Η Κιβωτός του Νώε!

Γενιές και γενιές από μπασκετικούς ψυχάκηδες μεγαλώσαμε προσηλυτισμένοι στο παλιό και κλασικό μότο του ΝΒΑ, αλλά αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε! Δεν ξέρω κιόλας πότε θα τα ξαναθυμηθούμε (αυτά που ξέραμε), αλλά ξα μας: να μπιστάει η σπυριάρα πάνω στο παρκέ, να ακούγεται κιόλας ο ήχος της και… εμείς οι βλάχοι όπως λάχει!

Αυτό που πρωτίστως πρέπει να ξεχάσουμε στην παρούσα φάση (της επανεκκίνησης) είναι το «Ι love this game»: το ξεχνάμε ως μότο, αλλά όχι και κατ’ ουσίαν, διότι εάν δεν αγαπούσαμε αυτό το παιχνίδι δεν θα ξεροσταλιάζαμε, ούτε θα το λαχταράγαμε επί 140 μερόνυχτα! Τόσος είναι ο καιρός που πέρασε από εκείνο το αλλόκοτο βράδυ της 11ης Μαρτίου και μέσα σε αυτούς τους τεσσερισήμισι μήνες άλλαξαν πολλά, μηδέ του παραδοσιακού σλόγκαν εξαιρουμένου…

Το αγαπάμε το παιχνίδι, αγαπάμε και το «whole new game», όπως λανσάρεται πλέον για να καταδειχθεί κιόλας το αξιοπερίεργον του πράγματος… Τι σόι μπάσκετ θα ‘ναι αυτό το εντελώς καινούργιο παιχνίδι θα φανεί εν ευθέτω χρόνω και πάντως όχι τις πρώτες μέρες, που όλοι μα όλοι (συμπεριλαμβανομένων και ημών των θεατών και παρατηρητών) θα χρειαστούμε μια πυξίδα για να πλεύσουμε στα αχαρτογράφητα ύδατα…

Χρειαζόμαστε επίσης και έναν σκηνοθέτη για να γυρίσει το remake της μπασκετικής επιστροφής στο μέλλον: δεν ξέρω εάν είναι διαθέσιμος και πρόθυμος για να το διαπράξει και πάλι ο Ρόμπερτ Ζεμέκις ο οποίος γύρισε την ταινία «Back to the future» το 1985, αλλά φαντάζομαι πως θα τον εξίταρε η μπασκετική διασκευή της…

Κι άλλα πρωταθλήματα του μπάσκετ, του ποδοσφαίρου και πολλών αθλημάτων απανταχού της γης συνεχίσθηκαν και ολοκληρώθηκαν, αλλά το restart του ΝΒΑ δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο…

Αυτή η επανεκκίνηση δεν είναι απλώς ιστορική, αλλά κοσμοϊστορική! Ναι το ξέρω και το παραδέχομαι από μόνος μου ότι πολλές φορές υπερβάλλω, αλλά εδώ μπορεί και να ‘μια επιεικής! Για το ΝΒΑ, για το μπάσκετ και για την Αμερική, αυτή είναι μια ιδιάζουσα και πρωτόφαντη φάση που δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν, με ό,τι συνέβαινε εδώ και 74 χρόνια.

Ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και με τούτα και μ’ εκείνα, εδώ είναι που χρειάζεται ιχνηλάτηση κύριε Τσιόδρα μου!

Αλλάζουν τα δεδομένα, διαφοροποιούνται και τα ζητούμενα: ασφαλώς στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι ποια ομάδα θα ανέβει στον χρυσοποίκιλτο θρόνο, αλλά, διάβολε, μετά απ’ όλα όσα έχουν συμβεί εφέτος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτό το εντελώς καινούργιο παιχνίδι αποτελεί και κυρίως συμβολίζει κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το μπάσκετ.

Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι η …Δευτέρα Παρουσία (κούφια η ώρα που το ακούει), αλλά θαρρώ πως μέχρι στιγμής, σε αυτούς τους πρώτους επτά μήνες του (δίσεκτου έτους) 2020 γίναμε μάρτυρες ενός trailer της! Όλα τα ΄χε η Μαριορή, η πανδημία (που θερίζει κιόλας στη Φλόριντα) της έλειπε για να καταστήσει ακόμη πιο σουρεαλιστικό το περιβάλλον…

Αυτή, το δίχως άλλο, είναι μια αποφράς χρονιά που άλλαξε δραματικά τον ρουν της ιστορίας και ιδού τα τεκμήρια…

Ανήμερα Πρωτοχρονιά βάρεσαν βαριά τα σήμαντρα με τον θάνατο του Ντέιβιντ Στερν: δεν ήταν απλώς ο κομισάριος του ΝΒΑ επί τριάντα συναπτά έτη, αλλά ο άνθρωπος που μεταμόρφωσε τη λίγκα από ένα απλό παιχνίδι σε ένα φαντασμαγορικό και παγκοσμιοποιημένο σόου μπιζ…

Εκείνος πήρε το ΝΒΑ από τα αλώνια και το οδήγησε στα σαλόνια, του έδωσε κοσμοπολίτικη αύρα, το διεθνοποίησε μέσω της Dream Team και του ανοίγματος των συνόρων, το άρπαξε από ένα κατά το μάλλον ή ήττον γκετοποιημένο καθεστώς και το εκτόξευσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Στις 20 Μαρτίου το μπάσκετ βυθίστηκε ξανά στο πένθος: εκείνη την ημέρα εκδήμησε ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, το alter ego του Στερν. Γενικός Γραμματέας της FIBA από το 1976 έως το 2002, ένας homo universalis ταγμένος στο μπάσκετ, στο οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή και μαζί με τον κομισάριο του ΝΒΑ έδωσαν σάρκα και οστά στο περιβόητο open του 1989: την ιστορική σύζευξη των δυο κόσμων που είχε ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή των επαγγελματικών παικτών στις διεθνείς διοργανώσεις και την εμφάνιση της περιλάλητης dream team στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη.

Στις 26 Ιανουαρίου, η Αμερική ξύπνησε ζωσμένη σε έναν ανείπωτο εφιάλτη: ένα διαφορετικό, θρηνώδες, μακάβριο MAMBA OUT. Είχε φύγει από τη ζωή σε αεροπορικό δυστύχημα στο Καλαμπάσας της Καλιφόρνια, σε ηλικία μόλις 42 ετών, ο Κόμπι Μπραιαντ μαζί με την κόρη του Τζίτζι και άλλα επτά άτομα.

Φρίκη το δίχως άλλο για τον θρύλο των Λέικερς που κατέκτησε πέντε τίτλους, επέβαλε την περιλάλητη Mamba mentality ως συνταγή της επιτυχίας, αποδείχθηκε μανούλα στο να αιχμαλωτίζει μοναδικές στιγμές, έγινε ο ήρωας μιας ολόκληρης γενιάς, ένας απαράμιλλος γητευτής των αισθήσεων, ώρες ώρες και των παραισθήσεων…

Aισθήσεις και παραισθήσεις που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στον σκληρό δίσκο της συλλογικής μνήμης και μας στοιχειώνουν όλους.

Στην παραδείσια ομάδα εκτός από πανέξυπνους διοικητικούς παράγοντες και έναν σούπερ σταρ εντός παιδιάς, χρειαζόταν, όπως αποδείχθηκε, και ένας προπονητής: στις 22 Μαΐου έπλευσε στην Αχερουσία λίμνη ο εμβληματικός προπονητής των Τζαζ, ο Τζέρι Σλόαν ο οποίος στις 23 σεζόν του στη Γιούτα επέβαλε, καθιέρωσε και εξάπλωσε παγκοσμίως το κίνημα του Pick n’ roll.

Stockton to Malone! Ένα σκριν στην μπάλα ήταν όλη η ζωή τους!

Το βράδυ της 11ης Μαρτίου ήταν πολλώ λογιώ αλλόκοτο. Απέμεναν λίγα δευτερόλεπτα για την έναρξη του αγώνα ανάμεσα στους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ και τους Γιούτα Τζαζ, και ξαφνικά ο γιατρός των γηπεδούχων άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, σχεδόν αλλόφρων για να ενημερώσει τους διαιτητές ότι μόλις είχε ανιχνευθεί ένα θετικό κρούσμα κορονοϊού.

Κρούσμα με ονοματεπώνυμο: Ρούντι Γκομπέρ…

Με συνοπτικές διαδικασίες σε χρόνο dt το ΝΒΑ ματαίωσε τον αγώνα και λίγο αργότερα, υπό το κράτος του πανικού που κυρίευε όλη την οικουμένη κατέβαζε τα ρολά ολάκερης της λίγκας…

Eκείνο το ίδιο βράδυ της 11ης Μαρτίου στην Ατλάντα, οι Νικς έριχναν στο καναβάτσο τους οικοδεσπότες Χοκς στην παράταση με 136-131 σε ένα ματς που έμελλε να αποβεί ιστορικό, χωρίς κανείς να το υποψιάζεται: σηματοδοτούσε το κύκνειο άσμα του Βινς Κάρτερ, του μοναδικού παίκτη στα χρονικά του ΝΒΑ, που αγωνίσθηκε επί 22 συναπτές σεζόν και άφησε το αποτύπωμα του σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες!

Όλα έχουν ένα τέλος, αυτή είναι η νομοτέλεια των πραγμάτων , ένας κανόνας που δεν θα εξαιρούσε την Vinsanity. Ο 43χρονος γερόλυκος είχε πάρει τη σκυτάλη της φαντασμαγορίας και των ασύλληπτων καρφωμάτων από τον Τζούλιους Ερβινγκ και τον Ντομινίκ Γουίλκινς και κατεβαίνει από τη σκηνή αφήνοντας ως παρακαταθήκη όχι έναν τίτλο, αλλά τη διάπλαση μιας γενιάς…

Aπό τις 19 Απριλίου έως τις 18 Μάιου μέσα στην κλεισούρα, άνοιξαν τα παράθυρα από Σικάγο μεριά και φύσηξε ξανά ένας παλιός αέρας: Air στην κυριολεξία! Για έναν μήνα όλος ο κόσμος, όχι μονάχα ο μπασκετικός ή ο αθλητικός, στροβιλιζόταν στους ρυθμούς του τελευταίου χορού των Μπουλς, που τον έσυρε αυτός ο οποίος θεωρείται ο GOAT.

Κατά κόσμον, Μάικλ Τζέφρι Τζόρνταν

Στις 25 Μαΐου, μεσούσης της πανδημίας, με τον πλανήτη να τελεί υπό καθεστώς καραντίνας και με τον φόβο να φωλιάζει παντού, η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήρθε να ξαναταράξει τα νερά, να βγάλει την Αμερική στους δρόμους και να συνεγείρει όλη την ανθρωπότητα.

Θύμα αστυνομικής βίας, ο 47χρονος άνεργος σεκιουριτάς τόλμησε να ψελλίσει μερικές λέξεις την ώρα που ο αστυνομικός Nτέρεκ Σόβιν του έκανε την ανάσα πατώντας με το γόνατο του πάνω στον λαιμό του…

Ι can’t breath… Δεν μπορώ να αναπνεύσω…

Αυτές οι λέξεις έγιναν η φωνή της συνείδησης και το ξυπνητήρι της κοιμώμενης Αμερικής, που συνειδητοποίησε το ότι και οι μαύροι έχουν ψυχή. Το «Black Lives matter» έγινε το σύνθημα της εξέγερσης κατά του ρατσισμού, των κάθε λογής διακρίσεων και της κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής σε μια χώρα που ούτως ή άλλως δεν μπόρεσε ποτέ να λουστράρει το πολύμορφο μωσαϊκό της.

Τις προάλλες σε μια συνέντευξη για το Pick N’ Pod του Pod.gr άνοιξα κουβέντα γι’ αυτή την υπόθεση με τον Μάικ Μπατίστ και όση ώρα μού μίλαγε, στ’ αλήθεια κρεμόμουν από τα χείλη του…

Ιδού, λοιπόν, τι μου είπε:

«Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις να σκοτώνουν κάποιον σε παγκόσμιο δίκτυο, αλλά αυτό το περιστατικό έγινε η κραυγή για να κατανοήσει περισσότερος κόσμος τι συμβαίνει. Αν μπορείς να καταλάβεις την κουλτούρα των μαύρων, όχι εδώ στην Αμερική, αλλά σε όλο τον κόσμο, θα συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν παντού θύματα ρατσισμού, επειδή μέσα από την ιστορία ο κόσμος μας αντιμετωπίζει ως κατώτερα όντα. Πρόκειται για μια δυσάρεστη κατάσταση την οποία καλούμαστε να ξεπεράσουμε, αλλά είναι ο καθρέφτης στον οποίο θα κοιτάξουμε για να προχωρήσουμε στο μέλλον.

Πρέπει να μιλήσουμε ως κοινότητα, ως έθνος και συλλήβδην ως ανθρωπότητα για όλα αυτά. Τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι αποφεύγουμε να κουβεντιάζουμε για άβολα ζητήματα. Τα καμουφλάρουμε και δεν συζητάμε για την ισότητα, στην οποία δεν παίζουν ρόλο το χρώμα και η καταγωγή. Εγώ αυτό το διδάχθηκα στο σπίτι μου. Ο ρατσισμός επίσης διδάσκεται, δεν γεννιέσαι με αυτόν. Σου τον μαθαίνουν σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ με το που βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου, διδάχθηκα την αγάπη, πώς να σέβομαι τους ανθρώπους, να τους τιμώ για τον χαρακτήρα τους και όχι να τους κρίνω αναλόγως με το χρώμα του δέρματος τους. Αυτός υπήρξε ο κανόνας της ζωής μου και τον μαθαίνω στα παιδιά μου, στα ανίψια μου, σε όλους που νοιάζομαι και αγαπώ.

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ είναι κάτι που δεν αποδέχομαι και εδώ πρέπει να βρεθεί τρόπος να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον κτυπώντας την πόρτα της αλλαγής. Κάθε φορά που ένας Αφροαμερικανός πέφτει θύμα αστυνομικής βίας ή υποβιβάζεται κάτω από τον μέσο πολίτη, προκαλούνται συγκεκριμένα συναισθήματα. Αρκεί να σε σταματήσουν στο δρόμο ή να έρθει ο λάθος αστυνομικός στο παράθυρο σου και να ξεσπάσει μια φιλονικία και να γίνει το κακό.

Τέτοια πράγματα πρέπει να διαχειριστώ και τώρα σε ηλικία 43 ετών. Κάθε φορά που με ακολουθεί ένα περιπολικό δεν ξέρω εάν θα με σταματήσουν και δυστυχώς πρέπει να ζούμε με αυτό τον φόβο εδώ στην Αμερική. Αυτό είναι πολύ κουραστικό από ψυχολογικής πλευράς. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας πόσο τυχερός υπήρξα ζώντας στην Ελλάδα και βλέποντας φως στο τούνελ για έναν Αφροαμερικανό ο οποίος ήρθε στη χώρα σας , που έγινε και δεύτερη πατρίδα μου από το πουθενά, μεγαλωμένος με αγάπη, αλλά μέσα σε δυσκολίες. Έβγαινα από το σπίτι μου και έβλεπα τι έχω να αντιμετωπίσω. Αυτό δεν ήταν εύκολο, ούτε ως παιδί βρισκόμουν πάντοτε στον ίσιο δρόμο.

Δεν ήμουν πάντα εξωστρεφής και οξυδερκής, αλλά υπήρξα ευέξαπτος. Στη γειτονιά μου, έπρεπε να παίξεις ξύλο για να πας στο σχολείο ή για να αποκτήσεις τον σεβασμό στο γήπεδο. Σε εκείνη την ηλικία θεωρούσες ότι αυτό αποτελεί τρόπο ζωής. Όταν βρεις το μονοπάτι για να βγεις από εκεί και να αντικρίσεις μια άλλη οπτική της ζωής, τότε επιλέγεις το παρόν και όχι το παρελθόν. Πολλοί φίλοι μου και συγγενείς μου δεν είχαν αυτή την ευκαιρία. Ήμουν ένας από αυτούς που πειθάρχησαν, εν μέσω προκλήσεων. Φυσικά δεν είμαι τέλειος, αλλά έμεινα στο σωστό δρόμο. Πολλοί φίλοι μου, ικανότεροι από εμένα στο άθλημα τους, δεν ήταν πειθαρχημένοι όπως εγώ και παραιτήθηκαν μόλις ένιωσαν για πρώτη φορά την αντιξοότητα και δεν ήθελαν να την αντιμετωπίσουν. Ήμουν πάντα αυτός που έψαχνε να βρει τη λύση και ποτέ δεν δεχόταν το «όχι», εάν ήθελε να πετύχει κάτι

Θα προσπαθούσα να καταφέρω κάτι όσο περισσότερο μπορούσα και γι’ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο για την απίστευτη καριέρα που είχα στο μπάσκετ και ξεπέρασε κατά πολύ τις φιλοδοξίες μου».

Eπιστροφή στο μέλλον, λοιπόν….

Πέρασαν 140 μέρες από εκείνο το βράδυ που το ΝΒΑ σήκωσε απαγορευτικό στον πλου του πρωταθλήματος. Ευτυχώς δεν επρόκειτο για τελεία και παύλα, αλλά για άνω τελεία…

Τότε το ημερολόγιο έδειχνε Τετάρτη 11 Μαρτίου. Τώρα θα δείχνει Πέμπτη 30 Ιουλίου. Τότε ο χρόνος πάγωσε στη Γιούτα, τώρα θα ξεπαγώσει στη Νέα Ορλεάνη. Τότε η πέτρα του σκανδάλου ήταν ο Ρούντι Γκομπέρ, τώρα ο λεγάμενος θα είναι πάλι παρών στο τζάμπολ της επανεκκίνησης, μέσα στη φούσκα της Disneyworld του Ορλάντο.

Η ζωή κάνει κύκλους. Το ΝΒΑ λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Το περιμένουν οι απανταχού του πλανήτη μερακλήδες και καψούρηδες ξεροσταλιάζουν μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να το δουν να πέφτει σαν μάννα εξ ουρανού και ό,τι ήθελε συμβεί…

Ο,τι ήθελε προκύψει μέσα στη θολάδα και την αβεβαιότητα…

Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, όλο αυτό που κάνει λίγο σαν τη… Κιβωτό του Νώε!

Είναι και η «φούσκα» του Ορλάντο μια Κιβωτός η οποία μέσα στον κατακλυσμό του κορoνοϊού μπορεί (και πρέπει) να διασώσει το μπασκετικό είδος!

ΥΓ: Καλά να πάμε κι ας αργήσουμε κατά πως το λέει και ο φίλος μου ο Οθωνας στο Ρέθυμνο! Καλά να πάει αυτή η φάμπρικα κι ας πιάσουμε μέσα Οκτωβρίου κι ας καταντήσουμε βρικόλακες μέσα στη φωτολουσιά του αυγουστιάτικου φεγγαριού!

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ GAZZETTA ΣΤΟ NBA: Whole New Game!