Κώστα Τσιμίκα, σε ευχαριστώ για τα δάκρυα χαράς

• Οι απαντήσεις του «Tsimi»
• Το ζεϊμπέκικο και το κοπέλι

Τρομερό μήνυμα καλού φίλου, λίγα λεπτά αφότου ο Κώστας Τσιμίκας ευστόχησε από το σημείο του πέναλτι και μπήκε για πάντα στις «χρυσές» σελίδες της ιστορίας της Λίβερπουλ, χαρίζοντάς της το πρώτο Κύπελλο μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, την σεζόν μάλιστα που ο αρχαιότερος ποδοσφαιρικός θεσμός στον κόσμο συμπλήρωσε 150 χρόνια ζωής.

«Μαλ@@@, έβαλε γκολ Έλληνας και στις εξέδρες άναψαν καπνογόνα. Τους χαλάσουμε και αυτούς» έγραφε στο μήνυμά του, με αρκετή δόση (πικρού) χιούμορ για την κακή συνήθεια μας να εξάγουμε αρκετές από τις παθογένειες μας μακριά από τα σύνορά μας.

Εν προκειμένω, όμως, δικαιούμασταν να καμαρώνουμε (και να ανάψουμε και κανά καπνογόνο, βρε αδερφέ!) για ένα από τα κορυφαία «εξαγώγιμα προϊόντα» μας, έστω και αν «Tsimi» μόχθησε όσο κανείς για να φτάσει μέχρι εδώ και πρωτίστως πρέπει να ευγνωμονεί τον εαυτό του για όσα έχει καταφέρει.

Για πρώτη φορά σε αγώνα που παρακολουθώ ως ουδέτερος θεατής, έπιασα τον εαυτό μου να αγωνιά για το πέναλτι του Κώστα, να τον παροτρύνει, έστω και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να πανηγυρίζει σαν να σκόραρε η ομάδα του και να βουρκώνει βλέποντας τις μαγικές στιγμές που έζησε ο Τσιμίκας μετά, σε ένα ετεροχρονισμένο πάρτι γενεθλίων, δύο ημέρες αφότου έκλεισε τα 26 του χρόνια.

Οι απαντήσεις του «Tsimi»

Κώστα Τσιμίκα, σε ευχαριστώ ειλικρινά γι’ αυτά τα δάκρυα χαράς. Γιατί απέδειξες ότι το ταλέντο σε συνδυασμό με την σκληρή δουλειά, αργά ή γρήγορα, δίνει τους καρπούς που αξίζεις, ακόμα και αν ξεκινάς από μια ομάδα της (αδικημένης) επαρχίας (Πανσερραϊκός), προτού φτάσεις με το σπαθί σου στα μεγάλα (ελληνικά) σαλόνια (Ολυμπιακός).

Γιατί δεν το έβαλες ποτέ κάτω, δεν… ξενέρωσε για τους δανεισμούς σου στην Έσμπιεργκ και στη Βίλεμ, αλλά εκμεταλλεύτηκες και ρούφηξες σαν «σφουγγάρι» την κάθε ημέρα εμπειρίας και επέστρεψες στον Ολυμπιακό πανέτοιμος για να καθιερωθείς ως ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ στην Ευρώπη.

Γιατί δεν φοβήθηκες την πρόκληση της ομάδας που αγαπούσες από μικρό παιδί (Λίβερπουλ), γνωρίζοντας μάλιστα ότι στην θέση σου αγωνίζεται ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο (Άντι Ρόμπερτσον), με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής που μπορεί να γονατίσει - απογοητεύσει έναν ποδοσφαιριστή.

Γιατί, παρά την πρώτη ζόρικη σεζόν, με τραυματισμό, κορονοϊό και δύσκολη προσαρμογή, δεν το έβαλες κάτω, αλλά δούλεψες ακόμα πιο σκληρά, κέρδισες ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη του (πολύ απαιτητικού, αλλά δίκαιου) προπονητή σου και έδειξες στον Ρόμπερτσον ότι δεν μπορεί να… κοιμάται ήσυχος, γιατί πλέον έχει πραγματικό ανταγωνισμό για την θέση στην ενδεκάδα.

Γιατί, πρωτίστως, απέδειξες σε όλα τα κακομαθημένα ταλεντάκια που επαναπαύονται σε μια εφήμερη επιτυχία ή έναν βαρύγδουπο τίτλο εφημερίδας ή ιστοσελίδας, ότι αν δεν βρέξεις κώλο (και μάλιστα μέχρι πολύ βαθιά), ψάρι δεν τρως.

Με το σπαθί σου και την αξία σου, πλέον, μπορεί να απολαμβάνεις όσο ψάρι θέλεις στα λιμάνια που έζησες και άφησες/αφήνεις την σφραγίδα σου, όπως αυτό του Πειραιά στο παρελθόν και, πλέον, αυτό του Λίβερπουλ.

Το ενδιαφέρον ομάδων όπως η Γιουβέντους του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι ή η Ρόμα του Ζοσέ Μουρίνιο έχει να κάνει περισσότερο με φήμες, αλλά πιθανότατα εμπεριέχει και μεγάλη δόση αλήθειας. Και δεδομένα θα υπάρχει ενδιαφέρον και από άλλες ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων.

Ποιο λόγο, όμως, έχει να φύγει ο «Greek Scouser» από το «Άνφιλντ», το οποίο σε μαγεύει με το «You’ll never walk alone» (πριν από 15 χρόνια υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας και δεν θα το ξεχάσω ποτέ) και έχει μάθει πλέον να τραγουδάσει συνθήματα προς τιμήν του Έλληνα αμυντικού;

Στην (σχεδόν) τέλεια ποδοσφαιρική μηχανή του Γιούργκεν Κλοπ, ο Τσιμίκας κατάφερε να γίνει ένα πολύτιμο γρανάζι και δικαιούται να συνεχίζει να απολαμβάνει αυτό το στάτους. Με βάση τον χαρακτήρα του, άλλωστε, είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να επαναπαυτεί στο πέναλτι - τίτλο στο «Γουέμπλεϊ»…

Το ζεϊμπέκικο και το κοπέλι

Αποτελεί, δυστυχώς, κοινή πεποίθηση ότι «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» και πολλοί συμπατριώτες μας βρήκαν την υγεια τους μακριά από τα πάτρια εδάφη. Αυτό, βεβαίως, δεν αφορά τόσο τον Τσιμίκα, η εξέλιξη και οι δυνατότητες του οποίου ήταν για να δοκιμάσει (και να πετύχει) μακριά από την Ελλάδα.

Υπάρχουν, όμως, και συνάδελφοί του που δεν βρήκαν εν Ελλάδι την πραγματική ποδοσφαιρική τους ταυτότητα ή δεν μπόρεσαν να ξετυλίξουν το ταλέντο που αναμφίβολα κουβαλούν στα πόδια τους. Και δύο τέτοιες περιπτώσεις, αναμφίβολα, είναι ο Τάσος Μπακασέτας και ο Γιώργος Γιακουμάκης.

Μέχρι τα 23 του χρόνια, ο «Μπάκα» είχε προλάβει να παίξει ήδη σε τέσσερις ομάδες (Αστέρας Τρίπολης, Θρασύβουλος, Άρης και Πανιώνιος) και πήγε στην ΑΕΚ φιλοδοξώντας να καθιερωθεί σε μια ομάδα πρώτης γραμμής. Παρά το δεδομένο ταλέντο του, δεν ευδοκίμησε.

Στα 26 του, πολύ κοντά στην ποδοσφαιρική ωριμότητά του, επέλεξε να ρισκάρει με μια άσημη τουρκική ομάδα (Αλάνιασπορ), η οποία όμως αποτέλεσε το εφαλτήριο για να μπει στο μπλοκάκι ομάδων όπως η Λάτσιο. Συνέχισε στην Τουρκία και δεν το μετάνιωσε.

Γιατί, η Τραμπζονσπόρ δεν έχει το ειδικό βάρος των τριών ομάδων της Κωνσταντινούπολης (Γαλατάσαραϊ, Μπεσίκτας και Φενέρμπαχτσε) αλλά, υπό την καθοδήγηση του Μπακασέτα (ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν), κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από… 38 ολόκληρα χρόνια!

Και αν το πέναλτι - τίτλος του Τσιμίκα γέμισε τα μάτια μου με δάκρυα χαράς, η είσοδος του Μπακασέτα στο κατάμεστο «Σενόλ Γκιουνές» υπό τους ήχους του Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας, με τον Τάσο να χορεύει συρτάκι με μια ελληνική σημαία δεμένη στην πλάτη και κάτω από την αποθέωση του κόσμου, μου προκάλεσε ανατριχίλες.

Τέτοιες στιγμές ΜΟΝΟ ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει, αφήνοντας στην άκρη τις δεδομένες διαφορές των πολιτικών των δύο χωρών, αλλά και βεβαίως τα όσα τραγικά κατέγραψε η ιστορία και δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ να λησμονιούνται.

Ο Μπακασέτας δεν αποκλείεται πλέον να δοκιμάσει το παραπάνω βήμα στην καριέρα του για ένα ακόμα ανώτερο πρωτάθλημα, κάνοντας πάντα πολύ προσεκτικά βήματα, όπως αυτά που δεδομένα κάνει ο Γιώργος Γιακουμάκης.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην ποδοσφαιρική Κρήτη (Ατσαλένιος, Πλατανιάς, Επισκοπή), πήγε στην ΑΕΚ σε ηλικία 23 ετών (όπως και ο Μπακασέτας), αλλά δεν έμελλε να φτουρήσει στον Δικέφαλο. Ε και;

Δεν δίστασε να κυνηγήσει τη τύχη του σε ένα πρωτάθλημα δεύτερης ταχύτητας όπως το πολωνικό (με τη Γκόρνικ) και, στη συνέχεια, να δοκιμάσει σε μια πολύ πιο απαιτητική λίγκα που λατρεύει το επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά διαχρονικά και τους Έλληνες, όπως είναι η ολλανδική.

Στη Φένλο ο Γιώργος εξελίχθηκε σε «νέο Μαχλά», αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Eredivisie και κέρδισε το διαβατήριό του για την Σέλτικ. Και στην Σκωτία, παρά το δύσκολο ξεκίνημα, βρήκε τα πατήματά του και κατάφερε με έναν καταπληκτικό δεύτερο γύρο να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ και στην Premier League, επαναφέροντας τους Κέλτες στην κορυφή, μετά την περσινή επιτυχία της Ρέιντζερς.

Χαρακτηρίζουμε «πρεσβευτές» μας αυτά τα παιδιά, αλλά αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια, αφού έφτασαν μέχρι εδώ χάρη πρωτίστως στην σκληρή δουλειά και την ατσάλινη θέλησή τους, χωρίς απαραιτήτως να έχουν πάρει τις κατάλληλες βάσεις από τις ποδοσφαιρικές δομές της χώρα μας.

Αυτό, όμως, δεν μας εμποδίζει από το να βουρκώνουμε με το ιστορικό πέναλτι του Τσιμίκα, να ανατριχιάζουμε με το ζεϊμπέκικο που χόρεψε ο Μπακασέτας υπό τις τουρκικές ιαχές ή να χειροκροτούμε με θαυμασμό γκολ όπως το ανάποδο ψαλίδι με το οποίο ο Γιακουμάκης κάθισε και πάλι στην κορυφή των σκόρερ ενός σημαντικού πρωταθλήματος. Για όλα αυτά, σας ευχαριστούμε…

Υ. Γ. : Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι της ΑΕΚ, αλλά οι στιγμές με τα μικρά παιδιά να πανηγυρίζουν σαν τρελά και τους μεγαλύτερους να βουρκώνουν από συγκίνηση για το δραματικό, απίστευτο φινάλε στο «Κλεάνθης Βικελίδης», είναι αυτές που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον αθλητισμό. Εξαιτίας του κορονοίού, τις στερηθήκαμε για σχεδόν δύο χρόνια. Μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να τις αναπολήσουμε, αλλά να προσθέτουμε συνεχώς και άλλες στο μπαούλο των γλυκών αναμνήσεων…