«Ο Ρόντμαν ήταν σαν το σκυλί που πετάγεται μπροστά σου και πατάς φρένο»!
Ο Ντένις Ρόντμαν σάρκασε τη σοβαροφάνεια, την αυστηρότητα και τη σημασία του παιχνιδιού του μπάσκετ με πάρα πολλούς τρόπους. Το πάντα ειρωνικό υφάκι, το συγκρατημένο, πονηρό, κοροϊδευτικό χαμόγελο, το... πολύχρωμο μαλλί και το απρόβλεπτο των κινήσεων του, ήταν κάτι που δεν ταίριαζε στο λαμπερά αποστειρωμένο περιβάλλον του ΝΒΑ.
Αυτός ο ενοχλητικός τύπος όχι μόνο βρισκόταν στο παρκέ, αλλά ταλαιπωρούσε τους αντιπάλους με την άμυνα του, με το πάθος του να μη τους δώσει ούτε ένα ριμπάουντ, με τα λόγια του και με τη χαρά που νιώθουν οι πιτσιρικάδες όταν καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τους μεγάλους. Ό,τι συνέβη για παράδειγμα στον αγώνα των Μπουλς με τους Ουόριορς στο United Center, όταν το τρίποντο του Στιβ Κερ από την κορυφή βρήκε σίδερο και ο Ρόντμαν... οριζοντιώθηκε για να μαζέψει την μπάλα!
Από την πλευρά του ο Sam Forencich απαθανάτισε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες στην ιστορία των Μπουλς, την είδε αρχικώς να κυκλοφορεί στο Sports Illustrated κι εν συνεχεία σε όλον τον πλανήτη, εξηγώντας στο gazzetta.gr το χρονικό ενός καρέ που πέρασε στην αιωνιότητα!
Για να μπεις στο κλίμα, βάλε αυτό να παίζει....
Πώς προέκυψε, λοιπόν μια από τις πιο iconic φωτογραφίες στην ιστορία του ΝΒΑ και των Μπουλς;
«Το 1997, πριν από τις ψηφιακές μηχανές χρησιμοποιούσαμε τις κάμερες με φιλμ. Δεν ήταν όπως σήμερα που έχουμε τη δυνατότητα να τραβήξουμε 10 λήψεις ανά δευτερόλεπτο, εύκολα και δίχως να το σκεφτούμε ιδιαίτερα με τον μηχανισμό motor drive. Εκείνη την εποχή είχες τη δυνατότητα να τραβήξεις μια λήψη κάθε 2 δευτερόλεπτα! Έπρεπε να είσαι προσεκτικός και με το δάχτυλο στη... σκανδάλη, έπρεπε να προσπαθήσεις πολύ για την τέλεια φωτογραφία. Όσον αφορά την περίφημη βουτιά του Ντένις Ρόντμαν, έχω μόνο μια λήψη της! Πατούσαμε το κουμπί πριν συμβεί η φάση! Αν το έκανες την ίδια στιγμή, ήσουν χαμένος. Έπρεπε να ήσουν λίγο πιο μπροστά από τη φάση. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν ήξερα αν είχα τη σωστή λήψη. Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσες να κοιτάξεις την κάμερα και να δεις το αποτέλεσμα».
Πού την είδατε δημοσιευμένη για πρώτη φορά;
«Μετά το τέλος του αγώνα έβγαλα τα φιλμ και τα έστειλα στο Νιου Τζέρσεϊ, στο εργαστήρι φωτογραφιών του ΝΒΑ. Δεν είχα καμία ενημέρωση, αν δηλαδή τους άρεσε ή όχι. Την είδα λοιπόν στο Sports Illustrated, σχεδόν 10 μέρες μετά από τον αγώνα και ενθουσιάστηκα! Σου θυμίζω επίσης ότι δεν υπήρχε δυνατότητα για αυτόματο focus, έπρεπε να το κάνουμε εμείς. Επομένως πολλά πράγματα μπορούσαν να πάνε στραβά... Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τράβηξα τη φωτογραφία και είπα μέσα μου την ώρα του αγώνα: "ΟΚ, αυτό ίσως είναι cool!" Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδιαίτερη ανυπομονησία αφού είχα απογοητευτεί πολλές φορές στο παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, ένιωσα πραγματικά όμορφα που την είδα στο SΙ. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω το impact αυτής της φωτογραφίας, το ότι έγινε μέρος της κουλτούρας του ΝΒΑ και των Μπουλς εκείνης της εποχής...».
«Ο Τζέι Λένο παρουσίασε τον Ρόντμαν στο Tonight Show με τη φωτογραφία μου»!
Περιμένατε ότι θα μιλάμε ακόμα για αυτή τη φωτογραφία έπειτα από 23 χρόνια;
«Όχι! Είναι πραγματικά τρελό. Θα σου πω κάτι... Μερικές μέρες μετά από την κυκλοφορία του Sports Illustrated, ο Τζέι Λένο είχε καλεσμένο τον Ντένις Ρόντμαν στο Tonight Show και χρησιμοποίησε τη φωτογραφία μου στο άνοιγμα της εκπομπής! Σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο ότι είχαμε να κάνουμε με τους Μπουλς τη χρονιά που διεκδικούσαν το δεύτερο three - peat. Υπήρχε τεράστιος ενθουσιασμός, ήταν κάτι τόσο ανώτερο και υπερβατικό όλο αυτό που βρισκόταν σε εξέλιξη που δεν μπορούσες να μην παρακολουθείς αυτή την ομάδα, ακόμα και αν δεν ήσουν φαν του μπάσκετ. Επίσης, το SI έδινε τεράστια βάση στους Μπουλς και το timing ήταν εξαιρετικό ώστε η φωτογραφία του Ντένις να γίνει viral».
Προσωπικά, ποια ήταν η σχέση σας με τη φωτογραφία και το ΝΒΑ εκείνη την περιόδο;
«Άρχισα τη συνεργασία μου με το ΝΒΑ τη δεκαετία του '90. Αρχικώς, το 1989-90 ήμουν φωτογράφος των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς ενώ η λίγκα δεν ήταν τόσο οργανωμένη σε ό,τι αφορά τις φωτογραφίες των ομάδων. Κάθε ομάδα είχε τον δικό της φωτογράφο και λειτουργούσε αυτόνομα ενώ το ΝΒΑ δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με αυτό το κομμάτι. Κάθε οργανισμός δούλευε διαφορετικά. Στα μέσα των 90s το ΝΒΑ οργανώθηκε και είχε τις φωτογραφίες των ομάδων υπό τον δικό του έλεγχο. Έτσι, λοιπόν υπογράψαμε συμβόλαια συνεργασίας με τη λίγκα, δουλεύοντας πλέον με τους δικούς τους όρους.
Ήμουν ένας από τους πρώτους φωτογράφους που είχαν την ευκαιρία να ακολουθήσουν τις ομάδες στα εκτός έδρας παιχνίδια. Το 1994 ή 1995 άρχισα να φωτογραφίζω για λογαριασμό της λίγκας στη Δυτική Ακτή, για παράδειγμα στη Γιούτα, το Σιάτλ, το Πόρτλαντ, το Βανκούβερ, και το Φοίνιξ... Πήγαινα σε 15-18 παιχνίδια τον μήνα. Όσον αφορά τους Μπουλς, συνεργάζονταν με φωτογράφους στην Ανατολική Ακτή και το κέντρο των ΗΠΑ, ήταν πιο οικονομικό για αυτούς. Εκείνη τη σεζόν λοιπόν την ευκαιρία να τους φωτογραφίσω σε δυο παιχνίδια στο Σικάγο. Το ένα κόντρα στους Ουόριορς και το άλλο απέναντι στους Μπλέιζερς, με τους οποίους συνεργάζομαι τώρα! Και οι δυο ήταν... άθλιες ομάδες εκείνη την περίοδο (γέλια)! Συνήθως σε παιχνίδια όπως αυτά, ο Τζόρνταν έπαιζε λιγότερα λεπτά για να ξεκουραστεί».
«Η φωτογραφία βγήκε επειδή βρέθηκα εκεί από μπέρδεμα»!
Έτυχε, λοιπόν να βρεθείτε στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή...
«Πριν από κάθε αγώνα κάνω τον καθιερωμένο έλεγχο ώστε να είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τους φωτογράφους των άλλων ομάδων και, κυρίως να μην υπάρξει ζήτημα με τη θέση μου. Μου είπαν λοιπόν ότι “μπορείς να κάτσεις εδώ, να κάνεις αυτό, να κάνεις εκείνο”. Αποδείχτηκε ότι είχε γίνει κάποια παρανόηση ή μπέρδεμα, δεν έκατσα στη θέση που ήμουν προορισμένος να κάτσω! Θεωρητικά έπρεπε να ήμουν στην άλλη πλευρά του γηπέδου! Στην αρχή είχα απογοητευτεί, αλλά μετά είπα: ΟΚ, πρέπει να είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ, σε αγώνα των Μπουλς. Βρέθηκα λοιπόν κατά λάθος στην τέλεια θέση στη βασική γραμμή για τη φωτογραφία του Ντένις Ρόντμαν»!
Μπορείτε να μας περιγράψετε περιληπτικά το hype της εποχής για τους Μπουλς και τον Τζόρνταν; Πως ζήσατε τον Τελευταίο Χορό ως επαγγελματίας φωτογράφος;
«Ήμουν περισσότερο φαν της φωτογραφίας από φαν του αθλητισμού. Μου αρέσει ο αθλητισμός, το στοιχείο της αγωνίας όμως δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις μέρα με τη μέρα, όπως, για παράδειγμα κάνουν οι φίλαθλοι. Ο Μάικλ Τζόρνταν είχε κάτι τόσο ξεχωριστό, μια ομορφιά και ευλογία στο παιχνίδι του, ένα στιλ τόσο ξεχωριστό στον τρόπο που κινούνταν και... πετούσε, στον τρόπο που έμενε στον αέρα! Ήταν μαγικό, κατά κάποιο τρόπο. Ένα μυστήριο και μια ομορφιά, ένας τύπος που έκανε αυτό για το οποίο είχε γεννηθεί, στο πιο υψηλό επίπεδο! Φαίνεται, εξάλλου στις φωτογραφίες. Μπορείς να απαθανατίσεις παίκτες στην καλύτερη στιγμή τους όμως δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή σύγκριση με το μεγαλείο του MJ. Αυτό που λέμε εμείς οι φωτογράφοι μεταξύ μας, ένας τύπος που γουστάρεις να τον τραβάς φωτογραφίες! Ένας παίκτης που ανήκει στην all-photography team της καριέρας σου»!
Σε εκείνο το παιχνίδι, πάντως, ο Ρόντμαν ήταν αυτός που πέταξε και όχι ο Τζόρνταν!
«Ακριβώς (γέλια)! Ήταν παράξενο, ανυπομονούσα να φωτογραφίσω τον Μάικλ, δεν είχα στο μυαλό μου τον Ρόντμαν. Η προσμονή μου ήταν να πάω στο γήπεδο και να δω τον MJ. Δεν έπαιξε πολύ, αφού οι Μπουλς κυριάρχησαν και στα δυο παιχνίδια... Νομίζω πως σε εκείνο το φιλμ, δεν υπήρχαν πολλές φωτογραφίες του Τζόρνταν, τουλάχιστον όχι τόσο καλές, όπως δηλαδή να καρφώνει ή να κάνει μια δύσκολη προσπάθεια. Όχι κάτι ξεχωριστό ή ενδιαφέρον. Ήταν κάτι εντελώς απρόσμενο, ήμουν στη βασική γραμμή, είχα στο μυαλό μου τη δράση, ακολουθούσα τη φάση, η μπάλα έβγαινε έξω, πολύ μακριά από το καλάθι και πάτησα ενστικτωδώς το κουμπί! Δεν είχα ιδέα ότι ήταν ο Ρόντμαν!!! Είδα απλώς ένα... πράγμα να κάνει άλμα, δεν ήξερα τι έβλεπα για την ακρίβεια! Ποιος είναι αυτός και γιατί βουτάει τώρα; Όπως σου εξήγησα και πριν, δεν είχα ιδέα αν είχα τη λήψη ή όχι. Ήταν σαν να οδηγούσα και να πετάχτηκε ένα σκυλί μπροστά μου! Δεν το σκέφτεσαι, απλώς πατάς το φρένο για να αποφύγεις την καταστροφή! Δεν το σκέφτεσαι, απλώς το κάνεις με βάση την εμπειρία που αποκτάς με τα χρόνια σαν οδηγάς. Δεν ήταν αποτέλεσμα δημιουργίας, νομίζω πως ήταν περισσότερο αποτέλεσμα τύχης».
Φαντάζομαι ότι έχετε δει το Last Dance...
«Όχι (γέλια)! Δεν έχω πρόσβαση στα κανάλια του ESPN όμως ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα το δω».
Πως είναι, λοιπόν να βλέπετε παντού τη φωτογραφία σας έπειτα από δυο δεκαετίες;
«Έχει πλάκα! Είναι κάτι που έκανα πριν από πολύ – πολύ καιρό όμως συζητιέται ακόμα, ίσως περισσότερο από την τωρινή δουλειά μου ως φωτογράφος. Είμαι ευγνώμων όμως, την ίδια στιγμή, δεν θέλω να με θυμούνται μόνο για αυτό! Θέλω ο κόσμος να εκτιμά περισσότερο τη δουλειά που κάνω τώρα...».
- Παρεμπιπτόντως, ο Sam Forencich ήταν εκείνος που «έπιασε» το κάρφωμα του Βινς Κάρτερ στο περίφημο NBA All Star dunk contest 2000 αλλά και το απίθανο νικητήριο τρίποντο του Λίλαρντ στα playoffs κόντρα στους Θάντερ!
