• «Περίμενα απλά να λιποθυμήσω»
• «Αν κοβόταν ένα νεύρο δεν θα είχα χέρι τώρα...»

Δεν ήθελε πολύ ώστε οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί για την επιστροφή του Ιωνικού στη Super League, να σημαδευτούν από ένα τραγικό γεγονός.

Ο Βασίλης Πογοσιάν, μαζί με τους συμπαίκτες του και τ' άλλα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος, από τον αγωνιστικό χώρο κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια όπου και θα συνεχιζόταν το πάρτι!

Ενώ ήταν μέσα στη φυσούνα γλιστράει. Προσπαθεί να στηριχτεί σ' ένα παραθυράκι που υπήρχε απέναντί του και το τζάμι σπάει. Δεν καταλαβαίνει τίποτα.

«Το χέρι του, το χέρι του», φωνάζει ο εκ των ιδιοκτητών της ομάδας Γιάννης Τσιριγώτης.

Από το μοιραίο κόψιμο και τις πρώτες βοήθειες που έλαβε στο γήπεδο και στο Τζάνειο, ο Βασίλης Πογοσιάν εξιστορεί στο Gazzetta τη μέρα που... νίκησε το θάνατο.

«Ήμασταν έξω στο γήπεδο. Όλοι μαζί πανηγυρίζαμε έξαλλα την άνοδο. Την επιστροφή του Ιωνικού στη Super League Interwetten. Στη συνέχεια μπαίνουμε στη φυσούνα, όπου ήμασταν όλοι μαζεμένοι.

«Περίμενα απλά να λιποθυμήσω»

Σε μια στιγμή, γλιστράει το πόδι μου, έτσι πήγα να κρατηθώ με τα χέρια μου σ' ένα μικρό παραθυράκι. Δεν άντεξε όμως και το τζάμι του έσπασε. Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Δεν πονούσα.

Μέσα στη φασαρία και στους πανηγυρισμούς, ακούω τον Γιάννη Τσιριγώτη να φωνάζει "το χέρι του, το χέρι του". Κοιτάζω και βλέπω να πετάγονται αίματα όπως στις ταινίες. Όσοι είναι γύρω μου σοκάρονται. Παγώνουν. Εγώ κοιτάζω δεξιά κι αριστερά και περιμένω να λιποθυμήσω, απλά προσπαθούσα να μην πέσω άτσαλα. Ευτυχώς δεν λιποθύμησα. Ο γυμναστής της ομάδας, Γρηγόρης Μπιζάς, έφερε ένα λάστιχο για να μου δέσει το μπράτσο και να περιορίσει τη ροή του αίματος. Ενας σεκιούριτι που ήταν μπροστά έκανε το ίδιο με μια μπλούζα.

Οι Τάκης και Γιάννης Τσιριγώτης δεν έφυγαν στιγμή από κοντά μου. Ο Κώστας Τσιριγώτης έτρεξε να προλάβει το ασθενοφόρο του γηπέδου που ήταν έτοιμο να φύγει. Ο γιατρός του αγώνα Αντώνης Λεμονής και οι τραυματιοφορείς μου έδεσαν τα χέρια, ενώ ο Τάκης μού έδινε νερό και μου φώναζε: "Δεν έχει τίποτα, ακούς; Δεν μασάς". Ήθελε, προφανώς, να με ενθαρρύνει. Μπαίνω στο ασθενοφόρο και κατευθυνόμαστε για το Τζάνειο. Από πίσω ακολουθούσε και η κυρία Ελένη, η σύζυγος του προέδρου. Οι τραυματιοφορείς, κατά τη διαδρομή, προσπαθούσαν με χαρτιά να σταματήσουν το αίμα.

«Αν κοβόταν ένα νεύρο δεν θα είχα χέρι τώρα...»

Φτάνουμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο. Με πηγαίνουν στα επείγοντα, με ξαπλώνουν και βάζουν έναν κάδο κάτω από το χέρια μου. 5-6 γιατροί ήταν από πάνω μου και φυσικά κι ο κύριος Λεμονής, που δεν με άφησε μόνο μου. Προσπαθούσαν να καθαρίσουν τις πληγές και να μου κάνουν κάποια ράμματα στην κεντρική αρτηρία ώστε να σταματήσει να τρέχει τόσο αίμα. Εκεί μού είπαν ότι έχει κοπεί συγκεκριμένα η κερκιδική αρτηρία κι ότι θα πρέπει να διακομιστώ στο ΚΑΤ, όπου και υπήρχαν γιατροί κατάλληλοι για να με εγχειρήσουν.

Το πρόβλημα ήταν ότι έψαχναν ασθενοφόρο, αλλά δεν υπήρχε. Θα έπρεπε να περιμένω 5-6 ώρες. Κάτι που θα μπορούσε να αποβεί και μοιραίο. Τότε, ο κύριος Τσιριγώτης πήρε τηλέφωνο το ιδιωτικό ασθενοφόρο, το μίσθωσε και μέσα σε 40 λεπτά ήμουν στο ΚΑΤ! Μαζί και η κυρία Ελένη, η οποία και εκείνη δεν με άφησε λεπτό.

Φτάνουμε στο ΚΑΤ και ενώ καθόμουν σ' ένα καροτσάκι, με πήγαν για ακτινογραφίες. Ενας ορθοπεδικός ονόματι Γιώργος με ξάπλωσε, καθάρισε το δεξί χέρι, μου έκανε ξυλοκαΐνη και εν συνεχεία ψευτοράμματα γιατί το επόμενο πρωί θα έκανα εγχείρηση. Το χέρι μου είχε διαλυθεί. Ήμουν τυχερός και όπως μου είπε ο γιατρός αν κοβόταν ένα συγκεκριμένο νεύρο, δεν θα είχα χέρι τώρα. Αν δεν ήταν οι άνθρωποι της ομάδας στη φυσούνα δεν ξέρω καν αν θα έφτανα στο νοσοκομείο. Θα πέθαινα.

Στο αριστερό χέρι μου έκαναν κανονικά ράμματα, ενώ υποβλήθηκα και σε τεστ για τον κορονοϊό. Στο Τζάνειο ήδη μου είχαν χορηγήσει ηρεμιστική ένεση και αντιτετανικό.

Το πρώτο βράδυ προσπάθησα να κοιμηθώ για 2-3 ώρες. Το πρωί, ήρθε μια νευροχειρούργος, η Σοφία. Με εξέτασε και στις 17.30 το απόγευμα, έγινε η επέμβαση. Όλοι οι γιατροί ήταν άψογοι. Με χειρούργησε ο κύριος Φανδρίδης, τον οποίο και ευχαριστώ πάρα πολύ.

Εκατσα άλλη μια μέρα μέσα στο ΚΑΤ και μετά πήρα εξιτήριο. Όλα πήγαν καλά, δόξα τω Θεώ. Γλίτωσα το χέρι μου και τη ζωή μου».

Οι δικοί σου πότε το έμαθαν;

«Ζήτησα από την κυρία Ελένη να μην την πάρει αμέσως. Όταν πήγα στο ΚΑΤ την ενημέρωσαν και ήρθε. Της ζήτησα να μην κλαίει αλλά ήταν αδύνατον».

Πότε θα είσαι έτοιμος να παίξεις και πάλι;

«Στις 8/6 κόβω τα ράμματα και 18-20 βγάζω το γύψο. Μετά πρέπει να κάνω θεραπείες και θα μπορώ να τρέχω. Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή γιατί έχω εσωτερικά ράμματα τα οποία δεν πρέπει να σπάσουν. Σε κάνα 2μηνο θα είμαι εντελώς έτοιμος».

Κλείνοντας, τί θα ήθελες να πεις;

«Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την οικογένεια Τσιριγώτη. Είναι πάντα δίπλα μου και θα τους είμαι για πάντα ευγνώμον. Ο κύριος Γιάννης είναι σαν πατέρας μου. Αυτός με βοήθησε και τον προηγούμενο Αύγουστο και πάλι σ' ένα χειρουργείο που είχα. Πραγματικά δεν έχω λόγια για να τους ευχαριστήσω για το πόσο πολύ μού έχουν σταθεί και με έχουν βοηθήσει. Να είναι πάντα καλά»!