«Γδαρμένος» και ελλιποβαρής

Είναι δύσκολη η ιεράρχηση των δεδομένων στην καταγραφή μιας ακόμη οδυνηρής βραδιάς. Ο προσδιορισμός αυτής δεν κινείται σε πλαίσιο υπερβολής γιατί χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία για την κατάκτηση ενός τίτλου παράλληλα των προϋποθέσεων για μια ευοίωνη επόμενη μέρα. Δίχως τίτλο, ευρωπαϊκή συμμετοχή με όλες τις παράπλευρες απώλειες και την εσωστρέφεια που ήδη διαπιστώνεται. Συνολικά, ο Άρης παρουσιάστηκε ελλιποβαρής στο σπουδαιότερο ραντεβού της σεζόν, τρομερά επιπόλαιος στη διαχείριση καταστάσεων αλλά και γδαρμένος από την Γαλλίδα Στεφανί Φραπάρ η οποία του αφαίρεσε το πλεονέκτημα και στο τέλος διαμόρφωσε και αποτέλεσμα μ’ ένα πέναλτι που δεν έδωσε. Τι άλλο να έκανε δηλαδή; Αν τούτη η κυρία θεωρείται από τις κορυφαίες διαιτητές, τότε έχουμε χάσει το μέτρο.

Τα δεδομένα είναι όμως πολλά. Σ’ έναν τελικό πρέπει να τρως σίδερα, η πνευματική ετοιμότητα είναι απαραίτητη και οφείλεις, από το πρώτο λεπτό, να δείξεις ποιος είσαι παράλληλα των διαθέσεών σου. Να έχεις προετοιμαστεί ως club ειδικά όταν έχεις κορακιάσει από τη δίψα γιατί έχεις δεκαετίες να πιείς νερό. Γίνεται λόγος για το αρχικό σχέδιο του Άκη Μάντζιου με τη χρησιμοποίηση του Μανού Γκαρθία. Προσωπικά, με βρήκε σύμφωνο. Ήμουν βέβαιος πριν τη σέντρα, διαπιστώθηκε και στη διάρκεια του αγώνα ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλά. Ήμουν υπέρ της πρόθεσης ανάληψης ηγετικού ρόλου στο παιχνίδι και η χρησιμοποίηση του Ισπανού δημιουργούσε αυτές τις προϋποθέσεις.

Το σχέδιο δεν βγήκε γιατί ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου ήταν φοβισμένος. Περισσότερο κυριαρχούσε η σκέψη του να μην δεχθώ γκολ παρά η πρόκληση απόκτησης του προβαδίσματος. Χτίσιμο επίθεσης δεν είχε, γιατί οι κομβικοί παίκτες του ήταν κατώτατοι των περιστάσεων. Ο άξονας υπολειτούργησε, ο Λορέν Μορόν ήταν στατικός και απομονωμένος, οι ακραίοι επιθετικοί ολίγον μπερδεμένοι κι έτσι μια αργή ανάπτυξη σε συνδυασμό με την έλλειψη κίνησης στον χώρο συνέθεσαν ένα κακό θέαμα. Μόνο οι στόπερ έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ωστόσο, ήταν τέτοιο το… χάλι και του αντιπάλου που στην ουσία δεν κόστισε αυτό του Άρη.

Το σκηνικό στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου έμοιαζε ιδανικό. Η αποβολή του Κώτσιρα δημιούργησε ιδανικές συνθήκες κι έκανε τον Άρη να αναθαρρήσει στο χορτάρι σε συνδυασμό με τις ενδείξεις πανικού που προσωπικά είδα στον Παναθηναϊκό. Αν στο 51’ έκλεινε κανείς την τηλεόραση θα ένιωθε τη βεβαιότητα ότι οι «κίτρινοι» θα έδιωχναν την κακοδαιμονία και θα κατακτούσαν το Κύπελλο. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για περίπου δώδεκα-δεκατρία λεπτά δίχως δεξί μπακ, ο Άκης Μάντζιος επέλεξε να δώσει αντίστοιχο χρόνο στους παρόντες και βλέποντας τον Ζαμόρα να κλωτσά δύο ευκαιρίες σήκωσε τον Γιάννη Φετφατζίδη προς ενίσχυση της επιθετικής γραμμής.

Με τη Φραπάρ να έχει αλλάξει τα κριτήρια των αποφάσεών της, εκεί θα έπρεπε άπαντες να είχαν λειτουργήσει με περισσότερη εξυπνάδα και ποδοσφαιρική πονηριά, ειδικά από τη στιγμή που οι διαθέσεις ήταν ευδιάκριτες. Η Γαλλίδα απέβαλε τον Βλάντιμιρ Νταρίντα σε μια φάση όπου ο Τσέχος δεν έκανε καν φάουλ στον Αράο. Καμία επαφή, καμία τάπα στο πόδι. Έβγαλε την κίτρινη από το τσεπάκι της μετά το «πέσιμο» από τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Έτσι είχε λειτουργήσει και σε άλλες περιπτώσεις. Άκουγε κραυγή κι αποφάσιζε με καθυστέρηση αφού ήταν εντελώς εκτός κλίματος. Αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή αλλοίωση των συνθηκών διεξαγωγής του αγώνα.

Εκεί η τραγωδία άρχισε να πλησιάζει στην κορύφωσή της. Ο Άκης Μάντζιος άλλαξε ολοκληρωτικά το πλάνο του μετά την απερισκεψία του Ζαν Ζουλ. Αδιανόητη η ενέργεια του Καμερουνέζου σε κερδισμένο φάουλ. Σε πέντε λεπτά, το πλεονέκτημα δεν έγινε απλά μειονέκτημα αλλά μια ιδανική κατάσταση άρχισε να μοιάζει απελπιστική.

Με αριθμητικό μειονέκτημα, δίχως άξονα και την παραμικρή ελπίδα για κράτημα μπάλας και με τον Λορέν Μορόν να είχε αποκτήσει εντελώς άχαρο ρόλο λήφθηκε η επιλογή της συντήρησης. Της μαζικής άμυνας δίχως αλλαγές και τον ερχομό φρέσκων παικτών από τον πάγκο καθώς ο Παναθηναϊκός πήρε όλα τα μέτρα στο γήπεδο παραδίδοντας τη ευθύνη στον Μπερνάρντ και στον Πέρεθ. Ο Άρης έμοιαζε με εγκλωβισμένο μποξέρ στα σχοινιά και γίνεται πολύ κουβέντα επί τούτου. Μετά Χριστόν Προφήτης δεν είμαι, ως θιασώτης όμως του «παίξε γερά και χάσε», προσωπικά θα έπαιρνα ρίσκο κι ας μην έβγαινε. Μπορεί μάλιστα να χειροτέρευε την κατάσταση αλλά θα το έπαιρνα. Γιατί, όπως το παιχνίδι έδειχνε ότι ήταν θέμα χρόνου να σκοράρει ο Άρης όταν είχε αριθμητικό πλεονέκτημα, το ίδιο ίσχυε τότε για τον Παναθηναϊκό ο οποίος τελικώς το βρήκε.

Προηγήθηκε όμως η φάση του 91ου λεπτού στη δεύτερη καταλυτική απόφαση της Στεφανί Φραπάρ και του VARίστα η οποία συνιστά αλλοίωση αποτελέσματος. Μετά τα ανάποδα φάουλ και τις κάρτες που έμειναν στο τσεπάκι, δεν γίνεται κανείς από τους δύο να μην αντιλήφθηκαν την απερισκεψία του Αράο και το καθαρό πέναλτι στη διεκδίκηση κεφαλιάς με τον Φαμπιάνο. Δύο εξαιρετικά σοβαρά λάθη κατά της μίας ομάδας δεν έχουν ξανασυμβεί σε τελικό Κυπέλλου (τουλάχιστον ) στα τελευταία χρόνια. Άλλο η κακή διαιτησία από αυτό που συνέβη στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Τα μονόπλευρά σοβαρά λάθη δεν χαρακτηρίζονται «κακή διαχείριση».

Για την επόμενη μέρα, τούτη τη στιγμή, δεν δύναμαι να γράψω πολλά. Διαπιστώνω όμως μια οργισμένη και απογοητευμένη μάζα ανθρώπων που ψάχνει την ελπίδα αλλά αυτή δεν φαίνεται. Προφανώς περιμένει να ακούσει τις προγραμματικές τοποθετήσεις. Αυτές αναμένω κι εγώ. Το τι πρέπει να γίνει ή μάλλον θα έπρεπε να είχε γίνει έχει αναφερθεί πολλάκις σ' αυτή τη γωνιά.