Ο βετεράνος σέντερ και νυν ΝΒΑ Ambassador στην Ευρώπη φιλοξενήθηκε στη διαδικτυακή εκπομπή Confinados sin Basket και παραχώρησε μια απολαυστική συνέντευξη, κάνοντας μεταξύ άλλων τις συγκρίσεις ανάμεσα σε Ισπανία και Ελλάδα μετά από μια ήττα σε ντέρμπι.

Παράλληλα αναφέρθηκε στη συνύπαρξη του με τους πιτσιρικάδες Πάου Γκασόλ και Χουάν Κάρλος Ναβάρο στην Μπαρτσελόνα, την εβδομάδα που οι παίκτες έμεναν στο ξενοδοχείο πριν από τον αγώνα ΠΑΟΚ – Άρης, τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και την υπογραφή του στην Ούλκερ ως ο πρώτος Έλληνας που αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα μπάσκετ της Τουρκίας.

Αναλυτικά ο Ευθύμης Ρεντζιάς μίλησε:

Την κατάσταση στην Ελλάδα εν μέσω πανδημίας: «Για να είμαι ειλικρινής, είμαι αρκετά ανήσυχος με ό,τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Ανησυχώ και προβληματίζομαι για την κατάσταση, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Σίγουρα και στην Ισπανία, μια χώρα που έζησα πολλά χρόνια. Περιμένουμε να δούμε πως θα τελειώσει αυτό το θέμα που μας έχει επηρεάσει όλους».

«Θα ήθελα να παίζω ως τώρα στα 44 μου»!

Την πρόωρη απόσυρση του από την ενεργό δράση: «Θα ήθελα να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να παίζω ως τώρα, στα 44 μου! Παρ’ όλα αυτά, διάφορα προβλήματα τραυματισμών δεν μου επέτρεψαν να το κάνω στο επίπεδο που ήθελα και σταμάτησα. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα. Σίγουρα ήταν η πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου όμως έπρεπε να γίνει έτσι… Όταν βλέπεις ότι δεν βρίσκεται στο επίπεδο που θέλεις, πρέπει να πάρεις αυτή την απόφαση από σεβασμό στο παιχνίδι και τον ίδιο σου τον εαυτό».

Το πώς ασχολήθηκε με το μπάσκετ: «Έπαιζα μπάσκετ, ποδόσφαιρο κι έκανα taekwondo. Μεγάλωσα σε ένα χωριό που λέγεται Μεγάλα Καλύβια, κοντά στα Τρίκαλα και κοντά στο σπίτι μου υπήρχε ένα ανοιχτό γήπεδο. Εκεί, λοιπόν έπαιζα με τους φίλους μου σε ηλικία 9-10 ετών όταν εμφανίστηκε ο υπεύθυνος των ακαδημιών της ομάδας της πόλης, του Δαναού Τρικάλων. Με ρώτησε, αν με ενδιέφερε να παίξω μπάσκετ πιο οργανωμένα, σε μια ακαδημία. Του είπα ναι. Μου εξήγησε ότι το επόμενο Σάββατο στις 10 πρέπει να βρίσκομαι στην προπόνηση! Επίσης μου άφησε μια μπάλα και μου είπε να του την επιστρέψω το επόμενο Σάββατο στις 10. Έτσι ήμουν υποχρεωμένος να πάω για να επιστρέψω την μπάλα του! Από τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο, άρχισαν όλα. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο και το taekwondo κι άρχισα να απολαμβάνω το μπάσκετ».

Τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τη μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ: «Ο κόουτς ήλθε τρεις φορές στο χωριό μου με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ για να με δει και να γνωρίσει την οικογένεια μου. Ήμουν 16 ετών κι εκείνη την εποχή βλέπαμε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς μόνο στην τηλεόραση. Με εντυπωσίασε ο τρόπος που μου μίλησε, ήταν σαν να μου μιλούσε ο ίδιος ο πατέρας μου όταν μου εξηγούσε ότι με ήθελε να πάω στη Θεσσαλονίκη για να παίξω στον ΠΑΟΚ».

Τις μεγάλες προσδοκίες που υπήρχαν για τον ίδιο σε τόσο μικρή ηλικία: «Ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν πολύ νέος και έπρεπε να πάρω τόσο σημαντικές αποφάσεις. Η αλήθεια είναι πως ό,τι συνέβη στη ζωή μου, το οφείλω στην οικογένεια μου. Μια φυσιολογική οικογένεια που μεγάλωσε στο χωριό, ο πατέρας μου δούλευε και η μητέρα μου ήταν μαζί μας. Η αλήθεια είναι ότι μου έδωσαν πολύ καλές συμβουλές και, συγχρόνως με βοήθησαν να πάρω τις καλύτερες αποφάσεις. Πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πολλά παιδιά όπως εγώ έχασαν τον δρόμο τους δίχως τη βοήθεια και τη στήριξη της οικογένειας τους. Είμαι σίγουρος πως για να κάνεις οποιαδήποτε καριέρα, πρέπει να έχεις τη στήριξη των δικών σου ανθρώπων».

«Θα μπορούσα να ήμουν στις πρώτες 5-10 επιλογές του NBA Draft»!

Την επιλογή του στο νούμερο 23 του NBA Draft το 1996: «Πλέον η πρόσβαση στις πληροφορίες είναι πολύ εύκολη όμως εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε ενημέρωση από τις ΗΠΑ με τους ατζέντηδες, ούτε τίποτα… Θα μπορούσα να γίνω draft pick πολύ πιο ψηλά. Θα μπορούσα, δηλαδή να ήμουν στις πρώτες 5-10 επιλογές! Συνέβησαν πολλά πράγματα κι εν τέλει ήμουν πραγματικά τυχερός που με επέλεξαν στον πρώτο γύρο καθώς ο ΠΑΟΚ ενημέρωνε πως είσαι συμβόλαιο για άλλα πέντε χρόνια ενώ δεν πήγα στις ΗΠΑ για να συμμετάσχω σε workouts πριν από το Draft… Επίσης, δεν πήρα πολύ σοβαρά το θέμα του Draft. Σίγουρα ήταν το όνειρο μου να παίξω στο ΝΒΑ όμως είχα συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ και δεν μπορούσα να φύγω εύκολα από εκεί. Τελικά, έγινα draft pick στο νούμερο 23. Αν πήγαινα στις ΗΠΑ να δουλέψω, σίγουρα θα είχα επιλεγεί πιο ψηλά. Επίσης ένα σημαντικό λάθος που έκανα ήταν οι… δηλώσεις μου! Πάντα έλεγα ότι δεν πάω πουθενά, ότι νιώθω καλά εδώ, ότι προτεραιότητα μου είναι ο ΠΑΟΚ κλπ. Έτσι έχασα πολλές ευκαιρίες. Ξέρετε, είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί με το συναίσθημα. Ένιωθα πραγματικά καλά στον ΠΑΟΚ, ο κόσμος με αγαπούσε, κάθε χρόνο έπαιζα περισσότερο και βελτιωνόμουν σαν παίκτης όμως έπρεπε να αντιμετωπίσω πιο επαγγελματικά το θέμα του Draft».

Τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα: «Πήγα ως επαγγελματίας, όχι απλώς ως ένας νεαρός και ταλαντούχος παίκτης. Είχαμε μια πολύ καλή ομάδα όμως δεν ήταν εύκολο… Νέος προπονητής, η πλειοψηφία των παικτών συνεργάστηκε με τον Αϊτο Ρενέσες τα προηγούμενα χρόνια, διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση... Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καλή σχέση με τον Μανέλ Κομάς, ήταν ένας πολύ ζεστός άνθρωπος, ήταν συνεχώς κοντά μου, κάθε μέρα μιλούσαμε και ήθελε να με βοηθήσει όμως η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγαμε καλά την πρώτη χρονιά ενώ τραυματίστηκα στα μέσα της σεζόν. Η δεύτερη χρονιά ήταν διαφορετική».

Τους Πάου Γκασόλ και Χουάν Κάρλος Ναβάρο στα πρώτα χρόνια τους στην Μπαρτσελόνα: «Ο Χουάν Κάρλος ήταν στην Μπαρτσελόνα στην πρώτη χρονιά μου στο κλαμπ (σ.σ. 1997-98), ένας πιτσιρικάς που φαινόταν ότι είχε πολύ μπάσκετ μέσα του! Ήταν ένα πολύ καλό κι εργατικό παιδί που άκουγε τους μεγαλύτερους του και "έδεσε" μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες. Ο Πάου ήλθε την επόμενη χρονιά. Μιλάμε για δυο τεράστια ταλέντα! Δεν θέλω να σταθώ όμως σε αυτό αλλά στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Προέρχονται από πολύ καλές οικογένειες κι έχουν εξαιρετικό χαρακτήρα αμφότεροι. Είναι δυο παίκτες που τους αγαπώ πολύ και έχω να θυμάμαι μόνο καλά πράγματα από αυτούς».

Τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ανάμεσα στην Ταουγκρές και την Μπασκόνια το 1996: «Είναι ένα παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είχαμε τεράστιο κίνητρο, ήταν ένα ματς που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε και να κατακτήσουμε τον τίτλο, γνωρίζαμε τι μας περίμενε στη Βιτόρια όμως δεν παίξαμε όπως ενδεχομένως θα μπορούσαμε… Είχαμε έναν Αμερικανό που δεν έπαιξε καθόλου, τον Ντιν Γκάρετ κι εκείνη την εποχή, όταν δεν έπαιζαν οι Αμερικανοί σου, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ήλθαν πολλοί οπαδοί μας από τη Θεσσαλονίκη, θέλαμε πραγματικά να κερδίσουμε και για αυτούς και η αλήθεια είναι ότι αισθανθήκαμε άσχημα που εν τέλει δεν τα καταφέραμε. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα αξέχαστο παιχνίδι. Υπήρχε τεράστια πίεση, πάθος για τη νίκη, το ίδιο και από την πλευρά της Ταουγκρές. Έπαιξαν καλύτερα και κέρδισαν…».

Τους οπαδούς στην Ελλάδα: «Είναι καλό και κακό. Δεν έχουμε φιλάθλους που αγαπούν το άθλημα, έχουμε οπαδούς που θέλουν πάντα να κερδίζουν. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η κατάσταση… Προτιμώ το μοντέλο της Ισπανίας και της Ιταλίας. Είναι ένα άθλημα… Μπορεί να κερδίσεις, μπορεί και να χάσεις… Στην Ελλάδα πρέπει μόνο να κερδίζεις! Αν δεν τα καταφέρουμε, μας θεωρούν άχρηστους! Σίγουρα θέλω να κάνω ζέσταμα και να παίζω σε ένα γεμάτο γήπεδο με... καυτή ατμόσφαιρα όμως μου αρέσει περισσότερο η κατάσταση στην Ισπανία απ’ ό,τι εδώ. Στην Ελλάδα είναι πόλεμος! Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ακόμα και στο χάντμπολ! Μπαίνουν και… παίζουν ξύλο στο χάντμπολ! Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ – Άρης, Άρης – Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ. Πάντα πόλεμος! Πάντα»!

«Μας έβγαζαν από το γήπεδο κι έπιναν μπύρες»!

Τι γινόταν στη Βαρκελώνη μετά από μια ήττα της Μπαρτσελόνα από τη Ρεάλ: «Θα σας πω αρχικώς τι γινόταν στη Θεσσαλονίκη, στα καλά χρόνια με το ντέρμπι ΠΑΟΚ – Άρης, πριν το επίκεντρο του μπάσκετ μεταφερθεί στην Αθήνα. Παίζαμε, λοιπόν το Σάββατο με τον Άρη. Από τη Δευτέρα ως το Σάββατο μέναμε στο ξενοδοχείο! Ξενοδοχείο – προπόνηση – ξενοδοχείο. Αν κέρδιζες, έβγαινες το Σάββατο, μπορούσες να πας να φας, να κάνεις ό,τι θέλεις την Κυριακή, να ξεκουραστείς… Αν έχανες, έμενες άλλη μια εβδομάδα σπίτι σου! Δεν μπορούσες να βγεις! Ο Τύπος, οι οπαδοί σε περίμεναν για να σου φωνάξουν γιατί δεν έπαιξες καλά ή ερχόντουσαν στην προπόνηση την άλλη μέρα και σου έλεγαν ότι δεν μπορείς να προπονηθείς! Γιατί; "Γιατί να προπονηθείς; Αν κάνεις προπόνηση, θα κερδίσεις; Όχι". Μας έβγαζαν, λοιπόν κι έπιναν μπύρες στο γήπεδο! Έχω ζήσει πολύ… ωραίες στιγμές στο ελληνικό μπάσκετ. Ήταν πολεμική ατμόσφαιρα! Στην Ισπανία κερδίζεις; Τέλεια! Χάνεις; ΟΚ. Μπορείς να βγεις, να βγάλεις φωτογραφίες με τον κόσμο, να υπογράψεις αυτόγραφα. Δεν σε περιμένει κανείς για να σε χτυπήσει! Πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα, αυτά γίνονταν πριν από 25 χρόνια. Έχουν αλλάξει, όχι όμως όπως θα ήθελα εγώ ή όπως τα ζείτε εσείς. Υπάρχει πίεση, στη Βιτόρια, στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη όμως πρέπει να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις. Πρέπει να είσαι καλά πνευματικά για να μπορέσεις να κερδίσεις. Δεν μπορείς να κερδίζεις με το πιστόλι στο κεφάλι! Δεν το κατάφερε ποτέ κανείς»!

Τους Τζόρτζεβιτς – Γιασικεβίτσιους: «Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με δυο από τους καλύτερους γκαρντ στην Ευρώπη. Δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη ότι έγιναν προπονητές. Ο Σάσα ήταν έτοιμος, είναι ένας τύπος που ξέρει μπάσκετ, ήταν προπονητής ενώ έπαιζε. Ο Σάρας το ίδιο. Είναι λίγο πιο… εκδηλωτικός (γέλια). Ο Σάσα το ελέγχει αρκετά, ο Σάρας όχι τόσο όμως είναι δυο πολύ καλά παιδιά, είχαμε εξαιρετικές σχέσεις και με τους δυο. Με τον Σάρας περισσότερο, έχουμε την ίδια ηλικία, γνωριζόμασταν από τους αγώνες με τις εθνικές ομάδες. Το να παίζεις μαζί τους είναι ευχαρίστηση. Είναι η χαρά των ψηλών».

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για έναν μήνα πριν πάω στην Ούλκερ»!

Το ότι είναι ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε στην Τουρκία (με την Ούλκερ): «Ήμουν στη Φιλαδέλφεια, μετά τη rookie χρονιά μου με τους Σίξερς. Δεν ήταν ενδεχομένως αυτό που περίμενα ενώ ο Λάρι Μπράουν μου έλεγε να κάνω υπομονή και ότι θα είχα περισσότερο χρόνο την επόμενη σεζόν. Εν τέλει, ο Λάρι Μπράουν έφυγε το καλοκαίρι… Μίλησα με αρκετές ομάδες από την Ευρώπη και υπήρχε ένα σπουδαίο project στην Κωνσταντινούπολη με την Ούλκερ. Καλοί παίκτες, καλός προπονητής, είχε γυρίσει και ο Κουτλουάι. Η αλήθεια είναι ότι είχα έναν μικρό φόβο για το τι θα αντιμετώπιζα. Μου πέρασε ο φόβος, υπέγραψα το συμβόλαιο μου όμως μέχρι να πάω, σχεδόν έναν μήνα πριν αρχίσει η προετοιμασία δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια πιστεύοντας ότι δεν είχα πάρει σωστή απόφαση! Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ καλά στην Πόλη, δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα, καμία προσβολή, τίποτα. Ήταν ένας πραγματικά δύσκολος μήνας! Τι πρέπει να κάνω τώρα; Πρέπει να ακυρώσω τη συμφωνία. Πήρε τηλέφωνο τον Κουτλουάι και μου είπε: Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά, μην αγχώνεσαι για τίποτα. Αυτή ήταν η αλήθεια».

Τους Σίξερς: «Γνώρισα τον κόσμο του ΝΒΑ. Είναι διαφορετικό να ακούς και να διαβάζεις πράγματα από το να τα ζεις. Ήταν ο στόχος μου από την πρώτη στιγμή που έπιασα την μπάλα του μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι πήγα πολύ αργά και τραυματίας. Η rookie χρονιά δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν έχεις παίξει στην Μπαρτσελόνα, όταν έχεις όλα τα θέματα σου λυμένα, όταν έχεις χρόνο συμμετοχής, είσαι πρωταγωνιστής… Μετά είναι διαφορετικό να παίζεις ελάχιστα, 5-10 λεπτά…».