Υπάρχει αθλητικογράφος Μιχάλη μου;

Η Κυριακή είχε τη μυρουδιά από το after save του μπαμπά από το άρωμα της μαμάς καθώς μας ετοίμαζε για την έξοδο και την γεύση από τις τσίχλες chic america της αδελφής μου.

Το πρόγραμμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο , μια κοντινή εκδρομή για φαγητό με οικογενειακούς φίλους , το είχαμε μάθει από μνήμης όπως τις πράξεις στην αριθμητική.

Στο αυτοκίνητο η οσμή του δέρματος των καθισμάτων αλλά και της βενζίνης , που μου προξενούσαν μια έντονη ζαλάδα γι’ αυτό απολάμβανα το προνόμιο να κάθομαι στην μπροστινή θέση του συνοδηγού στο κατάλευκο “κατσαριδάκι” κοιτώντας να μη χάσω από τα μάτια μου ούτε μία από τις κινήσεις του πατέρα μου καθώς οδηγούσε.

Ξεπατίκωνα σαν σε μπλοκ ιχνογραφίας τον τρόπο που το δάκτυλα του ακουμπούσαν στο τιμόνι , το βλέμμα του στην άσφαλτο και στο καθρεφτάκι , το τρόπο με τον οποίο άλλαζε τις ταχύτητες.

Αχ αυτές οι Κυριακές! Μια ανέμελη περιπέτεια που την καρτερούσα με ανυπομονησία όλη την εβδομάδα , ένα χαρμάνι από εικόνες και μυρωδιές από τις οποίες δεν κατάφερα ποτέ μου να ξεφύγω όσες πατρίδες και να άλλαξα στην περιπλανώμενη μου ζήση.

Ο προορισμός ήταν πάντα ένα παραθαλάσσιο μέρος με τα παιδιά να κάθονται όλα μαζί σε ξεχωριστό τραπέζι , με τους γονείς να τα κυνηγάνε με τα κουτάλια και τα πιρούνια μπας και βάλουν κάποια μπουκιά στο στόμα τους , με τις αυτοσχέδιες εστίες για λίγη μπάλα , μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα των γονιών μας , ένα βλέμμα που οριοθετούσε την ελευθεριά μας.

Ο ιδρώτας έσταζε από το κεφάλι μας , αυλάκωνε τα απαλά μας πρόσωπα ,κάθε λίγο και λιγάκι μας τραβούσαν να πλένουμε τα χέρια μας , να αλλάζουμε μπλούζες και φανέλες , να τις τραβάνε οι μάνες να βγούνε από τα κεφάλια μας , να ξεκολλήσουν από την σάρκα μας , μήπως και δεήσουμε να ολοκληρώσουμε τα φαί μας την ίδια ώρα που οι μπαμπάδες έπιναν τα ούζα τους και κάπνιζαν, έχοντας την υψηλή εποπτεία σε ότι διαδραματιζόταν γύρω τους.

Οι επιστροφές ήταν ήρεμες σχεδόν νυσταλέες. Η κούραση της μέρας , η θλίψη μιας Κυριακής που τελειώνει; Ποτέ μου δεν κατάφερα να τα ξεχωρίζω.

Η αδελφή μου χάζευε από τα παράθυρο σιωπηλή και αποκαμωμένη , η μητέρα μου κοιτούσε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά και διέκοπτε την ηρεμία της μόνο για να προφέρει την ίδια πάντα φράση: “βάλτε το πιο σιγά” καθιστώντας και μένα συμμέτοχο στις επιλογές του μπαμπά.

Λίγα δευτερόλεπτα πριν ο πατέρας μου είχε αναρωτηθεί φωναχτά τι ώρα είναι , και είχε απαντήσει μόνος του πως ξεκινούν τα ματς ανοίγοντας το ραδιόφωνο και κλείνοντας μου συγχρόνως πονηρά όλο νόημα , το μάτι!Τα παιχνίδια της Κυριακής! Η ολοκλήρωση μιας ευτυχισμένης μέρας!

Ο Λογοθέτης μεταδίδει , αναρωτιόταν ο μπαμπάς και απαντούσε πάντα ο ίδιος “Ναι ο Λογοθέτης, έτσι για να καταλαβαίνουμε τι ακούμε “….Πέρασαν χρόνια για να πιάσω το νόημα της μυστηριώδους αυτής φράσης...

Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε και φτάναμε πάντα σπίτι στο ημίχρονο.

Κατεβαίναμε με βήμα ταχύ από το αυτοκίνητο , τρέχαμε να προλάβουμε το ασανσέρ έχοντας αφήσει πίσω τα θηλυκά της οικογένειας και μόλις μπαίναμε σπίτι αλλάζαμε εν ριπή οφθαλμού.

Πρώτος εγώ πήγαινα στο δωμάτιο, άνοιγα με το δεξί μαύρο κουμπί στα αριστερά το γαλάζιο SANYO ραδιόφωνο και με το δεξί έψαχνα την συχνότητα.

Μόλις συντονιζόμουν κατέφθανε ο πατέρας μου για να με ρωτήσει αν ξεκίνησαν , ξεκινούν του απαντούσα με το πρόσωπο μου ολοφώτιστο και μετά η ίδια πάντα φράση: “ Εγώ πάω να ρίξω ένα ύπνο! Όταν ξυπνήσω θα μου πεις τι έγινε , εντάξει; “

Τραβούσα και εγώ την καρέκλα να είμαι κοντά στο ράδιο , έπαιρνα μπλοκ, μολύβι και σημείωνα. Σημείωνα τις ομάδες , τα αποτελέσματα , τους παίκτες που πέτυχαν γκολ μέχρι και την βαθμολογία στο τέλος των μεταδόσεων. Α ‘ και την επόμενη αγωνιστική!

Που να φανταστώ τότε παιδάκι το δημοτικού πως αυτό που έκανα κάθε Κυριακή θα γινόταν το επάγγελμα μου, η καριέρα μου.

Που να φανταστώ ότι χρόνια μετά ο κύριος Γιάννης Λογοθέτης που ευτυχώς με αυτόν καταλαβαίναμε τι ακούγαμε , θα με στήριζε όσο λίγοι στα πρώτα μου βήματα.

Και το ευτυχώς του πατέρα μου για τις μεταδόσεις του κ Λογοθέτη θα γινόταν ευτυχώς για μένα που είχα αυτόν για οδηγό , για πράματα πιο σπουδαία , όπως η ζωή μου και η καριέρα μου!

Ευτυχώς που μου έμαθε ελληνικά. Που μου έμαθε συντακτικό, που μου έμαθε τι σημαίνει δημιουργική φαντασία αποτυπωμένη στο λόγο, που μου έμαθε να λέω τι γνώμη μου χωρίς φόβο και πάθος , που μου έμαθε να γράφω σε ύφος προσωπικό γιατί όπως με συμβούλευε κάθε τόσο , αυτό μου ταίριαζε περισσότερο κι αυτό αναδείκνυε τα κείμενα μου.

Ευτυχώς που μου έμαθε πως για να περιγράψεις ένα παιχνίδι, πίσω από ένα μικρόφωνο ή σε μια κόλα χαρτί θα πρέπει πρώτα να έχεις διαβάσει τόνους από λογοτεχνικά βιβλία , μυθιστορήματα, ποίηση, να έχεις δει κινηματογράφο , θέατρο ,να έχεις ακούσει μουσική , να έχεις δει όπερα , να γνωρίζεις γεωγραφία και ιστορία.

Ο Γιάννης Λογοθέτης δεν ήταν μορφωμένος με την εγκύκλιο ερμηνεία του όρου μόρφωση. Ήταν αυτό που ονομάζουμε και απουσιάζει στις μέρες , καλλιεργημένος.

Όλες του τις γνώσεις τις καλλιέργησε με αυστηρότητα και επιμέλεια προσφέροντας καρπούς στον χώρο που επέλεξε για την επαγγελματική του σταδιοδρομία.

Αυτό τον κατέστησε ΆΝΘΡΩΠΟ πάνω από όλα , αυτό τον κατέστησε ξεχωριστό, αυτό τον έκανε να προηγείται της εποχής του και όλοι να τρέχουν ξωπίσω του να τον προλάβουν.

Παιδί μου μην ασχολείσαι , μου έλεγε με το χαρακτηριστικό του ύφος, ο άνθρωπος είναι αμόρφωτος . Τον ρωτάνε τι επαγγέλεστε και απαντά αθλητικογράφος! Υπάρχει αθλητικογράφος Μιχάλη μου; Αθλητικός συντάκτης υπάρχει! Τι αθλητικογράφος;;; Καταλαβαίνεις τι σου λέω τώρα;

Μια Κυριακή σχολίαζα ένα παιχνίδι και ήμουν όλο νεύρα με την απόδοση της ομάδας. Μετά την λήξη της αναμέτρησης άρχισα να φωνάζω στην κυριολεξία να τσακώνομαι με συναδέλφους που προσπαθούσαν να καλύψουν τα χάλια της ομάδας.

Δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι στο διπλανό καμαράκι , μετέπειτα booth, παρακολουθούσε το παιχνίδι ο κ.Λογοθέτης. Βγαίνω έξω φουριόζος και πριν προλάβω να πάρω τον δρόμο για την αίθουσα Τύπου νοιώθω κάποιον να με τραβά από το χέρι. Γυρίζω και πριν προλάβω να τον χαιρετήσω μου λέει κοιτώντας με στα μάτια:

“Αγόρι μου επειδή ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ μη συγχύζεσαι. Η ομάδα έχει τα χάλια της αλλά υπάρχει και χειρότερο. Ενώ είναι πλέον ένα μαγαζάκι με ψιλικά καμώνεται ότι είναι το Μινιόν! Υπάρχουν και σοβαρότερα πράματα στη ζωή για να συγχυστούμε”!!!

Χαμήλωσα το βλέμμα και του είπα Ευχαριστώ! Η σοφία δεν χαρίζεται αλλά αν έχεις αντίληψη καλό είναι να την υιοθετείς!

Αυτό ήταν το μόνο ευχαριστώ που του είχα πει. Τα υπόλοιπα που του χρωστούσα και του χρωστώ θα τα εκφράζω όσο ακόμα παραμένω ενεργός μέσα από όσα μου δίδαξε και με ενέπνευσε!

Ιδιαίτερα τώρα που το μέτρημα μας βγάζει λίγους….