εκεί ποτέ δεν αποδέχθηκε τον ρόλο που προόριζε γι αυτόν ο προπονητής του κι έτσι με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία, «ξέσπασε» στην συνέντευξη - ποταμό στον Πιρς Μόργκαν που οδήγησε και στη λύση της συνεργασίας του με τους «Κόκκινους Διαβόλους». Και όταν η σκόνη κατακάθισε, άνοιξε το κεφάλαιο «Εθνικής Πορτογαλίας». Η δυσαρέσκεια με τις επιλογές ενός άλλου προπονητή, του Φερνάντο Σάντος, η γκρίνια προς τη FIFA για να κατοχυρώσει ένα γκολ που έβαλε συμπαίκτης του κι όχι ο ίδιος, κι εν τέλει ο αποκλεισμός και ένα πικρό διεθνές αντίο.
Εμιλιάνο Μαρτίνες και Κιλιάν Μπαπέ: Οι δυο τους διεκδικούν μια θέση στη λίστα με τους villains για μη αγωνιστικούς λόγους. Ο γκολκίπερ της πρωταθλήτριας κόσμου Αργεντινής πραγματοποίησε ένα εξαιρετικό Μουντιάλ που δικαιωματικά του έδωσε και το «Χρυσό Γάντι». Το οποίο όμως αποφάσισε να... δείξει προκλητικά σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, κι ύστερα παρότι βίωνε την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του, σκέφτηκε να χλευάσει τον αντίπαλό του Κιλιάν Μπαπέ τόσο κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών στα αποδυτήρια, όσο και μπροστά στα 4 εκατομμύρια Αργεντινών που συγκεντρώθηκαν κατά την άφιξη της αποστολής της ομάδας. Ο Γάλλος σούπερ σταρ, παρότι «άγγιξε» στα 24 του χρόνια το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο, πληγώνοντας τον Αργεντινό πορτιέρε τρεις φορές (συν ακόμα μία στη διαδικασία των πέναλτι) κάτι που του έδωσε το «Χρυσό Παπούσι», πριν φτάσει στα γήπεδα του Κατάρ κατάφερε να απασχολήσει για την εξωαγωνιστική συμπεριφορά του. Αρχικά έφτασε μια ανάσα από τη Ρεάλ Μαδρίτης συμφωνώντας προφορικά με τη «βασίλισσα», έπειτα «έσπασε» τη συμφωνία και ανανέωσε με την Παρί Σεν Ζερμέν με αυξημένες αρμοδιότητες, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε αιτούμενος αποχώρηση συμπαίκτη του και λίγους μήνες αργότερα ξεκίνησε να διαπραγματεύεται την αποχώρησή του.
Ανώνυμος προπονητής της Γκάνας: Υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και ο κατάλληλος τόπος για να ζητήσεις μια selfie από ένα διάσημο πρόσωπο. Μάλλον, το τέλος ενός αγώνα 180 λεπτών στο Παγκόσμιο Κύπελλο με το υποκείμενο λατρείας σου να έχει ξεσπάσει σε κλάματα λόγω του αποκλεισμού δεν είναι η πιο σωστή συνθήκη για ένα αναμνηστικό κλικ. Κι όμως ένα μέλος του προπονητικού staff της Γκάνας, πλησίασε τον σούπερ σταρ της Τότεναμ και της Νότιας Κορέας Χέουνγκ - Μιν Σον για να βγάλει μια φωτογραφία. Κακή επιλογή θα έλεγε κανείς που του δίνει μια θέση με τους κακούς της ιστορίας.
