Πώς να κρατήσεις ένα παιδί μακριά από το παιχνίδι; Ένα ποδοσφαιριστή μακριά από το γήπεδο; Πώς να κρατήσεις έναν ταλαντούχο τερματοφύλακα μακριά από τους αγώνες για 3,5 χρόνια; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι απλή. Να καταφέρεις να διατηρήσεις ζωντανό το «όνειρο» το οποίο οδήγησε τον 18χρονο Δημήτρη Σταματάκη από το Κερατσίνι, στη Μαδρίτη. Από την εξειδικευμένη ακαδημία τερματοφυλάκων της Αθήνας A.G.A. στην πρωταθλήτρια της La Liga, Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ο Σταματάκης είναι ένα παιδί που πλέον δεν σταματάει ποτέ να χαμογέλα. Αυτό έλειπε! Ενηλικιώθηκε τον περασμένο Απρίλιο (γενέθλια στις 18/4/2003) έχοντας ήδη δρομολογηθεί η απόκτησή του από τους «ροχιμπλανκος» και από τότε μένει μόνιμα στην ισπανική πρωτεύουσα. Βρέθηκε στην Ελλάδα για διακοπές και το Gazzetta τον συνάντησε στο περιθώριο του ετήσιου camp τερματοφυλάκων που διοργάνωσε η A.G.A. του Χρήστου και του Κωνσταντίνου Λάμπρου.

Των ανθρώπων, δηλαδή, που πίστεψαν στο ταλέντου του ψηλόλιγνου Κρητικού και έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Μαζί τους στο camp, ομιλητής και υψηλός προσκεκλημένος, ήταν και ο Κούρο Γκαλάν, ο επικεφαλής προπονητής τερματοφυλάκων στην Ακαδημία της Ατλέτικο, ο οποίος ουσιαστικά επέλεξε τον Σταματάκη από το πρώτο δοκιμαστικό, πριν από δύο χρόνια. Το Μάιο του 2019, όταν ξεκίνησε το ταξίδι στα αστέρια του Wanda Metropolitano.

- Όπως σε βλέπω, δεν πρέπει να ήσουν ποτέ ο «εύσωμος» που τον έβαζαν υποχρεωτικά στο τέρμα. Πώς κόλλησε το «μικρόβιο»;

«Όχι, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν το παράδειγμα για αυτή τη φράση που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα και που θέλει τον πιο εύσωμο να κάθεται στο τέρμα. Όπως όλα τα παιδιά έτσι και σε εμένα άρεσε να σκοράρω. Στην πλατεία με τους φίλους μου δεν ήμουν και ο πρώτος επιθετικός, έτσι σκέφτηκα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό μήπως βρω την τύχη μου κάπου αλλού. Με παρότρυναν οι φίλοι μου να δοκιμάσω τη θέση του τερματοφύλακα. Άρα μπορούμε να πούμε ότι η φράση που με αντιπροσώπευε ήταν «Αυτός που δεν είναι και πολύ καλός μπροστά, ας τον δοκιμάσουμε πιο πίσω» και ήταν κάτι το οποίο μας βγήκε σε πολύ καλό! Καθιερώθηκα στην παρέα διότι ενώ τα άλλα παιδιά απλώς καθόντουσαν στο τέρμα εγώ είχα μία τρέλα, μία αγάπη. Θυμάμαι έλεγαν «Κοίτα το Δημήτρη, πέφτει στο γήπεδο, πέφτει στο τσιμέντο, πέφτει στο χαλίκι δεν φοβάται τίποτα». Δεν ένιωθα, δεν καταλάβαινα, έκανα αυτό που αγαπούσα και μπήκα στις καρδιές των παιδιών, των φίλων μου στο Κερατσίνι».

- Εκεί μεγάλωσες;

«Στο Κερατσίνι μεγαλώσαμε τους δικούς μου και τα αδέλφια μου. Έχω μία μεγαλύτερη αδελφή και έναν μικρότερο αδελφό. Ο πατέρας μου είναι από το νομό Χανίων της Κρήτης. Η μητέρα μου είναι από ένα μικρό νησάκι κάτω από την Κρήτη, τη Γαύδο. Οι γονείς μου ήρθαν σε ηλικία 18 ετών στην Αθήνα εκεί γνωρίστηκαν και φυσικά εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα».

- Σου αρέσει όταν αναφέρονται σε εσένα ως «ο Κρητικός γκολκίπερ»;

«Είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα να με χαρακτηρίζουν με αυτήν την ουσία της λέξης. Γιατί για μας τους Κρητικούς όταν μας παρουσιάζουν με την καταγωγή μας είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Νιώθουμε πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Αγαπώ πολύ την Κρήτη και έχω σκοπό κάθε χρόνο να την επισκέπτομαι, οι δικοί μου άνθρωποι οι συγγενείς μου εκεί βρίσκονται».

- Από τις γειτονιές του Κερατσινίου βρέθηκες στην Athens Goalkeepers Academy, χωρίς να ανήκεις σε κάποια ομάδα;

«Ήμουν στη σχολή A.G.A. τα τελευταία 5 έτη, εκ των οποίων τα 3,5 δεν ανήκα σε κάποια ομάδα, δεν έπαιζα σε κάποιο πρωτάθλημα. Στο διάστημα αυτό ο κύριος Χρήστος Λάμπρου κάνει κάτι το οποίο εξ ολοκλήρου διαχειρίζεται ο ίδιος και οι συνεργάτες του. Είχαν ένα πλάνο και έναν στόχο ο οποίος τώρα αρχίζει και εμφανίζεται προς τα έξω».

- Δεν σου έλειπε το ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο; Πώς συμβιβάστηκες με το γεγονός ότι εξελίσσεσαι σε έναν παίκτη που προπονείται, αλλά δεν παίζει;

«Η αλήθεια είναι πώς για έναν ποδοσφαιριστή πολλώ δε μάλλον για κάποιον που βρίσκεται σε μικρή ηλικία, είναι πολύ σημαντικό να έχεις παιχνίδια στα πόδια σου. Όπως όλα τα παιδιά έτσι και εγώ ήθελα να αγωνίζομαι, να παίζω με τους υπόλοιπους, να νιώθω αυτή την ένταση. Σε αυτό τον τομέα ο Χρήστος Λάμπρου διαχειρίστηκε την κατάσταση με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μου λείψει καθόλου, εννοώ να μη μου λείψει όσον αφορά την εξέλιξη και την απόδοσή μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια μέλη της σχολής μας αγωνίζονταν σε παιχνίδια 5Χ5, 6Χ6 και ήθελα πολύ να αγωνιστώ αλλά δεν μπορούσα λόγω της δυσκολίας και της επικινδυνότητας».

- Τι ήταν αυτό που σε ωθούσε να κάνεις υπομονή καθημερινά;

«Το όνειρο! Το όνειρο ήταν αυτό που μου έδινε δύναμη μου έδινε πλάνο. Αυτό που έλεγε ο Χρήστος Λάμπρου και σε μένα και στα υπόλοιπα παιδιά της σχολής είναι να βάζουμε τους υψηλότερους στόχους. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά «Όταν βάζεις στόχο την κορυφή και να μην τα καταφέρεις είσαι ήδη πάρα πολύ ψηλά. Όταν όμως βάλεις ένα στόχο πολύ χαμηλότερο μένεις χαμηλά». Αυτό είναι κάτι το οποίο εμένα τουλάχιστον με έχει στιγματίσει και είναι κάτι το οποίο με χαρακτηρίζει στο έπακρο. Με αυτό τον τρόπο μας ωθούσε να συνεχίσουμε. Όσο πιο ψηλά βρίσκεται ο στόχος, τόσο πιο μεγάλη είναι η ανταμοιβή».

- Άξιζε τον κόπο δηλαδή, τώρα το συνειδητοποιείς.

«Ακριβώς αυτό, διότι κακά τα ψέματα είχα πολλές δυσκολίες. Τίποτα δεν ήταν ρόδινο, ποτέ δεν ήταν στρωμένο το κόκκινο χαλί και αυτό είναι κάτι το οποίο εμένα με ευχαριστεί ακόμα περισσότερο. Χαίρομαι πολύ και το τα βράδια που πέφτω για ύπνο λέω «Μπράβο ρε Δημήτρη. Μπορεί να είχες πολλές δυσκολίες, να πέρασες πολλά, αλλά εν τέλει με τη βοήθεια του καλού Θεού κατάφερες όχι μόνο αυτό που ονειρευόσουν, αλλά να δώσεις δύναμη και σε άλλα άτομα που μπορεί να βιώνουν τις ίδιες δυσκολίες που περνούσες και εσύ παλαιότερα».

- Επειδή αναφέρεσαι συχνά στα Θεία... Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η πίστη και η θρησκεία στη ζωή σου;

«Για εμένα, το σημαντικότερο. Έχω κάποιες αρχές από την οικογένειά μου που με κρατούν στο σημείο που βρίσκομαι τώρα. Επειδή, πίστεψέ με, εάν δεν είχα τόση εσωτερική δύναμη από Εκείνον –με κεφαλαίο το έψιλον, μην το ξεχάσεις- δεν θα ήμουν εδώ αυτή τη στιγμή και πολύ πιθανό να μην κάναμε αυτή τη συνέντευξη. Η πίστη με βοηθάει εσωτερικά και κατά συνέπεια έχω μεγάλη σιγουριά όχι μόνο σε μένα αλλά και στα σχέδιά του Θεού».

- Πνευματική και σωματική ισορροπία είναι ένα και το αυτό;

«Κάποιος μπορεί να είναι ευλογημένος με ταλέντο, με φυσικά προσόντα, να έχει τους σωστούς ανθρώπους δίπλα του όπως εγώ έχω την A.G.A. Εάν όμως δεν έχει έρθει σε επαφή με την πνευματικότητα τότε ίσως να χάσει τη δύναμή του. Και αυτό είναι κάτι το οποίο όποιος το γνωρίζει από μέσα καταλαβαίνει τι λέω».

- Ήσουν πολύ μικρός όταν μία ακαδημία διαφημίστηκε πάνω στο όνομά σου και δημιουργήθηκε μία ολόκληρη εταιρεία management. Το έχεις συνειδητοποιήσει ή ακόμα ζεις σε μία κατάσταση που δεν έχεις ακριβώς καταλάβει τι συμβαίνει;

«Αυτή ακριβώς η τελευταία φράση σου τα είπε όλα. Όπως κάθε ποδοσφαιριστής έτσι και εγώ βάζουμε στόχους και προχωράμε βήμα-βήμα. Μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε πόσο πολύ έχουμε προχωρήσει, παρά μόνο εάν κοιτάξουμε πίσω και δούμε την απόσταση που έχουμε διανύσει. Τότε μόνο συνειδητοποιούμε αυτά ακριβώς που έχουμε πετύχει. Έτσι ακριβώς με την ακαδημία του κ. Λάμπρου πάντα είχαμε στόχους και πάντα κυνηγούσαμε το καλύτερο και ένα παράδειγμα είναι η δική μου ιστορία. Πιστεύω, ή μάλλον είμαι σίγουρος, πώς με τον τρόπο που λειτουργούν και με τη γνώση που μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά θα υπάρξουν και άλλες ιστορίες και ακόμα καλύτερες».

- Φρόντισαν οι δικοί σου άνθρωπο και μιλάω για τον Χρήστο Λάμπρου και τον Κωνσταντίνο Λάμπρου να σε αποσυμφορήσουν όταν πλέον το ενδιαφέρον της Ατλέτικο ήταν δεδομένο;

«Και οι δύο λαμβάνουν από κοινού τις αποφάσεις με βάση την εξέλιξη του ποδοσφαιριστή αλλά και την εξέλιξη του χαρακτήρα του. Γιατί αυτό που οι ομάδες κοιτάζουν στο εξωτερικό, πέραν της σωματικής ικανότητας, είναι και ο χαρακτήρας. Είναι κάτι το οποίο το ζητάνε. Μάλιστα η Ατλέτικο το έχει αναφέρει πάρα πολλές φορές όχι μόνο σε μένα γενικότερα μιλάω. Λένε χαρακτηριστικά «Είμαστε μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου και μπορούμε να επιλέξουμε παίκτες από όλο τον πλανήτη. Αυτό όμως που ξεχωρίζει στους αθλητές είναι ο χαρακτήρας. Η προσωπικότητα που θα δείξουν στις δύσκολες στιγμές όταν τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, αλλά και όταν και όταν θα πηγαίνουν τα πάντα καλά γιατί κι αυτό θέλει διαχείριση». Ποντάρουν πολύ στο χαρακτήρα του προσγειωμένου αθλητή του προσγειωμένου ανθρώπου».

- Πότε πήγες για πρώτη φορά στη Μαδρίτη με τα επίσημα δοκιμαστικά τις A.G.A.;

«Ήταν το Μάιο του 2019 λίγες ημέρες αφότου είχα κλείσει τα 16 μου χρόνια. Εκεί, με μία ομάδα επίλεκτων τερματοφυλάκων, περάσαμε σειρά δοκιμαστικών από διάφορες ομάδες. Το αρχικό πλάνο ήταν να πηγαίναμε την πρώτη μέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης όμως άλλαξε το πρόγραμμα και μεταφέρθηκε την τελευταία ημέρα. Έτσι λοιπόν περάσαμε τρία δοκιμαστικά από άλλες ομάδες και το τέταρτο και προτελευταίο ήταν με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκεί λοιπόν καθώς τελειώναμε αυτόν τον κύκλο με πιάνει ο κόουτς και μου λέει «Δημήτρη θέλουν να σε δοκιμάσουν και μόνο σου εκτός των υπολοίπων τερματοφυλάκων». Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά πρέπει να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε μία ομάδα την οποία ονειρευόμουν από παιδί, μία από τις καλύτερες του κόσμου. Έτσι μόλις άκουσα αυτή τη φράση τα πόδια μου πήραν φωτιά πήρα τόσο μεγάλη δύναμη και τόσο μεγάλη χαρά. Για 5 λεπτά, για 10 λεπτά για όσο ήθελαν να με δουν, θα έδινα τα πάντα. Πράγματι διήρκεσαν μόνο πέντε λεπτά. Δούλευα σκληρά χρόνια ολόκληρα για αυτά τα πέντε λεπτά που μου άλλαξαν τη ζωή. Ο Κούρο Γκαλάν ήταν εκείνος που με δοκίμασε και προφανώς του έκανα καλή εντύπωση, γιατί σε συνεργασία με το υπόλοιπο επιτελείο της Ατλέτικο μου ζήτησαν να μην πάω την επόμενη μέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης! Είχαν δει κάτι που τους άρεσε και προφανώς δεν ήθελαν να το δουν και άλλοι».

- Άρα δεν είναι Μύθος ότι αγνοήσατε το δοκιμαστικό στη Ρεάλ;

«Είναι αλήθεια! Και θα σου πω πως έγινε ακριβώς. Το βράδυ λίγο πριν πέσω στο κρεβάτι με πιάνει ο κόουτς και μου λέει «Δημήτρη αύριο έχουμε δοκιμαστικό στη Ρεάλ Μαδρίτης. Από την Ατλέτικο με παροτρύνουν να μην δοκιμάσουμε. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς». Όπως κάθε παιδί θα ήθελα έστω να δω πώς λειτουργεί η Ρεάλ. Αλλά επειδή έχω τεράστια εμπιστοσύνη στον κόουτς σεβάστηκα αυτό που μου είπε. Σεβάστηκα την προτροπή του και απάντησα με μία χαρακτηριστική φράση πού από τότε την επαναλαμβάνουμε συχνά και εδώ στη σχολή. «Εντάξει κόουτς εσύ ξέρεις καλύτερα!» Και να που όντως ξέρει καλύτερα γιατί τα αποτελέσματα το αποδεικνύουν».

- Δεν προβληματίστηκες που σε επέλεξαν χωρίς να έχεις αγώνες στα πόδια σου; Τι πιστεύεις ότι μέτρησε τελικά;

«Η αλήθεια είναι πως μία αποχή τριάμισι χρόνων από αγώνες σίγουρα θα έπαιζε μεγάλο ρόλο. Όμως το επιτελείο της Ατλέτικο Μαδρίτης έδωσε βάση σε αυτά που έβλεπε και προφανώς πίστευε ότι με όλα αυτά που προσφέρει μπορεί να καλύψει οποιοδήποτε κενό σε οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Πιστεύω λοιπόν πως αυτό το πολύ μεγάλο διάστημα στο οποίο δεν αγωνιζόμουν σε κάποια ομάδα θα μπορέσει να καλυφθεί».

- Είσαι έτοιμος να δουλέψεις για να καλύψεις αυτό το κενό;

«Εγώ είμαι πιο έτοιμος από ποτέ γιατί οι άνθρωποι που με στηρίζουν και που μου δίνουν δύναμη είναι πιο κοντά μου από ποτέ. Βλέπω έμπρακτα από την A.G.A. μία στήριξη και μία δύναμη και το μόνο που μπορώ να κάνω ως ένδειξη ευγνωμοσύνης είναι να τα πηγαίνω όλο και καλύτερα».

- Πώς ήταν η ζωή σου στη Μαδρίτη τους μήνες που ήσουν μόνιμα εκεί;

Η Ελλάδα με την Ισπανία δεν διαφέρει πολύ. H κουλτούρα μας μοιάζει, η ψυχολογία των ανθρώπων δεν διαφέρει. Εκεί όμως που υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές είναι το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η φιλοσοφία και το πλάνο που έχουν ομάδες σαν την Ατλέτικο Μαδρίτης είναι εντελώς διαφορετικά σε σύγκριση με τις ελληνικές. Δίνουν σιγουριά και αυτοπεποίθηση τον ποδοσφαιριστή. Η συνεργασία με τους συμπαίκτες μου η διαμονή μου εκεί είναι όλα θέματα στα οποία βοηθάει πάρα πολύ η οργάνωση του club. Εγώ έχω να ασχοληθώ αποκλειστικά με το δικό μου τομέα ευθύνης πού είναι η απόδοσή μου στο γήπεδο. Ο σύλλογος επενδύει πάρα πολύ σε αθλητές και αυτό φαίνεται από τους ποδοσφαιριστές που έχουν αναδειχθεί από τις ακαδημίες της, τον Ντε Χέα, τον Τόρες. Είναι στη φιλοσοφία της ομάδας να επενδύσει στους παίκτες με την άμεση σχέση μεταξύ ποδοσφαιριστή και προπονητή. Είναι πιο φιλικές σχέσεις. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα φίλος με όλα τα παιδιά».

- Με τη γλώσσα πώς τα πας και ποιοι είναι οι πρώτοι όροι που έμαθες στα ισπανικά;

«Έπρεπε να μάθω κάποια πράγματα που αφορούν κυρίως την ορολογία και να τα μάθω γρήγορα για να ενσωματωθώ πιο εύκολα. Και η αλήθεια είναι πως πλέον δεν έχω κανένα πρόβλημα. Τα πρώτα τα οποία έμαθα ήταν όσα αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι. «Por las atras!», «Fuera!» είναι εντολές για να μπορώ να επικοινωνώ με τους αμυντικούς μου. Ή άλλες χαρακτηριστικές εκφράσεις όπως το «σε βοηθάω – Ayudo».

- Και φυσικά όταν βγαίνεις φωνάζεις δυνατά «YO!» για να σε ακούσουν οι αμυντικοί;

«Όχι στην Ισπανία προτιμούν άλλη μέθοδο. Φωνάζουμε το όνομά μας και αυτό γίνεται για να μην υπάρχει ο κίνδυνος να σε μπερδέψει ένας αντίπαλος που θα φωνάξει «YO!» και θα ακινητοποιήσει τους αμυντικούς σου. Έτσι για παράδειγμα εγώ φωνάζω «Ντίμι». Είναι το πιο εύκολο στη χρήση, ενώ το «Δημήτρης» έχει πιο πολλές συλλαβές και δεν ενδείκνυται. Είναι μία λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά».

- Έχεις ενημερωθεί σε ποιο γκρουπ θα ενταχθείς;

«Μπορώ να προπονηθώ και με τη Β’ ομάδα και με την Κ19, ακόμα και με την πρώτη. Στην Ατλέτικο δεν υπάρχουν ηλικιακοί περιορισμοί όταν φτάνεις σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Υπάρχουν παιδιά 16 ετών που έχουν κάνει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Άρα οι παίκτες είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να προπονηθούν στο ανώτερο επίπεδο. Είναι μία διαδικασία που αλλάζει μέρα με τη μέρα ανάλογα με την εξέλιξή σου που φυσικά οι άνθρωποι της ομάδας παρατηρούν διαρκώς και αξιολογούν. Αυτό που περιμένω εγώ είναι να με ειδοποιήσουν με ποιο τμήμα θα ξεκινήσω προετοιμασία μέσα στον Ιούλιο».

- Έχεις γνωρίσει τον Όμπλακ;

«Παλιά δεν είχα κάποιον παίκτη είδωλο, εκτός ίσως από τον Ίκερ Κασίγιας. Πλέον όμως για μένα το απόλυτο πρότυπο είναι ο Γιαν ‘Ομπλακ. Είναι ένας απίστευτος τερματοφύλακας αλλά και απίστευτος χαρακτήρας, μία σημαία για την ομάδα μας. Δεν πρόλαβα φυσικά να προπονηθώ ακόμα μαζί του. Προπονήθηκα όμως με έναν άλλον θρύλο της Ατλέτικο, τον Φερνάντο Τόρες! Έχω μία χαρακτηριστική ιστορία μάλιστα. Με την ομάδα της Κ19 πήραμε το πρωτάθλημα και λίγο πριν ολοκληρωθεί η σεζόν θυμάμαι είχαμε προπόνηση και έλειπε ένας σέντερ φορ. Έτσι μπήκε ο Τόρες να καλύψει αυτό το κενό και έτσι βρεθήκαμε αντίπαλοι γιατί εγώ ήμουν στην άλλη ομάδα. Δεν κατάφερε να μου βάλει γκολ παρότι προσπάθησε σκληρά (γέλια)».

- Οι πρώτες μέρες με τους συμπαίκτες σου πώς ήταν; Φαντάζομαι σε καλωσόρισαν με την κλασική ελληνική προσφώνηση!

«Φυσικά διαπίστωσα κι εγώ ότι γνωρίζουν την κλασσική ελληνική λέξη την οποία χρησιμοποιούν για όλες τις καταστάσεις! Εννοείται ότι δεν τους την έμαθα εγώ τη γνώριζαν από μόνοι τους. Θυμάμαι ότι την πρώτη μέρα κάποιος μου είπε με άψογα ελληνικά «Καλημέρα Δημήτρη» και αμέσως είπε και τη γνωστή προσφώνηση. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση η προφορά του!».

- Εκτός από το ποδόσφαιρο, πώς θα αξιοποιήσεις τον χρόνο σου στη Μαδρίτη.

«Θέλω να διευρύνω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντές μου κι ανυπομονώ να τελειώσουν οι περιορισμοί του COVID για να μπορώ να επισκεφτώ όσο πιο πολλά μέρη μπορώ στη Μαδρίτη. Φυσικά δεν θα χάσω την ευκαιρία να πάω σε ένα μουσείο παγκόσμιου βεληνεκούς όπως το Πράδο».

- Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους περίπου 60 τερματοφύλακες που συμμετείχαν στο camp, αλλά και στα παιδιά που είναι σε μικρή ηλικία και ονειρεύονται να ζήσουν μία εμπειρία στη δική σου;

«Εγώ θα σου πω μία φράση τα οποία δεν την έχω πει ποτέ δημοσίως. Μου την είπε ο πατέρας μου, με έχει στιγματίσει και την έχω δίπλα μου συνοδηγό μου σε όλη τη ζωή
«Για εμένα θα είσαι ο Δημήτρης μου, είτε τους αγώνες σου τους δείχνει η τηλεόραση είτε σε βλέπω να παίζεις στην πλατεία. Θέλω όμως μία μέρα να ακούσω ένα πατέρα να μου πει το παιδί του αντιμετώπισε δυσκολίες αλλά άκουσε τη δική σου ιστορία και συνέχισε το δρόμο του. Αυτό θα ήταν για μένα η μεγαλύτερη χαρά. Να ξέρω ότι ένα άτομο δεν τα παράτησε και συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπάει επειδή άκουσε τη δική σου ιστορία».

- Τι πήρες μαζί σου φεύγοντας για τη Μαδρίτη εκτός από τα ποδοσφαιρικά ρούχα;

«Μόνο αναμνήσεις. Είμαι χαρακτήρας που βασίζομαι στις αναμνήσεις με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, με τον κύριο Λάμπρου. Υπάρχει βέβαια και κάτι το οποίο ποτέ δεν αποχωρίζομαι. Είναι ο Χριστιανικός Σταυρός τον οποίο έχω πάντα μαζί μου όπου κι αν πάω. Είναι κάτι που μου δίνει δύναμη και είμαι σίγουρος πως ό,τι και να κάνω θα με κατευθύνει σε σωστό δρόμο».