ΑΕ Λεμεσού - Άρης Λεμεσού: «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί...»

• Ο αδερφικός Βάνα Άλβες
• Τα παιδιά μας έδειξαν πως γίνεται, εμείς;

Μια φάση, μια στιγμή, τρεις πρωταγωνιστές. Τρία πράγματα, αρχικά δίχως σύνδεση μεταξύ τους, μας έδειξαν περί τίνος πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο. Την ουσία του, την πνοή του, την ομορφιά του και την πραγματική του φύση.

Το ντέρμπι της Λεμεσού ανάμεσα σε ΑΕΛ και Άρη έληξε με 0-3 υπέρ των φιλοξενουμένων, ωστόσο το σκορ και το παιχνίδι σαν παιχνίδι δε θα μας απασχολήσει ετούτη τη φορά, καθώς υπάρχουν πράγματα επάνω από όλα αυτά.

Σε φάση του του 34ου λεπτού, ο τερματοφύλακας της ΑΕΛ, Μπράγκα, μετά από άστοχη έξοδο, βρίσκει τη μπάλα ψηλά με το χέρι εκτός περιοχής και έχει άτσαλη πτώση στο έδαφος έπειτα. Ο διαιτητής δικαιολογημένα τον αποβάλλει.

Ο αδερφικός Βάνα Άλβες

Πέρασαν μερικά λεπτά όπου ο Βραζιλιάνος πορτιέρε παρέμεινε στο έδαφος και πολλοί φοβήθηκαν κάποιον τραυματισμό. Στη συνέχεια ευτυχώς σηκώθηκε κανονικά και απαρηγόρητος για το «παιδιαρίστικο» λάθος του, αποσύρθηκε σιγά σιγά προς την φυσούνα.

Εκείνη τη στιγμή όμως, ο συμπατριώτης του, τερματοφύλακας του Άρη, Βάνα Άλβες, ένιωσε την ανάγκη να στηρίξει τον συνάδελφό του. Έτρεξε όλο το μήκος του γηπέδου, για να πει δυο λόγια στον Μπράγκα, να του δώσει το χέρι και να του πει πως όλα θα πάνε καλά.

Αυτό η αλήθεια είναι πως όταν το σκέφτεσαι πολλές ώρες μετά, φαντάζει σαν κάτι φυσιολογικό, σαν κάτι το οποίο όλοι θα έκαναν. Όχι σε ένα ντέρμπι όμως, όπου παίζονται όλα ή τίποτα, το αίμα είναι στο κεφάλι και το πάθος μπλοκάρει τη λογική.

Η χειραψία αυτή, στη δύσκολη στιγμή μας έδειξε ότι το ποδόσφαιρο που αγαπάμε, παραμένει ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι της ζωής μας ίσως, αυτό που μας νοηματοδοτεί, αλλά αυτή είναι και η πραγματική μορφή του και όχι ορισμένες άλλες εικόνες.

Τα παιδιά μας έδειξαν πως γίνεται, εμείς;

Κατά την απόσυρση του μοιραίου Μπράγκα, μπορούσες να ακούσεις κάποιες φωνές, σε ένα αχανές άδειο στάδιο 11000 θέσεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, φαντάζεστε όλοι υπό άλλες συνθήκες, τι θα ακούγανε τα αυτιά του ποδοσφαιριστή. Δεν ήταν αυτό που όλοι νομίζανε ωστόσο. Αυτές οι φωνές, είχανε κάτι άλλο.

Ήταν οι φωνές παιδιών. Φωνές χωρίς μίσος και χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς κατάρες, χωρίς βρισιές. Ήταν λιγοστοί μικροί φίλοι των «Λεόντων», που βρέθηκαν στο στάδιο της Λεμεσού, ελέω της τιμωρίας της ΑΕΛ για τα όσα έγιναν στο ντέρμπι με τον συμπολίτη Απόλλωνα.

Και τι έκαναν τα παιδιά; Τραγούδησαν ρυθμικά το όνομα του τερματοφύλακά τους. Του παίκτη που πιθανώς και να τους στέρησε την ελπίδα να διεκδικήσουν κάτι σε ένα παιχνίδι ντέρμπι.

Ε και; Δεν φάνηκε να συγκινήθηκαν οι Κίτρινοι πιτσιρίκοι. Αγαπάνε την ομάδα τους, αγνά. Χωρίς μίσος για κάποιον, δίχως σκοπιμότητα στα όσα λένε να πληγώσουν κάποιον. Τα παιδιά έδειξαν τον τρόπο πως γίνεται σωστά, οι μεγάλοι θα ακολουθήσουμε;

Μια αποβολή, μας έδωσε τόσο διαφορετικούς πρωταγωνιστές, αλλά ταυτόχρονα τόσο ίδιους. Γιατί αλήθεια, "this is Football". Τα παιδιά αγαπάνε την ομάδα τους, αγαπάνε το άθλημα εξίσου όμως. Και βάλανε τα γυαλιά σε εμάς τους δήθεν ώριμους ενήλικες.

Και η νέα γενιά έδειξε την αγνή λατρεία της για το άθλημα που και εμείς λατρεύουμε. Οπότε το πλάνο είναι ξεκάθαρο. Και μας το λένε πεντακάθαρα οι στίχοι ενός τραγουδιού που ως παιδιά και εμείς μαθαίναμε και ίσως, να ήρθε η ώρα να πράξουμε αναλόγως.

«Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα».