Live Streaming στα κορυφαία πρωταθλήματα & Cash out για τον έλεγχο κάθε στοιχήματος (21+)!

Την Κυριακή υποτίθεται στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης είχε στηθεί γιορτή. Γιορτή για την ομάδα του Βλάνταν Μιλόγεβιτς, για τα παιδιά αυτά που κατάφεραν παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες να καταφέρουν να φτάσουν την ομάδα να διεκδικήσει σε κάποιο σημείο ακόμα και το πρωτάθλημα (!).

Κάποιοι όμως κατάφεραν να αμαυρώσουν την γιορτή αυτή φανερώνοντας για άλλη μια φορά ότι αυτός ο οργανισμός διέπεται από παθογένειες οι οποίες δεν θα ξεπεραστούν ποτέ. Πανιώνιος (οπαδός) σκατόψυχος ο οποίος αντί να φωνάξει για τον Σιώπη, τον αρχηγό Κόρμπο, τον Μασούρα, τον Οικονόμου τον Ρισβάνη και τα άλλα παιδιά, αποφάσισε στο 86' να αποχωρήσει από τις εξέδρες διαμαρτυρόμενος επειδή τα δεύτερα της ομάδας σε ένα αδιάφορο παιχνίδι είχε δεχτεί τρία γκολ από τον Λεβαδειακό.

Αν είναι δυνατόν. Πανιώνιος (οπαδός) προικισμένος με όλες της μορφές της αμνησίας που έχουν ορίσει. Αυτός ο οπαδός που πριν τρία χρόνια την τελευταία αγωνιστική η ομάδα του έπαιζε ματς για να σωθεί, αυτός ο οπαδός που πριν 4-5 χρόνια ντρεπόταν να κυκλοφορήσει και να πει τι ομάδα είναι για τα διάφορα αλισβερίσια που έκαναν οι εκάστοτε διοικήσεις και είχαν μικρύνει τον σύλλογο.

Αυτός ο οπαδός, ο οποίος είχε καλομάθει από τον Κωνσταντίνο Τσακίρη που του είχε φέρει Ρεκόμπες, Εστογιανόφ και Μπάλαμπαν, του ετοίμαζε γήπεδο και τον είχε πάει σε ευρωπαϊκούς τελικούς στο πόλο, αλλά στο τέλος τον έδιωξε χάνοντας την χρυσή ευκαιρία τώρα να παίζει μπάλα σε άλλο επίπεδο.

Αυτός ο οπαδός ο οποίος δύο χρόνια τώρα αντί να πετάει στα ουράνια με τις τρομερές πορείες, αφήνει αιχμές για την διοίκηση Ζαμάνη.

Στην χώρα μας υπάρχουν μικρόκοσμοι που σκοτώνουν συλλόγους. Οι μικρόκοσμοι καταστρέφουν τους συλλόγους κυρίως όταν δεν είσαι σε θέση να ξεφύγεις από αυτούς. Να παραμερίσεις το εγώ σου για το κοινό καλό. Ο Πανιώνιος για χρόνια είχε κλειστεί στο καβούκι του. Σε αυτή την ομάδα όμως, όλα διαλύθηκαν γιατί απλούστατα μπερδεύτηκαν στον λαβύρινθο του μικρόκοσμου που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ο Πανιώνιος αποτελεί μία μικρογραφία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που διέπεται από κρίση αξιών με ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει το ανάθεμα και το όπου φυσάει ο άνεμος στις επιλογές τους. Κάπως έτσι εγκλωβίστηκε και αυτός ο ζωντανός οργανισμός γιατί οι άνθρωποι που το αποτελούσαν ζούσαν σε έναν δικό τους κόσμο καθορισμένο από τις δικές τους ατομικές ανάγκες.

Εδώ και δύο χρόνια, επί Ζαμάνη, αυτοί οι μικρόκοσμοι έχουν πάψει να υπάρχουν. Εδώ και δύο χρόνια ο σύλλογος έχει επιτέλους μια σταθερή διοίκηση που αποτελείται από ανθρώπους που δεν κρύβονται και δεν θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια στην πρώτη δυσκολία. Άνθρωποι οι οποίοι δεν διστάζουν να χρεωθούν το χρέος της ομάδας οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να φέρουν τον σύλλογο εκεί που του αρμόζει. Και ο Νίκος Ζαμάνης το έχει καταφέρει αυτό στο μέγιστο βαθμό. Έδωσε όραμα στην ομάδα, την έβγαλε από το αγωνιστικό τέλμα και οι εποχές που γινόταν έρμαιο στα παιχνίδια διάφορων τυχάρπαστων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Γι αυτό στην Πλατεία θα πρέπει να τον έχουν σαν τα μάτια τους τον άνθρωπο που γλίτωσε τον σύλλογο από την διάλυση. Αλλά στην Ελλάδα είμαστε και ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου.