Αποστολή στο Κατάρ: Γιάννης Σαπουντζάκης

Θα είναι μόνο μία προσπάθεια, χωρίς να είναι βέβαιο πως θα επιτευχθεί ο στόχος αυτών εδώ των γραμμών. Το να περιγράψουν, άλλωστε, οι λέξεις αυτό που ζήσαμε πριν από λίγη ώρα στο Lusail Stadium, δεν είναι εύκολο. Είναι από τις στιγμές που ψάχνεις να βρεις έναν τρόπο γλαφυρό να περιγράψεις κάτι σπουδαίο, όμως καταλήγεις να διερωτάσαι ξανά και ξανά «Τι ζήσαμε;».

Τι ζήσαμε, λοιπόν; Ζήσαμε τον καλύτερο τελικό της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Ένα ματς από αυτά που τόσο εμείς που το παρακολουθήσαμε από κοντά, όσο και όλοι εκείνοι που το είδαν από τις τηλεοράσεις, θα έχουμε να θυμόμαστε για μια ζωή. Γιατί αγώνες όπως αυτός αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όποιον συχνά-πυκνά, αναρωτιέται γιατί αγαπούμε το ποδόσφαιρο. Και γιατί, όπως, λέει και ένας άνθρωπος στον οποίον ο υπογράφων οφείλει πολλά για το ότι έφτασε να καλύπτει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, «το ποδόσφαιρο είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή».

Ας το πάρουμε, όμως, από την αρχή. Ο τελικός ξεκίνησε με τρόπο ιδανικό για την Αργεντινή. Στο πρώτο ημίχρονο θαρρείς πως η εξέδρα και η ομάδα του Σκαλόνι, σαν εξαιρετικά συγχρονισμένη ορχήστρα παρέσυραν τους Γάλλους σαν τσουνάμι. Τότε, όλα έμοιαζαν να οδεύουν προς κάτι που στο ξεκίνημα αυτού του απογεύματος, έμοιαζε να είναι της μοίρας γραφτό. Ο κόσμος στις κερκίδες του Lusail Stadium έμοιαζε έτοιμος να παρακολουθήσει από κοντά την παράδοση της σκυτάλης. Από τον έναν τους θεό, στον άλλον. Η αν προτιμάτε, από τον Ντιέγκο Μαραντόνα, στον Λιονέλ Μέσι.

Από την αρχή της διοργάνωσης το κλίμα έδειχνε πως αυτή η ευκαιρία δεν θα πήγαινε χαμένη. Ακόμα και μετά το ηλεκτροσόκ της πρεμιέρας και την ήττα από την Σαουδική Αραβία, όλοι όσοι είχαν ταξιδέψει στο Κατάρ, αλλά και εκείνοι που είχαν μείνει πίσω στην πατρίδα, πίστευαν πως αυτό το γκρουπ μπορεί να τα καταφέρει. Να συνέλθει και να φτάσει εν τέλει στην κορυφή. Έτσι κι έγινε, ο Μέσι και η παρέα του ήρθαν στο Κατάρ με έναν και μοναδικό στόχο. Να κάνουν όλα εκείνα τα παιδικά όνειρα να πάρουν σάρκα και οστά. Οι προκρίσεις κόντρα σε Ολλανδία και Κροατία ανέβασαν ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση των Αργεντίνων οπαδών. Πλέον, όλα έδειχναν πως είχε έρθει η ώρα.

Όχι, η εικόνα των Γάλλων έξω από το γήπεδο αλλά και στις κερκίδες αυτού, δεν θύμιζε εκείνη του ημιτελικού κόντρα στο Μαρόκο προ ημερών. Τότε που αναζητούσαμε μετά τον αγώνα άνθρωπο να μιλάει γαλλικά και να πανηγυρίζει για την επιτυχία του συγκροτήματος του Ντεσάν. Ήρθαν Γάλλοι στην Ντόχα για τον μεγάλο τελικό. Ήταν, όμως, τέτοια η ορμή των Αργεντίνων, που οι «Τρικολόρ», δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Και κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Μπαπέ. Σαν έτοιμος από καιρό για να χαλάσει ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι που έχουν στηθεί στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Πήρε την ομάδα του από το χέρι. Με δύο γκολ έστειλε το ματς στην παράταση και ακόμα και όταν και εκεί οι Γάλλοι βρέθηκαν και πάλι πίσω στο σκορ, ήταν ψύχραιμος και ευστόχησε ξανά.

Σε κανένα σημείο του αγώνα, οι Αργεντίνοι στις εξέδρες δεν σταμάτησαν να τραγουδούν και να πιστεύουν πως αυτό το τρόπαιο θα μπει στο αεροπλάνο για το Μπουένος Άιρες. Στο πλευρό τους, φυσικά, και η συντριπτική πλειοψηφία των Καταριανών. Ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστική η παρουσία του κόσμου. Οι ποδοσφαιριστές του Σκαλόνι ήταν σοκαρισμένοι. Ήξεραν πως αν δεν τα κατάφερναν, θα σπαταλούσαν την μεγαλύτερη ευκαιρία που θα μπορούσε να τους παρουσιαστεί. Τα πόδια βάρυναν και αυτό ήταν εμφανές, άλλωστε, οι δυνάμεις τους δεν αποτελούσαν σύμμαχο. Οι εικόνες του Ντι Μαρία τόσο όταν σκόραρε, όσο και αφού αντικαταστάθηκε στον πάγκο, αρκούσαν για να καταλάβει κανείς την ψυχολογία στις τάξεις της ομάδας του.

Αντλώντας ενέργεια από την εξέδρα κατάφεραν να συνέλθουν και στα πέναλτι να εμφανιστούν πιο ψύχραιμοι από τους αντιπάλους τους. Ο κόσμος θα ζούσε τη στιγμή που τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι είχαν φανταστεί. Θα έβλεπε την εικόνα που τόσα και τόσα παιδιά είχαν ονειρευτεί τα βράδια λίγο πριν κοιμηθούν στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες και όχι μόνο. Ο Λιονέλ Μέσι θα σήκωνε στον ουρανό της Ντόχα το τρόπαιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Θα σφράγιζε έτσι μια καριέρα βγαλμένη από παραμύθι. Ένας ακόμα λόγος θα υπάρχει για όλες τις επόμενες γενιές να ζηλεύουν εμάς που ζήσαμε την εποχή του Μέσι.

Ο τελικός αυτός μπορεί να ανήκει πλέον στην ιστορία. Είναι όμως ένα κεφάλαιο της ιστορίας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και για το ότι ο υπογράφων έζησε αυτό το κεφάλαιο από κοντά, μπορεί να πει μόνο «Ευχαριστώ Θεέ μου!».