• Και άλλους… Τσιμίκες!

Παρ’ ότι μετράω πάνω από τριάντα χρόνια στα γήπεδα ως φίλαθλος και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος (βρε πως περνάνε τα χρόνια…), τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δεν βίωσα ποτέ από κοντά επεισόδια, με εξαίρεση ένα κέρμα που δέχθηκα στο πηγούνι, στο γήπεδο μπάσκετ του Ιωνικού Νικαίας.

Δεν σας κρύβω ότι με την (μαζική) επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα αγαλλίασε η (ποδοσφαιρική) ψυχή μου. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το εκάστοτε άθλημα, ομαδικό ή ατομικό, είναι πρωτίστως ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, το χρώμα στις εξέδρες.

Η εμπειρία στους «σιωπηλούς» Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ήταν σκληρή και εύχομαι να μην επαναληφθεί ποτέ, αν και πολύ φοβάμαι ότι οι Χειμερινοί Αγώνες του Πεκίνου, σε λίγους μήνες από τώρα, δεν θα διαφέρουν και πολύ, σε ό, τι έχει να κάνει με την (μη) παρουσία του κόσμου.

Μετά το πρώτο lockdown, η επιστροφή στην δράση ήταν (τεράστια) ανάσα (και) για εμάς τους δημοσιογράφους, σε σημείο που να κάνω live τον αγώνα Κολωνία – Μάιντς (και όμως…) και να το χαίρομαι σαν να έγραφα για Clasico Ρεάλ – Μπαρτσελόνα!

Με το πέρας των αγώνων, των εβδομάδων και των μηνών, όμως, τα άδεια γήπεδα επανέφεραν την θλίψη και το… ξενέρωμα. Σιγά σιγά, ο κόσμος γύρισε στα γήπεδα, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μας γέμισε χαμόγελα ελπίδας και, τα γεμάτα γήπεδα στην Premier League, αλλά και στην Ligue 1, μας έδωσαν ξανά μια αίσθηση «κανονικότητας», έστω και αν ο ρημαδό – ιός Covid-19 είναι εδώ και δεν δείχνει καμία διάθεση να μας αφήσει ήσυχους.

Δυστυχώς, μαζί με τους φιλάθλους που αγαπούν τον αθλητισμό, τις ομάδες τους και διψούν για να δουν από κοντά τα αεροπλανικά του Λιονέλ Μέσι (α ρε Λέο…) και τις σταυρωτές ντρίμπλες / τρίποντα του Σέιν Λάρκιν, επέστρεψαν και ένα τσούρμο αλήτες.

Αυτοί, ευτυχώς λίγοι, που καυχιούνται ότι είναι ο «12ος παίκτης» της ομάδας τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν την αγαπούν, όπως δεν αγαπούν και το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό γενικότερα.

Σύμφωνοι, ο Ντιμίτρι Παγιέ δεν έπρεπε να επιστρέψει στην εξέδρα ένα από τα μπουκάλια που πετάχτηκαν προς την πλευρά του. Και οι ποδοσφαιριστές, όμως, είναι άνθρωποι. Δεν είναι ρομπότ, να μπαίνουν στο γήπεδο, να παίζουν για 90 λεπτά και να επιστρέφουν στα αποδυτήρια σαν να μην συνέβη τίποτα.

Η οριστική διακοπή του αγώνα της Νις με την Μαρσέιγ ήταν η πιο σωστή και φρόνιμη εξέλιξη, ακόμα και αν γαλλική Λίγκα πίεσε για να τελειώσει το ματς («the show must go on» ε;), με αποτέλεσμα μιάμιση ώρα αργότερα ο διαιτητής Μπενουά Μπαστιέν να γυρνάει στον αγωνιστικό χώρο, μαζί με τους παίκτες της Νις, περιμένοντας μάταια αυτούς της Μαρσέιγ.

Ο πρόεδρος της Μαρσέιγ, Πάμπλο Λονγκόρια πήρε την πιο ορθή απόφαση, φωνάζοντας «φτάνει!» στις αλητείες ενός τσούρμου οπαδών που δεν μπορούν, δεν πρέπει να επιβάλουν τους κανόνες τους (τους ποιους;).

Είναι, μάλιστα, τέτοια η επιρροή τους, που ο πρόεδρος της Νις, Ζαν Πιέρ Ριβιέρ, τόλμησε να κατηγορήσει τους παίκτες της Μαρσέιγ για προκλητική συμπεριφορά (!) και, επί της ουσίας, απάλλαξε τα «αθώα αγγελούδια» της εξέδρας των φανατικών.

Όχι μεσιέ Ριβιέρ, την κύρια ευθύνη έχουν αυτοί που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να λιντσάρουν τον Παγιέ, τον οποίο και χτύπησαν, όπως και τους Ματέο Γκεντουζί και Λουάν Πέρες.

Αυτούς πρέπει να αποκλείσετε από τα παιχνίδια της ομάδας σας, η οποία (και) με τις δικές σας προσπάθειες ξεκίνησε την σεζόν με στόχο να βγει στο Champions League και, μόλις την περασμένη εβδομάδα, απέσπασε τα «μπράβο» του ποδοσφαιρικού πλανήτη για το εμφατικό 4-0 στην έδρα της πρωταθλήτριας Λιλ.

Όχι, αυτοί οι αλητήριοι δεν μου έλειψαν καθόλου. Θέλω να βλέπω γεμάτα γήπεδα, θέλω να ακούω ακόμα και τα… μπινελίκια προς την αντίπαλη ομάδα (αναγκαίο κακό, αν και περιορισμένο στο εξωτερικό), αλλά μέχρι εκεί. Οι κάφροι περισσεύουν, ακόμα και μετά από ενάμισι χρόνο με έρημες εξέδρες. Κύριοι (που λέει ο λόγος), αδειάστε μας την γωνιά…

Και άλλους… Τσιμίκες!

Η έναρξη της Super League Interwetten πήρε, δυστυχώς, νέα αναβολή και πάμε πλέον για Σεπτέμβριο, μαζί με τα σχολεία. Ελλείψει ελληνικού πρωταθλήματος, βρίσκουμε «υποκατάστατο» στους Έλληνες του εξωτερικού, για τους οποίους καμαρώνουμε, έστω και αν η επιτυχία τους οφείλεται (σχεδόν) αποκλειστικά στην δική τους, σκληρή δουλειά.

Το γεγονός ότι ο Κώστας Τσιμίκας, μετά από μια πρώτη πολύ σκληρή σεζόν με τραυματισμό – κορονοϊό και δυσκολίες προσαρμογής, δείχνει να βρίσκει τα πατήματά του στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου (Premier League), επιβεβαιώνει ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, αν δεν μείνει μόνο στο ταλέντο και δουλέψει πολύ, μπορεί να σταθεί παντού.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παραδοχή του Στέλιου Γιαννακόπουλου ότι, όταν πήγε από την πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας (Ολυμπιακός) σε μια μικρή της Αγγλίας (Μπόλτον), έκανε εμετό στην πρώτη προπόνηση (!), εξαιτίας του ρυθμού και των απαιτήσεων που συνάντησε.

Ο Τσιμίκας αρπάζει την ευκαιρία που του δίνει ο τραυματισμός του Άντι Ρόμπερτσον στην Λίβερπουλ, ο Δημήτρης Γιαννούλης μπήκε στα (πολύ) βαθιά με τη Νόριτς και βίωσε μια αλλαγή (στην ανάπαυλα) που θα τον κάνει να δουλέψει ακόμα πιο σκληρά, ενώ ο Χρήστος Τζόλης θα έχει σύντομα τα πρώτα του λεπτά και μακάρι να δικαιώσει τις τεράστιες προσδοκίες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.

Την ίδια ώρα, ο Βασίλης Λαμπρόπουλος απολαμβάνει πλέον την Bundesliga με την φανέλα της Μπόχουμ όντας βασικότατος (όπως και ο Ντίνος Μαυροπάνος στην Στουτγκάρδη), ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος είναι σταθερά ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, Τάσος Μπακασέτας και Μανώλης Σιώπης πήραν μεταγραφή σε μια πιο ανταγωνιστική ομάδα στην Τουρκία και ο Γιώργος Γιακουμάκης φλερτάρει με αρκετές ομάδες, ύστερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο ολλανδικό πρωτάθλημα.

Ρε σεις, μήπως πρέπει να δείξουμε λίγη μεγαλύτερη πίστη στην εθνική μας ομάδα; Σαν να μαζεύεται όλο και περισσότερο ταλέντο – επαγγελματισμός στις τάξεις της…