Κάποιες φορές θέλεις να γράψεις έναν πρόλογο και δεν σου βγαίνει. Κάποιες φορές οι λέξεις που προσπαθείς να βρεις για να περιγράψεις αυτό που άκουσες και που έζησες, απλά δεν υπάρχουν. Κάποιες φορές μπορεί να βγάλεις το μεγαλύτερο αποκλειστικό και να είσαι χαρούμενος που τα κατάφερες και κάποιες άλλες μπορεί να αποχαιρετίσεις τον συνομιλητή σου και να βάλεις τα κλάματα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.

Ήταν πολλές οι στιγμές κατά την διάρκεια της συνομιλίας με τον Χαβιέ Ούμπιντες που ο Αργεντινός κόμπιασε. Σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα. Προσπάθησε να συγκρατηθεί. Και συνέχισε. Ήθελε να τα βγάλει από μέσα του. Ήθελε να μιλήσει για την αγαπημένη του αδερφή, την Σολεδάδ, που έφυγε στις 9 Δεκεμβρίου. Από εκείνη τη μέρα και μετά όλοι μαθαίναμε και βλέπαμε τις ενέργειες του ίδιου του «Ούμπι» για την αδερφή του. Τις αφιερώσεις του στα social media, στην φανέλα του, στα γκολ που σημείωνε.

Για πρώτη φορά ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής μιλάει για όλα όσα έζησε από τον Μάιο, που έμαθε πως η αδερφή του έχει καρκίνο, μέχρι και τις 9 Δεκεμβρίου που έφυγε από την ζωή. Δεν θα γράψουμε περισσότερα. Άλλωστε, αυτά που λέει ο Χαβιέ Ούμπιντες αποκλειστικά στο gazzetta.gr θα σας μείνουν βαθιά χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά. Θα σας κάνουν να καταλάβετε πως το ποδόσφαιρο, ακόμα και για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, δεν είναι παρά ένα απλό παιχνίδι, μπροστά στην αξία της ζωής και της οικογένειας.

Γεια σου Ούμπι. Από χθες όλος ο κόσμος μιλάει για σένα και την αφιέρωση στην αγαπημένη σου αδερφή. Σολεδάδ ήταν το όνομά της, σωστά;

«Ναι, την έλεγαν Σολεδάδ. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας. Το πρώτο είναι η Καρίνα, που τώρα είναι 39 ετών, το τρίτο είμαι εγώ, το τέταρτο είναι η Βαλέρια που είναι 30 και ο μικρός μας, ο Τομάς, που είναι 14 ετών».

Παίζει μπάλα ο μικρός;

«Ναι παίζει εκεί στην Αργεντινή. Δεν είναι σαν εμένα, αυτός σουτάρει με το αριστερό. Του έχω πει όμως, πρώτα θα κοιτάζει να τελειώσει το σχολείο και μετά να κοιτάξει το ποδόσφαιρο. Έτσι έκανα κι εγώ, γιατί μου το έμαθαν οι αδερφές μου, έτσι θέλω να κάνει και ο Τομάς και το ίδιο λέω και στην κόρη μου και στον γιο μου. Το σχολείο είναι το πιο σημαντικό. Το ποδόσφαιρο είναι μέχρι τα 35, 36, 37 χρόνια σου. Το σχολείο μένει για πάντα και σε βοηθάει για πάντα».

Μεγάλη οικογένεια. Ο μπαμπάς και η μαμά με τι ασχολούνται;

«Ναι είμαστε μεγάλη οικογένεια. Πέντε αδέρφια, αλλά έφυγε πλέον η αγάπη μας, η Σολεδάδ. Μένουν όλοι στην Αργεντινή, στο Σαν Σεμπάστιαν του Μπουένος Άιρες. Εκεί μεγαλώσαμε, όλοι μαζί. Πάντα ήμασταν όλοι μαζί, εγώ ήμουν ο πρώτος που έφυγα, λόγω του ποδοσφαίρου. Η μαμά μου (σ.σ. Μαρία) δεν εργάζεται. Ο μπαμπάς μου (σ.σ. Οράσιο) είναι παραγωγός φρούτων. Είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια, αν και υπήρξαν δύσκολα χρόνια λόγω της φτώχειας».

Πότε έμαθες για το πρόβλημα της αδερφής σου;

«Δυστυχώς το μάθαμε πολύ αργά. Τον περασμένο Μάιο μας ενημέρωσαν οι γιατροί. Πέθανε λίγους μήνες μετά, στις 9 Δεκεμβρίου. Όταν μίλησα με τους γιατρούς τους είπα ότι θα κάνω τα πάντα για να βοηθήσω την Σολεδάδ. Ό,τι χρειαζόταν θα μπορούσα να το κάνω. Δυστυχώς όμως το μάθαμε αργά. Πολύ αργά. Οι γιατροί μας είπαν πως αν το είχαμε μάθει νωρίτερα, από το ξεκίνημα, θα υπήρχαν ελπίδες. Δυστυχώς, όταν το μάθαμε μας είπαν πως θα κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά δεν έδιναν πολλές ελπίδες. Άρχισε να μετράει αντίστροφά ο χρόνος».

Μιλούσες συχνά μαζί της;

«Κάθε μέρα φίλε. Κάθε μέρα μιλούσα στο τηλέφωνο με την Σολεδάδ. Με αγαπούσε πολύ η αδερφή μου. Με κοιτούσε σαν Θεό. Και όχι λόγω του ποδοσφαίρου και των όσων έχω πετύχει. Από μικρό με κοιτούσε σαν Θεό. Είχαμε τρία χρόνια διαφορά. Εγώ είχα γεννηθεί 9 Φεβρουαρίου, εκείνη 15 Φεβρουαρίου. Όταν γεννήθηκα είχα την Σολεδάδ και την Καρίνα να με προσέχουν και μετά ήρθε και η Βαλέρια. Ήταν τρία κορίτσια και εγώ το μόνο αγόρι τότε. Με αγαπούσαν πάρα πολύ και με πρόσεχαν. Δυστυχώς δεν μπορούσα να είμαι κοντά της σε αυτούς τους τελευταίους μήνες. Προσευχόμουν κάθε μέρα να πάνε όλα καλά. Κάθε μέρα έκανα την ίδια προσευχή. Αλλά η καρδιά μου ήξερε ότι ήταν πολύ δύσκολο. Το ήξερα μέσα μου ότι δεν θα τα κατάφερνε. Και δυστυχώς…».

Οι άνθρωποι της ομάδας ήξεραν κάτι γι’ αυτό;

«Μόνο ο Στέφανο (σ.σ. Ναπολεόνι) ήξερε. Κανένας άλλος. Μόνο ο Στέφανο, που είναι αδερφικός μου φίλος. Δεν ήθελα να το πω σε άλλον στην ομάδα, ούτε στον Γιάννη (σ.σ. Αγγελόπουλο), ούτε στον πρόεδρο, σε κανέναν. Δεν ήθελα να φαίνεται σαν δικαιολογία αν δεν έπαιζα καλά. Δεν ήθελα να πει κανείς πως ο Ούμπι δεν παίζει καλά γιατί έχει πρόβλημα με την αδερφή του, ούτε να πει κάποιος πως τον Ούμπι θα πρέπει να τον περιμένουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Επέλεξα να το κρατήσω για μένα. Στο γήπεδο είναι η δουλειά μου, έξω απ’ αυτό είναι η ζωή μου. Και το γήπεδο δεν έχει σχέση με τη ζωή μου. Ο Στέφανο όμως είναι αδερφικός μου φίλος, ήξερα ότι δεν θα πει πουθενά το παραμικρό γι’ αυτό του τα έλεγα όλα. Και ήταν πραγματικά δίπλα μου».

Το έμαθαν όλοι την ίδια μέρα δηλαδή;

«Ναι. Στις 9 Δεκεμβρίου όταν έφυγε από τη ζωή. Είχαμε πρωινή προπόνηση. Όταν τελείωσε είχα πολλές κλήσεις από την αδερφή μου την Καρίνα και πολλά μηνύματα. Πήρα αμέσως τηλέφωνο να δω τι συμβαίνει και μου είπε η Καρίνα πως «έφυγε» η Σολεδάδ. Εκεί ήταν που μίλησα στον Γιάννη (σ.σ. Αγγελόπουλο) και τον ενημέρωσα. Έκανε τα πάντα για να φύγω κατευθείαν για την Αργεντινή. Το ίδιο έκανε και ο πρόεδρος. Το έμαθα στη 1 το μεσημέρι και μου έκλεισαν εισιτήρια αμέσως. Στις 6 το απόγευμα πετούσα για Αργεντινή».

«ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ»

Πότε μίλησες τελευταία φορά μαζί της;

«Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ποτέ φίλε. Κρατάω μέσα μου τη φωνή της κι εκείνη τη φράση που μου είπε. Μιλήσαμε τελευταία φορά δύο μέρες πριν πεθάνει. Στις 7 Δεκεμβρίου. Λίγο πριν κλείσουμε μου είπε: «Αδερφέ μου σ’ αγαπώ πάρα πολύ. Σε θέλω εδώ κοντά μου». Φίλε, δεν μπόρεσα να της πω τίποτα. Δεν μπόρεσα να της απαντήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τα κλάματα και να κλείσω το τηλέφωνο. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα και σκέφτομαι πως για εκείνη θα ήταν ακόμα περισσότερο. Της είπα «γεια σου Σολεδάδ» και το έκλεισα, γιατί δεν ήθελα να με ακούσει να κλαίω. Το έκλεισα και έκλαιγα».

Ειλικρινά μετά απ’ αυτό δεν ξέρω τι άλλο να σε ρωτήσω. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι άλλο.

«Μου κάνει καλό να μιλάω γι’ αυτό. Δεν με ενοχλεί. Δεν έχω μιλήσει ποτέ και σ’ ευχαριστώ πολύ. Το ήθελα πολύ. Μέχρι τώρα μιλάω στον Στέφανο και στους δικούς μου ανθρώπους. Δεν υπάρχει πρόβλημα, είμαι εντάξει».

Πες μου εσύ ό,τι σου έρχεται. Κάποια ανάμνηση.

«Οι αναμνήσεις είναι πολλές. Όλη μου η ζωή είναι η οικογένεια μου, τα αδέρφια μου, οι γονείς μου και τώρα η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Θυμάμαι όταν έφυγα από την Αργεντινή για να παίξω ποδόσφαιρο. Η Σολεδάδ ήταν αγχωμένη. Πολύ αγχωμένη. Κι αυτό γιατί ήμουν εγώ ο πρώτος που «έσπαγα» την αλυσίδα. Πάντα με την οικογένεια ήμασταν όλοι μαζί. Σε οτιδήποτε κάναμε ήμασταν όλοι μαζί. Αγαπημένοι. Κι εγώ θα έφευγα για να παίξω ποδόσφαιρο. Αγχώθηκαν όλοι και η Σολεδάδ αγχώθηκε πολύ, δεν θα το ξεχάσω. Αλλά ήταν και χαρούμενη που θα έκανα αυτό που ονειρευόμουν».

Χθες θα είχε τα γενέθλια της. Το μάθαμε από την φανέλα σου όταν σκόραρες. Το ήθελες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέρα αυτό το γκολ;

«Ναι και αυτό ήταν κάτι που το ήξερε μόνο ο Στέφανο. Όταν έφτιαξα το μπλουζάκι και το φόρεσα μέσα από την μπλούζα μου, το έδειξα στον Στέφανο. Ήξερε πόσο πολύ ήθελα να σκοράρω, για να της το αφιερώσω. Γι’ αυτό και αν δεις, ο Στέφανο ήταν αυτός που ήρθε πρώτος πάνω μου για να πανηγυρίσουμε μαζί».

Τι έγραφε η μπλούζα;

«Σήμερα ο ουρανός έχει γιορτή. Χρόνια πολλά».

Το έκανες και στο Αγρίνιο. Πέτυχες γκολ και κοίταξες τον ουρανό.

«Κάθε γκολ είναι για την Σολεδάδ. Αλλά αυτό με τον ΠΑΟΚ ήταν το πιο σημαντικό γιατί ήταν τη μέρα των γενεθλίων της. Ξέρεις φίλε, πολλές φορές δεν ξέρω τι να κάνω. Η δουλειά μας είναι δύσκολη. Σκοράρω, κοιτάζω τον ουρανό, σκέφτομαι την Σολεδάδ και θέλω να βάλω τα κλάματα. Αλλά πρέπει να ισορροπείς. Πρέπει να σκεφτείς ότι είσαι σε μια ομάδα, πως βρίσκεσαι σε ένα σύνολο. Πρέπει να κοιτάξεις την ομάδα και μέσα σε δευτερόλεπτα να αλλάξεις το μυαλό σου. Αλλιώς δεν θα καταφέρεις να είσαι καλός στη δουλειά σου».

Θέλεις να πεις κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε;

«Αγαπώ την Σολεδάδ. Και είμαι σίγουρος πως χθες ο ουρανός είχε μια μεγάλη γιορτή».