• Δεν τον πίστεψαν, αλλά το πίστεψε ο ίδιος
• Γεννημένος ηγέτης, νίκησε και πάλι

Είναι από τις στιγμές που το ποδόσφαιρο περνά σε τελευταία μοίρα. Που δεν έχει σημασία ο νικητής ή ποιος θα βάλει το γκολ. Το απόγευμα του Σαββάτου (12/6) όλοι πάγωσαν στο «Πάρκεν». Ο Κρίστιαν Έρικσεν κατέρρευσε. Μόνος του. Όλοι έπιαναν το πρόσωπό τους.

Δεν ήθελαν να δούν, να ακούσουν το χειρότερο σενάριο. Δεν άφηναν το μυαλό του να το σκεφτεί. Ο 29χρονος τρόμαξε τους πάντες, αλλά τα κατάφερε σύμφωνα με τις πληροφορίες που έρχονται από το νοσοκομείο της Κοπεγχάγης και τη φωτογραφία που συγκλονίζει τον πλανήτη. Οι προσευχές έπιασαν τόπο. Άλλωστε, πάντα έχει μάθει να νικά στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και η σημερινή ήταν η πιο δύσκολη.

Ο ξανθός γαλανομάτης γεννήθηκε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (14 Φεβρουαρίου) του 1992, λίγους μήνες πριν η εθνική ομάδα της πατρίδας του καταφέρει το θαύμα από τις παραλίες, στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Ως γιος δύο γονιών της μεσαίας τάξης, δεν τού έλειψε κάτι στην παιδική του ηλικία, ούτε όμως είχε και υπέρογκες ανέσεις. Έμαθε να είναι μετρημένος και αυτό φαίνεται όχι μόνο κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, αλλά στην ανατροφή που δίνει στην οικογένειά του.

Δεν τον πίστεψαν, αλλά το πίστεψε ο ίδιος

Πάντα πιστός στην comfort zone των δικών του ανθρώπων του, δηλώνει ερωτευμένος με τη σύζυγό του, Σαμπρίνα Κβιστ Γενσεν, η οποία έντρομη κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο λίγο μετά την κατάρρευση και βρήκε τη συμπαράσταση των συμπαικτών του, Κάσπερ Σμάιχελ και Σίμον Κιάερ. O δεύτερος ήταν ο ήρωας. Ο φύλακας άγγελός του. Εκείνος που βεβαιώθηκε πως δεν γύρισε η γλώσσα του συμπαίκτη του όταν είχε χάσει τις αισθήσεις του, έβαλε τους συμπαίκτες τους να στηθούν γύρω του για να τον προστατεύσουν.

Ακούμπησε για πρώτη φορά την μπάλα σε ηλικία τριών ετών και το έκανε στην κωμόπολη και γενέτειρά του, το Μίντελφαρτ. Χωριό για την ακρίβεια, με πληθυσμό 15.000 κατοίκων. Όλα είναι ήσυχα εκεί. Ο μόνος θόρυβος που σπάει τη μονοτονία είναι από τις φωνές των παιδιών που παίζουν ποδόσφαιρο στα πολλά γήπεδα της περιοχής. Εδώ και χρόνια το όνομά του είναι γνωστό λόγω του Κρίστιαν.

Είναι αυτός που μετέδωσε το μικρόβιο της «στρογγυλής θεάς» και στην κατά τέσσερα χρόνια μικρότερη αδελφή του, Λουίζ, η οποία παίζει στην αντίστοιχη (γυναικεία) ομάδα ποδοσφαίρου της εθνικής Δανίας.

Όπως έχει υποστηρίξει και ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του, «το ποδόσφαιρο είναι στο αίμα της οικογένειάς μου».

Το 2005 άρχισε ν' ανοίγει τα φτερά του. Άφησε το μικρό χωριό για το πιο μεγάλο Οντένσε. Τα «πράγματα και θαύματα» που έκανε με τα τμήματα υποδομής της ομώνυμης ομάδας προσέλκυσαν πλήθος scouts από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Μπαρτσελόνα, Μίλαν και Τσέλσι έστειλαν τους ανθρώπους τους για να τον παρακολουθήσουν από κοντά. Είτε οι εκθέσεις ξεχάστηκαν σε κάποιο συρτάρι, είτε δεν εισακούστηκαν τα λόγια τους. Η ουσία είναι ότι κανένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο δεν πίστεψε στον μικρό Κρίστιαν. Ταξίδεψε στη Βαρκελώνη, το Λονδίνο και το Μιλάνο. Η απάντηση ίδια σε διαφορετικές γλώσσες. Το «no» σε διαφορετική προφορά και χροιά και μια κλειστή πόστα.

Ο πατέρας του, ωστόσο, έδωσε τη δική του εκδοχή σε παλαιότερη συνέντευξη και υποστήριξε ότι ο ίδιος με τον υπεπροστατευτικό του χαρακτήρα εμπόδισε τον γιο του δοκιμαστεί στους Μπλε: «Δεν μού άρεσε ο τρόπος που μεταχειρίζονται τους νεαρούς ποδοσφαιριστές».

Ο ίδιος όμως πίστεψε και αυτό είχε εν τέλει σημασία. Την εποχή που και η τεχνολογία του Διαδικτύου άρχιζε να κάνει τα δικά της μεγάλα και ραγδαία άλματα, ο ίδιος παρακολουθούσε videos με τα ινδάλματά του. Τον Ράιαν Γκιγκς, τον Ζινεντίν Ζιντάν και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Όχι απαραίτητα για να τους μιμηθεί, αλλά για να βάλει όσα στοιχεία - τεχνικά και ποιοτικά (προσωπικότητα) - στο παιχνίδι του.

Ο προπονητής του στην Κ17 της Δανίας, Γκλεν Ρίντερσχολμ, θυμάται τις προπονήσεις μαζί και από τότε είχε διακρίνει κάτι το πρωτοφανές: «Δεν είχα ξαναδεί τέτοιον παίκτη. Είχαμε και διαφωνίες, αλλά ήταν ένα ήσυχο παιδί. Ήταν συνεσταλμένος, αλλά όταν αντιμετώπιζα πρόβλημα με τον αντίπαλο, ήξερα ότι μπορούσα να βασιστώ πάνω του».

Τον πίστεψε ο Άγιαξ. Ο Αίαντας, άλλωστε, έχει αποδείξει ότι παίρνει τέτοια ρίσκα και στις περισσότερες περιπτώσεις τού βγαίνουν. Δικαιώθηκαν αμφότεροι! Τον «ανακάλυψε» ο Γιον Στιλ Όλσεν, ο «μάγος» του σκανδιναβικού scouting. Ο ίδιος που είχε ανακαλύψει και τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (επίσης για λογαριασμό του Άγιαξ). Το κριτήριό του αλάνθαστο.

Στο Άμστερνταμ έλαμψε το άστρο του και κέρδισε την κλήση στην εθνική ομάδα της πατρίδας του. Έγινε ο νεότερος ηλικιακά ποδοσφαιριστής που πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Έπειτα άρχιζε να συλλέγει βραβεία και να γεμίζει την τροπαιοθήκη του. Τόσο συλλογικές διακρίσεις (πρωταθλήματα με τον Άγιαξ), όσο και ατομικές (καλύτερος παίκτης της χρονιάς στη Δανία).

Γεννημένος ηγέτης, νίκησε και πάλι

Ο κύκλος έκλεισε, ένας άλλος άλλαξε. Πήρε το φύλλο πορείας για το Λονδίνο και την Τότεναμ. Το όνειρό του να παίξει στην Premier League έγινε πραγματικότητα με το κόστος της μεταγραφής να ξεπερνά τα 13 εκατ. ευρώ. Κι όχι μόνον έπαιξε, αλλά υπήρξε εκ των πρωταγωνιστών όχι μόνο των Σπερς, αλλά και όλου του πρωταθλήματος. Μαζί με τον Κέιν, τον Σον και τους άλλους «στρατιώτες» του Μαουρίσιο Ποτσετίνο έφτασαν στον τελικό του Champions League στη Μαδρίτη. Αλλά και πάλι όταν ένιωσε ότι έπρεπε να φύγει, δεν δίστασε να το πράξει.

Αποδέχτηκε την κλήση της Ίντερ και πήρε το δρομολόγιο για το Μιλάνο. Τον Ιανουάριο του 2020 η μιλανέζικη ομάδα τον απέκτησε αντί 27 εκατ. ευρώ. Δέχτηκε κριτική, κάθισε στον πάγκο, δεν βρήκε γλώσσα επικοινωνίας με έναν δύσκολο άνθρωπο όπως ο Αντόνιο Κόντε, αλλά όταν χρειάστηκε δήλωσε «παρών». Με τις απίθανες εκτελέσεις φάουλ, τις αυθόρμητες ενέργειές του συνέβαλε στην κατάκτηση του Σκουντέτο με τους Νερατζούρι.

Το απόγευμα του Σαββάτου (12/6) «πάγωσαν» όλοι στην Κοπεγχάγη. Κατέρρευσε ξαφνικά. Οι προσπάθειες του ιατρικού επιτελείου, επίμονες και συνεχείς. Γεμάτες αγωνία. Αγωνία όχι μόνο στο γήπεδο, παντού όπου έφτασαν τα νέα. Παντού όπου έφτασε η εικόνα και το video.

Το ματς συνεχίστηκε. Η απόφαση ελήφθη αφότου ο ίδιος μέσω Facetime ενημέρωσε τους συμπαίκτες του ότι είναι καλά. Το αποτέλεσμα δεν θα το θυμάται κανείς. Ούτε και οι ίδιοι οι Φινλανδοί που πανηγύρισαν την πρώτη τους νίκη στην παρθενική τους συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Άλλωστε και ο Γιόελ Πογχιάνπαλο δεν πανηγύρισε το παρθενικό (και νικητήριο) γκολ. Τι σημασία είχε αν ήταν ιστορικό; Ο Κρίστιαν σύμφωνα με τις πληροφορίες που έρχονται από τη Δανία, αποδείχθηκε πολύ σκληρός. Νικητής όπως πάντα. Στο πιο δύσκολο ματς, με τον πιο δύσκολο αντίπαλο, τον κοίταξε στα μάτια και πέρασε πάλι το δικό του. Νίκησε και πάλι, ντριμπλάροντας και αφήνοντας σύντομα -όπως όλοι μας ελπίζουμε- ως μία κακή ανάμνηση το χειρότερο σενάριο.