Εθνική ομάδα, όαση δροσιάς σε μια μπασκετική έρημο που μεγαλώνει

Με βάση την πληρότητα του ρόστερ, την εμπειρία (σε μέσο όρο) της δωδεκάδας και το βάρος της προσπάθειας η εθνική ομάδα μπάσκετ πήγε τουλάχιστον ένα βήμα παραπέρα από εκεί που περιμέναμε στο προολυμπιακό τουρνουά. Έδειξε διάθεση, χαρακτήρα, έχτισε εικόνα ομάδας και πήρε πράγματα από τους περισσότερους από αυτούς που κλήθηκαν να βάλουν το λιθαράκι τους.

Το να υποθέσουμε πως θα ήταν τα πράγματα παρόντων των…απόντων δεν έχει νόημα. Πρώτον γιατί τους αγώνες δίνουν οι παρόντες και δεύτερον γιατί δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι, όσο σημαντικοί και αν είναι οι παίκτες που έλειψαν, θα βοηθούσαν πραγματικά ώστε η ομάδα να έχει μεγαλύτερη τύχη. Η αποψή μου (δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να τη σεβαστεί απλά την καταθέτω) είναι ότι οι ομάδες «ειδικών συνθηκών» τις περισσότερες φορές (ειδικά όταν αυτό αφορά προσπάθεια λίγω αγώνων) δένονται σε σημείο που να μπορούν να υπερβούν και τον εαυτό τους με πραγματικά συνολική προσπάθεια στο αγωνιστικό, αλλά και στο πνευματικό σκέλος.

Ναι, η εικόνα με τον Καναδά και το δεύτερο ημίχρονο με την Τουρκία μας γέννησαν σημαντικές προσδοκίες για τον τελικό με την Τσεχία και, εντέλει, η προσγείωση ήταν ανώμαλη. Ο φόβος του…«θα περάσουν από πάνω μας» που είχε εκφραστεί αρκετά (και από αρκετούς) πριν το προολυμπιακό, ειδικά όταν άρχισαν να αθροίζονται οι απουσίες, είχε καταλαγιάσει στα πρώτα ματς και μας έπιασε στον ύπνο, στον τελικό. Φτάσαμε να περιμένουμε περισσότερα, δεν τα πήραμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι, οι επικές προσπάθειες δικαιώνονται μέχρι τέλους κυρίως στις ταινίες , παρά στην πραγματικότητα. Ή τελοσπάντων γίνονται ταινία αυτές οι λίγες που δικαιώνονται –πέρα από κάθε πρόβλεψη- μέχρι τέλους.

Η εθνική ομάδα δεν έχασε κάτι που είχε. Αντίθετα μπορεί να έχει κερδίσει κάτι, έστω λίγο, από αυτό που δεν έχει εδώ και πολλά (πλέον) χρόνια. Μισό βήμα προς τον μαχητικό της εαυτό. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι καιρός τώρα που η ομάδα βγάζει, αρκετές φορές, την εικόνα «ο Θεός μας χρωστάει κάτι» και επειδή προφανώς ο Υψιστος είναι σαφές ότι δεν έχει την ίδια άποψη (για πολλά πράγματα σε αυτό τον κόσμο) απλά βγάζει έναν κυκλοθυμικό χαρακτήρα που δεν την οδηγεί πουθενά. Αυτό το σύνολο που είδαμε στον Καναδά είχε, σαφέστατα, περισσότερη υγεία και αυτό οδήγησε σε πραγματική προσπάθεια που έφτασε σε απόδοση από 80 μέχρι…110% αυτού που μπορούσε να δώσει. Το 110% έφτανε για να φτάσει μέχρι τον τελικό. Το 80% όχι για να τον κερδίσει. Δεν είναι να ντρέπεται κάποιος για το δεύτερο. Τα ξενύχτια μας τα κέρδισαν ο Πιτίνο και οι διεθνείς με το σπαθί τους.

Το θέμα όμως είναι ότι έχει φτάσει να μας προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι βλέπουμε αυτό το σπαθί έξω από το θηκάρι. Όχι μόνο από την εθνική ομάδα των ανδρών (επιστρέψτε μου να θεωρώ το ίδιο γραφικό με τα αστεία για την περίοδο ΠΑΣΟΚ το «επίσημη αγαπημένη» που θυμίζει τραγούδι του Τόλη), αλλά σχεδόν από όλους τους εκπροσώπους μας στο μπάσκετ, εκτός των συνόρων. Και ότι προβάλλεται εκτός των συνόρων, έχει παραγωγή εντός αυτών. Ή μάλλον δεν έχει καθόλου παραγωγή. Ή, ακόμα χειρότερο, έχει παραγωγή που δείχνει υγιέστατη αλλά όταν πας να δαγκώσεις το φρούτο είναι τίγκα στο σκουλήκι.

Δεν φτάνει ένα blog (όχι αυτό τουλάχιστον) για να αναλύσουμε αυτή την κατάσταση. Αρκεί μόνο να πούμε (ως παράδειγμα) ότι σε αυτή την εθνική ομάδα συνυπήρξαν ένα από τα ταλέντα της επόμενη φουρνιάς του ελληνικού μπάσκετ και –ως συνεργάτης του Πιτίνο- ο προπονητής για τον οποίο αποχώρησε από τον σύλλογο του, γιατί δεν του έδινε χρόνο συμμετοχής. Ο λόγος για Ρογκαβόπουλο και Παπαθεοδώρου και το αναφέρω σαν ένα (ολίγον κωμικό είναι η αλήθεια) παράδειγμα της παράνοιας που επικρατεί στον ελληνικό μπάσκετ.

Ταλεντάρες που οι γονείς πιστεύουν ότι έχουν θέση στο draft του ΝΒΑ, άπειρες ατομικές προπονήσεις όχι απαραίτητα για τη βελτίωση αλλά για συμμετοχή στη… μόδα, μάνατζερ ακόμα και για 14χρονια (μην πω και παρακάτω) που θέλουν χαρτζηλίκι από την ομάδα με το που μπαίνουν στο γήπεδο, προπονητές με καμιά εικοσαριά plays από τα μίνι, γονείς που ψοφάνε για τη νίκη και την απαιτούν, ομοσπονδία που μοιράζει θέσεις ομοσπονδιακών τεχνικών με γνωριμία, ομοσπονδιακοί που εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να προσελκύσουν παίκες και παίκτριες για τον σύλλογο που προπονούν (κάποιοι). Κουράστηκα να γράφω . Σίγουρα είναι και άλλα…

Το θέμα είναι πως, όσο και αν αγαπάμε το μπάσκετ αυτό που είδαμε στον Καναδά και είχε μεγάλο απόθεμα υγείας, έχει μικρή σχέση με την πραγματική εικόνα του ελληνικού μπάσκετ. Αν πάρουμε τα «θέλω» του Πιτίνο και τον τρόπο που δούλεψε ως κριτήριο (κατά αναλογία) για το πώς δουλεύει το «εργοστάσιο» στην Ελλάδα θα μελαγχολήσουμε. Αυτό που είδαμε ήταν απλά ένα διάλειμμα από μια ζοφερή εικόνα η οποία δεν είναι άμεσα αναστρέψιμη, γιατί έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση η οποία υπερβαίνει ακόμα και και τα «θέλω» όποιου αναλάβει τα ηνία στην επόμενη ημέρα της ομοσπονδίας.

Υ.Γ: Στο τέλος τη συγγραφής του παραπάνω πονήματος, έγινε γνωστή η είδηση της παραμονής του Ιωάννη Παπαπέτρου στον Παναθηναϊκό. Είναι λόγος ικανοποίησης το να μπορούν οι ελληνικής ομάδες να κρατάνε τους κορυφαίους Ελληνες παίκτες στο ρόστερ τους. Είναι επιπλέον λόγος μελαγχολίας να φτάνει να μας προξενεί αρκετή έκπληξη αυτό, λόγω της συνεχούς…διολίσθησης των εκπροσώπων μας στην EuroLeague.