Εθνική Ελλάδας: Ένα... «παράθυρο», η ζωή μας όλη!

Είναι από τα παιχνίδια που ευθύς εξαρχής τα λες πολύ πονηρά, από την άποψη ότι η ομάδα έκανε σκάρτες τέσσερις προπονήσεις, είχε τρεις απώλειες (πέραν των Κώστα Αντετοκούνμπο, Λούντζη και Καραγιαννίδη, αυτή του αρχηγού της, Κώστα Παπανικολάου, ήταν κάτι περισσότερο από κομβική), έπρεπε να ταξιδέψει αεροπορικώς αλλά και οδικώς για να φτάσει στον προορισμό της (η πόλη Παρντουμπίτσε απέχει 1,5 ώρα με πούλμαν από την Πράγα) και καλούνταν να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο με παιδιά που αγωνίζονται χρόνια μαζί!

Και που φυσικά είχε μεγάλο κίνητρο για τη νίκη συν του ότι παραδοσιακά μας δυσκολεύει. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το εφιαλτικό βράδυ στην Σενζέν της Κίνας (με την αποβολή του Γιάννη Αντετοκούνμπο), που θέλαμε +12 αλλά τελικά νικήσαμε με 84-77 και αποχαιρετήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Καθώς επίσης και την συντριβή (72-97) στον τελικό του προολυμπιακού του Καναδά (2021), που μας απέκλεισε από το Τόκιο!

Αλλά και οι τελευταίες νίκες, δεν ήταν εύκολες. Στο νοκ-άουτ αγώνα του Βερολίνου πριν από 2,5 χρόνια μας «βγήκε το λάδι» και πήραμε 27 πόντους από τον Γιάννη για να «λυγίσουμε» (94-88) τους Τσέχους και περάσουμε στους “8” του Eurobasket, ενώ πέρυσι στο ντεμπούτο του Βασίλη Σπανούλη στον «γαλανόλευκο» πάγκο, χρειάστηκε να κάνει μεγάλο ματς ο Μήτογλου (22π.) και ο Παπανικολάου (16π.) για να επικρατήσουμε (72-64) στο τέλος.

Για να επιστρέψουμε, όμως, στα τους χθεσινού (21/02) ματς, εμείς από την πλευρά μας κι έτσι όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση στον όμιλό μας, μετά την ήττα που κάναμε από την Μεγάλη Βρετανία, τον περασμένο Νοέμβριο στο Λονδίνο, βρεθήκαμε για πρώτη φορά να «παίζουμε» για την πρόκριση στο τελευταίο «παράθυρο» των προκριματικών.

Και συν τοις άλλοις να παρουσιαστούμε χωρίς «νατουραλιζέ» πρώτης επιλογής λόγω του τραυματισμού του Γουόκαπ (ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ δεν έχει καθόλου αγωνιστικό ρυθμό) και αυτός ήταν και ο λόγος που ο ομοσπονδιακός τεχνικός κάλεσε συνολικά οκτώ παίκτες που αγωνίζονται στην Euroleague! Κι ενώ όλοι προέρχονταν από την απαιτητική διαδικασία του Final 8 στο Κύπελλο, με τους οκτώ των «αιωνίων» να ενσωματώνονται απευθείας από το Ηράκλειο και τον Παπαγιάννης μαζί με τον Σπανούλη και τον Ηλία Καντζούρη να έρχονται από την Καν μέσω Παρισιού.

Το άλλο μεγάλο θέμα που είχε να αντιμετωπίσει ο “Kill Bill” ήταν η αυτόματη αλλαγή ρόλων στην οποία έπρεπε να προσαρμοστεί άμεσα η πλειοψηφία των διεθνών, που έχουν συμπληρωματικό ρόλο στις ομάδες τους. Αν εξαιρέσουμε τον Βασίλη Τολιόπουλο, που είναι το «πρώτο βιολί» στον Άρη, τον Νίκο Χουγκάζ, που είναι βασικός στην Ανδόρρα, τον Δημήτρη Κατσίβελη που έχει σημαντικό ρόλο στον ΠΑΟΚ και τον Παπαγιάννη που παίζει περίπου 17 λεπτά σε Γαλλία και Ευρώπη, όλοι οι υπόλοιποι του βασικού rotation (Παπαπέτρου, Μήτογλου, Καλαϊτζάκης, Μωραϊτης, Λαρεντζάκης και Μήτρου-Λονγκ, παίζουν λίγο στην Euroleague (κάποιοι έως και καθόλου) και πιο πολύ πατάνε παρκέ στους αγώνες της Stoiximan GBL.

Θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι που υποβαθμίσουν την παραπάνω συνθήκη, αλλά ο αντίλογος έχει να κάνει με το ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπάσκετ παίζουν πάντα και οι άλλοι, ειδικότερα όταν πρόκειται για ένα συγκρότημα του οποίου όλοι οι βασικοί παίκτες είναι σχεδόν πρωταγωνιστές στις ομάδες τους!

Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, μόνο ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε το εντυπωσιακό ξεκίνημα της ελληνικής ομάδας, που στην πρώτη περίοδο βρέθηκε ακόμη και στο +16 (11-27 στο 9’), έχοντας εξαιρετικές συνεργασίες (7 ασίστ) και μηδέν λάθη!

Επειδή, όμως, η αρχική απόδοσή μας δεν ήταν φυσιολογική, μετά τις πρώτες αλλαγές και τις προσαρμογές που έκαναν οι γηπεδούχοι, το ματς ήρθε πολύ γρήγορα... τούμπα. Ξαφνικά και αντί να πλησιάζουμε κοντά στο καλάθι, όπου ήμασταν πολύ αποτελεσματικοί, επιδοθήκαμε σε έναν αδικαιολόγητο διαγωνισμό τριπόντων και υποπέσαμε σε λάθη, γεγονός που επέτρεψε στην ομάδα του Ισπανού Ντιέγκο Οκάμπο, να βρει επιθετικό ρυθμό.

Με 3/15 σουτ στο δεύτερο δεκάλεπτο και κυρίως με 11 άστοχα τρίποντα στην σειρά (από το 4ο έως το 23ο λεπτό), δεν χάσαμε το προβάδισμα στην ανάπαυλα. Το πιο βασικό ήταν ότι η Τσεχία πήγε στα αποδυτήρια, έχοντας ανακτήσει το momentum της αναμέτρησης κι έχοντας πιστέψει ότι μπορεί να νικήσει.

Κι όλα αυτά, ενώ σε όλο το πρώτο μέρος, με σημαντική την βοήθεια του Κατσίβελη σε αυτό το κομμάτι, είχαμε κάνει πολύ καλή δουλειά πάνω στον πιο ποιοτικό παίκτη των αντιπάλων μας, τον Τόμας Σατοράνσκι. Ευτυχώς, όμως, το mindset των παικτών άλλαξε, ο επιθετικός ρυθμός ανακτήθηκε και τα τρία μακρινά σουτ που βάλαμε στην 3η περίοδο (από Παπαγιάννη, Τολιόπουλο και Λαρεντζάκη), μας έφεραν σταδιακά στο +6, με το οποίο μπήκαμε στο τέταρτο δεκάλεπτο.

Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα είχε ισορροπήσει την κατάσταση και είχε φέρει στα μέτρα της το ματς. Αυτή η ανεκτίμητη μπασκετική τεχνογνωσία (IQ) που αποτελεί την τεράστια προίκα που άφησε η γενιά του ’87 και εξέλιξαν οι επόμενες γενιές, ήταν αυτή που μας έχρισε ως φαβορί για τη νίκη, μέχρι να πλησιάσουμε στο τελευταίο δίλεπτο.

Εκεί όπου από «αφεντικά» παρ’ ολίγο να γίνουμε ιδανικοί αυτόχειρες και να γνωρίσουμε μία ήττα, που από την μία θα πλήγωνε το κύρος του ελληνικού μπάσκετ και από την άλλη, μπορεί και να μας υποχρέωνε να κρατήσουμε όλους τους Ευρωλιγκάτους παίκτες και για το παιχνίδι της Δευτέρας (24/02) με την Ολλανδία... Αν φυσικά η Μεγάλη Βρετανία δεν κέρδιζε μέσα στην Χάγη, βάζοντας... φωτιά σε όλα τα σενάρια πρόκρισης!

Και πάλι, όμως, παρά τους δέκα αναπάντητους πόντους που δεχτήκαμε μέσα σε 113 δευτερόλεπτα, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, τα παιδαριώδη λάθη στην επαναφορά και τις κακές αποφάσεις που είχαμε στην επίθεση, είχαμε την καρδιά και την επιθυμία να αρνηθούμε την ήττα και να γυρίσουμε ένα χαμένο – από ψυχολογικής άποψης – ματς!

Το τεράστιο σουτ του Βασίλη Τολιόπουλου (26 πόντους με 5/9 τρίποντα) αποτελεί την επιτομή της νοοτροπίας του νικητή και της προσωπικότητας που τον χαρακτηρίζει. Ίσως ο «Τολιό» να ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να βάλει με αυτόν τον τρόπο το πολύ δύσκολο αυτό τρίποντο, αποφεύγοντας επιμελώς την προσεκτική προσπάθεια του Μπόχατσικ να του κάνει φάουλ, όχι πάνω στο σουτ (για τρεις βολές)!

Αλήθεια, τι άλλο να κάνει πλέον αυτός ο απίθανος «τύπος» για να δείξει στους δύο «μεγάλους» του ελληνικού μπάσκετ, ότι έχει την ποιότητα για να παίξει στην Euroleague;

Η διαχείριση της παράτασης ήταν σεμιναριακού επιπέδου, αλλά όλη οι βάσεις για το τελικό 93-89 στο έξτρα πεντάλεπτο, μπήκαν από το μεγάλο σουτ του 29χρονου point-guard του αυτοκράτορα» που ήταν ο κορυφαίος της ελληνικής ομάδας.

Όλα τα παιδιά προσπάθησαν, με τις καλές και τις κακές τους στιγμές, αλλά ιδιαίτερη μνεία θεωρώ ότι αξίζουν ο Ιωάννης Παπαπέτρου, που επέστρεψε μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο στην Εθνική με ματσάρα (23 πόντους, 7 ριμπάουντ και 2 ασίστ με 3/4 τρίποντα) και σχεδόν πλησίασε το ρεκόρ καριέρας που είχε κάνει στις Φιλιππίνες απέναντι στην Νέα Ζηλανδία (27 πόντοι), κάνοντας δώρο γενεθλίων στον πατέρα του Αργύρη και επίσης διεθνή παλαίμαχο σέντερ.

Πολύ θετικός ήταν ο Νίκος Χουγκάζ, που φέτος βρίσκεται σε τροχιά αναβάθμισης της καριέρας του στην λίγκα ACB και ο Κατσίβελης, ενώ στους διακριθέντες ήταν οι Παπαγιάννης και Μήτογλου.

Η 4η φορά που η Ελλάδα προκρίνεται σε Eurobasket (2022 & 2025) ή Mundobasket (2019 & 2023) μέσα από την διαδικασία των «παραθύρων», θα ολοκληρωθεί με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να έχει το 3ο καλύτερο ρεκόρ στην ευρωπαϊκή ζώνη (μέχρι στιγμής 25 νίκες και 9 ήττες), πίσω από την Γαλλία (29-6) και την Λιθουανία (28-8).

Το πιο σημαντικό κέρδος, όμως, ήταν και παραμένει ότι μέσα από αυτούς τους αγώνες δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε την ευκαιρία σε παιδιά (που παίζουν ελάχιστα στις ομάδες τους) με προοπτική και μέλλον να δείξουν τι πραγματικά αξίζουν!