Αθλητική ηθική, μια έννοια που έχει διαγραφεί από το ελληνικό ποδόσφαιρο

Τούτες τις ημέρες συνέβη να πλημμυρίσουν οι τηλεοπτικοί και οι ψηφιακοί δέκτες των ποδοσφαιρόφιλων με ένα σωρό από εικόνες με ποδοσφαιριστές που απέδιδαν τιμές στον συμπαίκτη που αποχωρεί από τον σύλλογο ή την ενεργό δράση. Κι ήταν πολύ ωραίες εικόνες, ωραία παραδείγματα συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους. Δεν ήταν όμως εικόνες που προκαλούν έκπληξη ή σου κάνουν μεγάλη εντύπωση. Ηταν συμπεριφορές στο ύψος των περιστάσεων, όχι επιδείξεις μεγαλείου. Τέτοια, επίδειξη μεγαλείου, είναι η συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών των εθνικών ομάδων της Γαλλίας, της Δανίας και της Αυστραλίας. Ενόψει Μουντιάλ, απέναντι στον αρχηγό της Εθνικής ομάδας του Περού, τον Πάολο Γκερέρο. Οι αρχηγοί των τριών αντιπάλων του Περού στον 3ο όμιλο του Μουντιάλ έστειλαν επιστολή προς τη FIFA, από την οποία ζητούν να κάνει αναστολή της ποινής που έχει επιβληθεί στον αρχηγό του Περού, ο οποίος είχε βρεθεί θετικός σε κοκαΐνη τον περασμένο Δεκέμβριο, προκειμένου αυτός να αποκτήσει το δικαίωμα να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Χρειάζεται να διαβάσεις την ιστορία για να αντιληφθείς τη σημασία της πράξης των Ούγκο Γιορίς, Μίλε Γέντινακ, Σιμόν Κιάερ. Στα 34 του ο Γκερέρο έχει την πρώτη και την τελευταία ευκαιρία του για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και, όπως έχει αποδειχθεί στις εκδικάσεις της υπόθεσης, η κοκαΐνη βρέθηκε στον οργανισμό του επειδή ήπιε ένα τσάι που δεν έπρεπε να πιει, χωρίς να το ξέρει. Το CAS, το οποίο ήταν αυτό που του επέβαλε την τιμωρία των 14 μηνών και του στερεί τη συμμετοχή στο Μουντιάλ, αναγνώρισε, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της απόφασης, ότι ο Γκερέρο δεν πήρε συνειδητά κοκαΐνη, και ότι την έλαβε εν αγνοία του πίνοντας ένα τσάι και ότι δεν επιχείρησε να “πειράξει” τον κινητήρα του για να ανεβάσει την απόδοσή του. Δεν κρύβεται όμως εκεί το νόημα αυτής της ιστορίας. Στα μάτια μου όλο το νόημα κρύβεται στη στάση των ποδοσφαιριστών προς τον ποδοσφαιριστή. Με την παρακίνηση της FIFPro, δηλαδή της Ενωσης των ποδοσφαιριστών, οι παίκτες της Γαλλίας, της Δανίας και της Αυστραλίας ευαισθητοποιήθηκαν και έδειξαν την αλληλεγγύη τους προς έναν συναθλητή στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του, δηλαδή τώρα που είναι “στα κάτω” του και όχι “στα επάνω του”. Η στάση τους είναι μια αυθεντική αθλητική πράξη, μια πράξη με αθλητική ηθική, ακριβώς επειδή μέσα από την επιστολή που απέστειλαν προς την FIFA αναβλύζει η ανιδιοτέλεια.

Αν η κοκαΐνη είχε βρεθεί στο τσάι του Μέσι ή του Ρονάλντο δεν έχω αμφιβολία ότι θα βρίσκονταν εκατοντάδες ποδοσφαιριστές για να υπογράψουν μια επιστολή προς την FIFA και να ζητήσουν να δοθεί χάρη και να επιτραπεί η συμμετοχή στο Μουντιάλ. Εδώ όμως πρόκειται για τον Γκερέρο στα 34 του. Από τον Γκερέρο δεν περιμένει τίποτα, κανείς, ως ανταποδοτικό όφελος. Ούτε καν μια selfie για να την μοιραστούν στους social λογαριασμούς τους με τους followers τους.

Αυτή η ιστορία της συμπεριφοράς προς τον αντίπαλο και μάλιστα εκεί όπου παίζονται τα παιδικά όνειρα, της διάκρισης σε ένα Μουντιάλ, είναι πολύ επίκαιρο μάθημα προς τους Ελληνες ποδοσφαιριστές αλλά και τους ξένους που παίζουν μπάλα στην Ελλάδα. Το μάθημα έρχεται σε μια στιγμή που τα μυαλά έχουν δηλητηριαστεί τόσο πολύ από την τρέλα των επιχειρηματιών και τον φανατισμό που δημιουργούν οι τσάτσοι τους, που οι ποδοσφαιριστές έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο της τελευταίας περίπου 20ετίας και έχουν ξεπέσει ηθικά. Είναι ζήτημα χρόνου αυτό το δηλητήριο να ποτίσει και το σώμα της Εθνικής ομάδας. Κι οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε πάρα πολύ καλά ότι αυτό το δηλητήριο, τα συλλογικά πάθη που μεταφέρονταν στα εθνικά αποδυτήρια, ήταν διαχρονικά μια από τις κύριες αιτίες των αποτυχιών της Εθνικής πριν από το 2001 που ο Οτο Ρεχάγκελ αφίχθη στην Ελλάδα κουβαλώντας στις λιγοστές αποσκευές του το φάρμακο.

Η αθλητική ηθική τείνει να γίνει, αν δεν έχει ήδη γίνει, άγνωστη έννοια για τους σημερινούς ποδοσφαιριστές του ελληνικού πρωταθλήματος. Οι αρχηγοί των ελληνικών ομάδων όχι απλώς δεν θα υπέγραφαν μια επιστολή προς την ομοσπονδία για τη συμμετοχή ενός αντίπαλου ποδοσφαιριστή, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα τους είχαν βάλει να υπογράψουν την καταδίκη του ή την αίτηση για επιβολή μεγαλύτερης ποινής.

Διαβάζοντας την ιστορία της πρωτοβουλίας που πήραν οι ποδοσφαιριστές της Γαλλίας, της Δανίας και της Αυστραλίας έπιασα τον εαυτό μου να μαραζώνει λόγω των ελληνικών συνειρμών. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα μεταξύ των ποδοσφαιριστών από το 2001 μέχρι “προχθές”. Ο συνδυασμός της κρίσης με την σύγκρουση των επιχειρηματικών και λοιπών συμφερόντων στο ποδόσφαιρο έσπειρε έναν ιό που καταστρέφει το αξιακό σύστημα των ποδοσφαιριστών. Και επειδή αυτοί, οι ποδοσφαιριστές λειτουργούν ως πρότυπα για χιλιάδες πιτσιρικάδες ανά τη χώρα που κλοτσούν μπάλα και μιμούνται τα ποδοσφαιρικά ινδάλματά τους, φανταστείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα παιδιά που μεγαλώνουν με τις ελληνικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις.