Χορός με πλάγια βήματα

Προτού η πανδημία σβήσει τα φώτα, οι Μιλγουόκι Μπακς έδιναν την εντύπωση ότι βρίσκονταν στον δρόμο της επιτυχίας και βάδιζαν προς τον στόχο με βήμα αταλάντευτο.

Δεν αναφέρομαι τόσο στο αγωνιστικό τους σχέδιο, που είναι ίδιο με το περυσινό με κάποιες μικρές βελτιώσεις (και με πρόσθετο εφόδιο το πάθημα του 2019), όσο στη σιγουριά που απέπνεε η ομάδα.

Ο δείκτης της αυτοπεποίθησης βρισκόταν στα ύψη και το πλεονέκτημα έδρας εν όψει των πλέι-οφ πολλαπλασίαζε τις πιθανότητες.

Όταν οι Μπακς κλείστηκαν στη φούσκα, αποδείχθηκαν φούσκα.

Η χαμένη έδρα των Αγώνων 1, 2 και (κυρίως) 7 είναι φυσικά τεράστια απώλεια από το οπλοστάσιο μίας ομάδας άπειρης και άψητης, αλλά δεν είναι εκείνη που τους έφερε στα πρόθυρα του αποκλεισμού.

Από τους πρώτους κιόλας αγώνες των πλέι-οφ, οι Μπακς θυμίζουν χορευτή που χορεύει με λάθος βήματα. Ομάδας που μπήκε στο παιχνίδι για να χάσει. Μικρής ομάδας.

Μελετήστε ξανά τα 5+3 παιχνίδια των Μπακς απέναντι στις δύο ομάδες της Φλόριντα και αναζητήστε το πάθος και τη φλόγα που θα περίμενε κανείς να χαρακτηρίζει κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα τους.

Δεν θα εντοπίσετε πουθενά αυτά τα στοιχεία, εκτός αν κοιτάξετε στα μάτια του Ντράγκιτς, του Μπάτλερ, του Μπαμ, ας μη πω και του Βούτσεβιτς.

Η γλώσσα του σώματος και του χαμηλωμένου βλέμματος προδίδει ηττοπάθεια, πεσσιμισμό και αποδοχή του μοιραίου.

Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που προήλθε από παρθενογένεση ούτε μπορεί να θεωρηθεί προϊόν της απομόνωσης. Στην ίδια φούσκα ζουν όλοι το τελευταίο δίμηνο.

Η απογοήτευση φαίνεται να προέρχεται από πενιχρή προετοιμασία, αγωνιστική και πνευματική. Από έλλειψη σκληραγώγησης. Και, τελικά, από την ίδια τη στελέχωση της ομάδας.

Οι Μπακς είχαν 15 μήνες για να αξιοποιήσουν τα διδάγματα της περυσινής κατάρρευσης απέναντι στο Τορόντο.

Από ότι φαίνεται, αποφάσισαν ότι εκείνη η ήττα ήταν σύμπτωση. «Λίγο ακόμα και τους είχαμε», θα είπαν.

Και επέστρεψαν στο προσκήνιο με σχέδιο ίδιο και απαράλλαχτο. Με την ελπίδα ότι το στραπάτσο του 2019 θα γίνει για τους αρνητικούς πρωταγωνιστές του κινητήριος δύναμη.

Αλλά τα κουσούρια της ομάδας είναι ίδια και απαράλλαχτα, με κυριότερο και πιο κραυγαλέο την έλλειψη δημιουργίας.

Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, ο μοναδικός παίκτης των Μπακς που παράγει παιχνίδι είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Δεν υπάρχει playmaking ούτε στη θέση 1 ούτε στο 2 ούτε στο 3 ούτε στο 5.

Μήπως οι Μπακς έχουν Ντράγκιτς; Μήπως έχουν σούτινγκ γκαρντ ικανό να δώσει την πάσα-ξυραφιά που έδωσε ο Τζίμι Μπάτλερ για το κρίσιμο τρίποντο του Κράουντερ στο 100-104;

Το πεντάρι τους μπορεί να σουτάρει καλά, αλλά μπροστά στον υπέροχο Αντεμπάγιο μοιάζει νερόβραστο ακόμα και όταν βάζει 25άρες. Το ίδιο και το Ολ-Σταρ τριάρι τους απέναντι στον Μπάτλερ.

Φανταστείτε τους Μπακς του Γιάννη με τον Ντράγκιτς στο 1 και τον Βούτσεβιτς στο 5. Ή με έναν σέντερ σαν τον Μαρκ Γκασόλ του καλού καιρού.

Θα ήταν, βεβαίως, ομάδα με διαφορετική ταυτότητα. Φοβάμαι όμως ότι η τωρινή συνταγή των Μπακς πλησιάζει τα όρια της χρεοκοπίας, εφ’ όσον ζητούμενο είναι ο τίτλος.

Πασχίζοντας να τελειοποιήσει το παζλ, η ομάδα ποντάρει σε παίκτες δεύτερης διαλογής ή ανέτοιμους, με μοναδικό κριτήριο το αγωνιστικό «πάντρεμά» τους με τον Γιάννη.

Αλλά ο Μάρβιν Ουίλιαμς, ο Ουές Μάθιους, ο Κόνατον ή ο περυσινός Μίροτιτς δεν θα ήταν διαθέσιμοι και φτηνοί, εάν είχαν πείρα και ποιότητα επιπέδου πλέι-οφ στα παπούτσια τους.

Στη διάρκεια της κανονικής περιόδου οι Μπακς διακρίθηκαν για το βάθος τους, αλλά η ανάγκη για σφιχτό rotation στα πλέι-οφ εξοβέλισε μονάδες που διακρίνονταν στη βρώμικη δουλειά, όπως ο Ιλιασόβα, ο Στέρλινγκ Μπράουν και ο Ρόμπιν Λόπεζ.

Ο Μάικ Μπουντενχόλζερ δείχνει εμπιστοσύνη στους παίκτες που καλούνται να βοηθήσουν τη βασική τετράδα, αλλά το κάνει με τρόπο στρεβλό και χωρίς ιδιαίτερη προπονητική παρέμβαση.

Στα φετινά πλέι-οφ, υπάρχουν περισσότεροι από 40 παίκτες με μέση συμμετοχή μεγαλύτερη από τα 34 λεπτά του Γιάννη.

Πού ξανακούστηκε, να μείνει ο MVP στον πάγκο στο πρώτο μισό της δ’ περιόδου, όταν η ομάδα του παλεύει για τη ζωή της;

Σε ματς όπου ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν μόλις 8 παίκτες, ο Αντετοκούνμπο έμεινε στο παρκέ μόλις 35 λεπτά. Έπαιζε βεβαίως τραυματισμένος, αλλά ο χρόνος συμμετοχής του ήταν παρόμοιος και στους προηγούμενους αγώνες.

Από τον Τζέισον Κιντ που χρησιμοποιούσε τον Γιάννη 40 λεπτά στα ματσάκια της κανονικής περιόδου, φτάσαμε στο άκρο αντίθετο!

Θα είναι θαύμα, αν ο πελαγωμένος «Μπαντ» γλιτώσει την απόλυση μετά τον -σχεδόν βέβαιο- πρόωρο αποκλεισμό. Οι αποτυχίες στα πλέι-οφ τείνουν να γίνουν δευτέρα φύσις του.

Το μοναδικό διάστημα στο οποίο το Μιλγουόκι παρουσίασε κυρίαρχη εικόνα ήταν ένα τρίλεπτο στα μέσα της γ’ περιόδου, με αφετηρία το 77-71.

Στο συγκεκριμένο διάστημα οι αθλητικοί γκαρντ των Μπακς έστειλαν τους κοντούς της Χιτ στα θηρία και έβγαλαν τέσσερις σπουδαίες άμυνες, οι οποίες μεταφράστηκαν σε 8 συνεχόμενους πόντους του Γιάννη στην άλλη άκρη.

Ο ήρωάς μας είδε το ματς να έρχεται στα μέτρα του, αισθάνθηκε πιο αισιόδοξος και έβαλε ασάλιωτες 4 βολές, υπενθυμίζοντας ότι το πρόβλημα με δαύτες είναι μέσα στο μυαλό του. Το σκορ έγινε 87-75 και το θεμέλιο για το 2-1 τοποθετήθηκε.

Έπειτα, ο Γιάννης αποσύρθηκε ανεξήγητα στον πάγκο και δεν επέστρεψε, παρά μόνο όταν οι Μπακς ισοφαρίστηκαν. Έξι λεπτά πριν το φινάλε, το σκορ ήταν 93-94 και τα φάουλ 6-0.

Ο Μπάτλερ πήγαινε διαρκώς στη γραμμή σαν δεύτερος Χάρντεν και οι Μπακς έψαχναν τη λύση σε μακρινά σουτ χωρίς πρόγραμμα και χωρίς κυκλοφορία της μπάλας.

«Why?» αναρωτήθηκε φωναχτά ο Ρέτζι Μίλερ όταν είδε τον Μπλέντσο να φτάνει βαδίζοντας στο απέναντι τρίποντο και να εξαπολύει στρακαστρούκα χωρίς καμία λογική. Τον Μπλέντσο, που δεν είναι καν ικανός σουτέρ, συμπληρώνω.

Στην αμέσως επόμενη κατοχή των Μπακς, επιχείρησε παρόμοιο -εξίσου άστοχο- σουτ ο Γιάννης. «Ας του στείλει το Μαϊάμι μία λιμουζίνα», αναφώνησε τσιμογελώντας ο Μίλερ.

Ακόμα και όταν ο Γιάννης ευστοχεί στα μακρινά σουτ, αυτός ο τρόπος παιχνιδιού ευνοεί τον αντίπαλο, αφού τον κρατάει μακριά από τη φθορά. Στην τελική ευθεία του χθεσινού αγώνα, τα ομαδικά φάουλ ήταν, επαναλαμβάνω, 6-0.

Το πρόβλημα των Μπακς είναι, κατά βάθος, ότι περιμένουν τα πάντα από τον ηγέτη τους. Σκαρφαλώνουν όλοι στην πλάτη του και περιμένουν από αυτόν σωτηρία.

Ο Γιάννης να βάλει τους 30 πόντους. Ο Γιάννης να μοιράσει 25 δυνητικές ασίστ που στην πραγματική στατιστική θα μείνουν 10. Ο Γιάννης να μαζέψει 15 ριμπάουντ.

Ο Γιάννης να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Ο Γιάννης να τρυπήσει αβοήθητος το τείχος. Ο Γιάννης να κερδίσει βολές και να τις βάλει κιόλας. Ο Γιάννης να βάλει και τρίποντα.

Ο Γιάννης να καλύψει τα νώτα των άλλων στην περιφερειακή άμυνα. Ο Γιάννης να προστατεύσει τη στεφάνη. O Γιάννης να κλέψει μπάλες. Ο Γιάννης να πάρει τις αποφάσεις.

Ε, νισάφι.

Το κακό παράγινε, όταν, χθες, κλήθηκε να μαρκάρει τον Μπάτλερ στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Ο 2μ11 να κυνηγήσει τραυματίας στην περιφέρεια έναν γκαρντ των 2μ, ο οποίος συμβαίνει να είναι ένας από τους κορυφαίους σκόρερς του σύμπαντος!

Φυσικά, το τόλμημα έπεσε στο κενό, αν και ο Γιάννης έκλεψε μία φορά τη μπάλα.

Μπορεί να είναι σπέσιαλ «αμυντικός ομάδας», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να σταματήσει αβοήθητος τους Μπάτλερ αυτού του κόσμου σε διαδοχικές μονομαχίες ένας εναντίον ενός.

Στα τελευταία λεπτά, η μπάλα δεν πέρασε καν από τα χέρια του Αντετοκούνμπο. Σούταραν ο Λόπεζ, ο Χιλ, ο Μίντλτον, ο Μπλέντσο, όποιος έβλεπε ορίζοντα.

Και τα έχασαν, όλα. Ο αγώνας τελείωσε με σερί 17-1 υπέρ των Χιτ και το 40-13 της δ’ περιόδου έγινε μαύρη σελίδα στην ιστορία των πλέι-οφ.

Τετέλεσται; Μάλλον. Όχι σίγουρα, αλλά ...μάλλον.

Ουδέποτε στο παρελθόν έχει ανατραπεί το 0-3, αλλά και ελάχιστες φορές βρέθηκαν μέσα στον λάκκο ομάδες με τη δυναμικότητα των Μπακς και με έναν (δις) MVP στις τάξεις τους.

Ωστόσο, το τρένο απομακρύνεται με ταχύτητα και οι επιβάτες του δεν φορούν πράσινα.

Οι χαμένες ευκαιρίες του δεύτερου και του τρίτου αγώνα με το Μαϊάμι μπορούν να αλλάξουν την ιστορία αυτής της ομάδας με τρόπο πολύ πιο δραστικό από ότι ο τραυματικός 3^ος τελικός τελικός της Ανατολής του 2019 με τους Ράπτορς.