Στη δίνη της προσωπολατρείας

• Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.

Μια μικρή τηλεόραση, ένα τετράδιο γεμάτο στατιστικά, το ράδιο να παίζει συνέχεια και μία στοίβα με αυτοκόλλητα της Panini δίπλα μου. Πότε άρχισε να ξεθωριάζει όμως όλη αυτή η ρομαντική κατάσταση; Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις σε μια τάξη διότι αρχίζω και ξεχνάω.

Όπως τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας μου, έτσι κι εγώ ζούσα και ανέπνεα για το ποδόσφαιρο. Στα παιδικά μου μάτια το όνομα της κάθε ομάδας, η φανέλα, τα χρώματα και τα εμβλήματα έμοιαζαν ιερά - τόσο άφθαρτα που τίποτα δεν μπορούσε να τα υπερκεράσει. Μεγαλώνοντας το ενδιαφέρον έφθινε, όχι μόνο επειδή νομοτελειακά η μπάλα καταλάμβανε λιγότερο χώρο στη ζωή μου αλλά και για έτερους, περισσότερο προφανείς λόγους. Σταδιακά, με αργά αλλά βαρύγδουπα βήματα, φτάσαμε την τελευταία εικοσαετία στο σημείο όπου πλέον κάποιοι παίκτες θεωρούν εαυτόν υπεράνω όχι μόνο συμπαικτών, αλλα κυρίως ομάδας.

Ξέρω, καταντά γραφικό να συζητάμε ξανά για ντύσιμο, αυτοκίνητα, μαλλιά, τατουάζ ή καρδούλες – ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτά επιτάσσει το σήμερα. Θα μπορούσα όλα να τα παραβλέψω, αρκεί ορισμένες υπεραξίες τριψήφιου αριθμού εκατομμυρίων ευρώ (!) να μην έκαναν τόσα τερτίπια, να μην ήταν τόσο άπληστοι, τόσο προκλητικά αδιάφοροι απέναντι στο κοινό.

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί τόσο πολύ πλέον. Αν έχω μεταμορφωθεί σε έναν ακόμα παρελθοντολάγνο -όπου «όλα ήταν καλύτερα στις μέρες μας»- ή θέλω απλά να γκρινιάξω στην επόμενη γενιά. Δυσκολεύομαι να χωνέψω ότι τα καμώματα του κάθε Πογκμπά, Νεϊμάρ ή Ντοναρούμα, μεταμορφώνουν τις διοικήσεις από ανώνυμες εταιρείες σε γονείς κακομαθημένων παιδιών. Φταίνε οι μάνατζερ που έφτιαξαν μια φούσκα; Τα social media που εκτοξεύτηκαν; Οι ποδοσφαιριστές που δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν παιδεία, πλούτισαν απότομα και δεν μπορούν να το διαχειριστούν λόγω ηλικίας; Ο πακτωλός χρημάτων που κάνει τα πάντα να συγχωρούνται αρκεί οι εισροές να είναι αθρόες; Όλα αυτά αν τα προσθέσεις, χτίζουν μία καλή εξήγηση για την αλλαγή πλεύσης στο ηθικό(;) κομμάτι του ποδοσφαίρου.

Με το πέρασμα των χρόνων και την εμπορευματοποίηση του προϊόντος, εξαλείφθηκε το σημαντικότερο στοιχείο: η άμεση σύνδεση του φιλάθλου με το παιχνίδι, η ταύτιση. Όταν ο κάθε μικρός ή μεγάλος ηλικιακά υποστηρικτής (ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης) έβλεπε τον υψηλά αμειβόμενο παίκτη να τα δίνει όλα στο χορτάρι, ένιωθε στο πετσί του ότι μάτωνε τη φανέλα – κι έτσι αυτόματα εξελάμβανε τη μαχητικότητα να αντιπροσωπεύει τον ίδιο, καταλάβαινε ότι ο παίχτης «είναι ένας από εμάς», άσχετα αν παίρνει εκατονταπλάσιο μισθό.

Έζησα παικταράδες -με όλη τη σημασία της λέξης- που χαμήλωναν τόσο πολύ το «εγώ» τους μπροστά στο σύνολο, ώστε στο τέλος έδειχναν εκκωφαντικά μεγάλοι και ανύψωναν την ομάδα. Πόσο λείπει σήμερα από το ποδόσφαιρο ένας Πουγιόλ; Ένας Λαμ; Ένας Νέντβεντ; Κάποιος που δεν θα απασχολήσει με τις εξωφρενικές ρήτρες, την άστατη προσωπική ζωή, την ιδιαίτερη εξωτερική εμφάνιση ή τους αναρίθμητους followers; Γιατί να διαφημίζεται περισσότερο από τον ακούραστο εργάτη Καντέ (που δεν σταματά να χαμογελά παρά μόνο στον ύπνο του) ο κύριος Ντεμπελέ που έχασε την πρωινή προπόνηση επειδή ξενύχτησε λιώνοντας στο gaming ;

Καταλήξαμε κάπου λοιπόν; Μάλλον όχι, το ζήτημα παραμένει υποκειμενικό - όσο υποκειμενικό είναι το αν κάποιος θα αγοράσει τη φανέλα της ομάδας με όνομα ή όχι στην πλάτη. Η ευμετάβλητη εποχή μας έχει πολλά συν και πλην - το μόνο σίγουρο ότι είναι ότι οι ρυθμοί της παραμένουν αμείωτοι. Εντός αυτής όμως, ο κάθε νέος σταρ που φιλοδοξεί να επιβληθεί και να παραμερίσει την ομάδα με ίδιον όφελος, θα πρέπει τουλάχιστον να εξοικειωθεί με το γεγονός ότι εν έτει 2020, όσο γρήγορα ανατέλλει ένα άστρο, το ίδιο γρήγορα μπορεί και να σβήσει.

Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.