Δέκα λεπτά με τον Μέσι...
Ξέρετε πως είναι η στιγμή... Τον βλέπεις να πλησιάζει και κάπως η ανάσα γίνεται πιο δύσκολη. Το στομάχι... διαμαρτύρεται. Και τα γόνατα μάλλον χάνουν τη συνοχή τους. Ο Λιονέλ Μέσι πλησιάζει. Βρισκόμαστε στο 2009. Τότε που ο Μέσι μας είχε... συστηθεί. Αλλά είχε ακόμη να πράξει «τέρατα» στο χορτάρι. Κάπου εδώ μία παρένθεση είναι απαραίτητη. Στα γραφεία του ΕΘΝΟΣΠΟΡ, του κορυφαίου αθλητικού περιοδικού για πολλά χρόνια, έπεσε μία απίθανη ιδέα. «Γιατί να μη βραβεύσουμε τους κορυφαίους της χρονιάς;». Η ιδέα βγήκε από τα χείλη του συντάκτη, Θύμιου Ασημακόπουλου, εξαιρετικού συνάδελφου και ακόμη πιο εξαιρετικού φίλου, άρεσε στον τότε διευθυντή του αθλητικού τμήματος, Ανδρέα Παπαλουκά. Και κάπου εκεί μπήκα και εγώ στο... άρμα της εκτέλεσης.
Ο Λιονέλ Μέσι ήταν το απόλυτο φαβορί για να επικρατήσει. Με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να τον ακολουθεί. Μη λησμονούμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας αιώνιας μάχης, η οποία βαστάει μέχρι σήμερα. Κάπως έτσι, στην πρώτη ιδέα, προστέθηκε μία δεύτερη. Περισσότερο φιλόδοξη. «Γιατί να μη βραβεύσουμε τον Μέσι;». Δεν ακούγεται κάπως αλαζονικό; Μάλλον ήταν.
Ο διευθυντής μας είπε το «ναι», δίχως να είναι πεπεισμένος ότι το εγχείρημα θα γίνει πραγματικότητα. Αποφάσισα να στείλω ένα e-mail, προκειμένου να εκφράσουμε το ενδιαφέρον του Μέσου ανήμερα ενός clasico.
Όσες φορές και αν το σκέφτηκα, έκρινα ότι δεν ήταν και η καλύτερη χρονική στιγμή. Μόνο που η Μπαρτσελόνα απάντησε. Και το έκανε ανήμερα του ντέρμπι! Το θυμάμαι σαν σήμερα. «Η βράβευση μπορεί να γίνει. Ενημερώστε μας αν μπορείτε να βρίσκεστε στη Βαρκελώνη στις 4 Δεκεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι». Τόσο απλά.
Όταν ενημέρωσα τον διευθυντή για την απάντηση των Καταλανών, νόμιζε ότι του έκανα ένα αστείο. Μόνο που ήταν η πραγματικότητα μιας οργανωμένης ομάδας.
Επόμενος σταθμός: Βαρκελώνη
Κάπου εδώ αξίζει μία μικρή λεπτομέρεια. Όταν το ταξίδι εγκρίθηκε, η εταιρία θα κάλυπτε μόνο το ένα αεροπορικό. Μόνο που και οι δύο θέλαμε να πάμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσουμε και το δεύτερο εισιτήριο ήταν... προϊόν δικών μας χρημάτων.
Οπότε η πτήση της Iberia διέθετε δύο Έλληνες: Εμένα και τον Θύμιο Ασημακόπουλο.
Στις αποσκευές μας υπήρχε ένα βραβείο, μία εξαιρετική καρικατούρα του Μέσι, στην οποία παίζει μπάλα με τον κόσμο και μερικά memorabilia της Μπαρτσελόνα.
Η πιθανότητα να πάρουμε κάτι υπογεγραμμένο ήταν μεγάλη και δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσουμε.
Η ημέρα προπαρασκευής μίας συνάντησης με έναν αθλητή έχει πάντα ενδιαφέρον. Τι θα τον ρωτήσουμε, τι μπορεί να μας απαντήσει.
Πώς πρέπει να ντυθούμε και πώς να συμπεριφερθούμε;
Το πρωί της συνάντησης κανείς μας δεν είχε διάθεση να μείνει για λίγο παραπάνω στο κρεβάτι. Το προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα, λίγο έξω από το κέντρο της Βαρκελώνης, μας περίμενε.
Για την είσοδό μας απαιτήθηκε ένα πάσο. Μετά από 13 χρόνια, εννοείται πως είναι ακόμα φυλαγμένο. Κειμήλιο.
Ο υπεύθυνος επικοινωνίας της Μπαρτσελόνα μας συνάντησε. Και μας εξήγησε τους... κανόνες. Θα συναντήσουμε τον Λίο σε ένα από τα γήπεδα του προπονητικού κέντρου. Θα έχουμε στη διάθεσή μας 10 λεπτά, για να παραδώσουμε το βραβείο, να φωτογραφηθούμε και να μιλήσουμε μαζί του.
Όχι φυσικά με τη μορφή συνέντευξης. Δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Όσο το έκανε, στο βάθος πίσω από μεγάλους σιδερένιους φράκτες, καλλωπισμένους από μπάνερ με τη μορφή των παικτών, η Μπαρτσελόνα έκανε την προπόνηση της. Φυσικά η ομάδα της Καταλονίας παρείχε τόσο φωτογράφο όσο και άνθρωπο που κατέγραψε τα πάντα σε ένα βίντεο.
Γεια σου Ζλάταν;
Για να φτάσουμε στο χορτάρι του προπονητικού, χρειάστηκε να μπούμε ακόμη και σε ανελκυστήρα. Προκειμένου να φτάσουμε στο επίπεδο του χλοοτάπητα. Το... δώρο κατά την έξοδό μας ήταν ένα συναπάντημα με τον Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς! Μην ακούτε όσα λένε. Και όσα λέει ο ίδιος στον πρώτο ενικό για τον... Ζλάταν. Ένα ευγενικό «καλημέρα» ήταν το καλύτερο πράγμα που είχαμε ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Η αναμονή ήταν μικρή. Μα φάνηκε τόσο μεγάλη. Τελικά ο Μέσι ήρθε. Απλός, με αθλητικά ρούχα. Μόλις είχε λάβει μερικά βραβεία από άλλα Μέσα. Και το πρόγραμμά του περιείχε μπόλικα μετά από εμάς. Η παράδοση -παραλαβή ξεκίνησε. Ο Μέσι ήταν χαμογελαστός. Και μάλιστα έσκασε ένα πελώριο χαμόγελο όταν είδε την καρικατούρα. Εννοείται πως ανάμεσα στις ερωτήσεις, του δώσαμε να υπογράψει μερικές φανέλες. «Το βραβείο του “ΕΘΝΟΣΠΟΡ” είναι μεγάλη τιμή για μένα», ήταν ο τίτλος που επιλέχθηκε για εκείνη την ημέρα.
Αν και η αλήθεια είναι πως η τιμή ήταν δική μας. Όλοδική μας.
«Είμαστε η Αργεντινή»
«Είμαι πολύ χαρούμενος με όσα έχω πετύχει στην καριέρα μου έως τώρα. Θα ήταν φανταστικό αν κερδίζαμε τα πάντα ξανά με την Μπαρτσελόνα. Είναι ένα επίτευγμα που ουδείς έχει καταφέρει να κερδίσει μέχρι σήμερα. Για μένα όμως η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Είμαστε η Αργεντινή και φυσικά στόχος μας είναι η κατάκτηση της 1ης θέσης», είχε πει τότε.
Έντεκα χρόνια μετά από τη Νότιο Αφρική. Και οκτώ χρόνια μετά το χαμένο τελικό της Βραζιλίας, ο Μέσι έχει μία ακόμη, ύστατη, ευκαιρία να πάρει στα χέρια του κάτι πολυπόθητο. Ένα ποδοσφαιρικό μοναδικό «χρυσάφι».
