Στο Μουντιάλ του 1950, όταν η Ουρουγουάη στοίχειωσε μια για πάντα τη Βραζιλία, νικώντας την στον τελικό του Μαρακανά, ο Αμαρίλντο ήταν μόλις 11 ετών. Μια τεράστια ποδοσφαιρική ιστορία βρισκόταν μπροστά του. Έπαιξε με τον Πελέ, τον Γκαρίντσα, τον Ντίντι, τον Ζαγκάλο και βοήθησε τη Σελεσάο να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Έκανε καριέρα στη Μίλαν, τη Φιορεντίνα και τη Ρόμα, εξαργυρόντας την ευκαιρία που άρπαξε από τα μαλλιά στο Μουντιάλ της Χιλής. Πλέον, σε ηλικία 74 ετών και έπειτα από αρκετές περιπλανήσεις, ζει στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όπου βιώνει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που περνάει ο βραζιλιάνικος λαός. Είναι της άποψης, όμως, ότι ένας θρίαμβος των Καριόκας στο Μουντιάλ που διοργανώνουν, μπορεί να ενώσει την ταλαιπωρημένη χώρα.

«Βεβαίως και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα. Οικονομικά και όχι μόνο, ενώ θεωρώ πως και η αστυνομία έχει κάνει πολλά λάθη. Δεν είναι μόνο στη Βραζιλία δύσκολη η κατάσταση, αλλά σε όλη τη Νότια Αμερική, λόγω όμως του ότι εδώ γίνεται το Μουντιάλ ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει περισσότερο για εμάς. Υπάρχει πολύ φτώχεια και έχουν χαθεί πολλές δουλειές. Η ανεργία έχει αυξηθεί. Τώρα με το Παγκόσμιο Κύπελλο κάποιοι βρήκαν δουλειά. Γενικά υπάρχουν αντιδράσεις, αλλά το Μουντιάλ μπορεί να βοηθήσει. Θα είναι πολύ θετικό αν η Βραζιλία καταφέρει να κατακτήσει τον τίτλο, θα σημαίνει πολλά για τον κόσμο και ίσως τελικά μετά τη διοργάνωση εκμεταλλευτεί κάποια έργα που έγιναν», τονίζει στο gazzetta.gr.

Ο φόβος για μια αγωνιστική απογοήτευση ανάλογη με του '30 συνεχίζει να υφίσταται. Κυρίως σε κόσμο που είχε ζήσει εκείνη τη μελανή περίοδο για την ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας. «Φυσικά και η Βραζιλία είναι το φαβορί. Παίζουμε στην έδρα μας, έχουμε τον κόσμο δίπλα μας και δεν υπάρχει δικαιολογία. Θα είναι καταστροφή αν συμβεί κάτι ανάλογο με το 1950. Ήταν μια πραγματική συμφορά. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ότι θα συμβεί το ίδιο και να αγχώνουμε την ομάδα. Η Βραζιλία πρέπει να κατακτήσει το Μουντιάλ για τον κόσμο».

Αρκετά ακούγονται για τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι και την 11άδα που επιλέγει στα μέχρι στιγμής τεστ. Οι φίλαθλοι αντιδρούν. Ο Αμαρίλντο συνιστά υπομονή. «Ο Σκολάρι είναι έμπειρος και πολύ έξυπνος. Είναι ένας πρωταθλητής κόσμου. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει απαιτήσεις και θέλει η ομάδα πάντα να νικάει, αλλά πρέπει να δώσει στον προπονητή την ευκαιρία να δοκιμάσει αυτά που θέλει. Χρειάζεται να βρει μια σταθερή 11άδα. Δυστυχώς όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και στη διοργάνωση υπάρχουν πολλές καλές ομάδες. Αν ο Σκολάρι δεν κατακτήσει τον τίτλο, οι κριτικές θα είναι άσχημες, ακόμα κι αν η ομάδα παίξει καλά».

Ο Αμαρίλντο ξεκίνησε την καριέρα του στην Ιταλία το 1963, φορώντας τη φανέλα της Μίλαν. Το 1967 πήγε στη Φιορεντίνα, ενώ για μια χρονιά αγωνίστηκε και στη Ρόμα. Η Ιταλία έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, αλλά δεν την θεωρεί φαβορί για τον τίτλο. «Όχι, δεν νομίζω ότι η Ιταλία θα κατακτήσει το Μουντιάλ. Είναι μια δυνατή ομάδα, αλλά της λείπουν πράγματα. Έχει τον Μπουφόν και τον Πίρλο, που είναι εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές και έμπειροι, αλλά της λείπουν οι υπόλοιποι μεγάλοι παίκτες. Μπορεί να κάνει μια καλή διοργάνωση, αλλά δεν τη βλέπω Πρωταθλήτρια».

Η κουβέντα δεν θα μπορούσε να μην φτάσει στην Ελλάδα. Ένας Βραζιλιάνος 74 ετών που ζει στο Ρίο μόνιμα δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πολλά πράγματα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Οπότε η πάσα έγινε με αναφορά στο Euro 2004. Και ο ενθουσιασμός του ήταν φανερός. «Αν ξέρω την ομάδα της Ελλάδας; Ποιος δεν θυμάται το θρίαμβο στην Πορτογαλία; Ήταν κάτι το συγκλονιστικό, φυσικά και θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το ματς. Η Ελλάδα είναι πάντα μια επικίνδυνη ομάδα. Κανείς δεν πρέπει να την υποτιμήσει. Εγώ έχω την εικόνα μιας εθνικής που τα δίνει όλα, με δυνατούς παίκτες. Μιας ομάδας που δύσκολα μπορείς να τη νικήσεις. Νομίζω πως μπορεί να αποτελέσει μια από τις εκπλήξεις του Μουντιάλ».

Μετά τις αναφορές στο παρόν, ο Αμαρίλντο ενθουσιάστηκε από το ταξίδι που κάναμε στο παρελθόν. Στο Μουντιάλ εκείνο της Χιλής το 1962, όπου ταξίδεψε ως απλά ένας αναπληρωματικός. Και κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Πελέ. Ο μεγάλος Βραζιλιάνος τραυματίστηκε στο ματς με την Τσεχοσλοβακία και ο Αμαρίλντο κλήθηκε να πάρει τη θέση του στο τελευταίο ματς του ομίλου με την Ισπανία. «Ήξερα ότι αυτός ήταν ο ρόλος μου. Αν συμβεί κάτι με τον Πελέ να πάρω τη θέση του. Επομένως δεν είχα άγχος. Στην επίθεση υπήρχαν οι συμπαίκτες που είχα στη Μποταφόγκο και ήξερα το παιχνίδι τους. Είχα δίπλα μου τον Γκαρίντσα, τον Ζαγκάλο, ήξερα ότι θα με βοηθήσουν να τα πάω καλά. Μου είπαν να παίξω όπως παίζω στην ομάδα μου και τα κατάφερα». Με δύο δικά του γκολ απέναντι στους Φούριας Ρόχας, η Σελεσάο ήταν στα νοκ άουτ. Ο Πελέ δεν αγωνίστηκε ξανά, αλλά με τον Αμαρίλντο στην 11άδα, η Βραζιλία απέκλεισε την Αγγλία και τη Χιλή για να φτάσει στον τελικό με την Τσεχοσλοβακία. Η Βραζιλία βρέθηκε πίσω στο σκορ, αλλά ο Αμαρίλντο ισοφάρισε δύο λεπτά αργότερα, βάζοντας της βάσεις για το τελικό 3-1. Ήταν Πρωταθλήτρια κόσμου. «Ο Πελέ με έκανε μια μεγάλη αγκαλιά», τονίζει.

Κλείνοντας, συγκρίνει τη Βραζιλία του τότε με τη Βραζιλία του σήμερα και αναπολεί το Jogo Bonito, που δείχνει να χάνεται όσο περνούν τα χρόνια. «Νομίζω ότι οι ποδοσφαιριστές με την ποιότητα που υπήρχαν τότε δεν υπάρχουν πια. Το σημαντικό ήταν να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Είχαμε ποδοσφαιριστές με τεράστια φυσική, τεχνική και ψυχολογική κατάσταση. Οι Βραζιλιάνοι ήταν οι καλύτεροι του κόσμου, χωρίς αμφιβολία. Είχαμε αυτοπεποίθηση και ψυχολογία νικητή. Τώρα υπάρχει ο Νεϊμάρ, που μπορεί να παίξει με αυτή τη λογική, αλλά δεν έχει εμπειρία. Χρειάζονται κι άλλοι παίκτες. Έχει αλλάξει πολύ το ποδόσφαιρο όμως. Είναι διαφορετικά τα δεδομένα».

Τελειώνοντας την κουβέντα, αποχαιρέτησε με ένα «Abrazo a Grecia. Θα χαρώ να πάτε καλά στο Μουντιάλ...».